Ρωτήσαμε τον Πάνο Ρούτσι αν αντέχει. Μας είπε ότι δεν έχει άλλη επιλογή
Ο Πάνος Ρούτσι συνεχίζει την απεργία πείνας για ένατη μέρα, υποστηρίζοντας το δίκαιο αίτημα του να μάθει τα αληθινά αίτια θανάτου του γιου του. Περάσαμε από το σημείο που έχει στήσει την τέντα και καταγράφουμε όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από αυτή.
- 23 ΣΕΠ 2025
Στην αρχαία Ελλάδα τιμούσαν τους αφανείς πεσόντες των εθνικών αγώνων με μνημεία. Στην πιο σύγχρονη version αυτού του τόπου, 57 ονοματεπώνυμα βρίσκονται γραμμένα με κόκκινο μαρκαδόρο έξω από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Δεν ήταν όμως Άγνωστοι Στρατιώτες ούτε και έχασαν τη ζωή τους σε κάποιο πολεμικό μέτωπο.
Στις 28 Φεβρουαρίου του 2023, επιβιβάστηκαν στο τρένο από Αθήνα για Θεσσαλονίκη και δεν κατάφεραν να βγουν ποτέ από αυτό, σε ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα με πολύ σοβαρές κρατικές ευθύνες.
Ο Ντενίς Ρούτσι, επιβάτης της μοιραίας αμαξοστοιχίας IC62, έμεινε για πάντα 22 χρονών. Ο πατέρας του, Πάνος, συνεχίζει για ένατη μέρα την απεργία πείνας μπροστά στο κτίριο που μερικοί ονομάζουν «ναό της δημοκρατίας», αναζητώντας την αλήθεια για το θάνατο του γιου του. Η εθελούσια άρνηση τροφής, είναι από τα τελευταία όπλα στη φαρέτρα ενός ανθρώπου για να ασκήσει πίεση που θα φέρει αλλαγές και θα οδηγήσει εν προκειμένω, την υπόθεση των Τεμπών πιο κοντά στο φως.
Οι γονείς μπορεί να έχουν κάθε δικαίωμα στην εκταφή, αλλά ο Άρειος Πάγος δηλώνει αναρμόδιος να απαντήσει στο αίτημα του Πάνου Ρούτσι. Την Κυριακή, η Μαρία Καρυστιανού βρέθηκε στο πλευρό του και μίλησε στις κάμερες. «Τι είμαστε; Αναλώσιμοι; Να μην έχουμε φωνή; Δεν μας αξίζει αυτό», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Περιμετρικά της τέντας που έχει στήσει ο Πάνος Ρούτσι έξω από τη Βουλή, πραγματοποιείται καθημερινά κάτι σαν λαϊκό προσκύνημα. Ο κόσμος στέκεται και περιμένει να χαιρετήσει, να πει μια κουβέντα, να σφίξει το χέρι του πατέρα που γνώρισε πριν 30 μήνες τον χειρότερο πόνο. Στο πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο, δεν υπάρχει λέξη για να περιγράψει τον γονέα που χάνει το παιδί του.
Όσοι και όσες συνομιλούν μαζί του, αλλάζουν πολύ σύντομα τον αριθμό στα λόγια τους. Το «θα τα καταφέρεις», γίνεται πολύ γρήγορα «θα τα καταφέρουμε». Η απόδοση δικαιοσύνης στην υπόθεση των Τεμπών, είναι ίσως ο μόνος συλλογικός αγώνας που έχει δοθεί στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. Οι γονείς που δε βρίσκονται σε αυτή την τραγική θέση, το γνωρίζουν καλά. Το παιδί του Πάνου Ρούτσι, θα μπορούσε να είναι το δικό τους παιδί. Γι’ αυτό και κατεβαίνουν στους δρόμους.
Ο κύριος Ρούτσι, παρότι κουρασμένος και καταβεβλημένος, ακούει πολύ προσεκτικά κάθε άνθρωπο που περιμένει να τον χαιρετήσει κάτω από τον ήλιο. Μια γυναίκα μου δίνει το κινητό της και μου ζητάει να τους φωτογραφίσω. Δεν ξέρω αν πόσταρε την εικόνα στα social, αλλά ακόμα και εκατό φίλους να έχεις στο Facebook, νιώθεις την ανάγκη να δηλώσεις την παρουσία σου και να πάρεις θέση.
Ένας ηλικιωμένος κύριος δίπλα μου, μονολογεί. «Δύναμη μόνο, όχι συμβουλές. Τι να πεις σε αυτό τον πατέρα». Όταν ήρθε η δική μου σειρά να σφίξω το χέρι του κύριου Ρούτσι, δεν ήξερα τι να πω. Η φιγούρα όμως ενός ανθρώπου που συνεχίζει να κοιτάει ψηλά σε παρακινεί να βρεις τα λόγια.
Δεν ήθελα να τον κουράσω άλλωστε, και μόνο μια ερώτηση είχα κατά νου. Δίνουμε τα χέρια και τον ρωτάει αν αντέχει και κυρίως, αν χρειάζεται κάτι. «Είμαι καλά, αντέχω. Πρέπει να αντέξω, δεν υπάρχει επιλογή. Μας φέρνουν εδώ νερά και εξάδες, μην ανησυχείτε», μου απαντά.
Τα δημοσιογραφικά συνεργεία έχουν πάρει θέση και περιμένουν να πάρουν μια δήλωση που θα δικαιολογούσε και την παρουσία τους στο σημείο. Ο αρχισυντάκτης περιμένει να δει αν θα συνδεθούν με την πρωινή εκπομπή, κι αν θα υπάρχει υλικό για το μεσημεριανό δελτίο. Παρά την πίεση όμως στο ακουστικό, οι ρεπόρτερ στέκονται με σεβασμό μπροστά στον Πάνο Ρούτσι και του δίνουν τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται. Ο ανθρώπινος πόνος δεν είναι απλώς υλικό για το δελτίο.
Ένας Γάλλος τουρίστας με ρωτάει με απορία τι συμβαίνει εδώ. Γυρνάω τον χρόνο πίσω στον Φεβρουάριο του 2023 και προσπαθώ να βρω πώς μεταφράζεται η κρατική ανεπάρκεια στα αγγλικά. Κατάλαβε τι εννοούσα. Βλέπει τον κόσμο που χαιρετάει τον κύριο Ρούτσι και πριν απομακρυνθεί, μου λέει ότι θα κερδίσει. Χαμογελάω και αναρωτιέμαι αν σε μια αντίστοιχη συνθήκη που με έφερνε στο Παρίσι, θα κρατούσα τις πληροφορίες για ένα κρατικό έγκλημα στο κεφάλι μου ή απλώς θα συνέχιζα τον δρόμο μου στα γαλλικά προάστια. Κι αν ναι, για πόσο; Εδώ ξεχνάμε τα δικά μας.
Όση ώρα ήμουν εκεί, κανένας άλλος τουρίστας δε ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει κάτω από την τέντα. Μπορεί να την πέρασαν και για σημείο πληροφοριών. Ένας Αμερικάνος μάλιστα ζήτησε να αφήσει το φαγητό του στη σκιά για λίγα λεπτά και έτρεξε να βιντεοσκοπήσει τους Εύζωνες.
Το κύριο ενδιαφέρον, δυστυχώς, ήταν εκεί. Και το κύριο ενδιαφέρον της κυβέρνησης είναι να ικανοποιήσει τους θεατές που παρακολουθούν με ενθουσιασμό την αλλαγή φρουράς φορώντας καπέλα με την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα για να προστατευτούν από τον καυτό ελληνικό ήλιο.
Τα ιερά τοπόσημα της αρχαίας Ελλάδας μοιάζουν σήμερα το μόνο ιερό που απόμεινε σε αυτή τη χώρα. Μια χώρα όπου, για ένατη μέρα, ένας πατέρας θέτει τη ζωή του σε κίνδυνο, ζητώντας να ανοίξει ο τάφος του παιδιού του, με το κράτος να προσπαθεί πεισματικά να βάλει την υπόθεση στο ράφι, όπως έκανε και με το ναυάγιο στην Πύλο.
Οι 57 νεκροί στα Τέμπη δεν ήταν Άγνωστοι Στρατιώτες. Είχαν ονόματα, είχαν ζωή. Και τώρα, το μόνο που ζητούν οι συγγενείς τους, σαν ύστατη τιμή, είναι δικαιοσύνη για τον άδικο χαμό τους.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
