Τα καλύτερα πρωταπριλιάτικα αστεία που είδαμε σε ελληνικά πρωτοσέλιδα

Ο Zastro διατηρεί εβδομαδιαία στήλη στο Contra.gr, στην οποία μοιράζεται με τον μυθιστορηματικό του τρόπο φοβερές ιστορίες από το παρελθόν, αλλά και το παρόν του αθλητικού γίγνεσθαι. Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει τη στήλη του ως την καλύτερη αθλητική που θα βρεις σήμερα στο ίντερνετ. Συμφωνούμε μαζί τους.

Κάθε φορά που έρχεται η πρώτη Απριλίου, μου έρχεται στο νου το ίδιο ανέκδοτο, εκείνο με τον κυνηγό και τον ψαρά που συζητούν στο καφενείο και όσο ο ψαράς αυξάνει το μέγεθος, τόσο ο κυνηγός αυξάνει τα θηράματα, μέχρι που στο τέλος τον απειλεί ότι αν δεν σταματήσει, “θα τους σκοτώσει όλους”. Παλιότερα και ειδικά τη δεκαετία του ’80 και του ’90, Πρωταπριλιά διαβάζαμε τα καλύτερα αστεία στις αθλητικές και τις πολιτικές εφημερίδες. Είδαν ότι έπιασε και σιγά σιγά το καθιέρωσαν όλο το χρόνο. Από αθώες αναφορές σε μεταγραφές σούπερ σταρ, μέχρι ειδύλλια, βόμβες μεγατόνων με τιμωρίες, βραβεία, ειδήσεις που τότε φαίνονταν απίστευτες, αλλά ήρθε η ίδια η πραγματικότητα και τις μετέτρεψε σε απτές.

Έτσι είχε εκληφθεί το 1995 η “συμφωνία Μπάγεβιτς με τον Ολυμπιακό”, ένα αθώο πρωταπριλιάτικο ψέμα για τον ΑΕΚάρχη Ντούσκο, αλλά έναν μόλις χρόνο αργότερα το ψέμα τελικά ήταν αλήθεια. Από την ίδια την ιστορία αποδείχτηκε ότι ο Μπάγεβιτς είχε συμφωνήσει από το Φεβρουάριο με τον Σωκράτη Κόκκαλη και η βόμβα εξερράγη στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ανέκαθεν πάντως ήταν αγαπημένο “θύμα” των εφημερίδων ο Μπάγεβιτς στα early ’90ς, τότε που μεσουρανούσε στο ελληνικό ποδόσφαιρο και εθεωρείτο εκτός από κορυφαίος προπονητής και σοβαρός και γοητευτικός άνδρας. Εξ ου και η πετυχημένη ομολογουμένως «είδηση» ότι Βίκυ Κουλιανού και Ντούσαν Μπάγεβιτς είναι μαζί.

Είναι το έτος 1993, ο Ντούσκο δις πρωταθλητής με την ΑΕΚ και περιζήτητος ακόμη και για κάθοδο στον πολιτικό στίβο με την Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά. Η Βίκυ από την άλλη, top model και συμπαρουσιάστρια του Σπύρου Παπαδόπουλου στο φαντασμαγορικό show Fantastico του ΑΝΤ1, σε εκείνες τις υπερπαραγωγές του Stefano Sartini που καθήλωναν το τηλεοπτικό κοινό προτού μπλέξουμε με τραπέζια, μεζέδες, ζεϊμπέϊκικα και σεμινοπαυλοπουλοχαρδαβελλοσπύρους.

Σε ένα πρώιμο (κακό) photoshop ο “Αδέσμευτος Τύπος” τότε πολιτική εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας, είχε παρουσιάσει το θέμα “με πειστήρια” κάνοντας πολύ κόσμο να απορήσει, αφού οι φήμες ήθελαν τον Μπάγεβιτς να συνδέεται με άλλο πρόσωπο της εγχώριας showbiz και όχι με τη hot Βίκυ.

Ήταν σχεδόν πάγια τακτική “τα ειδύλλια” την Πρωταπριλιά, τα πιο επιτυχημένα που μπορεί να θυμηθεί κανείς, ήταν του Θεόδωρου Πάγκαλου (τότε εργένη) με τη Μόνικα Λιουίνσκι (που στην Ελλάδα αποκαλούσαμε Λεβίνσκι) με την οποία ο τότε Υπουργός Εξωτερικών συναντήθηκε σε κοσμικό restaurant της Νέας Υόρκης “και έφυγαν μαζί”.

Εκείνο το “έφυγαν μαζί” ήταν που με σκότωσε, που λάτρεψα περισσότερο και από το (καλύτερο αυτή τη φορά) photoshop της εφημερίδας. Η Μόνικα πουλούσε σαν τρελή τότε (και) στην Ελλάδα, ο “λεκές” στο φόρεμα είχε δώσει ζωή μέχρι και σε κακόγουστες επιθεωρήσεις στα θέατρα, είχε μετατρέψει μια κουβέντα μέχρι πρότινος απαγορευμένη σε αγαπημένο talk of the town του Έλληνα.

Οτιδήποτε είχε σχέση με sex ανέκαθεν πουλούσε, είναι τρομερό ότι και σήμερα εξακολουθεί να πουλάει παρά την αφθονία του internet (είναι πχ. απίστευτο πόσο πούλησε εκείνο το dvd της Τζούλιας στην εποχή του adsl) και η ανάρμοστη σχέση του Προέδρου των ΗΠΑ με την εθελόντρια stagista, το πούρο, το οβάλ γραφείο, ο λεκές, τα μαύρα ρούχα, ήταν βγαλμένα από τα καλύτερα σενάρια στην ιστορία της παλιάς καλής ελληνικής τσόντας, εκείνης με το μεγάλο Τέλη Σταλόνε πολιτικό και την Τίνα Σπάθη γραμματέα.

Πιο ήπιο ήταν το αστείο με τη σημερινή υποψήφια Πρόεδρο των ΗΠΑ, Χίλαρυ Κλίντον (είχαμε θέμα με την οικογένεια Κλίντον από τότε) και τον αείμνηστο δανδή του Κολωνακίου, Γιώργο Κατσιφάρα.

Συναντήθηκαν στους Δελφούς, ο Γιώργος κοίταξε λάγνα τη Χιλ, η ξανθιά αιθέρια ύπαρξη ανταπέδωσε, μια αγάπη γεννήθηκε στα μάρμαρα του Ναού του Απόλλωνα, στα φύλλα δάφνης της Πυθίας και αναμενόταν να συνεχιστεί σε μια ρομαντική κρουαζιέρα στο άγνωστο με οδηγό τον έρωτα. Τελικά η Χίλαρυ συγχώρησε το λεκέ του Μπιλ (I-did-not-have-sexual-relations-with-that-woman) και ξέχασε το Γιώργο Κατσιφάρα, ο οποίος χάρη στον Ανδρέα όχι μόνο έγινε γνωστός στο θυρωρό της πολυκατοικίας του, αλλά παραλίγο να βγάλει γκόμενα και την πλανητάρχισσα.

Λίγα χρόνια αργότερα, η Άννα Βίσση έμπαινε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, εκτοπίζοντας έναν άλλον bon vivant, τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, τότε #2 του επερχόμενου Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, που παραιτήθηκε για την Άννα.

Τελικά η Άννα προτίμησε τη διεθνή καριέρα (η οποία συνοψίζεται στο γονάτισμα του everything I am στη Eurovision του ΟΑΚΑ) και ο Άρης ο Σπηλιωτόπουλος μετά από περιπλανήσεις στα έδρανα της Βουλής και στα τικ ξύλα των σκαφών στη Μύκονο, έχασε στο νήμα (τρόπος του λέγειν) τη θέση του Δημάρχου της καρδιάς μας, στην πόλη της καρδιάς μας, την Αθήνα. Η αλήθεια είναι ότι η Άννα στη Βουλή δεν θα ήταν κακή ιδέα, ειδικά έτσι όπως έχει καθιερωθεί το after στο Κοινοβούλιο, ένα “Δώδεκα” θα ταίριαζε γάντι.

Σεγόντο θα έκανε ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο βραβευμένος με Nobel λογοτεχνίας Μίμης Ανδρουλάκης για την ακρίβεια, για το θρυλικό Μνι το (I quote) “γυναικείο αντιμυθιστόρημα” που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τους Άνθιμους της εποχής και έσερνε το γνωστό πολιτικό επί σειρά ετών στις δικαστικές αίθουσες προκειμένου να αποδείξει ότι δεν έθιγε τα θρησκευτικά και τα χρηστά ήθη.

Ο Μίμης τελικά τις κέρδισε όλες τις δίκες, έχασε όμως το Nobel που κατέληξε στο Γερμαναρά Γκίντερ Γκρας για το Mein Jahrhundert και όχι στον πνευματώδη Μίμη για τον προφανή και ευρηματικό τίτλο Μνι, την προσωπική ωδή του Ανδρουλάκη στη γυναίκα. Ας είναι, άλλωστε υπάρχουν και χειρότερα, όπως ας πούμε η μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Χρήστου Αρχοντίδη.

Ο Χρήστος Αρχοντίδης είναι μια από τις πιο cult φιγούρες όλων των εποχών στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι ο προπονητής που μεταξύ άλλων, με επικό ταμπούρι και πολλά χρόνια πριν οι Άγγλοι ανακαλύψουν το park the bus, είχε παρκάρει αμαξοστοιχία στο Wembley, μένοντας στη λευκή ισοπαλία με τα λιοντάρια του Ρόμπσον. Εκείνο το φιλικό είχε διεξαχθεί Μάρτιο μήνα, ο “Αρχό” με το που σφυρίχτηκε η λήξη, σε κατάσταση αμόκ πανηγύριζε σαν να πήρε το Μουντιάλ, ήταν η πιο ΠΑΣΟΚ στιγμή του στον πάγκο της Εθνικής που αιφνιδίασε ακόμη και τους ίδιους τους διεθνείς. Άλλοι γελούσαν, άλλοι απορούσαν, στο τέλος τον σήκωσαν στα χέρια.

Το εμπνευσμένο πρωταπριλιάτικο της εφημερίδας “Ο Φίλαθλος” ήταν λίγες μέρες αργότερα: ηγεμονική πρόταση της βρετανικής ομοσπονδίας στον “Αρχό” μέσω του Σερ Τσέστερ. Ο Αρχοντίδης ζύγισε τα πράγματα, εν αρχή τίμησε το συμβόλαιό του (έληγε τον Ιούλιο, δηλαδή ένα τρίμηνο μετά) και εν τέλει κράτησε το λόγο που είχε δώσει στον μέγιστο Κίμωνα Κουλούρη, τότε άρχοντα των αρχόντων στην πασοκική προσέγγιση του αθλητισμού.

Ένα ΠΑΣΟΚ που (ξανα)ανεβαίνοντας στην εξουσία το 1993 (αρκούσε μια σκάρτη τριετία μακριά από τη διακυβέρνηση της  χώρας για να ξεχάσει ο σοφός ελληνικός λαός τα πάντα) έδωσε τροφή για ένα όχι και τόσο αστείο πρωταπριλιάτικο ψέμα, εκείνο της συνάντησης του Ανδρέα με τον Πρόεδρο τότε των Σκοπίων, Κίρο Γκλιγκόρωφ.

Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για μια εποχή που το μακεδονικό ζήτημα μάζευε μισό εκατομμύριο διαδηλωτές στην Αθήνα και γέμιζε τρεις Τούμπες στη Θεσσαλονίκη. Το ραντεβού το έκλεισαν ο Παπούλιας και ο τιτάνας Τουπουρκόφσκι, τον Ανδρέα συνόδευσε η Δήμητρα και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Πιο πετυχημένο ήταν (επίσης από το Φίλαθλο που εκείνα τα θέματα τα έπαιζε στα δάχτυλα στην εκπληκτική στήλη “νυχτερινός Φίλαθλος”) το αιφνίδιο αντίο του Χουάν Ρότσα στο ποδόσφαιρο για τη δεύτερη αγάπη του, το τραγούδι. Ο Φίλαθλος το προχώρησε εκείνη την Πρωταπριλιά, έστειλε το Χουάν στο πασίγνωστο κέντρο “Φαντασία” με 115 χιλιάρικα νυχτοκάματο και 8 εκατομμύρια προκαταβολή. Ο Χουάν τότε όντως τραγουδούσε, είχε βγάλει και έναν δίσκο μάλιστα που ο Βαρδινογιάννης έπαιζε μέχρι τελικής πτώσεως στα ημίχρονα και πριν την έναρξη των αγώνων του Παναθηναϊκού στο Ολυμπιακό Στάδιο, με γκραν σουξέ το “ΠΑΟ-ΠΑΟ-ΠΑΟ, ΠΑΟ σ’ αγαπάω”.

Τον Χουάν εν τέλει δεν τον κέρδισε το τραγούδι και μερικά χρόνια αργότερα έμελλε να είναι ο προπονητής που έφτασε τον Παναθηναϊκό μια ανάσα από τον τελικό του Champions League.

Για Champions League ήταν και η ιδέα του “Ελεύθερου Τύπου” λίγα χρόνια μετά, όταν με την Ελλάδα να ζει στον παροξυσμό των “τρελών αγελάδων”, έπαιξε με το θέμα ενημερώνοντας το κοινό ότι μια τρελή κυκλοφορεί ελεύθερη στην Αθήνα. Το λατρεύω αυτό το “αστείο”, είναι από τα αγαπημένα μου, ειδικά όταν θυμάμαι πως για κάποιο διάστημα, οι πωλήσεις του κρέατος στην Ελλάδα είχαν πέσει στα τάρταρα και ορισμένοι -καλού κακού- δεν έτρωγαν ούτε χοιρινό, ούτε πουλερικά εξ αιτίας των “τρελών αγελάδων”. Οι υπέροχοι κάτοικοι αυτής της χώρας είχαν αποδώσει ακόμη και σατανιστικές ιδιότητες στο βόειο κρέας, μέχρι που ένα πολύ σοβαρό θέμα έγινε “αστείο” και απομυθοποιήθηκε πλήρως.

Δεν απομυθοποιήθηκε το εικοσαχίλιαρο, αφού η καλή Ραχήλ Μακρή πρόσφατα μας θύμισε ότι μπορούμε να κόψουμε ό,τι χαρτονόμισμα θέλουμε και η ιδέα της εφημερίδας “ΤΑ ΝΕΑ” ήταν ο Αθανάσιος Διάκος και το 20χίλιαρο. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος τότε Υπουργός Οικονομικών, θα έκοβε το χρήμα, σε μια εποχή που η Ελλάδα ήταν larger than Brunei και οι Έλληνες έπαιρναν δάνειο από την Τράπεζα για ένα σουκού στο Λονδίνο (συνήθως με τη γκόμενα) ή έκαναν “ζημιές” στις πίστες που τραγουδούσε ο Βαλάντης το “σ’ένα χαρτάκι έγραψα”. Το εικοσαχίλιαρο δεν το κόψαμε ποτέ, ο Σημίτης έκανε το μαγικό και έβγαλε ένα ωραίο πρωινό ευρώ από το ΑΤΜ και the rest is history.

Περνώντας τα χρόνια, μπήκε στη ζωή μας και το internet, τα πρωταπριλιάτικα αστεία έφυγαν σιγά σιγά από τα πρωτοσέλιδα των πολιτικών εφημερίδων και σαν μοναδικό αποκούμπι μας έμειναν οι λατρεμένες (πολλές) αθλητικές. Αγαπημένο θέμα (αφού ο Ντέμης πουλούσε σαν φρέσκο ψωμάκι) μετά την παραίτηση Νικολαΐδη από την προεδρία της ΠΑΕ ΑΕΚ, ήταν η επιστροφή του στα διοικητικά.

Ίδια μέρα, ίδιο έτος, η “Ώρα” βγήκε με μπαλκονάτη επιστροφή, πληροφορία που με κόπο αλίευσε “από δικούς του ανθρώπους”, αλλά τα σχέδια χάλασαν όταν κυκλοφόρησε το μεγάλο μπαμ, ότι ο μεγάλος Κώστας Πηλαδάκης με τα κασμιρένια πουλόβερ ριχτά στους ώμους και το γυαλί καθρέφτη, μαζί με το διόσκουρό του Έλληνα Χούλιο Ιγκλέσιας, Αντώνη Ρέμο, αγόρασαν την ΑΕΚ.

Τελικά την ΑΕΚ δεν αγόρασε κανείς, μετά από θείους απ’ το Σικάγο, μάμα ΑΙΚ, Θεμέλια και οντότητες κατέληξε στο Δημητρέλο και μετά στη Γ Εθνική. Ας μην τα σκαλίζουμε όμως τώρα αυτά χρονιάρα μέρα.

Γενικώς τα διοικητικά δρώμενα των ΠΑΕ ήταν αγαπημένο και εύκολο θέμα, γι’ αυτό και η ενασχόληση του Μουαμάρ Καντάφι με τον ΠΑΟΚ ήταν ένα θαυμάσιο εύρημα του Λάμπρου Σκόρδα στα Αθλητικά Νέα. Πρωταπριλιά του 2011, ο Σαββίδης δεν ήταν ακόμη στον ορίζοντα, ο Βρύζας πάλευε να βρει διάδοχη λύση για να καλυφθεί το έλλειμμα και ο Καντάφι ήταν ο μεσσίας.

“Πανικός στο ελληνικό ποδόσφαιρο” έγραφε ο οδοντίατρος και πρώην Πρόεδρος του Άρη περιπαίζοντας και εμπαίζοντας τον ευρισκόμενο σε θέση άμυνας αιώνιο αντίπαλο, την ίδια περίοδο που ο Άρης διήγαγε τις χρυσές εποχές του. Και σε αυτήν την περίπτωση το αστείο βγήκε ξινό, ο Άρης (ξανα)έπεσε, ο ΠΑΟΚ βρήκε το Σαββίδη και ο Καντάφι δολοφονήθηκε.

Κλείνουμε με ένα (πετυχημένο) πρωταπριλιάτικο ψέμα που ευχόμουν να είναι αλήθεια: την επιστροφή του Νίκου Γκάλη στα παρκέ. Ήταν τόσο άδοξο το τέλος αυτού του τεράστιου αθλητή, τόσο άδικο το ξαφνικό stop εκείνο το απόγευμα στο Μετς, που όλη η Ελλάδα θα ήθελε να τον ξαναδεί να μπιστάει μια πορτοκαλί μπάλα και να κάνει εκείνο το απίθανο μπάσιμο με την κλασσική κίνηση με το χέρι “μετράει” για το γκολ-φάουλ. Θα επέστρεφε στον Άρη, μαζί και στην Εθνική ομάδα για να συμμετάσχει στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1998. Κόουτς θα είχε το Γιαννάκη, συμπαίκτες πλην του Φασούλα, την επόμενη γενιά του ελληνικού μπάσκετ: Αλβέρτη, Οικονόμου, Σιγάλα, Κορωνιό, Καράγκουτη, Ρεντζιά, Παπανικολάου, Μπαλογιάννη, κ.ά.. Θα ήταν το ιδανικό τέλος για το Nick εκείνο το Μουντομπάσκετ, μια τελευταία παράσταση, ένα encore που θα κρατούσε για πάντα.

Πλέον σπανίως συναντά κανείς πρωταπριλιάτικες ειδήσεις, άλλωστε όλο το internet βρίθει hoaxes και ‘ψεκασμένων’ ειδήσεων. 365 μέρες το χρόνο υπάρχουν ειδήσεις για  όλα τα βαλάντια. Υπάρχουν τα 600 δις του Αρτέμη του Σώρρα, υπάρχουν οι προφητείες, υπάρχουν οι πάντα πρόθυμοι πολιτικοί άρχοντες, οι διοικήσεις των ΠΑΕ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που αναπαράγουν κάθε πιθανή και απίθανη είδηση, με ή χωρίς υπόβαθρο.

Υπό κανονικές συνθήκες, η Πρωταπριλιά θα έπρεπε να ανακηρυχθεί εθνική εορτή, να κηρυχθεί επίσημη αργία του Κράτους και να διδάσκεται στα σχολεία σαν αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας μας. Χρόνια πολλά.