Τι μου έμαθε ο πατέρας μου

Μπορούν να γραφτούν πολλά για την σχέση ενός πατέρα και ενός γιου, μέσα στην πάροδο του χρόνου από την πρώτη φορά που σε κρατάει χεσμένος στα χέρια του μέχρι την μέρα που του ρίχνεις το πρώτο γείωμα για να βγεις με τους φίλους σου ή την μέρα που θα σε καμαρώσει κι εσένα με ένα παιδί στην αγκαλιά σου.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε απόλυτα πώς να πιάσουμε αυτό το θέμα. Και σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλα κείμενα που θα αφορούν τους πατεράδες μας και την σχέση μας με εκείνους.

Είπαμε όμως να ξεκινήσουμε με μερικά πρώτα μαθήματα που έχουμε πάρει από τους πατεράδες μας. Μικρά ή μεγάλα.

Έμαθε πολλά ο Πάνος Κοκκίνης

Ότι πραγματικός άντρας είναι αυτός που πιάνουν τα χέρια του (σ.σ. έφτιαχνε από πρίζα μέχρι μηχανή γιοτ). Ακόμη και αν εγώ –από πνεύμα αντίδρασης- ποτέ δεν αξιώθηκα να τον αφήσω να μου μάθει ούτε καν πώς να αλλάζω μπαταρίες στο τηλεκοντρόλ.

Ότι ποτέ δεν είναι πολύ αργά για να ξεκινήσεις οικογένεια. Αρκεί να είσαι χορτασμένος. Εκείνος το πήρε απόφαση στα 55 του (μετά από πολύ ξενοπήδημα). Εγώ στα 27 μου.

Ότι αυτός που έχει την δύναμη, δεν υψώνει ποτέ την φωνή του. Πόσο μάλλον το χέρι του. Για αυτό και ήταν η μητέρα μου που με σάπιζε πάντα στο ξύλο. Ενίοτε και με ξύλινες κουτάλες. 

Ότι το να ζεις ως τα 90 είναι υπερτιμημένο. Ειδικά όταν αυτό σημαίνει ότι βλέπεις διαδοχικά να πεθαίνουν όλοι οι άντρες φίλοι, πρώην συνάδελφοι, γνωστοί και γείτονές σου.

Ότι όταν μυριστείς ότι η συμφωνία πάει να χαλάσει, πρώτα σπρώχνεις τον Ναζί αξιωματικό που έχεις μπροστά σου στις γραμμές του τρένου και μετά τρέχεις σαν τον άνεμο κουβαλώντας τον τενεκέ με το λάδι στην πλάτη σου. (True story. Ο πατέρας μου ήταν 20 ετών στην κατοχή).

 

Έμαθε πολλά ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ότι το πιο φυσιολογικό κάθε φορά που είσαι έξω είτε με γκόμενα, είτε με τη γυναίκα της ζωής σου, είτε με τους φίλους σου, είναι να πληρώσεις εσύ για όλους. Το να πληρώσετε όλοι είναι σχετικά ΟΚ, το να σε κεράσουν αυτοί είναι λίγο-πολύ το χειρότερο σενάριο απ’ όλα.

Ότι το να δουλεύεις 50 χρόνια σαν το σκυλί και σχεδόν 12-15 ώρες τη μέρα δεν σου εξασφαλίζει τίποτα παραπάνω από μια σχετικά καλή σύνταξη (προ κρίσης).

Ότι το να δουλεύεις 50 χρόνια σαν το σκυλί και σχεδόν 12-15 ώρες τη μέρα είναι αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις για να μην λείψει τίποτα στην οικογένειά σου, και άρα αυτό ΘΑ κάνεις χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Τι σημαίνει πολυτεχνίτης. Ο πατέρας μου δούλεψε ως ψυκτικός, αλλά είναι ο ίδιος άνθρωπος που έφτιαχνε από τα χαλασμένα μας ποδήλατα μέχρι το σπίτι που έζησα μέχρι τα 29. Τι εννοώ ‘έφτιαξε το σπίτι’; Αυτό ακριβώς που παίρνεις ως υπερβολή. Από τις σκάλες μέχρι τα κρεβάτια(!), από το μπαρ μέχρι το τζάκι(!). Αυτός, μόνος του.

Ότι ο τζόγος είναι πανούργος, ανεξέλεγκτος και ισχυρός και μπορεί να σε λοβοτομήσει, κάνοντάς σε να ψάχνεις πια το νόημα της ζωής στην 3άδα του Super 3 ή στα ‘Χ’ της Β’ Ιταλίας. Σίγουρα όχι σε αυτά που έφτιαξες εσύ με τα χέρια σου.

 

Έμαθε πολλά ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ότι στις πόρτες κλείνεις πάντα το έξι, ότι χτυπάς όπου βρεις και ότι όποια κι αν είναι η ερώτηση το “και τα δύο στο κεφάλι” είναι η σωστή απάντηση. Γενικά μου έμαθε να παίζω τάβλι. Κι αυτό ήταν το λάθος του.

Ότι υπάρχουν δύσκολες δουλειές και ότι κάποιος πρέπει να τις κάνει. Δεν υπάρχει, δηλαδή, αυτό που λένε “εύκολος δρόμος”. Ότι πρέπει να μαγειρεύεις, πριν πεινάσεις. Κυριολεκτικά και (κυρίως μεταφορικά). Να κοιτάς, δηλαδή, ένα βήμα μπροστά.

Ότι αν η “πρώτη” δεν φτάσει στις 7.000 στροφές, δεν αλλάζει για κανέναν λόγο

Ότι η καλή μακαρονάδα τρώγεται σε λιγότερο από 15 δευτερόλεπτα.

Ότι υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι: α) αυτοί που πιάνουν τα χέρια τους β) αυτοί που δεν πιάνουν τα χέρια τους γ) και αυτός που δεν θέλει να πιστέψει ότι υπάρχει το β)

Ότι για να κάνεις πλάκα, πρέπει να δέχεσαι την πλάκα

Ότι δεν υπάρχουν φράσεις όπως “έχω άδικο”, “έχεις δίκιο”, “άλλαξα γνώμη” ή “δεν μπορώ”

Ότι δεν χρειάζεται να μιλάς αν δεν έχεις κάτι να πεις

Ότι υπάρχουν ωραίες βρισιές εκεί έξω. Όπως το “κουραδομηχανή”. Φαντασία να’ χεις.

(Ό,τι ξέρω -κι ας μην το ξέρει)

 

Έμαθε πολλά ο Μάνος Μίχαλος

Ότι τα μαλλιά, τα μάτια, το ύψος και όλα αυτά που λένε ότι περνάνε από το ένα DNA στο άλλο, είναι μαλακίες. Αυτό που περνάει, είναι η αναβλητικότητα. Όλος μου ο γενετικός κώδικας, είναι ένα “μάλλον, θα το δούμε, πιθανότατα αύριο”.

Ότι ο αθλητισμός μπορεί να μη σε κάνει, απαραίτητα, πιο πλούσιο άνθρωπο, αλλά θα σε κάνει καλύτερο.

Ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη κληρονομιά, από ένα καλό και καθαρό όνομα.

Ότι αν δεν ξέρεις να τρως, χάνεις μεγάλο μέρος της αξίας αυτής της ζωής. Σε εκείνον χρωστάω όλα αυτά τα μαγαζιά που το παίζω έξυπνος στους φίλους μου, όταν μου λένε “που την ξέρεις ρε, αυτή την τρύπα” και το να είμαια απαιτητικός σε ό,τι μου μαγειρεύουν.

Ότι υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες οδηγών: αυτοί που ξέρουν το άθλημα, αυτοί που πατάνε όλη την ώρα το συμπλέκτη (μου τράβαγε το πόδι από τη θέση του συνοδηγού) και πληρώνουν δίσκο κάθε χρόνο, ο γυναίκες και όσοι οδηγούν Σκόντα. Οι τελευταίοι, είναι οι πιο επικίνδυνοι.

Ότι το να είσαι καλός, κάποιοι το εκμεταλλεύονται. Αλλά στο τέλος πάλι κερδισμένος είσαι.

Ότι μετά τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου, υπάρχουν οι φίλοι. Ούτε λεφτά, ούτε δουλειά, ούτε γκόμενες.

Ότι πέρα από τα παραπάνω κι επειδή εκείνος δεν είχε, το καλύτερο δώρο που μπορούν να σου κάνουν οι γονείς σου, είναι ο αδελφός σου. Ισχύει.

Ότι ακόμη και αν είσαι από τους άντρες που τα χέρια σου δεν πιάνουν, να έχεις τα σωστά τηλέφωνα, του υδραυλικού, του ηλεκτρολόγου, του μηχανικού, μέχρι και του λογιστή, για να μην σε πάνε μέσα χωρίς να καταλάβεις τι έγινε.

Να προχωράω όρθιος. Ως το τέλος.

Ότι “το πεζικό δεν κωλώνει” και ας έκανε θητεία στο ναυτικό.

Ότι αν γίνω ο καλύτερος μπαμπάς που μπορώ, θα έχω κάνει αυτό που ήθελε. Κι αυτό που πραγματικά θέλω.

 

Έμαθε πολλά ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Να κρατάω το αυτοκίνητο στην ανηφόρα με συμπλέκτη και γκάζι. Βασικά πρώτα έμαθα αυτό και μετά με άφησε να βάλω πρώτη να κάνω τα πρώτα μου 20 μέτρα.

Να μιλάω και να γράφω σωστά. Επακόλουθα να εκνευρίζομαι με εκείνους που χειρίζονται την γλώσσα με λάθος τρόπο.

Ότι τα ομορφότερα μέρη αυτού του πλανήτη μπορεί να μην τα ανακαλύψεις με ένα 38ωρο ταξίδι στην Γαλλική πολυνησία αλλά με ένα road trip στην Κεντρική Ευρώπη, μέσα σε έναν σκαραβαίο του 70.

Να παραγγέλνω όλο τον κατάλογο σε μία ταβέρνα από το να κάθομαι να ψυχαναγκάζομαι να μην πάρω το ένα και να μην πάρω το άλλο.

Να αφήνω πουρμπουάρ κοντά στο 10% του λογαριασμού. Εκείνος αφήνει 10% αν όχι παραπάνω.

Ότι μπορείς ταυτόχρονα να εκτιμάς εξίσου την κλασική μουσική, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Luciano Pavarotti και τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Να πορεύομαι στην ζωή μου χωρίς κονέ και βίσματα. Κυρίως για να μην έχω ποτέ υποχρέωση σε κανέναν.

Να είμαι Παναθηναϊκός. Από εκείνους τους αφελείς που τρώνε τέσσερα στο 76 και ελπίζουν ακόμα.

Να εκτιμώ το καλό φαγητό. Είτε αυτό σημαίνει να λατρεύω την μελιτζάνα που προσγειώνεται σε μια κόκκινη σάλτσα είτε να τρώω αλλαντικά και τυριά σαν τον ειδικότερο γευσιγνώστη είτε να τιμάω τα σοροπιαστά γλυκά όσο και τα υπόλοιπα.

Να σέβομαι το γράμμα του Νόμου. Όχι επειδή είμαι πρόβατο αλλά γιατί έτσι λειτουργούν οι κοινωνίες.

Να αγαπάω την φωτογραφία και τα αξιώματά της. Να μην την αντιμετωπίζω με τον ευτελέστατο τρόπο που το κάνουν όλοι σήμερα με το πρώτο smartphone που βρήκαν μπροστά τους.

Έμαθε πολλά ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Να κουβεντιάζω με τον άλλον.

Ότι δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω– φυσικά μεγαλώνοντας έμαθα πως προφανώς και υπάρχει δε μπορώ, αλλά σε μια ηλικία που έχεις ανάγκη να πιστέψεις στις δυνάμεις σου αυτό το μότο είναι πολύ πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο.

Να είμαι δεκτικός στην άποψη και τη διαφωνία του άλλου. “Μην είσαι μονολιθικός”: Όταν πρωτοάκουσα αυτή τη φράση ήμουν πολύ μικρός (αλλά προφανώς αρκετά ξεροκέφαλος ώστε να την αξίζω), τόσο που δεν είχα ιδέα τι σήμαινε. Φανταζόμουν λατομείο και αναρωτιόμουν τι σχέση είχε με οτιδήποτε. Η διαφωνία είναι φίλος, όχι εχθρός.

Ότι πρέπει να αντιμετωπίζεις τα πάντα με χιούμορ. Έχω μεγαλώσει πιστεύοντας πως δεν υπάρχει κατάσταση που να μη δικαιούται αυτή την οπτική. Εντάξει, μετά είδα και Monty Python και κατάλαβα πως έχει ξαναειπωθεί αυτό, δεν είναι τίποτα ριζοσπαστικό, όμως τα αληθινά παραδείγματα είναι πάντα πιο πειστικά (και δύσκολα).

Πως ό,τι μάθεις καλό είναι. Νομίζω από εκεί ξεκίνησε η αγωνία μου να (προσπαθώ να) εξελίσσομαι. Το να μαθαίνεις είναι σκοπός, δεν είναι ανάγκη.

Πως είναι χρυσός το να πιάνουν τα χέρια σου. Τα δικά μου είναι κουλά βέβαια, οπότε το εκτιμώ διπλά όταν κάποιος άνθρωπος ξέρει να κάνει τα πράγματα να δουλεύουν.

Ότι πρέπει να ψάχνω να ανακαλύπτω αυτό που εγώ γουστάρω, κι όχι απαραίτητα να αρκούμαι σε αυτό μου προσφέρουν έτοιμο.

(Case in point: Όταν τα παιδιά στο σχολείο έβλεπαν ποδόσφαιρο, εμείς βλέπαμε -και ποδόσφαιρο, αλλά και- σνούκερ και κολύμβηση και Γύρο της Γαλλίας και Γουίμπλεντον και, ναι, ναι, κέρλινγκ. #sport_hipster)

Να είμαι εντάξει στους λογαριασμούς μου. (Στην Ελλάδα δεν είναι προφανές αυτό. Όπως αποδεικνύεται.)

Να είμαι εντάξει απέναντι σε όλους όσους το αξίζουν.