Τα 30: Αυτός ο spooky άγνωστος

Σκέφτομαι τα 30 από τη μέρα που έκλεισα τα 20. Να λες πάλι καλά που τώρα που μας χωρίζουν (εμένα και τα 30) μόνο δυο εβδομάδες, δεν σκέφτομαι ήδη τα 40. Τώρα, τα 30 είναι το κέντρο του κόσμου, είναι η πιο κομβική ηλικία της ζωής μου, ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται.

Καμία περίοδο της ζωής μου, ούτε στις Πανελλήνιες που, πριν σκάσουν τα θέματα, έκανα στον εαυτό μου μικρές κοφτές ερωτήσεις  και απαντούσα με μικρές κοφτές απαντήσεις (αν όντως τις ήξερα), δεν είχα τόσα ερωτηματικά. Εντάξει, δεν είναι ότι έχω χάσει τον ύπνο μου, αλλά σίγουρα τα 30 δεν περνάνε απαρατήρητα. (sic)

Ανοίγω λοιπόν συνειδητά το κομοδίνο που πιτσικάρει το συρτάρι με τις ερωτήσεις, δηλαδή τον ασκό του Αιόλου:

Μένω ακόμα με τους γονείς μου; Έχω αυτοκίνητο; Έχω καλή δουλειά ή τη δουλειά που θα ήθελα; Έχω δουλειά βασικά; Μοιάζω με 30; Φέρομαι σαν 30; Πώς είναι οι κολλητοί μου από το σχολείο; Πώς ήμουν στα 20; Τι ήθελα να έχω πετύχει μέχρι τα 30; Τα έχω πετύχει; Και η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου εκατομμυρίων (επίτηδες όλο μαζί): Έχω τη σχέση που μπορεί να γίνει η σημαντικότερη της ζωής μου; Με άλλα λόγια, μπορώ (θεωρητικά πάντα) να παντρευτώ;

Ναι, εκατοντάδες γυναίκες σφίγγουν τη γροθιά της στην Αττική και την περιφέρεια, φωνάζοντας τώρα “Ναι, ΡΕ, δεν είμαστε μόνο εμείς που αγχωνόμαστε με τέτοια. In your face”. Πανηγυρίστε κορίτσια, αλλά με μέτρο. Μια κρισούλα περνάμε κι εμείς.

The Dark Side of the Man

Στα 30 που λες γίνεται το πρώτο δυνατό check. Το πρώτο δυνατό check καθορίζεται ΠΑΝΤΑ από την τελευταία ερώτηση. Η τελευταία ερώτηση είναι το ‘πόσο κοντά ή μακριά βρίσκεσαι απ’ το να κάνεις τη δική σου οικογένεια’. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό και τα τρέχοντα δεδομένα, αποκλείεται να είμαι έτοιμος να κάνω οικογένεια πριν τα 60. Είναι κι αυτή μια απάντηση σε μια ερώτηση που μόνο τώρα έρχεται τόσο ψυχαναγκαστικά στο προσκήνιο.

Δεν είναι θέμα win or lose. Δεν είναι ότι είσαι γαμάτος αν κάνεις οικογένεια στα 30 ή τα 32 και όχι γαμάτος αν κάνεις στα 43 ή στα 24. Απλά τώρα είναι που σκέφτεσαι την ακριβή θέση σου στο χωροχρόνο των ευθυνών και βγάζεις τα συμπεράσματά σου. Για σένα.

Στα 19, μπορείς να βγεις γυμνός στο δρόμο, να σκαρφαλώσεις σε φανάρια, σε δέντρα, να κάτσεις στη μέση του δρόμου οκλαδόν και να συλληφθείς, αν δεν προλάβει να σε χτυπήσει αυτοκίνητο.

Στα 25, μπορείς επίσης να κάνεις καραγκιοζιλίκια (με τα ρούχα αυτή τη φορά), μπορείς να γίνεις ο αρχιερέας του yolo, να κάνεις ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι, να ανοίξεις ένα μπλογκ για ξένες πινακίδες αυτοκινήτων (wtf).

Βρε, και στα 30, και στα 35 μπορείς να τα κάνεις. Και στα 50. Αλλά πότε θα σοβαρευτείς αγόρι μου; (Έξαλλος, διαβάζοντας αυτό το κείμενο, ωρύεσαι στον καναπέ: “ΔΕΝ-ΘΕΛΩ-ΝΑ-ΣΟΒΑΡΕΥΤΩ“. Συγγνώμη. Εγώ θέλω. Αν δεν ήθελα, δεν θα διάβαζες ένα κείμενο που έχει ήδη δεκαπέντε φορές τον αριθμό 30).

Όταν 30αρίζεις, δεν νιώθεις ακριβώς να στενεύουν τα περιθώρια, ψιλιάζεσαι όμως ότι δεν θα είναι εκεί για πάντα. Μπορεί να είσαι 30, άνεργος (τι πιο φυσιολογικό σε αυτή τη χώρα;), μόνος, να μένεις με τους γονείς σου (εσύ και ο Τανγκί), να μην έχεις κανένα αισιόδοξο σενάριο ότι η κατάσταση θα αλλάξει άρδην και σύντομα, αλλά εσύ να νιώθεις μια χαρά. Να σου συμβαίνουν όλα αυτά και να σου φαίνομαι ο πιο μίζερος συντάκτης του κόσμου.

Έ, κάτι δεν βλέπεις καλά προφανώς.

Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες μετρήσεις, η μετενσάρκωση δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά και ο μέσος όρος προσδόκιμου ζωής για τον άντρα δεν έχει φτάσει τα 120 χρόνια.

Η εποχή δεν ευνοεί καθόλου. Αντιθέτως σου βάζει ένα τεράστιο handicap. Δηλαδή, το αν θα χτίσεις ή όχι δεν είναι αποκλειστικά στο χέρι σου, πρέπει να είσαι και λίγο τυχερός ή λίγο παντρεμένος με το καλό timing. Άντε πάλι με τις παντρειές.

Αν εξαιρέσεις τα 17 και την Τρίτη Λυκείου, τα 30 είναι η πρώτη φορά στη ζωή που σου μπαίνει η υποψία ότι μεγαλώνεις. (Μεγαλώνεις, δεν είναι ιδέα σου). Θα υπάρξουν σίγουρα κι άλλες, και μάλιστα πολύ πιο σημαίνουσες. Τα 30 είναι η προειδοποιητική βολή.

Καμπανάκια, βέβαια, έχεις ήδη αρχίσει να ακούς σε ανύποπτο χρόνο. Ένα κοριτσάκι σε έδειξε στη μαμά του και ξεκίνησε την πρόταση με ένα “Αυτός ο κύριος…”. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι σου μιλάνε στον πληθυντικό. Τα μαλλιά σου, τα ρούχα, τα κιλά, το μυαλό σου έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Μπορεί να είχαν αλλάξει και στα 27, αλλά το μυαλό σου δεν ήταν τόσο focused στο ότι μεγαλώνεις. 

Ο 30άρης Mr. Brightside

Έρχεται λοιπόν αυτό το σημείο του κειμένου που πρέπει να σε ενημερώσω ότι “αδερφέ μου, δεν είναι τόσο άσχημο όσο ίσως το ‘χω κάνει να φαίνεται”. Δεν είναι τυχαίο που το ‘τα 30 είναι η καλύτερη ηλικία του άντρα’ έχει γίνει κάτι σαν δεύτερος εθνικός μας ύμνος. Είναι όντως η καλύτερη ηλικία. Γιατί;

(Για να τα λέμε και όλα, στο σχολείο, όταν η στάνταρ συμμαθήτριά σου τα έφτιαχνε με κάποιον 30άρη, θέλαμε να πάρουμε την αστυνομία και να τον καταγγείλουμε. Μάλλον γιατί μας άρεσε η συμμαθήτρια).

Επίσης, στα 30 παραμένεις αγόρι μόνο για τη γιαγιά σου, για τη μαμά (και οι δυο τους βλέπουν Φατμαγκιούλ, οπότε η γνώμη τους δεν μετράει) και για κάποιον 40άρη που πολύ θα ‘θελε να γυρίσει μια δεκαετία πίσω. Κατά τ’ άλλα και για τους άλλους, είσαι άντρας.

Αν έχεις δει το ‘RocknRolla’ (ΤΙ; ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΤΟ ROCKNROLLA;), αποκλείεται να μη θυμάσαι το ‘I’m A Man’ των Black Strobe. Αυτό είναι το τραγούδι που περιγράφει τέλεια τι είναι τα 30, χωρίς να λέει κουβέντα για τα 30 ή τα 50 ή τα 71.

Ψιλοβαρύ κι ασήκωτο, ψιλοσαρκαστικό, ψιλοεγώ είμαι άντρας, αλλά χαλαρώνω και λίγο τη φάση μου, ψιλοmacho για να το πιστέψεις πρώτα εσύ και μετά οι υπόλοιποι.

Τελικά; Famous last words; “Στα 30, το αγόρι γίνεται άντρας, ο οποίος ακόμη έχει πολύ αγόρι μέσα του”. Με τα πολλά το βρήκα. Νομίζω. Σιγά, έχω δυο βδομάδες ακόμα μέχρι τα 30. Ακόμα είμαι 29.

30 Rock ή 30 Suck και στο @illanastasiadis