Τι έκανες πριν την πρώτη σου μέρα στη δουλειά;

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή όλων που σηματοδοτούν μια μεγάλη αλλαγή. Μια μετάβαση από μία κατάσταση στην άλλη. Η αλλαγή που σηματοδοτεί η τελευταία μέρα πριν το ξεκίνημα στη δουλειά στη ζωή σου είναι σημαντική.

Πριν περάσουμε σε τόσο βαθιά κουβέντα όμως, μπορούμε να αντιπαραθέσουμε και το παράδειγμα του Gillette Mach 3, που έχει σηματοδοτήσει την τεράστια αλλαγή στα ξυραφάκια. Αν θέλουμε να μιλάμε για αλλαγές, δεν γίνεται να αγνοούμε αυτή:

Και τώρα μάλιστα, μπορούμε να μιλήσουμε για ζωή και για την τελευταία μας μέρα πριν το ξεκίνημα στη δουλειά της ζωής μας.

Αηδία για τη κόκκινη γραβάτα ο Πάνος Κοκκίνης

Το τι μου συνέβη την πρώτη μέρα στην πρώτη κανονική δουλειά σας το έχω ήδη περιγράψει. Ίσως με υπερβολική ειλικρίνεια για τα γούστα μου, τώρα που το διαβάζω ξανά. Τουλάχιστον όμως, ξεκινώντας να πάω στα γραφεία/πρώην σφαγείο του Max στον Γέρακα, 10 μέρες πριν πέσουν οι Δίδυμοι Πύργοι, είχα την αίσθηση ότι παίζει να κάνω κάτι που αγαπώ. Το να γράφω δηλαδή σε περιοδικά. Αντιθέτως την πρώτη μέρα στην πρώτη μου δουλειά, στο λογιστήριο της Toyota στον Κηφισό, το μόνο που σκεφτόμουν, όσο ο μακαρίτης πατέρας μου με βοηθούσε να δέσω την γραβάτα (δική του ήταν, εγώ και δεν είχα και δεν μου πήγαινε καρδιά να αγοράσω) ήταν το πόσο πολύ σιχαίνομαι να την φοράω. Την αισθανόμουν σαν κανονική θηλιά στο λαιμό μου. Και, σε συνδυασμό με το κοστούμι/στολή εργασίας, που με έκανε να αισθάνομαι ακόμη πιο ηλίθιος, μου δημιουργούσε την ανάγκη να τη δω Χαλκ (και σκέτος και Χόγκαν) και να τα σκίσω και τα δυο. Εννοείται πως την έκαψα όταν,1 1/2 χρόνο αργότερα, παραιτήθηκα. Όπως εννοείται πως, με την εξαίρεση του γάμου μου, δεν φόρεσα ποτέ ξανά.

Ο χαμένος τελικός της Ευρωλίγκας για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Ξεκίνησα στο Oneman τον περασμένο Μάιο, ημέρα Δευτέρα. Μπορεί να ήξερα τα περισσότερα παιδιά ήδη, όμως πριν από κάθε σημαντική αλλαγή στη ζωή μου, πριν από κάθε νέα αρχή, έχω πάντα άγχος. Τόσο άγχος που μια ημέρα πριν, δηλαδή την Κυριακή, απ’ το πρωί το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το νέο ξεκίνημα στην καινούρια δουλειά και όχι τον τελικό της Ευρωλίγκας του Ολυμπιακού το βράδυ. Κάτι ανήκουστο για μένα, που συνήθως αγχώνομαι για τα σημαντικά παιχνίδια του Ολυμπιακού στο μπάσκετ αρκετές ημέρες πριν. Κι όμως, σε κάθε καλάθι του Λοτζέσκι, σε κάθε τρίποντο του Σπανούλη, το μισό μου μυαλό πανηγύριζε και το υπόλοιπο σκεφτόταν την αυριανή ημέρα. Η ήττα με πείραξε φυσικά, όμως δεν πρόλαβα να μείνω και πολύ σε αυτή. Η ειρωνία είναι ότι το επόμενο πρωί, φτάνοντας στο γραφείο με υποδέχτηκε ο Ηλίας, ο οποίος έγραφε κείμενο για το μπάσκετ και φυσικά μου έπιασε κουβέντα για τον τελικό. Δεν πειράζει, στον επόμενο τελικό ελπίζω να σκέφτομαι μόνο το μπάσκετ και το κείμενο να το γράψω πια εγώ.

20 Αυγούστου 2011, το τέλος του χειρότερου καλοκαιριού της ζωής, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Το καλοκαίρι του 2011 ήταν αισχρό, πράγμα που μπορώ να πω για τα περισσότερα καλοκαίρια που έχω ζήσει (καθότι τα αντιπαθώ), αλλά σίγουρα αυτό του ’11 τα ξεπέρασε όλα σε αισχρότητα. Για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια ήμουν χωρίς δουλειά, και για πολλοστή φορά κανόνισα να εξαφανίσω ό,τι λεφτά υπήρχαν στις τσέπες μου με τον γνωστό τρόπο, έτσι για να το κάνω ακόμα πιο δύσκολο. Ευτυχώς, κάπου τον Ιούλιο τα βρήκαμε με τον κύριο Μίχαλο που μετά από πρόταση του κυρίου Χατζηιωάννου, με έφερε στην 24Media. Η τελευταία μέρα πριν πιάσω δουλειά με τον τιμητικό τίτλο ‘συντάκτης του Cosmo.gr’ ήταν μια Κυριακή, κατά την οποία κοίταγα τη φωτιά που έβαλα το τρίμηνο που προηγήθηκε και ήμουν στο τσακ να ξαναπάρω τον Μίχαλο και να του πω “ισχύει για αύριο, έ; Just checkin’, όλα καλά”. Δεν τον πήρα, δεν μου το ακύρωσε και έτσι η θρυλική 21η Αυγούστου 2011 ήταν η πρώτη μου μέρα δουλειάς στην 24. Ότι σύντομα κλείνω πέντε χρόνια είναι ένα στοιχείο αρκετά περίεργο (νομίζω ότι είμαι εδώ δύο χρόνια). Το σούπερ αξέχαστο της πρώτης μέρας στη δουλειά είναι η βόλτα που με πήγε ο Χατζηιωάννου στη Σπύρου Μερκούρη, τον δρόμο που -όχι απαραίτητα επειδή φιλοξενεί έναν Βασιλόπουλο-, έχει πραγματικά και του πουλιού το γάλα. Όπως και η 24 με έναν τρόπο.

Στο χάος της πρώτης μέρας ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Η πρώτη ημέρα κάθε νέου υπαλλήλου είναι μια φανταστική κωμωδία την οποία θα έπρεπε κάποιος να μαγνητοσκοπεί και να σου δίνει δώρο το DVD όταν αποχωρείς από αυτή τη δουλειά.Κάπως έτσι έζησα κάθε μία από τις δύο πρώτες ημέρες που έχω περάσει σε νέα δουλειά. Αν και η πρώτη εκεί πίσω στο 2006 ήταν μακράν πιο αστεία. Με πόλο μπλουζάκι σαν κλασικός φλώρος Νότιος, καλοσιδερωμένα ρούχα, νέο κούρεμα γιατί στις δουλειές δεν επιτρέπονται οι τρίχες που πετάνε και φυσικά το λεγόμενο “ξύρισμα”. Και το λέω έτσι γιατί όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι το να ξυριστώ, σημαίνει κυρίως να περιποιηθώ τα γένια μου και να ξυρίσω εκείνα τα σημεία στα μάγουλα αλλά και τον λαιμό γύρω από την καρωτίδα. Ειδικά για κάποιον που δεν ξυρίζεται συχνά, το να πάρεις εκείνη την ημέρα το Mach 3 στα χέρια σου και να περιποιηθείς στον εαυτό σου, μοιάζει πιο σημαντικό κι από όλα τα χρόνια που έχεις σπουδάσει νωρίτερα. Σε κάνει να αισθάνεσαι πιο σοβαρός, πιο επαγγελματικός, πιο έτοιμος για τη δουλειά. Άσχετα αν δεν είσαι σε καμία περίπτωση κι αν θα περάσεις την ημέρα μοιράζοντας χειραψίες και χαμόγελα σε μια προσπάθεια να σε συμπαθήσουν οι τριγύρω.

Το μούδιασμα που έγινε κρότος, για τον Χρήστο Δεμέτη

Η χειρότερη εποχή ενός εργαζόμενου ανθρώπου είναι εκείνη που μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο δουλειές. Κοινώς, το διάστημα που μένει άνεργος, ή περίπου άνεργος. Η απόλυση είναι χαστούκι δυνατό σε φρεσκοξυρισμένα μούτρα και βούτηγμα με το κεφάλι μέσα σε παγωμένο νερό. Βγάζεις το κεφάλι απ’ το νερό και παίρνεις βαθιά ανάσα μα δεν μπορείς να αισθανθείς τίποτα. Όλα έχουν μουδιάσει. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη με μάτια πρησμένα, πιάνεις τα μάγουλα σου και προσπαθείς να καταλάβεις τι έφταιξε και είσαι τώρα εδώ, πρωί στο σπίτι άνεργος. Και δεν είναι πρωί, είναι ώρα 12 το μεσημέρι και κοιτάζεις το email σου και δεν έχεις καμία απάντηση και κάνεις μια κακοπληρωμένη χαμαλοδουλειά για να νομίζεις πως βιοπορίζεσαι χωρίς να ζητάς ακόμα χαρτζιλίκι από τον πατέρα σου, στις παρυφές των τριάντα. Στο τέλος της εβδομάδας το ζητάς, αλλά προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου και να κάνεις κουράγιο.

Στην 24 Media ήρθα τον Απρίλη του 2012. Αυτές τις μέρες συμπληρώνω τέσσερα χρόνια στο news 247, στο δεύτερο μου σπίτι. Όταν ξύπνησα εκείνο το πρωινό της 20ης Απρίλη, δεν αισθανόμουν σαν να βάζω το κεφάλι μου σε κουβά με παγάκια. Αισθανόμουν όμως ένα τρέμουλο, ένα σφίξιμο στο στομάχι από αυτά που σε πιάνουν όταν κάτι καλό πάει να συμβεί. Δεν είσαι σίγουρος ότι θα είναι καλό, αλλά κάπου μέσα σου το πιστεύεις. Ναι, εκείνο το πρωί είχα ξυπνήσει από τις εφτά, δεν ήξερα πως θα ξυπνούσα πολλές φορές στο μέλλον από τις έξι για να το αποφύγω, είχα επισκεφθεί την τουαλέτα τουλάχιστον τρεις φορές και είχα διαβάσει αποβραδίς όλες τις ειδήσεις της εβδομάδας σαν να με ετοίμαζα για κάποιο τεστ.

Και όμως.

Όταν έφτασα για πρώτη φορά στα πάλαι ποτέ γραφεία της Σπύρου Μερκούρη, ήμουν χαρούμενος. Τόσο απλά. Αγχωμένος μεν, αλλά απόλυτα χαρούμενος. Ήξερα πως επανέρχομαι στο γράψιμο, ήξερα πως είχα μια ευκαιρία και ήθελα να την αρπάξω απ’ τα μαλλιά από την πρώτη μέρα. Μετά τις συστάσεις του κυρίου Αναστασιάδη και τις πρώτες κουβέντες με τον κύριο Μίχαλο, ξεκινούσε το νέο κεφάλαιο. Κι ήταν καλές οι πρώτες μέρες για μένα γιατί έρχονταν εκλογές και ο κύριος Νάκος που διευθύνει το καράβι της Huffington πλέον, είχε μπόλικο υλικό να μου δώσει. Η πρώτη μέρα στη δουλειά χαράχτηκε στο μυαλό μου με χρώμα κόκκινο σαν αυτό που έχει το banner του news 247. Η πρώτη μέρα στην 24 Media είναι κόκκινη, έχει φασαρία από τις τηλεοράσεις που παίζαν (και παίζουν) πάνω απ’ τα κεφάλια μας και από τις φωνές στην αίθουσα σύνταξης, μυρίζει πορτοκάλι από εκείνα που σφάζονταν στο γραφείο και κάνει κρότο μέσα μου, κάθε που τη θυμάμαι. Κρότο ενεργοποίησης, όχι κρότο πανικού. Η πρώτη μέρα σε αυτή τη δουλειά, ήταν ένα νέο ποδήλατο. Αν μάθεις ποδήλατο μια φορά, θα ξέρεις να κάνεις για πάντα και θα σου λείπει όταν δεν το καβαλάς. Ποδήλατο είναι ακόμα, με τα καλά και τα κακά του, με τις ανηφοριές και με τις κατηφόρες και με το άγχος της ισορροπίας. Όμως το άγχος έχει γίνει πλέον δημιουργικό και απαραίτητο, σαν αλάτι για το φαγητό. Σαν, δεν ξέρω τι άλλο. Μάλλον σαν ανάγκη.

Η πρώτη μέρα του καλοκαιριού με ένα τηλέφωνο στο μπαλκόνι για τον Δημήτρη Κουπριτζιώτη

Ζέστη. Πολύ ζέστη. Τόση που δεν δικαιολογείται την πρώτη μέρα του καλοκαιριού. Εγώ στο μπαλκόνι, άνεργος και ωραίος όπως έλεγα στον εαυτό μου για να με πείσω ότι είχα πάρει την σωστή απόφαση πριν μερικές εβδομάδες να αφήσω μια σίγουρα λεφτά για να στείλω ένα και μοναδικό βιογραφικό και να δουλέψω σε δημοσιογραφικό όμιλο. Εκείνη την μέρα το τηλέφωνο χτύπησε πολύ νωρίς και ήταν ένα σταθερό. Το σηκώνω. Στην άλλη άκρη της γραμμής ο διευθυντής του ομίλου που είχα στείλει το βιογραφικό. “Μπορείς να έρθεις τώρα;” Ένα μακρόσυρτο εεεεεεεε βγήκε από το στόμα μου. Δεν ήξερα τι να απαντήσω, δεν το περίμενα, δεν ήμουν έτοιμος για να πω “μάλιστα, πότε μπορείτε;” Απάντησα μετά από αρκετή ώρα “Όντως; Είστε εσείς;”. Ο άνθρωπος σίγουρα θα νόμιζε ότι μιλάει με κάποιο άτομο που χρήζει ειδική φροντίδα. Θα νόμιζε ότι μίλαγε με κάποιον που σίγουρα δεν κάνει για να γράφει σε περιοδικά και site. Τελικά μετά από αρκετή ώρα κατάφερα να συνεννοηθώ σαν άνθρωπος και να κλείσω ραντεβού.

Το ραντεβού ήταν σε μισή ώρα και εγώ δεν ήμουν καν έτοιμος. Σαν ζόμπι ετοιμάστηκα, ντύθηκα, ανέβηκα στην μηχανή και πήρα το δρόμο για τα γραφεία της εταιρείας. Το λάθος ήταν ότι δεν είχα ψάξει, ούτε ρωτήσει που είναι τα γραφεία. Το αποτέλεσμα είναι να φτάσω με μία ώρα καθυστέρηση και έχοντας πάρει 3 τηλέφωνα για να απολογηθώ. Όλα λάθος. Μία συνέντευξη που ξεκίνησε λάθος. Το καλό είναι ότι τελικά εξελίχθηκε σωστά. Έκατσα κατευθείαν στον υπολογιστή, έγραψα τα δύο πρώτα μου άρθρα και κέρδισα την θέση που είχα βάλει στόχο. Αυτό ήταν η θρυαλλίδα για την πορεία μου (γελάει μόνος του) στον χώρο. Εκείνο το ζεστό πρωινό του Ιουνίου ίσως ήταν το πιο αγχωτικό της ζωής μου με το πιο απρόσμενο τηλεφώνημα.