Το φαγητό που απλά δεν μπορώ να αφήσω κάτω

Υπάρχει αυτή η φοβερή ατάκα που προφανώς ανήκει σε έναν, στον εισηγητή της, αλλά τελικά ανήκει σε όλους, στην ανθρωπότητα, που πάει κάπως έτσι: “Άμα δεις ότι δεν χορταίνεις, σταμάτα”.

Οι δημοσιογράφοι του ΟΝΕΜΑΝ συγκεντρώθηκαν -όχι κυριολεκτικά, μεταφορικά- και διάλεξαν αυτό το ένα που όταν ξεκινήσουν να καταβροχθίζουν, δεν μπορεί να τους σταματήσει ούτε ο Αλεσάντρο Νέστα στα νιάτα του. Από ζελεδάκια και ξηρούς καρπούς μέχρι χουανίτα και μελομακάρονα.

Αυτοί είναι οι διατροφικοί μας ψυχαναγκασμοί:

Τα μελομακάρονα, η Έρρικα Ρούσσου

Με μία πρώτη σκέψη δεν μπορώ να βρω το φαγώσιμο εκείνο που μπορώ εύκολα να σταματήσω να καταβροχθίζω. Ειδικά όταν παρακολουθώ κάτι, στο σινεμά ή το σπίτι, και άχυρα να μου δώσεις να τρώω (με καραμελωμένη ζάχαρη από πάνω) θα τα φάω με βουλιμία. Παρόλα αυτά, όταν το είδα λίγο πιο ψύχραιμα το θέμα, συνειδητοποίησα ότι σε κάποια φάση, όλα είτε με λιγώνουν αν είναι γλυκά είτε με φουσκώνουν αν είναι αλμυρά. Όλα εκτός από ένα. Σίγουρα θα μπορούσα να ζω τρώγοντας μελομακάρονα και σίγουρα δεν μπορώ να φάω μόνο ένα. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ ούτε μόνο δύο ούτε μόνο τρία. Από τα πέντε και μετά το συζητάμε. Ειδικά αν δεν έχει πολύ μέλι για να λιγωθώ και να σταματήσω αυτό το κατρακύλισμα στο σιμιγδάλι, πραγματικά δεν υπάρχει περίπτωση να μην φάω τουλάχιστον πέντε. Καλά, δεν το συζητάμε καν να τα έχω μπροστά μου. Μπορώ άνετα να καταβροχθίσω την πιατέλα.

Πες με εκτός εποχής, πες με ετεροχρονισμένη, πες με παλιοημερολογήτισσα, αλλά αυτό το γλυκό είναι απλά, ακαταμάχητο.

Υ.Γ.: Κρατήθηκα πολύ να μην βάλω το στιγμιότυπο από τον Ταξιτζή Σεφερλή με την παλιοημερολογήτισσα. Ψέματα:

Ηλιόσπορο (αλατισμένο) ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Το παθαίνω σε όλα τα φαγητά αυτό οπότε δεν ξέρω γιατί το κάνετε ολόκληρο θέμα σαν να είμαστε τίποτα ανώμαλοι εμείς οι λιχούδηδες. Το παθαίνω με ποπ κορν που δεν μου φτάνουν ποτέ όσα έχει ο κουβάς, το παθαίνω με καυτερές φτερούγες, το παθαίνω με πατατάκια, το παθαίνω με σοκολάτες. Αλλά. Όταν έχω στα χέρια μου ένα σακούλι λιόσπορο – το οποίο να σημειωθεί είναι το τέταρτο ή πέμπτο προϊόν που θα διαλέξω σε μια κάβα – δεν μπορώ με τίποτα να σταματήσω μέχρι να μην μείνει σπόρι. Αλατισμένα, να τρώω μέχρι να μουδιάσει η γλώσσα και να καούν τα χείλη από το αλάτι. Μέχρι τα τσοφλάκια να κάνουν πληγές στα χείλη. Μέχρι το σώμα να γεμίσει τόσο αλάτι που να θεωρούμαι παστός. Ρωτήστε τον Βάσσο και τον Βελαχουτάκο που με βλέπουν να μασουλάω λιόσπορο στο γήπεδο σαν να τρώω ένα φρουτάκι για τη χώνεψη.

Τα τσιχλοφρουτάκια ο Γιώργος Μυλωνάς

Δεν ξέρω αν υπάρχουν πια. Τα αγόραζα στις αρχές του ’90. Ήταν τσίχλες με φάτσα και γεύση φρούτου. Έβγαιναν σε καρπούζι, λεμόνι, πορτοκάλι, μήλο κτλ. Ήταν τοποθετημένες σε ένα βαζάκι σαν της φωτογραφίας σε κάθε ψιλικατζίδικο που σεβόταν τον εαυτό του. Έβαζα μέσα το χέρι μου και γέμιζα την χούφτα μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να την βγάλω από το βάζο αν δεν άφηνα μερικά φρουτάκια να πέσουν. Κάθε φρουτάκι κόστιζε 10 δραχμές. Κάθε φορά που ξεκινούσα να τις τρώω, σταματούσα μόνο επειδή τέλειωναν. Θα μου πεις “και πόσες τσίχλες μπορείς να φας απανωτές”. Άπειρες. Αρκεί αντί να τις μασάς και να τις φτύνεις να τις καταπίνεις.

Τα ζελίνια ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Έχω αφιερώσει πολλές λέξεις για να περιγράψω το πάθος μου για τα ζελίνια της Haribo, χαρά μου να αφιερώσω και μερικές ακόμα. Έτσι κι αλλιώς, μου έχουν φτιάξει το κέφι τόσες φορές, που αυτή είναι η μικρότερη ανταπόδοση την οποία μπορώ να τους χαρίσω.

Από μικρό παιδάκι, κάθε φορά που έπεφτε στα χέρια μου ένα σακουλάκι με τα αρκουδάκια και τις κόκα κόλες της Haribo, απλά δεν γινόταν να μην το τελειώσω. “Θα φάω 5-6 και μετά θα τα αφήσω για αργότερα”. Μια υπόσχεση που έδινα κάθε φορά που έβαζα στο στόμα μου το πρώτο ζελίνι και φυσικά δεν την είχα τηρήσει ΠΟΤΕ. Δεν γινόταν με τίποτα να μην αδειάσω το σακουλάκι, δεν υπήρχε περίπτωση, δεν ήθελα καν να τα μοιραστώ.

Τα χρόνια πέρασαν και φυσικά η αυτοσυγκράτηση που δείχνω όταν τρώω ζελίνια δεν αυξήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Τουλάχιστον πλέον το αποδέχομαι και φροντίζω να μην τα προμηθεύομαι συχνά, ώστε να τα απολαμβάνω χωρίς ενοχές και όπως τους πρέπει.

Έλα παραδέξου το. Ήταν μικρό το σακουλάκι.

Τα 7days κρουασανάκια ο Πάνος Κοκκίνης

Πολύ δύσκολο αυτό το θέμα, ρε παιδιά, για κάποιον σαν και εμένα που είναι εθισμένος στο φαγητό. Μου πήρε ώρες να αποφασίσω ποιο από τα ‘παιδιά’ μου να διαλέξω; Τις σοκοφρέτες φουντούκι; Τα κάσιους; Tα πατατάκια Pringles; Tα βουτήματα με μαρμελάδα; Τα κοκάκια; Στο τέλος όμως, ψύχραιμα, επέλεξα τα κρουασανάκια. Συνήθως αυτά με σοκολάτα, αν και μερικές φορές, έτσι για το κέφι, έβαζα στο μείγμα και μερικά λευκά με κρέμα μιλφέιγ. Δεν ξέρω τι βάζουν μέσα. Ωστόσο, για μένα, ήταν ακαταμάχητα. Μιλάμε για ένα πακέτο το πρωί και για ένα το βράδυ. Και όχι τα μικρά, αυτά που έχουν συνήθως  τα ψιλικατζίδικα. Αλλά για την άλλη συσκευασία, την King size. Αυτή που αρμόζει σε βασιλιάδες του καναπέ, όπως εγώ.

Χουανίτα για τον Χρήστο Δεμέτη

Ένα άσπρο φως φαίνεται στο τέλος του διαδρόμου. Κινούμαι προς τα εκεί, περνάω την πόρτα που οδηγεί σε ένα τεράστιο δωμάτιο και βλέπω μπροστά μου μια πισίνα. Μια πισίνα γεμάτη μικρά, πορτοκαλί, τραγανά φιστίκια. Βουτάω μέσα στην πισίνα, κολυμπάω και τρώω, τρώω και κολυμπάω. Στην άκρη της, κάθονται κοπέλες με μπικίνι που με καλούν να πιούμε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Προτιμώ να κολυμπήσω λίγο ακόμα μέσα στα πορτοκαλί φιστίκια που είναι επικαλυμμένα με αλεύρι  και καρυκεύματα.  Έχουν γεύση μπέικον και πάπρικας. Και αυτό δεν το ονειρεύομαι. Το ξέρω. Χωρίς καμία δόση υπερβολής, το παραπάνω όνειρο το έχω δει στην πραγματικότητα και το θυμάμαι αυτούσιο. Με τον καιρό έμαθα πως αυτά τα πορτοκαλί φιστίκια ονομάζονται “Χουανίτα” και έκτοτε βρίσκονται πάντα στο σπίτι μου. Τα βρίσκεις στην αγορά και σαν “Tiger snack”. Μου αρέσουν μάλιστα τόσο πολύ που προτιμώ να τα τρώω σκέτα, χωρίς τη συνοδεία αλκοόλ. Για το σπιτικό Tullamore προτιμώ τα Κάσιους. Είναι αμαρτία και ύβρις να νοθεύεις τα Χουανίτα με οποιαδήποτε γεύση ποτού. Επίσης πείτε μου σε ποια χώρα υπάρχει Σύνδεσμος Φίλων Φιστικιών Χουανίτα και μεταναστεύω αύριο.

Ποπ Κορν ο Μάνος Μίχαλος

Ο κινηματογράφος είναι υπέροχος, οι ταινίες είναι έκφραση μιας λαϊκής τέχνης που ανέκαθεν άγγιζε τις μάζες. Η υποκριτική είναι μια άλλη πτυχή του ανθρώπινου είδους που μπορεί να μεταλλαχθεί. Στο σινεμά δίνονται τα πιο ωραία φιλιά και αγγίζονται με τον πιο διακριτικά ρομαντικό τρόπο τα χέρια. Ωραία ως εδώ; Λοιπόν, χωρίς το ποπ κορν τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει αξία. Τίποτα. Ούτε καν το ανθρώπινο είδος.

Μπορώ να φάω πολλά. Πάρα πολλά. Στο σινεμά τρώω πάντα δύο μεγάλα κουτιά και αν τελειώσουν πριν τελειώσει η ταινία με πιάνει σύνδρομο στέρησης. Και μην τυχόν φας από τα δικά μου ακόμα και αν είπαμε ότι θα γεράσουμε μαζί. Πάρε δικά σου. Κι αν πάρεις από τα δικά μου γιατί είναι ωραίο να μοιραζόμαστε, θα τα ρεφάρω από τα δικά σου. Ένα προς ένα.

Προφανώς και φτιάχνω και στο σπίτι είτε microwave, είτε κατσαρόλα, είτε με τη μηχανή ποκ κορν που αγόρασα αλλά δεν μου βγήκε καλή επιλογή. Ποπ κορν παντού και συνέχεια. Μέχρι το αλάτι να σε τσούζει και η κόκα κόλα να μην μπορεί να κάνει πολλά πράγματα για αυτό.

Τα μαυροκόκκινα βατόμουρα για τον Ηλία Αναστασιάδη

Τα ζελίνια, όπως τα λέει ο Αμπατζής, ή ζελεδάκια όπως τα λέω εγώ είναι η νούμερο ένα διατροφική μου εξάρτηση. Σε οποιαδήποτε μορφή. Κάποτε κορόιδευα τα marshmallows (που αυθαίρετα έχω εντάξει στο είδος ‘Ζελεδάκια’) και μόλις δοκίμασα ένα δύο, τέλειωσα ολόκληρο το σακουλάκι. Το οποίο δεν είναι μικρό. Το παθαίνω και με τους ξηρούς καρπούς, περισσότερο τους ηλιόσπορους όπως ο Χατζηιωάννου παρά τα χουανίτα όπως ο Δεμέτης. Αποφάσισα λοιπόν να μιλήσω για την τελευταία μου θηριωδία. Πήγα στο σουπερμάρκετ και πήρα ένα μπαράζ χρήσιμων πραγμάτων, όπως γάλα, υλικά για τοστ (κι ας μην έχω τοστιέρα) και κοκακόλες. Μπροστά από το ταμείο στεκόταν μια αρμαθιά Haribo και μιας και το μυαλό μου ήταν άδειο από σκέψεις, λύγισα και αγόρασα ένα σακουλάκι βατόμουρα. Γύρισα σπίτι, έβαλα το κανάλι του OTE TV με τα highlights (εθιστικό κι αυτό) και τσίμπησα δυο βατόμουρα για παρέα. Σε δεκατρία λεπτά είχα τελειώσει το σακουλάκι και ένιωθα τα μέσα μου να μαζεύονται σε πορεία διαμαρτυρίας κοπανώντας το στομάχι μου με τα κοντάρια της σημαίας. Ακριβώς ό,τι συμβαίνει κάθε φορά που το “ένα θα φάω μωρέ”  παραπέμπει σε σακουλάκι και όχι σε μονάδα.

Τα maltesers ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Δεν είμαι γλυκατζής και αυτό είναι πιστοποιημένο και με ISO. Είμαι ο τύπος που όταν στα τραπέζια βγαίνουν τα γλυκά δεν συγκινείται καν να ρωτήσει τι έχει. Είμαι ο τύπος που μπορεί το ντουλάπι του να είναι γεμάτο από τζιτζιπράγκαλα  που καταβροχθίζεις κατά ριπάς το βράδυ όμως εμένα μένουν εκεί για να τα καταβροχθίζουν οι άλλοι. Αλλά! Ένα τεράστιο “αλλά” έχουν δημιουργήσει στην όλη μου ιδιοσυγκρασία τα maltesers. Αυτές οι μικρές θεϊκές, απογειωτικές μπαλίτσες που κρατσανάνε στο στόμα και νιώθεις ντοπαμίνη να πλημμυρίζει τον εγκέφαλο σου. Μέσα, κάτι σε σχήμα κερήθρας και σκληρό. Απέξω, σοκολάτα γάλακτος. Συνδυασμός που σκοτώνει. Τα maltesers έχουν ενα συντριπτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα άλλα σοκολατοειδή σνακάκια. Δεν λερώνουν τα χέρια και δεν χρειάζεται να σταματήσεις την δουλειά σου για να τα απολαύσεις. Στον κινηματογράφο, στην δουλειά, στην βιβλιοθήκη, ακόμα και στον στρατό την ώρα της υπηρεσίας. Παντού! Δεν είχα ψάξει ποτέ τι περιέχει αυτο το μαγικό του εσωτερικό που κρατσανάει μέχρι πρόσφατα που ανακάλυψα ότι είναι από βύνη ψημένη. Αυτό το σιτηρό από το οποίο φτιάχνεται η μπύρα. Λες γι’ αυτό να μου έχει δημιουργηθεί τέτοιος εθισμός;

Κάσιους ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

ΟΚ, υπάρχουν πολλές κατηγορίες φαγητών που “δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω”. Το καλό όμως μ’ αυτά, όταν είναι κανονικά φαγητά δηλαδή, είναι ότι κάποιες φορές αναγκαστικά σταματάω να τα τρώω, γιατί το επόμενο βήμα θα ήταν να πέσω σε κώμα. Οπότε νομίζω ότι θα πρέπει να ξεχωρίσω τα κάσιους, τον βασιλιά των ξηρών καρπών. Είναι το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό. Βάζω το χέρι και μετά η κίνηση γίνεται μηχανικά α) μέχρι να τελειώσουν β) μέχρι να με πιάσει το στομάχι μου γ) μέχρι κάποιος να πιάσει το χέρι μου και να φωνάξει “ΣΤΑΜΑΤΑ”.