ORIGINALS

Πώς βρέθηκα ένα βήμα πριν την πασαρέλα

Ένας συντάκτης μοιράζεται με το OΝΕΜΑΝ μία μοναδική εμπειρίας ζωής (και γέλιου).

“ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ μοντέλων ζητά άνδρες ή γυναίκες 20 – 30 ετών ως υποψήφιους για συμμετοχή σε ταινίες και διαφημιστικά σποτ. Τηλ. 69……..”

Πριν τέσσερα χρόνια είχα μείνει για κάμποσους μήνες άνεργος, οπότε έψαχνα διάφορους τρόπους για να βγάλω το χαρτζιλίκι μου. Έχοντας «προϋπηρεσία» σε κάποιες ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις και συμμετοχή σε ερασιτεχνικά μουσικά video clip ενός φίλου, πήρα τηλέφωνο στην παραπάνω αγγελία, με την προοπτική να συμμετάσχω σε κάποιο διαφημιστικό. «Εμείς εδώ, ψάχνουμε κυρίως μοντέλα, αλλά δεν χάνετε τίποτα να περάσετε στις τάδε του μηνός να γνωριστούμε και από κοντά», μου εξήγησε ευγενικά ο τύπος που απάντησε στο τηλεφώνημά μου. «Όντως, δεν έχω να χάσω τίποτα», σκέφτηκα και πήρα μια φίλη μου που μετρούσε ήδη μερικά «ένσημα» από κομπαρσιλίκια σε διαφημιστικά, προκειμένου να πάμε μαζί στο casting.

Παίρνω την φράντζα μου –κράτα αυτή τη λεπτομέρεια, θα σου χρειαστεί παρακάτω- και την φίλη μου και φτάνουμε στο μέρος που είχε δοθεί το ραντεβού. Μπαίνουμε σε ένα άδειο χώρο που έμοιαζε περισσότερο με χώρο προπόνησης κάποιας πολεμικής τέχνης και ο γραμματέας μας βάζει να κάτσουμε μαζί με 7-8 ακόμα, αγόρια και κορίτσια που είχαν πάει εκεί για την ίδια δουλειά. Κάθε περίπου μισή ώρα εμφανιζόταν ο «μάνατζερ», όπως αυτοπροσδιορίστηκε στη συνέχεια, έπαιρνε ένα-δύο άτομα από εμάς και χανόταν στο βάθος του δωματίου για κάμποση ώρα.

Μετά από αναμονή που θα ζήλευε και το ΙΚΑ Αλεξάνδρας είχαμε μείνει πλέον 4 άτομα (εγώ, η φίλη μου και δύο κοπέλες) και ο «μάνατζερ» που έμοιαζε με τον Ζαχαράτο στο μελαχρινό έκανε την εμφάνισή του. Μας ζήτησε συγγνώμη για την καθυστέρηση και μας είπε να περάσουμε όλοι μαζί στο βάθος, μιας και ήμασταν οι τελευταίοι για εκείνη την ημέρα.

Κάτσαμε σε τέσσερα καρεκλάκια απέναντι από ένα γραφείο, στο οποίο βολεύτηκε ο ίδιος και άρχισα να απορώ για το τι ήθελα εγώ εκεί, αφού είχα ξεμπερδέψει με τα προφορικά του «proficiency» κάμποσα χρόνια νωρίτερα. Πριν αφήσω τη σκέψη μου να οργιάσει για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει, ο τύπος μας ξεκαθάρισε από την αρχή τις προθέσεις του. Α! Ξέχασα να αναφέρω πως όταν φτάσαμε, συμπληρώσαμε ένα είδος αίτησης στο οποίο αναφέραμε τα στοιχεία μας, αλλά και το τι μας ενδιέφερε να πετύχουμε μέσω του συγκεκριμένου πρακτορείου.

Οι τρεις από τους τέσσερις είχαμε δηλώσει πως μας ενδιέφερε να πάρουμε κάποιο μικρό ρόλο σε ένα διαφημιστικό ή να κάνουμε ένα μικρό πέρασμα από μια ταινία ή μια σειρά. Ο τύπος, λοιπόν, ήταν ξεκάθαρος από την αρχή, λέγοντας πως το πρακτορείο του κατά 90% ασχολείται με μοντέλα (φωτογραφίσεις, πασαρέλα) και 10% με διαφημιστικά και κομπαρσιλίκια. «Αλλά μιας και ήρθατε ως εδώ και περιμένατε τόση ώρα, τι θα λέγατε να σας πω την άποψή μου για το κατά πόσο μπορείτε να γίνετε μοντέλα»; «Δε έχω να χάσω τίποτα», σκέφτηκα. Άσε που πάντα είχα μια ενδόμυχη μεγάλη ιδέα για την εμφάνισή μου.

Πάμε για λίγο πίσω στην φράντζα μου. Εκείνη, λοιπόν, την περίοδο μάκραινα το μαλλί μου και είχα μια αρκετά μακριά φράντζα, όπως ακριβώς είχε πριν μερικά χρόνια και ο Μύρωνας Στρατής και όπως μου είχε πει άπειρος γνωστός και άγνωστος κόσμος έμοιαζα πάρα πολύ με τον γνωστό τραγουδιστή, με ό,τι καλό και ό,τι κακό συνεπάγεται αυτό. Επιστροφή στο casting.

«Ξέρεις με ποιον μοιάζεις» με ρωτάει ρητορικά o «μάνατζερ» και με το που σκάω ένα χαμόγελο συγκατάβασης και ικανοποίησης μου λέει «εσένα, βέβαια, τα δόντια σου είναι πεταγμένα προς τα έξω» και μου κόβεται το χαμόγελο. Μου ζητάει να του πω λίγα λόγια για τον εαυτό μου. Μεταξύ άλλων, του αναφέρω ότι ήμουν κατά περιόδους δημοσιογράφος. «Α, πολύ ενδιαφέρον, θα σε βοηθήσει πολύ στο χώρο μας. Και πού δούλευες»; «Στο Max», απάντησα με περηφάνια. «Ε, αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Αυτό είναι βυζιά και κώλοι», αποκρίθηκε και μου κοψε το γέλιο για δεύτερη φορά σε ένα τρίλεπτο. 

«Λοιπόν, άκου να σου πω. Για να κάνεις καριέρα ως μοντέλο πρέπει να είσαι ή πολύ ωραίος ή πολύ άσχημος ή να έχεις κάτι ξεχωριστό. Πολύ ωραίος δεν είσαι, πολύ άσχημος δεν είσαι, αλλά έχεις κάτι ρε παιδί μου». Παρά τις δύο κατραπακιές που είχα ήδη φάει νωρίτερα, κατάφερα να μειδιάσω ξανά. «Για βγάλε την μπλούζα σου», μου λέει και εγώ αν και το έπαιζα «χαμηλοβλεπούσος» την βγάζω με αυταρέσκεια Σάκη Ρουβά, μιας και εκείνη την περίοδο πήγαινα γυμναστήριο και ήμουν στην πιο γυμνασμένη φάση της ζωής μου, ενώ είχα κοτσάρει και ένα φρέσκο τατουάζ στην  δεξιά μου ωμοπλάτη. «Τι ναι αυτό»; αναφωνεί καθώς κοιτάζει την κοιλιά και το στέρνο μου. «Α πα πα πα, από πότε έχεις να γυμναστείς αγοράκι μου; Με τέτοιο σώμα δεν πας πουθενά».

 

«Λοιπόν, έχεις ωραία χείλη και ωραία μύτη, ενώ το μαλλί σου έχει καλύτερη ποιότητα και από τρίχα γυναίκας -όχι δεν έκανα το λάθος να χαμογελάσω ξανά-, άμα στρωθείς 2-3 μήνες στο γυμναστήριο ίσως μπορώ να κάνω κάτι μαζί σου. Αν σε ενδιαφέρει να γίνεις μοντέλο ξέρεις πού θα με βρεις».

Αφού ο μάνατζερ ολοκλήρωσε την κριτική του με αμεσότητα και ειλικρίνεια που ξεπερνούσε κάτι «γατάκια» τύπου Ιάσωνα Τρινταφυλλίδη και Χριστόφορου Κοτέντου σε talent shows του παρελθόντος, μου ζήτησε να φωτογραφηθώ για να με έχει στο αρχείο του και χαιρετώντας με μου είπε πως σε περίπτωση που θελήσω να γίνω μοντέλο εκτός από το ότι πρέπει να αφήσω τα «κομμάτια» μου στο γυμναστήριο θα πρέπει να δώσω και κάπου 100 ευρώ για να μου κάνει ένα portfolio με επαγγελματία φωτογράφο.

Τα χρόνια περνούσαν, η έντονη εμπειρία μου με τον μάνατζερ μοντέλων είχε πια καταχωνιαστεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και εγώ είχα πλέον τικάρει την επιλογή «απόπειρα να γίνω μοντέλο» στο προσωπικό μου «bucket list».

Ένα σαββατιάτικο μεσημέρι του Αυγούστου, τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά την προαναφερθείσα εμπειρία, χτύπησε το κινητό μου. Ήταν μια κοπέλα από το ίδιο γραφείο μοντέλων, η οποία αφού με χαιρέτησε όλο οικειότητα σαν να τα χαμε πιει μαζί το προηγούμενο βράδυ μου είπε: «Γιώργο είσαι μέσα στους τέσσερις επικρατέστερους για πρωταγωνιστής σε μια διαφήμιση για κρύο τσάι. Η αμοιβή είναι 850 ευρώ και τα γυρίσματα είναι το επόμενο Σάββατο. Τι λες»;

«Είμαι γεννημμένος μοντέλο τελικά», σκέφτηκα, αλλά σε εκείνη εξέφρασα την εύλογη καχυποψία μου για το πώς με θυμήθηκε μετά από τόσο χρόνια, αλλά και για το πώς είχα φτάσει στο σημείο να είμαι ένας από τους τέσσερις επιλαχόντες για το συγκεκριμένο διαφημιστικό σποτ. Αφού μου έκανε μερικές ενέσεις ματαιοδοξίας, λέγοντας μου πως τα χαρακτηριστικά μου ήταν έντονα και ιδιαίτερα και με ξεχώρισε εύκολα από τις φωτογραφίες αρχείου από τους υπόλοιπους (ερήμην τους) υποψηφίους, άρχισαν –τρομάρα μου- να πέφτουν οι αντιστάσεις μου. «Ωραία και εφόσον δεχτώ, τι ακριβώς χρειάζεται να κάνω», την ρώτησα.

 

Τα προαναφερθέντα 100 ευρώ ήταν η τελειωτική μαχαιριά στην καριέρα μου ως μοντέλο σε πασαρέλα ή διαφήμιση και στην ψευδαίσθηση που μου είχε αφήσει ο «μανατζαρέος» ότι με μια κοιλιά «φέτες» και ένα «χτιστό» στέρνο θα είχα πλέον μια θέση στα παγκόσμια ντεφιλέ.

Από τότε, για να νιώθω καλύτερα και να δημιουργώ εντυπώσεις, διηγούμαι τη συγκεκριμένη ιστορία λέγοντας, πως «είχα την ευκαιρία να γίνω μοντέλο, αλλά μια διαφωνία με τον πρώτο μου «μάνατζερ» με ανάγκασε να μπω στη λίστα με τα «χαμένα ταλέντα του μόντελινγκ».

Για περισσότερη πασαρέλα follow @gemil84