Πού πάει ο ΠΑΟ: 10 Παναθηναϊκοί γράφουν τον καημό τους

Ο Νίνης κλέβει την μπάλα λίγο έξω από την μεγάλη μας περιοχή. Τρέχει προς το κέντρο. Σηκώνει το κεφάλι και βλέπει τον Σισέ να ξεκινάει κούρσα προς την μεγάλη περιοχή της Ρόμα. Με μία κάθετη πάσα βγαλμένη από τα υγρά όνειρα κάθε ποδοσφαιρόφιλου βρίσκει τον Γάλλο επιθετικό, ο οποίος αφού ντριμπλάρει τον τερματοφύλακα των Ρωμαίων σκοράρει σε κενό τέρμα κάνοντας το 1-3 για τον Παναθηναϊκό στο Ολίμπικο. 

Με έπιασε ένα κόμπος στο στομάχι μόλις συνειδητοποίησα πως τα σκάρτα δέκα δευτερόλεπτα που κράτησε η παραπάνω επίθεση αποτελούν την τελευταία φάση την οποία έχουμε να θυμόμαστε από τον ευρωπαίο Παναθηναϊκό. Ο κόμπος ανέβηκε στο λαιμό όταν συνειδητοποίησα πως το νταμπλ εκείνης της σεζόν 2009-10 και το Κύπελλο του 2014 είναι οι τελευταίοι τίτλοι που πήρε στην Ελλάδα η ομάδα μου. Όχι γιατί με έχει συνηθίσει σε απανωτούς τίτλους, αλλά γιατί στα χρόνια που ακολούθησαν ο Παναθηναϊκός ασχολήθηκε ελάχιστα με τίτλους και πάρα πολύ με την επιβίωσή του. Μια επιβίωση, η οποία είναι εξαιρετικά αβέβαιη μετά από την οικονομική κατάσταση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή.

Μέχρι να τελειώσει η φετινή σεζόν και να μάθουμε σε ποια κατηγορία θα αγωνίζεται του χρόνου το ‘τριφύλλι’, ρωτήσαμε 10 Παναθηναϊκούς -δημοσιογράφους και μη- που εργάζονται στην 24MEDIA να μας περιγράψουν τα συναισθήματά τους για τη σημερινή κατάσταση που έχει περιέλθει η αγαπημένη τους ομάδα και για το αν βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ.

Υπάρχει ονοματεπώνυμο για την κατάντια, για τον Σταύρο Καραΐνδρο

Ο Παναθηναϊκός πήγαινε με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό. Όταν δεν υπάρχει κάποιος να πατήσει το φρένο, αυτά συμβαίνουν. Οκ, τα δεδομένα είναι γνωστά, άμεση λύση δεν υπάρχει, οι ‘πράσινοι’ κρέμονται από Κέρκυρες και Λεβαδειακούς για να επιβιώσουν, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι η γενικότερη αδιαφορία του κόσμου για την κατρακύλα. Καμία αντίδραση, μόνο σοσιαλμιντιακά μνημόσυνα, αναπολήσεις του ένδοξου ευρωπαϊκού παρελθόντος σε κάθε επέτειο και να ‘μαστε καλά να τον θυμόμαστε. Για την κατάντια υπάρχει ονοματεπώνυμο, για την αντίδραση η ανωνυμία μαυρίζει το ήδη ζοφερό μέλλον. Ο Παναθηναϊκός μίκρυνε ακόμα και στα συναισθήματα των οπαδών του.

Μια βροχή θα τον σώσει για τον Γιάννη Ζωιτό

Ένας 6χρονος πιτσιρικάς που λάτρεψε τον Σαραβάκο στο 1-0 επί της Γιουβέντους, ένας ασυγκράτητος έφηβος που με τις φωνές του τρόμαξε τον δίχρονο ξαδερφό του στο 1-0 επί του Άγιαξ, ένας ενήλικος που παρακολουθεί, παρατηρεί και σχολιάζει (λόγω δουλειάς) δίχως να να παθιάζεται πια.

Τρία πρόσωπα, μία υπόσταση! Τριαδικός και ο Παναθηναϊκός που γνώρισε: από την ισορροπημένη σιγουριά των Βαρδινογιάνηδων, στην έκσταση της νεόπλουτης πολυμετοχικότητας και πλέον στη σημερινή απαξίωση. Ένα τριφύλλι καταπράσινο που μαράζωσε και μαράθηκε, κιτρίνισε και έγειρε προς το χώμα. Νερό θέλει για ν’ ανθίσει ξανά. Μια βροχή που θα ποτίσει τη γη, όχι όξινη που θα το αποτελειώσει. Πώς ο Παναθηναϊκός αντέχει ακόμα και δεν σωριάζεται; Χάρη στην (πολιτική) ισχύ του και αναμφίβολα στην προοπτική της ανέγερσης γηπέδου (που στην περίοδο των παχιών αγελάδων αποδείχθηκε… κώνειο). Το οποίο μόνο ξένοι επενδυτές (με εγγυητή ή όχι τον Δ.Γιαννακόπουλο) μπορούν να υλοποιήσουν στην παρούσα οικονομική συγκυρία. Αρκεί να παραλάβουν μια ομάδα στην πρώτη κατηγορία και σχετικώς τακτοποιημένη. Ειδάλλως… nuclear (ala)fusion απ’ αυτόν που πάτησε το κουμπί…

Μόνο θλίψη για τον Κώστα Γουλή

Eurokinissi.gr

Θλίψη και μόνο, μαζί με έναν συνεχόμενο κόμπο στο στομάχι γιατί -μέσα σ’ όλα- πρέπει να ψάχνεις και να γράφεις καθημερινά για ποινές, προσφυγές, επαφές αποφυγής υποβιβασμού, ληξιπρόθεσμα κ.ο.κ., αφήνοντας στο… πολύ τέλος, αυτό που θα έπρεπε να κάνεις καθημερινά: Να μιλάς και να γράφεις για μπάλα. Ξέρω, ξέρω. Υπάρχει πλέον ολοένα και πιο ‘έτοιμος’ απ’ το βάθος των χρόνων ο ‘αντίλογος’: “Επί Βαρδινογιάννη δεν τα ζούσε αυτά η ομάδα. Σας… χάλαγε ο Βαρδινογιάννης”. Ακόμη και σήμερα όμως οι ίδιοι (και ίσως κι ο πρώην μεγαλομέτοχος), αρνούνται να καταλάβουν γιατί βγήκε ο κόσμος στους δρόμους πριν από δέκα χρόνια. Διότι τις τύχες της ομάδας τις είχε τότε η πιο δυνατή οικογένεια της Ελλάδας, η οποία όμως δεν έκανε το παραμικρό για να προστατεύσει τον σύλλογο απ’ το (τότε) καθεστώς. Κι ας ψάξουν/με όλοι μαζί τα βαθύτερα αίτια της κατάρρευσης της πολυμετοχικότητας, που ναι έκανε πάρα πολλά λάθη και χάλασε με λάθος τρόπο χρήματα, αλλά αποτέλεσε την ανέξοδη ‘εξήγηση’ για όλο το ‘κακό’. Και ‘δαιμονοποιήθηκε’ εύκολα, μολονότι επί της ουσίας… τορπιλίστηκε εκ των έσω, μέχρι να φτάσει η ομάδα στα χέρια του Αλαφούζου. Λύση, δεν υπάρχει άλλη στην παρούσα φάση, πλην της προοπτικής του ‘Athens Alive’ του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Μόνο που θέλει χρόνο, κι άλλο χρόνο όλο αυτό… Και ουδείς γνωρίζει αν μέχρι τότε θα υπάρχει (έστω κι αυτός) ο Παναθηναϊκός…

Φανατικός υποστηρικτής της αλλαγής, ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ο Παναθηναϊκός με έκανε να μάθω κάτι για τον εαυτό μου. Ότι είμαι ευκολόπιστος σε θέματα τα οποία δεν γνωρίζω καλά. Έτσι, σε κάθε αλλαγή σελίδας στην ιστορία του Παναθηναϊκού, ήμουν από τους φανατικούς υποστηρικτές κάθε αλλαγής μιας και σκεφτόμουν το πλέον λογικό. Ότι ‘έχουν σχέδιο’. Κάθε ένας που ζήτησε να μπει στον Παναθηναϊκό, θεώρησα ότι έχει κάποιο σχέδιο. Επιχειρηματικό, προσωπικό, δεν έχει τόση σημασία. Είμαι αρκετά ρεαλιστής ώστε να ξέρω ότι οι ομάδες χρειάζονται επιχειρηματίες και μάλιστα με τεχνοκρατική σκέψη ώστε να έχουν νοικοκυρεμένη μια ομάδα, να φέρνουν έσοδα στα ταμεία χωρίς να ελπίζουν στα λεφτά των προκρίσεων και των ευρωπαϊκών νικών, να ξεκινούν τη χρονιά με ‘συν’ στον προϋπολογισμό. Γιατί αλλιώς δεν βγαίνει. Γιατί αλλιώς δεν γίνεται. Γιατί αλλιώς φτάνεις να χρωστάς.

Όταν λοιπόν παρελαύνουν επιχειρηματίες μεγάλου βεληνεκούς, λες, “δεν μπορεί, θα το έχουν σκεφτεί καλύτερα από εμένα”. Κι αφήνεσαι στην πεποίθηση ότι αν το πλάνο τους λέει να βγάζουν τη χρονιά Χ λεφτά με ένα καπέλο προς δικό τους όφελος, ακόμα κι αν φαγωθεί λίγο από το καπέλο, τα Χ απαραίτητα λεφτά για την ομάδα θα βγαίνουν. Απλή, χαζή λογική. Θα ήθελα στον Παναθηναϊκό να μπει ένας άνθρωπος που αγαπά την ομάδα όσο ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, να την έχει νοικοκυρεμένη όπως ο Γιάννης Βαρδινογιάννης και να σου δίνει την ελπίδα της αλλαγής όπως ο Νικόλας Πατέρας. Αλλά επειδή αντιλαμβάνομαι ότι αυτά τα μεγέθη δεν χωρούν στο ίδιο τραπέζι, ας βγει μπροστά εκείνος ο οποίος θα την πάρει από το μηδέν, θα την οδηγήσει με μνημόνιο για τα επόμενα 2-3 χρόνια αλλά θα έχει τουλάχιστον την όρεξη και το πλάνο να οικοδομήσει ένα στάδιο, ένα εμπορικό πάρκο για να φέρνει έσοδα σε εκείνον και την ομάδα, ώστε σε μια δεκαετία να μπορούμε να σκεφτόμαστε ξανά να δούμε τον Παναθηναϊκό όπως τον γνωρίσαμε τουλάχιστον εμείς πιτσιρικάδες. Ξέρεις. Panathinaikos.

Προσδοκά Ανάσταση, ο Χρήστος Δεμέτης

Θυμάμαι τον Παναθηναϊκό του Βαζέχα, του Βάντσικ, του Δώνη και των άλλων παιδιών του Άμστερνταμ. Θυμάμαι τον Παναθηναϊκό του Κυράστα. Θυμάμαι γενικά τον Panathinaikos που θαύμαζε η Ευρώπη, την ομάδα με το μικρό μπάτζετ που έμοιαζε μικρό θηρίο στα ευρωπαϊκά σαλόνια και αναριγώ κάθε που γυρίζω πίσω στον χρόνο, αναλογιζόμενος το πόσο πολύ δε με ένοιαζε το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά αρρώσταινα όταν η ομάδα δεν πήγαινε καλά στην Ευρώπη. Ο Παναθηναϊκός του σήμερα δεν έχει καμία σχέση με τον Παναθηναϊκό του χθες. Πέραν από μικρές αναλαμπές, πέραν από τους γενναίους ηρωισμούς του Μαρίνου και των πιτσιρικάδων του, πέραν από το τριφύλλι στο στήθος και τη Λεωφόρο, όλα τα άλλα μοιάζουν άρρωστα και ξένα.

Η κατάντια έχει ονοματεπώνυμο και οι ευθύνες φέρουν πάνω τους ταυτότητα. Για την επόμενη μέρα χρειάζεται συσπείρωση του κόσμου, στήριξη στα ζόρικα και επιχειρηματικό όραμα με θεσμική πλαισίωση από την κυβέρνηση. Και πάνω απ’ όλα χρειάζεται υπομονή γιατί εδώ που φτάσαμε, το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί σε κάποιους λίγους μήνες. Προσδοκώ Ανάσταση Παναθηναϊκού, και περιμένω υγεία και όμορφο ποδόσφαιρο. Θα αργήσει, το ξέρω, αλλά η υπομονή, είναι αρετή. Αν την έχεις.

ΥΓ. Μην ξεχνάτε τον ερασιτέχνη. Από εκεί αρχίζουν και εκεί τελειώνουν όλα.

Να βρεθεί ο ένας για τον Γιώργο Χριστοφόρου

Εurokinissi.gr

Πάντα γουστάρω τις κινήσεις που βάζουν μέσα στο κόλπο τον κόσμο. Μπορεί να μην είμαι φανατικός οπαδός (λόγω επαγγέλματος τα βλέπω με άλλη οπτική) αλλά πίστεψα στην Παναθηναϊκή Συμμαχία και για τα κυβικά μου, σχεδόν, κάθε χρόνο προσέφερα μέσω δωρεάς. Η αποτυχία του εγχειρήματος με πονάει για ένα ακόμα λόγο. Αποδείχθηκε πως στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν ούτε οπαδοί, ούτε ‘ρομαντικές’ κινήσεις, τίποτα. Υπάρχουν μόνο χρήματα και συνήθως πρέπει να τα βάζει μόνον ένας. Το εγχείρημα λοιπόν ήταν καταδικασμένο από την αρχή. Η λύση είναι μία. Να βρεθεί αυτός ο ένας, όπως βρέθηκε σε ΟΣΦΠ, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Αλλιώς να ζήσουμε να τον θυμόμαστε. Και μακριά από υπερβολές. αποδείχθηκε πως δεν λειτουργούν και πίσω κρύβουν άλλα συμφέροντα.

Νιώθει ντροπή, ο Γιάννης Σερέτης

Μάλλον η ιλιγγιώδης ταχύτητα της καθημερινότητας και η τόσο στενή επαφή με την παναθηναϊκή επικαιρότητα με έχει κάνει σκληρόπετσο. Δεν υπάρχει ούτε θυμός, ούτε λύπη. Υπάρχει μόνο ένα απροσδιόριστο σύννεφο ντροπής. Δεν είναι η ντροπή για τον πιθανό υποβιβασμό. Είναι η ντροπή  για όσα έχουν γίνει. Λες και είμαι εγώ ο μεγαλομέτοχος της ομάδας από το 2008 και έπειτα και την έφερα σ’ αυτό το σημείο: να ψάχνει τις ψήφους του Λεβαδειακού και της Κέρκυρας για να μην ‘πέσει’, να πηγαίνει στον Υφυπουργό για τηλεοπτικό συμβόλαιο μαζί με τη Λαμία και τον Απόλλωνα, να μην έχει γραφείο Τύπου και social media για δύο εβδομάδες, να απολύει εργαζόμενους, να χρωστάει χρήματα σε δεκάδες παίκτες – προπονητές – υπαλλήλους, να αναφέρεται σε εβδομαδιαία βάση στα ξένα media για απεργίες, οφειλές, τιμωρίες.

Ίσως επειδή είναι τόσο έντονη η σιχαμάρα μου απέναντι σε οτιδήποτε αφορά το ελληνικό ποδόσφαιρο πλην της προσπάθειας στις Ακαδημίες και της ανάδειξης νέων παικτών αλλά και διότι το φάσμα του υποβιβασμού το βλέπω από τον Ιανουάριο και το έχω ‘χωνέψει’ για τα καλά, δεν θα… τρελαθώ αν ο Παναθηναϊκός παίξει για πρώτη φορά από το 1908 στη δεύτερη κατηγορία. Πιο πολύ τρελαίνει η σκέψη ότι το 2013 θα μπορούσε να είχε νέο γήπεδο στον Βοτανικό και τέσσερις ισχυρούς μετόχους.

Λύση; Ειλικρινά δεν ξέρω. Θα έλεγα κάποιος ‘άφθαρτος’ με μπόλικο χρήμα και σχέδιο μακρόπνοο. Αλλά και πάλι… ‘άφθαρτος’; Για να κολυμπήσεις στα σκατά του ελληνικού ποδοσφαίρου πρέπει να κλείσεις τη μύτη σου. Ακόμα και οι καθαροί βρωμίζουν και βρωμίζονται σ’ αυτόν τον βόθρο. Το ‘Athens Alive’ πρότζεκτ, πάντως, μοιάζει και εφικτό και ελπιδοφόρο…

Ένα κακό όνειρο που δεν τελειώνει για τον Πάνο Βελαχουτάκο

Σας τα έλεγα πριν 5 χρόνια. Ορίστε κύριε, διαβάστε.

Βέβαια τότε έλεγα, θα το παλέψω δεν θα μου το κόψετε το γήπεδο. Έχασα όμως στο τέλος. Έχω ένα χρόνο να πάω στη Λεωφόρο.

Τραγωδία. Μόνο λύπη, άδειασμα, απογοήτευση και που και που μια ξεκάρφωτη χαρά που κρατάει 5 λεπτά (π.χ μια νίκη επί του αιωνίου). Δράμα.

Ψάχνουμε χρήματα για τα κοινόχρηστα, πληρώνονται οι ποδοσφαιριστές σε δόσεις, χάνουμε βαθμούς για μερικές χιλιάδες ευρώ, μας κοροϊδεύουν και μας λυπούνται. Κρεμόμαστε από τα χείλη του κάθε σωτήρα. Θα μας σώσει ή θα πέσουμε μια δυο κατηγορίες και θα ζήσουμε αυτά που έζησε η ΑΕΚ; Ένα κακό όνειρο που δεν τελειώνει, ένα κακόγουστο αστείο.

Και πάλι όμως, χτύπα κι άλλο θα τ’ αντέξω. Κάθε φορά που παίζει ο Παναθηναϊκός στη Superleague δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσω. Θα στηθώ στην τηλεόραση και ας αρρωστήσω μέχρι να τελειώσει ο αγώνας. Δεν κόβεται η αγάπη, κι ας πονάει. Και ως γνωστό, στο τέλος ΠΑΝΤΑ κερδίζει η αγάπη.

Διοικήθηκε από ανθρώπους λίγους για τον Νίκο Γιαννόπουλο

Όπως και η ΑΕΚ λίγα χρόνια πιο πριν, έτσι και ο Παναθηναϊκός, είχε την ατυχία να διοικηθεί από ανθρώπους λίγους. Και στο συναίσθημα γι’ αυτόν και στην οικονομική επιφάνεια, όπως αποδείχθηκε στην πράξη. Υπό αυτήν την έννοια η τύχη του πράσινου καραβιού ήταν προδιαγεγραμμένη αφού έτσι και αλλιώς το ελληνικό ποδόσφαιρο διοικείται με μη τεχνοκρατικά κριτήρια.

Τα συναισθήματα των ‘έξω’ για μία ΠΑΕ ειλικρινά δεν έχουν καμία σημασία. Είναι εταιρία, αν δεν πάει καλά, θα κλείσει (αφήνοντας βέβαια ανθρώπους στο δρόμο). Ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει να πορεύεται στα αθλητικά δρώμενα με κάποιον τρόπο, σε κάποια κατηγορία, η φανέλα του δεν θα πάψει να αγαπιέται. Για να επιστρέψει όμως σε θέση πρωταγωνιστή χρειάζεται χρήμα και όραμα. Έτσι έχουν τα πράγματα, άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Η πιθανότητα επένδυσης από Γιαννακόπουλο και συνεταίρους προσφέρει μία διέξοδο αλλά κρύβει και πολλά ερωτηματικά. Ίσως όμως, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, να αποτελεί μονόδρομο που πρέπει να περπατηθεί. Ο άλλος δρόμος οδηγεί στην απαξίωση…Και η απαξίωση σ’ αυτό το σύλλογο δεν ταιριάζει λόγω ιστορικών καταβολών…

Ζηλεύει τις νύχτες με σεντόνι, ο Γιώργος Μυλωνάς

Ζηλεύω την κουβέντα που έχει ξεσπάσει για το αν το μαρκάρισμα του Μπενατία στον Βάσκεθ ήταν πέναλτι. Όχι λόγω ίντριγκας, ούτε μαζοχισμού. Ζηλεύω την ένταση που δημιουργήθηκε σχετικά μ’ ένα σφύριγμα του διαιτητή στις καθυστερήσεις ενός επαναληπτικού αγώνα των προημιτελικών του Champions League. Μιας φάσης και μάλλον μιας διοργάνωσης εν γένει, στην οποία θα περάσουν χρόνια για να συμμετέχει ξανά ο Παναθηναϊκός.

Ανήκω στην γενιά που είχε την τύχη να γίνει Παναθηναϊκός λίγα χρόνια πριν ο Βαζέχα παγώσει το Άμστερνταμ, ενώ η τελευταία φορά που πήγα γήπεδο για να παρακολουθήσω την ομάδα μου από κοντά ήταν -ναι δεν είμαι και ο πιο συνεπής φίλαθλος- στην ήττα με 1-2 από την Βιγιαρεάλ στο ΟΑΚΑ για τους ’16’ του Champions League της σεζόν 2008-09. Στο μεσοδιάστημα, αλλά και λίγο πιο μετά (βλ. αγώνες με Ρόμα) έχω πάρει αμέτρητες ευρωπαϊκές χαρές, στις οποίες δεν μετείχαν μόνο ‘συμβάζελοι’, αλλά και φίλαθλοι των περισσότερων ελληνικών ομάδων.

Τα τελευταία 2-3 χρόνια όχι μόνο δεν τίθεται θέμα να μπορεί ο Παναθηναϊκός να δώσει ευρωπαϊκές χαρές στους Έλληνες φιλάθλους, αλλά τίθεται σοβαρό θέμα για το κατά πόσο θα μπορεί να αγωνίζεται στη Super League. Ήδη τις επόμενες μέρες προβλέπεται να παρθεί απόφαση που θα το ορίσει.

Αυτό που θέλω είναι η απόφαση που θα παρθεί σχετικά με την ομάδα να είναι όσο πιο οδυνηρή γίνεται. Είτε λέγεται Football League είτε ακόμα παρακάτω και να συνεπάγεται το τέλος του σημερινού ιδιοκτησιακού καθεστώτος, ώστε αυτομάτως από τη νέα σεζόν να περάσουμε σε μια νέα εποχή.

Μια νέα εποχή η οποία μπορεί να ‘ναι δύσκολη, αλλά θα έχει τουλάχιστον προοπτική. Την προοπτική που είχε ο υποβιβασμός της ΑΕΚ και όπως όλα δείχνουν, την οδηγεί στην κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος. Μια προοπτική που είχε ο υποβιβασμός της Γιουβέντους και χθες την έφερε μια ανάσα από τον ημιτελικό του Champions League, ενώ πέρυσι και το ’15 είχε φτάσει μέχρι τον τελικό.

(Φωτογραφίες: Eurokinissi.gr)