Τι μας έμαθε ο ‘παλιός’ Κώστας Ευριπιώτης για τον στρατό

Ο θάνατος του Κώστα Ευριπιώτη σε ηλικία 56 ετών ύστερα από γενναία μάχη με τον καρκίνο σκόρπισε θλίψη στους θαυμαστές του, αλλά και σε όλο τον καλλιτεχνικό -και όχι μόνο- χώρο. Ήταν άλλωστε από εκείνους τους ηθοποιούς που σκορπούσαν απλόχερα το γέλιο με κάθε του ρόλο.

Αν και έπαιξε σε δεκάδες τηλεοπτικές, κινηματογραφικές και θεατρικές παραγωγές, το ευρύ κοινό τον λάτρεψε για το ρόλο του σμηνίτη Γιώργου Βλάχου στη σειρά του Ant1, της ‘Ελλάδος τα Παιδιά‘. Εκεί ήταν που ο Ευριπιώτης έδωσε πραγματικά ρεσιτάλ, προετοιμάζοντας μια ολόκληρη γενιά για τη στιγμή που θα μπει στο στρατό.

Μπορεί όταν προβλήθηκε για πρώτη φορά η σειρά στην τηλεόραση, να ήμουν ακόμα πιτσιρικάς, όμως από τότε έχω δει κάθε επεισόδιο αρκετές φορές, σε σημείο που είχα μάθει ακόμη και τους διαλόγους απ’ έξω. Βλέποντας τις περιπέτειες και την καλοπέραση των σμηνιτών ήθελα μεγαλώνοντας να μπω και ως στρατιώτης στην αεροπορία, κάτι που τελικά δεν έγινε. Αντί για τα μπλε, φόρεσα τα χακί, αλλά της ‘Ελλάδος τα παιδιά’ συντρόφευαν τόσο εμένα, όσο και κάτι άλλες σειρές μου, με τις οποίες κάθε βράδυ αράζαμε στις κουκέτες του στρατού, βλέπαμε ξανά τα επεισόδια από την αρχή, τα σχολιάζαμε και παίρναμε τα απαραίτητα μαθήματα για τη διαβίωσή μας μέσα στο στρατόπεδο.

Ο ‘παλιός’ Κώστας Ευριπιώτης είχε μεριμνήσει από τότε να μας μάθει τα στραβά και τα κουλά του στρατού.

Ο παλιός είναι αλλιώς

Αυτός που έχει περάσει τους περισσότερους μήνες μέσα στο στρατόπεδο, ξέρει πώς δουλεύουν τα πράγματα και -σχεδόν- δεν τον αγγίζει κανείς. Ποιος θα την έλεγε ποτέ στον Βλάχο; Στον παλιό ρε; Είναι εκείνος που θα βγει μπροστά, θα πει αμέτρητες φορές ότι είναι ο ‘παλιός’ και θα δώσει οδηγίες στους νέους φαντάρους. ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δε θα συμμετέχει στις αγγαρείες, γιατί έχει πλέον παλιώσει, το χιτώνιο δεν είναι ποτέ κουμπωμένο, ενώ οι τελευταίες του ημέρες στη μονάδα θα τον βρουν με τα πόδια πάνω σε ένα γραφείο και ένα μερακλίδικο φραπέ για συντροφιά. Αν πω πως δεν ήταν έτσι και στην πραγματικότητα, θα πω ψέμματα.

Έχε το βύσμα από κοντά

Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο της σειράς, όταν γνωρίσαμε τους χαρακτήρες, είδαμε τον Βλάχο να προσπαθεί να καλοπιάσει τον Ντάλας. Και λογικό εδώ που τα λέμε, αφού ήταν ανιψιός του Σμήναρχου Κάκαλου (Γιάννη Μπέζου) και ένα καλό βύσμα στο στρατό, πάντα μπορεί βοηθάει για καμιά μετάθεση ή ένα καλύτερο πόστο στη μονάδα. Όλοι θα τον θέλαμε για κολλητό τον Τζιοβάνι. Εύγε Βλάχο παιδί μου.

Το παν είναι η λούφα

Το φίδιασμα -αγαπημένη ατάκα στρατού- είναι ο μοναδικός στόχος από τη πρώτη μέρα που θα μπεις μέσα, μέχρι την τελευταία. Ο Βλάχος το είχε κάνει επιστήμη, αφού σε κάθε επεισόδιο τον έβλεπες να αράζει με τον Ντάλας (Γιάννη Σαββιδάκη) και τον Πλαπούτα (Νίκο Αλεξίου) και να αποφεύγει οτιδήποτε θα τον έκανε να σηκωθεί από το γραφείο του. Τίμιος.

Τα ψέμματα στο στρατό

Εντάξει, όλοι λίγο πολύ έχουμε ακολουθήσει το παράδειγμα του Βλάχου λέγοντας ένα κάποιο ψέμα, σχετικά με την πολιτική μας ζωή. Εκείνος βέβαια, το είχε παρακάνει κάποιες φορές. Αξέχαστο μου έχει μείνει το επεισόδιο “Έίμαστε πια πρωταθλητές“, στο οποίο πλασάρει τον εαυτό του ως το νέο αστέρι του ελληνικού μπάσκετ ή οι απαντήσεις που έδινε στο ερωτηματολόγιο του ‘Φλικ’ για το… μέγεθός του.

Ο χαβαλές με τους υπόλοιπους φαντάρους

Βλέποντας τη σειρά στην τηλεόραση, πάντα ζήλευα αυτή την παρέα που έκαναν ο Βλάχος, ο Ντάλας και ο Πλαπούτας ως φαντάροι. Με τέτοιους τύπους δίπλα σου, πώς να μην γίνει η θητεία σου καλύτερη; Ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα για όσους πήγαν μετά στρατό. Βρίσκεις δύο τρία ρεμάλια που να ταιριάζετε, γίνεστε φίλοι, σπάτε πλάκα, βγαίνετε έξω, κάνετε χαβαλέ ακόμα και τις δύσκολες ώρες μέσα στο στρατό και όλα γίνονται πιο όμορφα.

Οι ‘κοκορομαχίες’

Κάθε φορά που ένας νέος στρατιώτης έρχεται στη μονάδα, ο παλιός πρέπει να βάλει κάποια όρια. Δεν γίνεται ο νέος, όσο ωραίος και να είναι, να καυχιέται πως είναι καλύτερος από τον παλιό, ότι μπορεί να γλιτώσει αγγαρείες επειδή ξέρει κάποιον και γενικά να κάνει ό,τι θέλει μέσα στο θάλαμο. Ακόμη κι αν αυτός ο νέος στρατιώτης λέγεται Γκλέτσος. Σόρρυ Απόστολε.

Η σχέση με τον διοικητή

Και ποιος δεν θα ήθελε να είχε διοικητή του τον Σμήναρχο Κάκαλο; Σε αυτή την περίπτωση, ο Βλάχος στάθηκε τυχερός, σε αντίθεση με όλους εμάς που κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της θητείας ίσως πέσαμε σε ένα διοικητή που μας έσπαγε τα @@. Βέβαια, όταν ‘παλιώνεις’ η σχέση με τον διοικητή αλλάζει. Σταματάει να σε πρήζει, είσαι πιο κουλ, κάνεις ακόμη και πλάκα μαζί του.

Οι γιορτές του στρατού

Τις μέρες που γιορτάζαμε κάτι στο στρατό (εθνικές επετείους, αγίους-προστάτες κ.α.) τις θεωρούσα πάντα ως μια ακόμη αγγαρεία. Όχι ότι δεν μας είχαν προετοιμάσει οι σμηνίτες της σειράς, για κάτι τέτοιο. Βουνά από πατάτες και κρεμμύδια περιμένουν καθάρισμα, αφού έρχονται ένα σωρό επίσημοι για το φαγητό, ενώ το στρατόπεδο πρέπει να λάμπει. Αν πέσει καμιά τιμητική μετά τότε, ΟΚ, πάω πάσο.

Το φλερτ

Το σήμα κατατεθέν του ‘παλιού’ ήταν η πέρασή του στις γυναίκες, αλλά και το ατελείωτο φλέρτινγκ, στο οποίο επιδιδόταν κάθε φορά που κάποιο θηλυκό περνούσε από μπροστά του. Η αλήθεια είναι πως όταν είσαι στρατό, κάθε γυναίκα, ένστολη ή μη, που βλέπεις σου φαίνεται ως πιθανός στόχος (καταλαβαίνουμε όλοι γιατί), όμως ως παλιός έχεις πάντα διαφορετικό αέρα και αυτοπεποίθηση. “Απολύομαι στραβάδια, το κορμί μου θέλει χάδια”, που έλεγε κι ο Βλάχος.

Υ.Γ. Καλό ταξίδι Κώστα Ευριπιώτη. Ο ‘παλιός’ απολύθηκε.