Ρονάλντο ή Ρονάλντο;

Τα τελευταία 20 χρόνια, το όνομα Ρονάλντο γράφει τη δική του ιστορία στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Στην αρχή ήταν ο Βραζιλιάνος, ο οποίος έφτασε στην κορυφή του κόσμου πριν δει την καριέρα του να λαμβάνει άδοξα τέλος λόγω τραυματισμών και πλέον έχουμε τον Κριστιάνο, ο οποίος μονομαχεί με τον Μέσι για τον τίτλο του καλύτερου σύγχρονου ποδοσφαιριστή.

Ρονάλντο σκέτο ή Κριστιάνο Ρονάλντο; Ποιος είναι ο βασιλιάς των Ρονάλντο; Οι ατρόμητοι δημοσιογράφοι του Oneman, αφού διάλεξαν τον αγαπημένο τους Παπακωνσταντίνου, ψηφίζουν τον Ρονάλντο της καρδιάς τους.

Ψήφισε εσύ τη γνώμη σου και δες παρακάτω τη δική μας.

Τον Ρονάλντο τον αυθεντικό ο Γιώργος Μυλωνάς

Δεν είναι η συμπάθεια μου προς τον Βραζιλιάνο, αλλά η αντιπάθεια μου προς τον Πορτογάλο που με κάνει να επιλέγω τον πρώτο. Για τον Βραζιλιάνο δεν έχω να πω πολλά. Ο χαρακτηρισμός “φαινόμενο”, που δεν θυμάμαι να έχει αποδοθεί σε άλλο ποδοσφαιριστή, τα εξηγεί όλα. Όσον αφορά τον Πορτογάλο, η εκτίμηση μου προς τις ικανότητες του είναι τόσο μεγάλη που αν έπρεπε να πάρω στην ομάδα μου τον Κριστιάνο Ρονάλντο ή τον Ερίκ Ραμπεσαντρατανά, θα πλήρωνα για να φέρω τον Γάλλο στα 44 του. Ο Πορτογάλος όσα ρεκόρ και να έχει σπάσει και θα σπάσει στο μέλλον, είναι τόσο ατομιστής, εγωκεντρικός και αδιάφορος σαν προσωπικότητα εντός και εκτός γηπέδου που μόλις κρεμάσει τα παπούτσια του δεν θα τον θυμάται κανένας. Κρίμα για έναν παίκτη που έχει το ταλέντο και έχει δουλέψει άπειρα στην καριέρα του, αλλά δεν έχει κουκούτσι μυαλό για να κάνει τον περίγυρο του να τον εκτιμήσει.

Το φαινόμενο ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Δεν ανήκω σίγουρα στους φαν της προσωπικότητας του Κριστιάνο Ρονάλντο, όμως αναγνωρίζω απόλυτα τις ποδοσφαιρικές του αρετές. Ο άνθρωπος το ξέρει το τόπι, τι να λέμε τώρα. Μόνο που ο άλλος Ρονάλντο, ο αυθεντικός, το ήξερε ακόμα παραπάνω. Οι απίστευτες επελάσεις του, οι υδραυλικές του τρίπλες, τα τελειώματα ακριβείας, ακόμα και η ταχύτητα που είχε παρά τα παραπανίσια κιλά του, σε έκαναν να θέλεις να τον βλέπεις αλλά και να αναρωτιέσαι τι παραπάνω θα έκανε αν δεν είχε ταλαιπωρηθεί τόσο από τους τραυματισμούς. Η μοίρα πάντως τον δικαίωσε, αφού οδήγησε ως πρώτος σκόρερ τη Βραζιλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Αν και ακόμα και χωρίς το Μουντιάλ, θα έβρισκε άνετα τη θέση του στους κορυφαίους της ιστορίας. Ήταν πάρα πολύ το ταλέντο, τι να κάνουμε.

Τον Ρονάλντο τον παχουλό ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν έχω δει ποτέ ξανά στη ζωή μου τόσο χοντρό άνθρωπο να τρέχει και να τριπλάρει τόσο γρήγορα. Γιατί αυτή είναι η εκδοχή του Φαινόμενου που επιλέγω να θυμάμαι. Την εντελώς ανθρώπινη. Εκείνη που σε έκανε (όπως και η ‘χαζούλικη’ φάτσα του) να ταυτίζεσαι μαζί του. Να αισθάνεσαι ότι θα μπορούσες να είσαι εσύ στη θέση του (τύπου direct από τις φαβέλες της Καλλιθέας). Αντιθέτως ο Πορτογάλος μοιάζει φτιαγμένος από ακριβώς το ίδιο καλούπι με τις ξανθιές πλαστικές κούκλες με τις οποίες παίζει μανιωδώς η κόρη μου. Η καλή εκδοχή τον θέλει άψυχο. Η κακή σκ@τ&ψυχο. Και στις δυο περιπτώσεις δεν είναι ίνδαλμα. Απλώς, αν τον έχεις στην ομάδα σου, αναγκαίο κακό. Το πικρό ποτήρι που πρέπει ανεχτείς εξαιτίας του ταλέντου του.

Το Φαινόμενο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι η δίκαιη τιμωρία μας ως φίλοι της μπάλας και ως άνθρωποι. Είναι το τέλος των βολικών ιστοριών με τους μυθικούς μπαλαδόρους που κουβαλάνε κάτι άγιο, που είναι άνθρωποι, που θα ‘θελες να στείλεις το παιδί σου να φωτογραφηθεί δίπλα τους και να κορνιζάρεις για πάντα τη φωτογραφία. Εμ, δεν είναι όλα τόσο ρόδινα και αυτό είναι μια καλή άσκηση για τη ζωή. Αν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο στον Κριστιάνο από το ταλέντο του στην μπάλα, είναι το απόθεμά του πόσο μαλάκας και αθεράπευτα αντιπαθής γίνεται Κυριακή με την Κυριακή. Στο 10-2 εναντίον της Βαγιεκάνο που έπαιζε με εννέα παίκτες από το 30’, ο Ρονάλντο σκόραρε, έπαιρνε την μπάλα από τα δίχτυα και την κλώτσαγε πίσω στη σέντρα. Οποιοσδήποτε με το ελάχιστο ίχνος ανθρωπιάς -και σίγουρα κάθε τίμιος οπαδός της Βαγιεκάνο- θα καταριόταν νυχθημερόν τον Κριστιάνο μέχρι να πάθει κάτι πραγματικά πολύ κακό. Αυτά για τον άβολο Πορτογάλο που θα πεθάνει με μοναδικό φίλο τον ‘ελαφρύ’ Μαρσέλο.

Για τον αληθινό Ρονάλντο, δεν θα πω πολλά. Το Φαινόμενο είναι από τις ελάχιστες αναφορές που απορρίπτουν αυτό το ειρηνικό “Ε, μωρέ, άλλες εποχές τότε, μην συγκρίνουμε παίκτες από ανόμοιες περιόδους”. Ο ‘χοντρός’ Ρονάλντο, αν τον πετούσες με cut-paste από τα 90s στα 10s, θα έκανε άνετα τη δουλειά που πρέπει για να χαρακτηριστεί και πάλι φαινόμενο. Θα έφευγε σαν βραζιλιάνικος εμετός στην αντεπίθεση, θα ντρίμπλαρε σαν να μην έχει κόκαλα στα πόδια, θα σκόραρε και θα σήκωνε αμέσως τον δείκτη του δεξιού του χεριού. Έτσι για να μάθουμε άλλη φορά να είμαστε πιο προσεκτικοί με ποιους ποδοσφαιριστές αφήνουμε το στόμα μας να χάσκει.

Ρονάλντο χωρίς 7 και σούπα μούπες ο Μάνος Μίχαλος

Το ίντερνετ λένε δεν κάνει λάθος. Όλα τα ξέρει και όλα στα βρίσκει και η αλήθεια είναι ότι αν βάλεις τη λέξη “Ronaldo” στο google search, το πρώτο αποτέλεσμα που σου φέρνει είναι η σελίδα του Κριστιάνο Ρονάλντο στη Wikipedia και ακριβώς από κάτω είναι η σελίδα του Βραζιλιάνου Ρονάλντου, του αυθεντικού όπως είθισται να λένε οι περισσότεροι ή τουλάχιστον όσοι αντιπαθούν τον Κριστιάνο (πάλι οι περισσότεροι είναι). Του λόγου μου δεν έχω κανένα λόγο να επιλέξω τον Κριστιάνο, γιατί ακόμα και αν όταν έπαιζε στην ομάδα της καρδιάς μου, τη Γιουνάιτεντ, μου ήταν αντιπαθητικός, ενοχλητικός και εκνευριστικός. Όχι ότι είμαι κανένας φαν της Βραζιλίας και της Κόπα Καμπάνα, για να παθιάζομαι με το Φαινόμενο που στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ ένα τέτοιο. Φαινομενικά ήταν ένας τεράστιος παίκτης, ρεαλιστικά ήταν ένας περίεργος τύπος από τις φαβέλες που τον κυνηγούσαν και αυτόν τα σύνδρομα που πιάνουν τους βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές όταν αποκτούν χρήματα. Ωστόσο, ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο είχε μια αίγλη, είχε ένα ωραίο attitude μέσα στο γήπεδο και εκείνες οι χρονιές με την Ίντερ (κυρίως) καιι αμέσως μετά τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν πραγματικά μεγάλες. Αν και για όσους έχουν δει λίγο μπαλίτσα από τον άρχοντα, η Αϊντχόφεν ήταν το αριστούργημα του. Η πεμπτουσία της ποδοσφαιρικής καριέρας του. Απλά μετά κάπου χάθηκε, μέχρι που έφτασε να μη βγει από τα αποδυτήρια ενός τελικού Μουντιάλ. Άβυσσος η ψυχή των Βραζιλιάνων.

Το φαινόμενο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Είμαι σίγουρος ότι σε λίγα χρόνια από τώρα που το σώμα του CR7 θα είναι κουρασμένο, θα τον υπερασπίζομαι μέχρι αηδίας απέναντι σε όλους εκείνους που δεν είδαν σε αυτόν ποτέ τον τεράστιο ποδοσφαιριστή και έμειναν στα κλάμματα, στις φιοριτούρες και την καγκουριά. Αλλά είναι ακόμα αρκετά νωπές οι αναμνήσεις από τον άνθρωπο που πήρε στις πλάτες του τη Βραζιλία, εκείνον που είναι ενδεχομένως ο τελευταίος εκείνης της γενιάς που αντιπροσώπευε το ποδόσφαιρο της μαγείας και όχι απαραίτητα της ουσίας. Πιο πολύ όμως τον σέβομαι για τις αδυναμίες του, για τον ανθρώπινο στοιχείο το οποίο ήταν σχεδόν πάντα πάνω από το ποδοσφαιρικό. Στο πρόσωπο του Ronaldo έβλεπες πάντα να χαράζεται η χαρά, το πάθος, το πείσμα ακόμα και η καλοζωία. Η τωρινή εικόνα του Ronaldo είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Ronaldo είναι πάνω από όλα ένας πολύ ωραίος τύπος. Που έτυχε να είναι και ένας μάγος της μπάλας.

Ρονάλντο από Μπραζίλ ο Γρηγόρης Μπάτης

Αν κάποιο δίλημμα αξίζει να δώσει 100% σε μια απάντηση και να αναιρεθεί κατά συνέπεια ο όρος “δίλημμα”, αυτό είναι ανάμεσα στον Βραζιλιάνο και στον Πορτογάλο Ρονάλντο. Στον αυθεντικό Ρονάλντο δηλαδή και τον Κριστιάνο. Οι λόγοι είναι απλοί: ο ένας ήταν γητευτής της μπάλας, εραστής του ποδοσφαίρου, απίστευτα απρόβλεπτος με το τόπι στα πόδια και ένα πραγματικό φαινόμενο. Φαινόμενο που όμοιό του δύσκολα θα ξαναδούμε. Από την άλλη, ο Κριστιάνο είναι ένα ταλέντο που δούλεψε πάρα πολύ και καλύπτει τις αδυναμίες του, φροντίζοντας να παίρνει το 101% των δυνατοτήτων του. Ανατριχιάζω στην ιδέα, να ήταν τόσο δουλευταράς και λιγότερο άτυχος ο Βραζιλιάνος. Νομίζω πως θα βλέπαμε τον κορυφαίο επιθετικό που έχει συναντήσει/γεννήσει ποτέ το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και σ’ αυτό το δίλημμα δεν γίνεται να μην επιλέξω το “Φαινόμενο”. Είναι άλλωστε και το ηλικιακό. Εμείς μεγαλώσαμε με τον Βραζιλιάνο κι αν το καλοσκεφτείς, πιθανότατα στο Oneman του 2025 να έπαιρνε 100% ο Κριστιάνο.

Cristiano Ronaldo η Δώρα Τσαμπάζη

Κανονικά η επιχειρηματολογία μου θα έπρεπε να είναι δέκα σειρές με ένα τεράστιο, ατελείωτο χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα. Αλλά επειδή δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία στο ONEMAN, να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τον Κριστιάνο, θα το πράξω τώρα με μεγίστη χαρά. Είμαι φαν του Κριστιάνο, κι ας είναι κάνγκουρας, metrosexual, bisexual, αντιπαθητικός, ψωνάρα κλπ κλπ. Όταν οι άντρες μισούν και κράζουν τον Κριστιάνο είναι ίδιοι σαν εμάς τις γκόμενες, κακιασμένες κατίνες, που μόλις δούμε μια θεά γκόμενα, θα της βρούμε όλα τα ελαττώματα του κόσμου προκειμένου να την μειώσουμε, όπως, “δες τι άσχημα δάχτυλα ποδιών έχει, δες τι τριτοτέταρτο φόρεμα φοράει, δες πόσο καμμένα είναι τα μαλλιά της, τι πουτ@ν@κι που είναι” κλπ κλπ. Και τότε έρχεται η αποστομωτική απάντηση των αντρών, ότι “δεν μας νοιάζει γιατί είναι μουν@ρ@.” Έτσι με τον Κριστιάνο, οι άντρες τον μισούν γιατί δεν θα γίνουν ποτέ όσο διάσημος είναι εκείνος, όσο λεφτάς είναι εκείνος, όσο παιχταράς είναι εκείνος, και αυτό δεν το αντέχουν. Ρώτα έναν άντρα που κράζει τον Ρονάλντο, αν θα αντάλλαζε δέκα χρόνια από τη μίζερη ζωή του με ένα χρόνο της ζωής του Ρονάλντο. Όλοι θα έκαναν την αλλαγή. Ακόμα και bisexual να είναι, ή ομοφυλόφιλος, η απάντησή μας σαν γυναίκες είναι η ίδια με την δικιά σας σε παρόμοιες περιπτώσεις . Δεν μας νοιάζει, είναι απλά θεός. Κάνγκουρας, αλλά θεός. Κι ας είναι ψωνάρα. Αν δεν είναι αυτός ψωνάρα, ποιος θα είναι; Εδώ είναι ψωνάρες, οι δικοί μας εγχώριοι ποδοσφαιριστές της πλάκας που παίζουν πέντε λεπτά σε ματς της Superleague. Δεν θα είναι αυτός; Που φτύνει και βγαίνουν 500ευρά; Έλα σε παρακαλώ πολύ. Α και μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία, δεν υπάρχει Μεσσάκος, αυτός ο Ταμτάκος της Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να φτάσει σε τίποτα το πολυεργαλείο που λέγεται Cristiano Ronaldo.

Ronaldo τον αυθεντικό χοντρό, ο Χρήστος Δεμέτης

Πίσω στο 2000. Εγώ 18, ο αδερφός μου 13. Καλοκαίρι. Καθόμαστε μπροστά από την τηλεόραση της κουζίνας – καθιστικό στο παλιό σπίτι που μέναμε στον Υμηττό. Ωραία περιοχή, με πράσινο και ανοιχτούς χώρους, με χορτάρι να “σπάει” το τσιμέντο. Αύγουστος μήνας, καύσωνας. Ιδρώτας, απουσία κλιματισμού, στην TV παίζει κασέτα, VHS, νοικιασμένη από το dvdάδικο της γειτονιάς. Ronaldo – El Fenomeno. Στο εξώφυλλο ο χοντρούλης με το 9 και τη φανέλα της εθνικής Βραζιλίας, τότε που δεν έτρωγε επτάρες από τη Γερμανία. Το ντοκιμαντέρ δείχνει όλα τα γκολ του Ρονάλντο μέχρι το 1998. Ξεκινάει από την πρώτη του χρονιά στην Ίντερ, εστιάζει στο πέρασμα του από την Μπαρτσελόνα και περνάει – στα γρήγορα – τα γκολ που έβαλε στο σύντομο πέρασμα του από την Ολλανδία. Το είδαμε το ταινιάκι δύο φορές στα καπάκια. Την πρώτη φορά προσπαθούσαμε να παρακολουθήσουμε τους υπότιτλους και χάναμε τις (ν)τρίπλες και τα τελειώματα. Τη δεύτερη φορά γράψαμε στα απόκρυφα μας τους υπότιτλους και είδαμε μόνο τα γκολ. Το πρώτο “κρακ” στο Ίντερ-Λέτσε του 1998 σταμάτησε τον καύσωνα και έφερε δάκρυα στα μάτια μου. Πόνεσα σαν να χτυπούσε ο ίδιος ο αδερφός μου. Εκείνη την κασέτα δεν την επέστρεψα ποτέ στον νόμιμο κάτοχο της, το μικρό video club της γειτονιάς έκλεισε, στην περιοχή άνοιξε ο μεγαλύτερος “Μάκης” (ιστορικό video club) και η ταινία ανέβηκε στο Youtube μετά από πολλά χρόνια. Τον αγάπησα τον χοντρούλη, όχι για τα εξωπραγματικά του σουτ, όχι για τα υποδειγματικά του πλασέ, όχι για τις τρίπλες του, αλλά για το ότι δεν έπεφτε ποτέ κάτω όσο ξύλο κι αν έτρωγε. Δεν μπορείς να τον συγκρίνεις με τον συνονόματο του γιατί αφενός αγωνίζονται σε διαφορετικές εποχές και αφετέρου ο Βραζιλιάνος, ήταν πιο εύθραυστος και από γυάλινο ποτήρι που ρίχνεις μέσα του καυτό νερό. Αν δεν είχε τους τραυματισμούς να τον βασανίζουν θα είχε γίνει ο σύγχρονος Πελέ, και δεν υπερβάλλω με αυτό που γράφω. Για την ακρίβεια, τον Πελέ δεν τον είδα ποτέ να παίζει ζωντανά, τον Ρονάλντο τον είδα. Και αισθάνομαι τυχερός γι’ αυτό. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που ένοιωσε το γόνατο του να διαλύεται στα 24 του και πήρε, μόνος του σχεδόν, Παγκόσμιο Κύπελλο στα 26 του χωρίς έπαρση και ποζεριλίκια. Κάπου εκεί τελείωσε η θνητή ποδοσφαιρική πλευρά του και πέρασε στον χώρο του μύθου. Η αφίσα του υπάρχει ακόμα στο κουτί των αναμνήσεων, μαζί με εκείνη την βιντεοκασέτα. Μια μέρα, θα παιχτεί ξανά στο σκονισμένο dvd player του παταριού, σε ένα άλλο σαλόνι που θα κάθομαι εγώ, παρέα με το παιδί μου (αν ποτέ κάνω). Ναι, και κορίτσι να είναι, τον Ρονάλντο θα τον μάθει.

Ronaldo όχι το κορμί, ο άλλος η Έρρικα Ρούσσου

Οι ψήφοι αντίδρασης μου τη σπάνε πάρα πολύ. Όλη αυτή η λογική του ‘ψηφίζω τον τάδε γιατί δεν πάω τον δείνα’ μου φαίνεται υπερβολικά λάθος. Κατά κάποιον τρόπο νιώθω ότι γίνεται κακή χρήση του δικαιώματος επιλογής που έχει ο καθένας μας. Ωραίααααα. Και, τώρα που έκραξα αυτό που πρόκειται να κάνω ευθύς αμέσως, μπορώ να μιλήσω για την σημερινή μου ψήφο. Αν υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής ή μάλλον, ένας σελέμπριτι ή τέλος πάντων ένας άνθρωπος που θέλω να του ρίξω μία μπουνιά και ας είμαι κατά της βίας, τότε αυτός είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Γιατί το παίζει γόης, γιατί όλο κλαίει από τα νεύρα του, γιατί δεν ξέρει να χάνει, γιατί κάθε φορά έχει τη φάτσα του ‘μου πήραν το μπιφτέκι μου’, γιατί έχει ύφος πολλών καρδηναλίων και μεγάλο τουπέ για ξεκαβάλα τον ψηλά έχεις πάρει τον αμανέ. Ναι, είναι αρνητική ψήφος και ναι, κάνω αυτό που κοροϊδεύω αλλά ναι, δεν τον πάω μία οπότε ας με συγχωρήσουν οι αρχές μου (*γελάμε) Ρονάλντο, εσύ σούπερ σταρ.

Υ.Γ.: Αν κερδίσει ο Ρονάλντο δηλώνω υπεύθυνα να κάνω ένα print screen και να το στείλω σε όλες τις fan pages του στα social. Δεν μπορεί θα το δει. χε χε

Τον Νταντάντου ο Θανάσης Κρεκούκιας

Ένας είναι ο Ρονάλντο. Δεν είναι χαζοί οι Ισπανοί δημοσιογράφοι που έλυσαν αμέσως το πρόβλημα, γράφοντας τον δεύτερο απλά Κριστιάνο. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να επιχειρηματολογήσω υπέρ του “φαινόμενου”. Φινέτσα, χαμόγελο, ευγένεια και πάνω απ’ όλα balls με το Α κεφαλαίο, αν με καταλαβαίνετε. Αυτά που του έτυχαν στην καριέρα του δεν περιγράφονται εύκολα με λόγια. Ο τρόπος όμως, με τον οποίο τα ξεπέρασε και επανήλθε – πάντα στο κορυφαίο επίπεδο – υπήρξε μοναδικός, συγκινητικός, άξιος αιώνιου θαυμασμού. Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους δυο τους είναι ότι ο ένας λάτρεψε τη μπάλα και ο άλλος την πάρτη του. Και κλείνοντας, όχι Μάνο Μίχαλε, το αριστούργημά του δεν υπήρξε η Αϊντχόφεν, αλλά οι 12 μήνες που έπαιξε στη Μπαρτσελόνα και που οι περισσότεροι φαίνεται να έχετε ξεχάσει πολύ εύκολα. Προσωπικά ήμουν τυχερός, γιατί τον είδα ζωντανά μπροστά μου, στα τρία μέτρα, να χαζεύει εξέδρα και αντίπαλους. Δείτε το βίντεο, η αντίδραση του Μπόμπι Ρόμπσον, τα λέει όλα.