Στη δομή «Ανθρώπων Γεύματα» της Equal Society όλοι είναι για λίγο ίσοι

Ο Φώτης, συντονιστής της Equal Society, της οργάνωσης δηλαδή που είναι υπεύθυνη για τη δομή, μαζί με τον Γιώργο Σαμαρά, κοινωνικό λειτουργό της δομής, τον Λεωνίδα Κούτικα και τη μαγείρισσσα/ηρωίδα, Ελένη Μπίνιου, υποδέχονται τον κόσμο όλο χαμόγελο και φροντίζουν να τον κάνουν να αισθανθεί αξιοπρεπής, άνθρωπος. Όπως θα μου πει ο Φώτης σε ανύποπτο χρόνο άλλωστε, το άλφα της αξιοπρέπειας πάει μαζί με αυτό του ανθρώπου.

Ο Γιώργος τους χαιρετάει όλους με το μικρό τους όνομα, τους ρωτάει για τα παιδιά τους, εκείνοι εκφράζουν τυχόν απορίες τους σχετικά με γραφειοκρατικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αμέσως καταλαβαίνεις ότι όλο αυτό που εκτυλίσσεται είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό συσσίτιο. Στο δρόμο σχηματίζονται μικρά πηγαδάκια, οι άνθρωποι λένε τα νέα τους και αισθάνεσαι ότι όλο αυτό είναι ανώτερο από μια μερίδα φαγητό. Όπως εξηγεί ο Φώτης:

«Η δομή ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2013. Μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια κάθε μέρα περίπου 200 άνθρωποι έρχονται και λαμβάνουν το γεύμα τους, αφού πρώτα καταθέσουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά στη δομή. Με αφορμή τη σίτιση, δημιουργήθηκε ένα πλέγμα παράλληλων δράσεων για το οποίο είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι, γιατί μέσα από αυτές τις δράσεις, αλλάζουμε τις ζωές των ανθρώπων».

«Δημιουργήθηκε η μοναδική μέχρι στιγμής θεατρική ομάδα αστέγων, γίνονται ενέργειες ψυχοκοινωνικής ενδυνάμωσης, δηλαδή άνθρωποι με ουσιαστικά ζητήματα ψυχικής υγείας έρχονται για να τα αντιμετωπίσουν, δημιουργώντας ένα νέο μονοπάτι στη ζωή τους. Ακόμη, γίνονται ενέργειες επαγγελματικής επανένταξης, ώστε οι άνθρωποι αυτοί να μη μας έχουν πλέον ανάγκη και φυσικά δημιουργούνται βραδιές που τους κάνουν λίγο να ξεχνάνε τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Βραδιές κινηματογράφου, παρουσιάσεις βιβλίων και μουσικές βραδιές».

«Αυτό που μας διαφοροποιεί από τις άλλες δομές, είναι ότι εδώ είμαστε σαν μικρό εστιατόριο γειτονιάς. Οι άνθρωποι έρχονται, κάθονται, συζητάνε μεταξύ τους, έχουν φτιάξει τις παρέες τους, συζητάνε για τον Ολυμπιακό, για τις δουλειές, μια συνθήκη οικογένειας όπως το μεσημεριανό τραπέζι της Κυριακής. Αυτό λόγω της καραντίνας έχει λείψει σε όλους μας».

Όταν ξεκίνησε το lockdown του περασμένου Μαρτίου, η δομή της Equal Society ήταν από τις ελάχιστες της περιοχής που συνέχισε να εξυπηρετεί όσους είχαν ανάγκη, με αποτέλεσμα να αυξηθεί και ο αριθμός των ανθρώπων που την επισκέπτονται καθημερινά, έστω και απλά πλέον για να παραλάβουν το φαγητό τους και να φύγουν. Σήμερα, τη χρειάζονται περισσότερο από ποτέ και ο Φώτης, η Ελένη, ο Λεωνίδας, ο Γιώργος αλλά και ο υπεύθυνος της θεατρικής ομάδας, Παναγιώρης Δορλής, δεν θα μπορούσαν να τους γυρίσουν την πλάτη.

Όσο μαγειρεύει το κοτόπουλο στη μεγάλη κατσαρόλα της κουζίνας, για όσους έρχονται για να γεμίσουν το δικό τους τάπερ αντί να πάρουν το συσκευασμένο ρύζι, η κυρία Ελένη μου εξηγεί πως στη διάρκεια του πρώτου lockdown, δεν έβλεπε καθόλου τον άντρα της και την 86χρονη μητέρα της, μια συνειδητή επιλογή που σίγουρα άξιζε τον κόπο αφού «Αυτό που γίνεται εδώ υπερέχει, ένα μικρό λιθαράκι να βάζουμε όλοι, αξίζει τον κόπο να θυσιάσουμε κάτι, αισθανόμαστε κι εμείς όμορφα. Οι άνθρωποι θα σου πουν ευχαριστώ και θα εννοούν και τον τόνο. Που δεν το κάνεις για το ευχαριστώ, το κάνεις γιατί είσαι άνθρωπος και ο άνθρωπος τον άνθρωπο θα τον βοηθήσει».

Αλλά και η ανταπόδοση από ανθρώπους που δεν έχουν ούτε τα βασικά, είναι συγκινητική. Άστεγοι άνθρωποι φέρνουν δώρα στη δομή, από σόμπες μέχρι ριχτάρια και βοηθάνε εθελοντικά στη διανομή του φαγητού και το καθάρισμα των χώρων. Σε δομή της Ευριπίδου, μοιράζονται δωρεάν σοκολάτες και οι ωφελούμενοι τις παίρνουν και τις φέρνουν εδώ για να τις κεράσουν στον Γιώργο, την Ελένη, τη Φώτη. Να τους πουν ένα ευχαριστώ με το δικό τους τρόπο.

Μέσα στις 2 ώρες που διαρκεί το καθημερινό μοίρασμα του φαγητού, άνθρωποι όλων των ηλικιών, οικογενειάρχες και μη, από την Ελλάδα και από άλλες χώρες, θα περάσουν για να παραλάβουν τις μερίδες τους, για να γεμίσουν το άδειο τάπερ τους με κοτόπουλο, για να ρωτήσουν κάτι σχετικά με εκείνη την αίτηση που είχαν κάνει για τη θέση εργασίας που τους ενδιαφέρει ή για μια επίσκεψη σε γιατρό, για να κάνουν μια πλάκα, να πουν ένα νέο. Το βλέμμα τους γεμίζει ζωντάνια όταν πιάνουν συζήτηση με τα παιδιά της δομής, αλλά η ειλικρίνεια τους είναι αφοπλιστική.

Όταν ο Φώτης ρωτάει έναν από τους επισκέπτες τι κάνει, εκείνος θα ρωτήσει τον Φώτη πόσες φορές την εβδομάδα τρώει. Στο «14 φορές» του Φώτη θα απαντήσει «εγώ τρώω 5» και θα σε ταρακουνήσει, θα σε κάνει σκεφτείς πως για μερικούς ανθρώπους τίποτα δεν είναι δεδομένο.

«Όταν έρχεται η Παρασκευή, είναι σκυθρωποί και περιμένουν τη Δευτέρα, έχουν μια απογοήτευση, ζητάνε κάτι παραπάνω για να περάσουν το Σαββατοκύριακο. Το φαγητό μπορεί να το βρουν κι αλλού, εδώ θα βρουν σωστό φαγητό, με χαμόγελο, επαφή, χτίζονται σχέσεις», θα μου εξηγήσει ο Φώτης.

«Η βοήθεια μπορεί να έρχεται δύστροπα και κακότροπα, εδώ προσπαθούμε να υπάρχει ψυχική επαφή, να μην νιώσουν ότι τους κάνουμε χάρη, είναι μια ισότιμη σχέση», προσθέτει ο Παναγιώτης.

Φωτογραφίες: Oneman.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Δεν θα πω ψέμματα. Η αρχική σκέψη ήταν να γράψω ένα βιωματικό άρθρο, για τις 2 ώρες που βοήθησα κι εγώ στη διανομή του φαγητού. Ζώντας όμως για τόσο λίγο την τεράστια προσπάθεια που κάνουν καθημερινά οι άνθρωποι που τρέχουν δομές όπως αυτή της Equal Society, δεν μπορώ παρά να μη γράψω το προφανές. Σε τόσο δύσκολους καιρούς, χρειάζεται διαρκής προσπάθεια από όλους, απαιτείται αλληλεγγύη, πρέπει να κοιτάξουμε τους συνανθρώπους μας που μας χρειάζονται και να απλώσουμε το χέρι μας για βοήθεια. Και απλά να υποκλιθούμε σε όσους αφιερώνουν τις ζωές τους για την αξιοπρέπεια του διπλανού τους.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Φώτη, τον Γιώργο, την Ελένη, τον Παναγιώτη και τον Λεωνίδα λοιπόν, υπάρχει ελπίδα. Μέχρι να μην υπάρχουν πια άνθρωποι που τρώνε 5 φορές την εβδομάδα και αισθάνονται ευγνωμοσύνη ακόμη και γι’ αυτό.