Τα 10 παιχνίδια που μας έκαναν άντρες στα 80s και τα 90s

Για την ακρίβεια αναπολεί τα παιχνίδια που επέλεγαν τα παιδιά για να διασκεδάζουν.

Ακολουθεί το -υποκειμενικό- Top10 “gaming” με τα οποία μεγαλώσαμε (;).

10. Αυτοκινητόδρομος

Σπάνια ζητούσες από τους γονείς σου να σου πάρουν δώρο έναν αυτοκινητόδρομο, παρότι η ταχύτητα ήταν στο αίμα σου! Κι αυτό γιατί σχεδόν πάντα στα γενέθλια / γιορτές “έσκαγε” ένας αυτοκινητόδρομος. Όσοι είχαμε (και έχουμε) την τύχη να έχουμε αδέρφια, το ζήσαμε. Ένα δώρο και για τους δύο/τρεις. Από φίλους, συγγενείς ή τη νονά/νονό στις γιορτές. Ο ανταγωνισμός χτυπούσε κόκκινο. Μη νομίζετε, ήθελε τέχνη το χειριστήριο, η ταχύτητα για να μη βγεις εκτός πορείας στις στροφές. Από τα must παιχνίδια, αλλά η αλήθεια είναι ότι το βαριόσουν πριν τελειώσουν οι μπαταρίες.

9. Επιτραπέζιο ποδόσφαιρο

Οι βιρτουόζοι της μπάλας, που είχαν περισσότερο ταλέντο στα χέρια απ’ ό,τι στα πόδια, αναλώνονταν για ώρες παίζοντας το συγκεκριμένο ποδοσφαιράκι. Αυτό με τα ελατήρια, ντε! Τι είχαν τραβήξει τα παιχτάκια (δηλαδή τα ελατήρια) από το “γύρω – γύρω” μέχρι να αποφασίσεις να σουτάρεις για να αιφνιδιάσεις τον αντίπαλο, που κρατούσε αυτή την επική έκδοχη τερματοφύλακα. Το πιο συνηθισμένο “ανάθεμα” ήταν που χάνονταν συνεχώς οι μπάλες. Κι εκεί είχαμε τη λύση όμως, αντικαθιστώντας τις από τις στρογγυλές τσίχλες (αν θυμάστε, όσοι θυμάστε).

Bonus: Τα καλύτερα γκολ έμπαιναν (όχι στα φιλικά) από τα μπακ, με τη μπάλα να κάνει εντυπωσιακό σλάλομ.

8. “Γερμανικό”

Μια μπάλα. Ένα πεζοδρόμιο. Δύο δεντράκια πάνω στο πεζοδρόμιο για τέρμα. Απαγορευόταν να σουτάρεις τη μπάλα, αν αυτή δεν ήταν στον αέρα από πάσα. Αν ακουμπούσε κάτω πριν σουτάρεις ή την έστελνες άουτ με τον “νόμιμο” τρόπο, καθόσουν τέρμα. Ο κάθε τερματοφύλακας ξεκινούσε από 10 βαθμούς και έχανε από έναν σε κάθε γκολ που δεχόταν. Όποιος έφτανε πρώτος στο μηδέν, δεχόταν το καθιερωμένο φατούρο από τους υπόλοιπους. Ένα από τα πιο διαδραστικά αυτοσχέδια “ποδοσφαιράκια” της εποχής. Σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά. Μέχρι να πέσει το σκοτάδι. Μέχρι να σε κουράσει ο φωτισμός από της κολώνες της ΔΕΗ.

7. Μπιλιάρδο

Διαχρονικό. Ίσως το πιο ακριβό παιχνίδι της εποχής. Η χρέωση γινόταν με την ώρα. Χαρτζιλίκι “έπαιζε” για το Σαββατοκύριακο και μέσα σε αυτό θα έπρεπε να προϋπολογίσεις το κόστος, εκτός αν… Εκτός αν η προσυνεννόηση με τον αντίπαλο ή τους (δύο) αντιπάλους προέβλεπε “πάγκο”. Δηλαδή: Χάνεις – πληρώνεις. Το αμερικάνικο ήταν τοπ στις προτιμήσεις. Ξεκινήσαμε αδήλωτο και βαρούσαμε στα κουτουρού. Μετά ανεβήκαμε level – δηλώναμε πρώτα την τρύπα, στην οποία στοχεύουμε τη μπάλα. Παράλληλα, πολλοί δοκιμάζαμε τις ικανότητές μας στο γαλλικό (παίζοντας μόνοι), πιο πολύ για να μάθουμε τα φάλτσα. Ο φόβος πάντα ήταν “μην σκίσουμε καμιά τσόχα” και ευτυχώς δεν νιώσαμε ποτέ αυτό το συναίσθημα.

6. Σούπερ Ατού – Κάρτες

Το σούπερ ατού ήταν το “υποκατάστατο” της τράπουλας για τις μικρές ηλικίες και η εξελιγμένη μορφή του “τζόγου” με τα χαρτάκια Panini (o μεγαλύτερος αριθμός στον λήγοντα, κερδίζει). Οι εντυπωσιακές φωτογραφίες αυτοκινήτων, μηχανών ή αεροπλάνων σε συνδυασμό με συνοπτικές πληροφορίες για κάθε “ατού”, εξήραν την παιδική φαντασία και ακόνιζαν το μυαλό. Ο τρόπος παιχνιδιού απλός: Ο μεγαλύτερος αριθμός στην κάθε κατηγορία, κέρδιζε. Αρκούσε να “διαβάσεις” την κάρτα του αντιπάλου και να επιλέξεις την σωστή. Ακούγεται αδιάφορο σήμερα, αλλά αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για εκατοντάδες παιχνίδια του μέλλοντος. Του παρόντος.

5. Ατάρι

Η πιο εξελιγμένη μορφή των video games. Είχε για γραφικά μόνο pixels και έμοιαζε (και ήταν) κάτι βγαλμένο από το μέλλον. Το χειριστήριο είχε έναν μοχλό και ένα κουμπί, κι όμως στην αρχή μέχρι να εναρμονιστεί το μυαλό με το χέρι, ήταν τόσο πολύπλοκο. Η μεγαλύτερη ήττα για το Ατάρι ήταν ότι ποτέ δεν κατάφερε να κλείσει σε ένα σπίτι, σε ένα δωμάτιο τα απογεύματά μας. Πάντως, τιμή και δόξα στους εργάτες οικοδομών στο Νέο Μεξικό που τον Απρίλιο του 2014 ανακάλυψαν ένα χώρο προσωρινής αποθήκευσης, με συνολικά 2.600 παιχνίδια Atari. Ενός παιχνιδιού που συμπλήρωσε 43 χρόνια ύπαρξης.

4. Ξύλινο

Πάντα θέλαμε να μοιάσουμε στους “μεγάλους”. Δειλά δειλά μαζευόμασταν γύρω από το “τραπέζι” και βλέπαμε για να μαθαίνουμε. Αυτό το “κόλλημα” της μπάλας στον μέσο παίκτη από τους τρεις στην επίθεση, δεν το έχω μάθει ούτε τώρα, στα 37 μου. Όταν άδειαζε η αίθουσα, βάζαμε το κέρμα και ακούγαμε τον μαγικό ήχο από τις μπάλες να κατεβαίνουν. Νιώθαμε μαγκάκια, πιάνοντας τα χερούλια και προσπαθούσαμε να μιμηθούμε αυτούς, οι οποίοι μας μύησαν. Ευτυχώς, εδώ δεν ίσχυε “ο χοντρός κι ο άσχετος παίζει τέρμα”. Ντρεπόμασταν όταν έμπαιναν ξαφνικά στην αίθουσα οι καλύτεροι, αλλά κορδονόμασταν όταν ερχόταν κανένα κοριτσάκι να μας δει. Κάθε άνδρας που σεβόταν τον εαυτό του είχε βάλει γκολ από τον τερματοφύλακα, κι ας μην μετρούσε.

3. “Μπιμπλίκια”

“Τάισέ το”! Πόσα δεκάρικα (10 δραχμές – 3 σεντς του ευρώ σήμερα) έφευγαν στο pac man! Πόσα στο double dragon! Τα “μπιμπλίκια” ήταν ηλεκτρονικά παιχνίδια τυχερά ή ικανότητας, απαραιτήτως με κερματοδέκτη. Στην κατηγορία συμπεριλαμβάνονται τα φλιπεράκια και όλα τα συναφή που συναντούσε κανείς σε “ουφάδικο” (“ουφάδικο” = χώρος με ηλεκτρονικά παιχνίδια, φλιπεράκια και μπιλιάρδο ή πινγκ-πονγκ σε παλιότερες δεκαετίες. Ο διάδοχος του σφαιριστηρίου και πρόγονος του net-καφέ). Είχαν τη ίδια μορφή με τα “φρουτάκια”, τους “κουλοχέρηδες” και τις ηλεκτρονικές ρουλέτες που βρίσκονται σε καζίνο. Το κορυφαίο μπιμπλίκι, όμως, ήταν “ξαπλωτό” και δεν είναι άλλο από το ποδοσφαιράκι Tehkan World Cup. Ξέρετε εσείς: δοκάρι από το κέντρο του γηπεδου, και γκολ με τους κλασικούς τρόπους σέντρα και κεφαλιά ή ψαλιδάκι και διαγώνια εκτός ή εντός περιοχής. Ουρές στα “ουφάδικα”, ουρές!

2. Subbuteo

To Subbuteo ήταν μια κατηγορία μόνο του. Ιεροτελεστία. Ηταν Pro και FIFA μαζί. Κρίμα όσοι δεν το ζήσατε, κρίμα και για εμάς που δεν έχουμε χρόνο να ξαναπαίξουμε. Να ξαναστήσουμε το κόντρα πλακέ στο πατρικό του Κυριάκου. Να μαζέψουμε πακέτα από τσιγάρα για να τα βάλουμε και να τα κολλήσουμε περιμετρικά, ώστε να φτιάξουμε εξέδρες (ήταν λίγο ακριβές). Να βάλουμε ρεφενέ για να αγοράσουμε την καινούργια την τσόχα – την astropitch. Να αγοράσουμε καινούργιες μπάλες ή τα matrix. Να καθαρίσουμε τις βάσεις για να γλιστρούν καλύτερα οι παίκτες. Να ξανακάνουμε κληρώσεις και να μαζευτούμε όλοι. Να… να… να… Γι’ αυτό (και γι’ άλλα τόσα) σας λέω ότι το subbuteo ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία και παραμένει τοτέμ των επιτραπέζιων παιχνιδιών.

1. …

Θα διαπιστώσατε κι εσείς ότι, όπως και σήμερα, έτσι και τότε το ποδόσφαιρο παιζόταν με τα χέρια: Subbuteo, Αταρι, table soccer, “μπιμπλίκια”, ξύλινο. Είναι μια αλήθεια. Μόνο που τότε σπάγαμε τα πόδια μας σε γήπεδα, πάρκα, αλάνες, δρόμους, σχολεία. Παίζαμε μπάλα ακόμα και σε κατηφόρα/ανηφόρα. Ψάχναμε μπάλα στα διαλείμματα και αν δεν είχαμε κλωτσούσαμε μπουκαλάκια ή κονσέρβες από αναψυκτικά! Τσακωνόμασταν ή περιμέναμε ώρες για να “αδειάσει” μια μπασκέτα. Φεύγαμε από τα σπίτια μας (χωρίς κινητό και tag πού πάμε) στις 6 και επιστρέφαμε όταν έσβηνε ο τελευταίος προβολέας. Και τι ειρωνεία. Τότε κλείδωναν όλους τους προσβάσιμους χώρους. Τώρα όλα είναι ανοιχτά, αλλά άδεια από παιδιά…