ORIGINALS

Τι θα σπούδαζες αν είχες μια δεύτερη ευκαιρία;

Οι συντάκτες του ONEMAN επιλέγουν μια άλλη, πολύ διαφορετική καριέρα. Εσύ, με τα μυαλά που έχεις σήμερα, θα σπούδαζες κάτι διαφορετικό;

Μην ανησυχείς. Κανείς δεν θα πει ότι δεν αγαπάς τη δουλειά σου αν κάνεις δεύτερες σκέψεις για αυτό που σπούδασες. Ή ακόμα περισσότερο αν τώρα, σε μεγαλύτερη ηλικία και με περισσότερη γνώση της αγοράς, αποφάσιζες να ακολουθήσεις έναν άλλον πιο ρεαλιστικό επαγγελματικά δρόμο.

Με αφορμή την ανακοίνωση των βάσεων και την όλη συζήτηση για εκείνους που δεν πέρασαν στην σχολή της επιθυμίας τους και πλέον καλούνται να επιλέξουν τον δρόμο που θα ακολουθήσουν, μπήκαμε στη διαδικασία να σκεφτούμε τι θα σπουδάζαμε εμείς αν μας δινόταν μια ευκαιρία να σπουδάσουμε ξανά από την αρχή. Οι επιλογές σπουδών είναι σίγουρα απεριόριστες. Το θέμα είναι τι ζητάς εσύ από το επαγγελματικό σου μέλλον.

Ναυτιλιακά ο Πάνος Κοκκίνης

Έτσι και αλλιώς και τώρα, που σπούδασα Οικονομικά στο Καποδιστριακό, ο δρόμος μου στα περιοδικά με έβγαλε. Απλώς αυτή τη φορά θα επέλεγα στα χαρτιά να έχω κάτι που να αφορά ένα κλάδο ο οποίος δεν επηρεάζεται από την κρίση. Ένα χώρο στον οποίο, αν είσαι αρκετά καλός και το στομάχι σου αντέξει, μπορείς να βγάλεις από καλά ως εξαιρετικά λεφτά. Άσε που στη ναυτιλία αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα του να είσαι Έλληνας. Εν μέρει γιατί στους πλοιοκτήτες αρέσει να έχουν υπαλλήλους που το καταλαβαίνουν όταν τους σκυλοβρίζουν. Από την άλλη και τα ξενοδοχειακά κάτι μου λένε. Αλλά θα φοβόμουν μήπως η μοίρα και η τεμπελιά μου με οδηγήσουν από manager σε πεντάστερο να καταλήξω receptionist σε ημιδιαμονής.

Γραφιστική ο Χρήστος Δεμέτης

 

Με έχουν ξαναρωτήσει ακριβώς την ίδια ερώτηση στο παρελθόν. Και κάθε φορά που με ρωτάνε νοιώθω σαν να μου παίρνουν συνέντευξη. Και δεν θέλω ποτέ να μου πάρει κάποιος συνέντευξη. Αν πρέπει δηλαδή να απαντήσω θα το κάνω γιατί θα πρέπει, διαφορετικά το μισώ, όσο αντιθέτως αγαπώ το να παίρνω από άλλους. Πάμε στο παρασύνθημα. Σε αντίστοιχη ερώτηση λοιπόν έχω απαντήσει χωρίς καμία έπαρση, “θα σπούδαζα και πάλι δημοσιογραφία”. Ή αλλιώς, θα γινόμουν δημοσιογράφος για τους ίδιους λόγους που είμαι και τώρα. Γιατί χωρίς καμία έπαρση και πάλι, όσο με θυμάμαι γράφω. Και διαβάζω. Αλλά τουλάχιστον, πάντα προτιμούσα να γράφω από οτιδήποτε άλλο. Το αν βελτιώνομαι με τον καιρό, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η μόνη εναλλακτική μου εν πάση περιπτώσει θα ήταν η γραφιστική. Θα ήθελα να γίνω και ντετέκτιβ σε ένα παράλληλο σύμπαν, αλλά αυτό δεν σπουδάζεται. Σπουδάζεται; Γραφιστική λοιπόν γιατί είναι το άχτι μου, το απωθημένο, το κρυφό μου χόμπι (ωπ να, τώρα έπαψε να είναι κρυφό) να φτιάχνω αφίσες και πόστερ για dj set και να πειραματίζομαι στο photoshop και σε σχετικά προγράμματα. Άσε που έχω δουλέψει και σε περιοδικά και ζήλευα λιγάκι τη θέση του γραφίστα έναντι του αρθρογράφου. Φαντάσου ένα “δυνατό” κείμενο με κακό “στήσιμο”. Δεν πάει πουθενά. Γραφιστική λοιπόν γιατί κινείται στις παρυφές της τέχνης. Ή μήπως είναι τέχνη από μόνη της;

Web developer ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Μ’ αρέσει γενικά να δημιουργώ, να τεστάρω, να διορθώνω, να εμπλουτίζω και μετά να καμαρώνω το αποτέλεσμα. Όπως και με τα άρθρα έτσι ακριβώς και οι web εφαρμογές. Δημιουργείς, παλεύεις να βγάλεις άκρη και στο τέλος έχεις την δική σου web ή mobile εφαρμογή. Και δεν είναι μόνο η φύση της δουλειάς που με συναρπάζει αλλά και η επαγγελματική αποκατάσταση που προσφέρει. Υπάρχει αρκετή ζήτηση μιας αφού όπως λέει και ο πατέρας μου “τα γκομπιούτερ είναι το μέλλον”.  Οι εφαρμογές διαδικτύου και οι γλώσσες προγραμματισμού εξελίσσονται πιο γρήγορα και από την σκιά τους κάτι που σημαίνει εξέλιξη και όχι βαρεμάρα. Και στην τελική πόσες φορές έχει ακούσει για million dollar ideas που έκαναν μικρούς geeks εκατομμυριούχους. Ε γιατί να μην μπορείς να υλοποιήσεις την ιδέα σου και να την βγάλεις μόνο σου; Σκέψου την φάτσα σου εξώφυλλο κάπου στο Forbes. Καλά χαλάρωσε.

Ψυχολογία ο Ηλίας Αναστασιάδης

 

Το είχα σκεφτεί πριν βάλω τα ΕΜΜΕ πρώτη επιλογή στο μηχανογραφικό, αλλά το κόλλημά μου με τα αθλητικά και τον Sprint FM και το ρεπορτάζ της ΑΕΚ (που έκαναν άλλοι τους οποίους θα σκότωνα στα 17 για να πάρω τη θέση τους) επικράτησε. Μετά από 29 μήνες σε πρόγραμμα απεξάρτησης, στέκομαι σχεδόν μια φορά την εβδομάδα στον καθρέφτη (και αλλού) και αναρωτιέμαι γιατί δεν έγινα ψυχολόγος. Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά οι 10ωρες κουβέντας περί ψυχολογίας (και ψυχολογικών κυρίως) που κάνω καμιά φορά με τον Μίχαλο, θα αποκτούσαν και επιστημονική βάση και δεν θα εξαντλούνταν σε εμπειρίες και βιώματα. Πέρα απ’ την πλάκα, κάθε επιστήμη που θα μπορούσε να φέρει ακόμη και μένα τον ισχνά κοινωνικό σε επαφή με τις ρίζες αγνώστων μου φαίνεται ως δουλειά που θα πλήρωνα για να κάνω.

Ανθρωπολόγος ο Στέλιος Αρτεμάκης

Στο Πανεπιστήμιο που ήταν της μόδας παλιά αλλά για δουλειά δεν φρόντισε και πάρα πολύ, έμαθα πως δημιουργήθηκε η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη, πως δημιουργήθηκε ο άνθρωπος. Διαβάζοντας μόνος μου έμαθα πως φτάσαμε από την Αφρική στην Ευρώπη, πως δημιουργήθηκαν τα σύγχρονα έθνη, πως δημιουργήθηκε το σύμπαν, τι ακριβώς ξέρουμε και τι δεν ξέρουμε για τον ανθρώπινο εγκέφαλο, την ψυχολογία του έρωτα, της βίας, του εγκλήματος και άλλα τέτοια. Από την άλλη μονίμως προσπαθώ να καταλάβω αν αυτά που έχουν διαβάσει ταιριάζουν με αυτά που βλέπω, τη σημασία της αυταπάτης στην καθημερινότητα . Και όλα αυτά νομίζω με κάνουν ανθρωπολόγο. Μόνο που δεν είναι κάτι που το σπουδάζεις σε κάποια σχολή, κάθε τμήμα έχει την ανθρωπολογική κατεύθυνση, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να τα συγκεντρώνει όλα. Τέλος πάντων θέλω να πω ότι αυτό που γεμίζει το μυαλό σου, που σε συναρπάζει δεν βρίσκεται ποτέ σε κάποιο πρόγραμμα σπουδών. Όπως έχει πει και ο Μαρκ Τουέιν “μην αφήσεις το σχολίο να μπλεχτεί με την εκπαίδευση σου”.

Ιστορικός ο Πασχάλης Κασίδης

Δεν έχει να κάνει με την επαγγελματική αποκατάσταση, γιατί δεν είναι και από τα επαγγέλματα που προσφέρουν μια σίγουρη θέση εργασίας. Αν υπάρχει και κανένα τέτοιο. Πρόκειται όμως για μια προσωπική μανία και αγάπη για την ιστορία. Από παιδί είχα μια ακόρεστη περιέργεια για το παρελθόν και την πορεία του σύγχρονου ανθρώπου. Ο Θουκυδίδης πριν τόσους αιώνες είχε καταλάβει την αξία της ιστορίας και για αυτό αποφάσισε να την καταγράψει και να την αφήσει “κτήμα ες αεί” στις επόμενες γενιές. Ακόμα και αν η μελέτη της δεν μας έχει αποτρέψει από το να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη ξανά ξανά, είναι μια αναφορά στο ξεκίνημα του πολιτισμού μας και βρίσκεται πάντα εκεί για να μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για σπουδαία πράγματα αλλά και μεγάλες καταστροφές.

Φωτογράφος ο Χρήστος Χατζηιωάννου

 

Ενδέχεται και να μην το έχω ξανασκεφτεί σοβαρά. Και μέχρι τώρα οι εύκολες απαντήσεις να ήταν ακαδημαϊκός ή δικηγόρος. Αλλά αν είναι κάτι που σιχαίνομαι είναι η ημιμάθεια. Το να ξέρεις πολύ λίγο από κάτι. Και επειδή τη φωτογραφία την αγάπησα μέσα από τον πατέρα μου αλλά δεν την έμαθα ποτέ ουσιαστικά, χάρη στη δική μου ηλιθιότητα, αν είχα την ευκαιρία να αρχίσω από την αρχή, νομίζω είναι εκείνη στην οποία θα αφιερωνόμουν. Και τώρα θα βγω με μια καλή φωτογραφική μηχανή να βγάλω φωτογραφίες. Εν αντιθέσει με τον Δεμέτη, θα πω με φοβερή έπαρση ότι έχω αίσθηση του κάδρου, ενδεχομένως και επειδή δούλεψα πολλά χρόνια κοντά σε καλούς φωτογράφους. Και θα πω επίσης ότι υπάρχουν φορές που βγάζω καλές φωτογραφίες. Φωτογραφίες που έχουν αναγκάσει τον Μίχαλο να με αποκαλεί Κουλό. Λίγο από το ότι είμαι κουλός αλλά και λίγο από τον Σκουλό. Εκεί όμως που νιώθω αποτυχημένος είναι όταν δεν μπορώ να αποτυπώσω σε μια φωτογραφία αυτό που βλέπω μπροστά μου. Κι αυτό γιατί δεν έχω τις γνώσεις, τον εξοπλισμό και το μεστό μάτι ενός φωτογράφου. Ποτέ δεν είναι αργά για να ξανασπουδάσεις δεν λένε;

Ψυχολόγος ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ούτως ή άλλως πάντα μου άρεσε η ποπ κουλτούρα που καταναλώνω να την εξετάζω μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα. Πάντα με ένοιαζε τι προσπαθεί να πει μια ταινία για τον τρόπο που λειτουργούμε παρά για το αν έχει πχ καλές ερμηνείες, πάντα με ενδιέφερε η ωρίμανση (ή μη) μιας μπάντας στην πορεία των άλμπουμ της παρά η τεχνική τους, κλπ. Όλα αυτά που μου αρέσουν, μου αρέσουν πιο πολύ για τον τρόπο με τον οποίο μιλάνε για αυτούς που τα έφτιαξαν και κατ’επέκταση για όλους μας. Ουσιαστικά ένα μεγάλο κομμάτι της ενήλικης ζωής μου το έχω περάσει προσπαθώντας να είμαι ερασιτέχνης ψυχολόγος με πυρομαχικά τα κομμάτια τέχνης που αρπάζω από εδώ κι από εκεί. Να κάτι που θα ήθελα να το διαθέτω και σε θεωρητικό επίπεδο συν τοις άλλοις. Χωρίς να σημαίνει πως θα πέταγα αυτά που έχω ήδη λάβει (τα μαθηματικά μου έμαθαν όσα γνωρίζω για το γράψιμο, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό), αυτό είναι κάτι επιπλέον που θα ήθελα να έχω στο βιογραφικό μου.

Αν σου δινόταν εσένα μια δεύτερη ευκαιρία, τι θα σπούδαζες;