Στον ουρανό των ξενιτεμένων, «όταν βλέπεις ήλιο τρέχεις να τον προλάβεις»

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι στέκεται μπροστά στο μπλε του Κλάιν στην Tate. Κοιτάζουν προσεκτικά, χωρίς να συνομιλούν. «Νιώθεις σαν να βουτάς μέσα του», λέει η κυρία στα αριστερά και συνεχίζουν μαζί με τον σύζυγο την πορεία τους στο διάδρομο.

Το Klein Blue είναι κάτι παραπάνω από χρώμα. Έτσι και η παλέτα του ουρανού. Ηλιοβασιλέματα, λιακάδα, σύννεφα, κεραυνοί. Στην Ελλάδα, ο ήλιος σκεπάζει συχνά όλο το γκρίζο και αγγίζει ανησυχίες και τα βαθύτερα υπαρξιακά εκείνων που έμειναν εδώ και δεν ψάχτηκαν να φύγουν.

Στο συμβόλαιο των ξενιτεμένων συνήθως υπογράφονται ευνοϊκοί οικονομικοί όροι, που παρατείνουν τη διάρκεια παραμονής τους στα ξένα. Αφήνουν πίσω οικογένειες και φίλους για να αναζητήσουν ένα περιβάλλον που να τους επιτρέπει να στέκονται με περισσότερη αξιοπρέπεια μπροστά στο ταβάνι και να μην κάνουν ζογκλερικά για να πληρώσουν τα πάγια έξοδα.

Όταν κοιτάζουν ψηλά όμως, δε βλέπουν πάντα ουρανό, κι αυτή η συνθήκη πολλές φορές κοστίζει. Αγόρια και κορίτσια που έφυγαν από την Ελλάδα με εισιτήρια χωρίς επιστροφή για να σπουδάσουν και να εργαστούν στο εξωτερικό, μεταφέρουν στο OneMan σκέψεις και αισθήσεις για τις guest εμφανίσεις που κάνει ο ήλιος στον ουρανό της ξενιτιάς.

«Με αγχώνει ο χρόνος του μπλε που έχω κάθε μέρα στη διάθεση μου»

Έχω έρθει πρόσφατα εδώ πάνω. Νομίζω ότι αυτό το μπλε του ουρανού είναι δείκτης που νιώθω ότι μου χτυπάει το καμπανάκι ότι τώρα δεν είσαι στην Ελλάδα και έχεις μετακομίσει βόρεια. Έχουμε κάποιες μέρες ήλιου, δεν είναι ακόμα όπως στο βαθύ χειμώνα. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η αλλαγή μέρα με τη μέρα. Τη μια μέρα νυχτώνει στις 7 και την άλλη πιο νωρίς. Βλέπεις αλλαγές στο πόσο χρόνο φως έχεις τη μέρα. Αυτό μου έχει κάνει την περισσότερη εντύπωση. Με αγχώνει ο χρόνος του μπλε που έχω κάθε μέρα στη διάθεση μου.

Τις δύσκολες εβδομάδες στη δουλειά προσπαθώ να φύγω να προλάβω τον ουρανό, τον ήλιο, το μπλε. Κάπως με πιάνει ένα άγχος ότι δε θα το έχεις σε λίγο καιρό. Θα πηγαίνεις στη δουλειά με σκοτάδι και θα φεύγεις με σκοτάδι. Κάποιες φορές, όταν γυρνούσα νύχτα στο σπίτι και δεν είχα πρόσβαση στο μπλε, με τσιγκλούσε. Μου λείπει και η οικογένεια μου, αλλά με έκανε επίσης να σκεφτώ η απουσία του ήλιου αν αξίζει όλο αυτό. Είναι ιδιαίτερη η συνθήκη εδώ στον Βορρά. Δε θα το έχεις για πολύ ρε παιδί μου το μπλε, πρέπει να κάνεις πολλή υπομονή μέχρι να ‘ρθει το καλοκαίρι.

Ιωάννα, 26 ετών | Νορβηγία, Όσλο

«Όταν βλέπουμε ήλιο τρέχουμε να προλάβουμε»

Είναι κάτι το οποίο σε επηρεάζει αρκετά, ειδικά τα πρώτα χρόνια. Τον γουστάρω πολύ τον ήλιο, ακόμα κι όταν έμενα Θεσσαλονίκη που δε μας λείπει ποτέ, θα έβγαινα έξω να τον ρουφήξω. Το 2022 όταν είχα έρθει μας πήγε καλά, αλλά υπάρχουν και περίοδοι που κάνει ένα μήνα να βγει ο ήλιος. Έτσι ήταν και πέρσι τον Δεκέμβρη, σημειώθηκε ρεκόρ, είχε 7 ώρες ήλιο ολόκληρο το μήνα. Πιθανότατα θα είσαι και στη δουλειά οπότε δε θα μπορούσες να το αξιοποιήσεις. Όσο βιταμίνη D και να πάρεις, δεν καλύπτεται. Ακόμα και τις μέρες με ήλιο ο καιρός μεταβάλλεται γρήγορα, έχω παρατηρήσει ότι τα σύννεφα τρέχουν, ο ήλιος γίνεται συννεφιά σε ένα τέταρτο.

Η Ελλάδα έχει ένα φως που σου ανοίγει την ψυχή. Εδώ όταν έχει ήλιο είναι σαν ένα παστέλ μπλε, δεν είναι το ίδιο. Είναι τρομερή η επίδραση στην ψυχολογία των ανθρώπων. Όταν βλέπουμε ήλιο τρέχουμε να προλάβουμε. Σε πιάνει ένα μικρό στρες για να τον αξιοποιήσεις. Στη δουλειά ειδικά έχουμε φύγει για καφεδάκι με τη μία όταν έχει λιακάδα.

Αλέξης, 30 ετών | Βέλγιο, Βρυξέλλες

«Ο καιρός συνηθίζεται. Κουράζει, αλλά είναι δικαιολογία, όχι πραγματική αιτία»

Συνεχόμενο γκρι ε… Μετά από οκτώ χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο και χωρίς να είμαι κάποια που λατρεύω τις μεγάλες και συνεχόμενες αλλαγές, θα σου πω ότι συνηθίζεται. Κάπως σε αναγκάζει να δεις το ποτήρι μισογεμάτο, αλλιώς απλά θα ήσουν όλη μέρα κλεισμένος στο σπίτι. Κλισέ, αλλά είναι αλήθεια.

Αν έχεις επιλέξει συνειδητά να μένεις κάπου αρκετά διαφορετικά από τη χώρα από την οποία κατάγεσαι, τουλάχιστον όσον αφορά τον καιρό, ε, θα το συνηθίσεις και αυτό. Ξέρεις, κυρίως καταλαβαίνω τη διαφορά όταν γυρίζω Ελλάδα και σκέφτομαι «δεν θα μου το κάνει τώρα εμένα αυτό ο καιρός… δεν θα βρέχει ΚΑΙ εδώ». Νομίζω μόνο τότε μου βγαίνει η μηδενική υπομονή και η αληθινή αντιπάθεια προς τον καιρό.

Είναι θέμα οπτικής.Στην πραγματικότητα έχω μάθει να εκτιμώ αυτές τις Χ (όπου Χ… λίγες!!!) μέρες ήλιου στο Λονδίνο όσο τίποτα στον κόσμο. Και με ενοχλούν όσοι φίλοι μου με επισκέπτονται και γκρινιάζουν για τον καιρό, μάλλον επειδή ξύνουν μια δική μου πληγή. Όσο και να το συνηθίζω, προφανώς δεν είναι ότι λατρεύω να ξυπνάω μέσα στο σκοτάδι, ούτε είναι ωραίο να φτάνω στο γραφείο μουσκεμένη, αλλά είναι η πραγματικότητά μου.

Grass is not always greener on the other side. Είμαι από την Ελλάδα, όπου οριακά όντως κλεινόμαστε σπίτι μας όταν βρέχει, αλλά παράλληλα έχω ζήσει πέντε χρόνια στην Ουαλία, όπου πέρασα εποχές που έβρεχε 44 μετρημένες μέρες Σ Υ Ν Ε Χ Ο Μ Ε Ν Ε Σ. Και ήταν οκ, και ήταν πάνω από οκ, ήταν ωραία, γιατί ήμουν στο πανεπιστήμιο και ήταν όλα ωραία.

Άρα ναι, ο καιρός συνηθίζεται. Προφανώς κουράζει και εξαντλεί ώρες-ώρες, και αν περνάμε μια περίεργη φάση ζωής, ναι, τα κάνει όλα χειρότερα. Αλλά στην τελική είναι η δικαιολογία και όχι η πραγματική αιτία.

Και να σου πω κάτι; Σήμερα που τα γράφω αυτά, έχω έξω από το παράθυρό μου μια πάρα πολύ ηλιόλουστη Trafalgar Square, ενώ στη Θεσσαλονικάρα μας βρέχει.

Πωλίνα 26 ετών | Αγγλία, Λονδίνο

«Οι εποχές είναι δύο εδώ, ήλιος κι όχι ήλιος»

Οι Δανοί έχουν γεννηθεί μέσα σε αυτό το γκρι. Είναι πιο πειθαρχημένοι, πιο κλειστοί. Είναι συνηθισμένοι σε αυτή τη συνθήκη. Κοιτάζουν να γεμίσουν το πρόγραμμα με indoors ασχολίες, γυμναστήριο, σινεμά κλπ. Είναι πολύ εύκολο να παγιδευτείς στο να μην κάνεις τίποτα και να μείνεις αδρανής. Όλοι είναι τίγκα γυμνασμένοι. Δεν αφήνεις την έλλειψη ήλιου να σε βγάλει από τη ρουτίνα, θα κάνεις ποδήλατο στο κρύο. Αυτό κάνουμε και εμείς, μένουμε παραγωγικοί.

Το καλοκαίρι όταν βγαίνει ο ήλιος η πόλη αλλάζει, είναι όλοι έξω. Αναρωτιέμαι αν δουλεύει κανείς, το παίζουν άρρωστοι στη δουλειά, ή κάνουν remote για να βγουν έξω. Αν είχε καλό καιρό περισσότερο θα λουφάραν πολύ, η απουσία ήλιου όμως τους ρίχνει στη δουλειά, για αυτό τρέχει καλά η οικονομία.

Οι εποχές είναι δύο εδώ, ήλιος και όχι ήλιος. Αν δε μείνεις active μπορείς εύκολα να μπεις μέσα σε αυτή τη μαύρη τρύπα. Κάθε μέρα θέλουμε να κάνουμε κάτι, να μη ζούμε για το σαββατοκύριακο. Ελλάδα δεν το έκανα αυτό τόσο, η Δανία με έβαλε σε αυτό, να μην καίω μέρες, να μη λιώνω gaming, να βάλω έξτρα δραστηριότητες, όπως την κιθάρα.

Στην Ελλάδα δεν κοιτούσα ποτέ τον καιρό, τώρα κοιτάζω 2-3 φορές την εβδομάδα για να κανονίσω το πρόγραμμα μου. Δεν κλείνεσαι μέσα εδώ όταν έχει λιακάδα έξω.

Νίκος, 30 ετών | Δανία, Κοπεγχάγη

View this post on Instagram

A post shared by Schusei (@captured_ambience_sch)

«Αν το Βερολίνο ήταν θεατρική σκηνή, ο καιρός θα ήταν τα φώτα της»

Πέφτεις λίγο στην περίπτωση γιατί εμένα μου αρέσει αυτός ο καιρός. Απολαμβάνω την ομίχλη, τα σύννεφα. Ιδίως απολαμβάνω ότι ο καιρός συμβαδίζει με την εποχή του. Δεν έχει καλοκαιρινούς Νοέμβρηδες που έχουμε ζήσει στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια και λόγω της κλιματικής αλλαγής.

Ερχόμενη εδώ απολαμβάνω τη βροχή, τα σύννεφα, το κρύο. Αυτό ταιριάζει στο χειμώνα. Από την άλλη σοκάρομαι από την απότομη εναλλαγή συννεφιάς και ήλιου. Είναι σοκαριστικό για το μεσογειακή ιδιοσυγκρασία. Έχει πολύ μεγάλη επίπτωση στην ψυχολογία μου. Θέλω μια πιο φυσική συνέχεια, ένα transition.

Οι πόλεις του Βορρά βγάζουν κάτι μυστηριώδες. Αισθάνομαι ότι αναδεικνύεται και η ιστορία του Βερολίνου μέσα σε αυτό τον καιρό, τα φαντάσματα του παρελθόντος, οι ενοχές, όνειρα, ελπίδες που χτίστηκαν πάνω στα τείχη. Αν το Βερολίνο ήταν θεατρική σκηνή, ο καιρός θα ήταν τα φώτα της.

Άννα, 31 ετών | Γερμανία, Βερολίνο

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ