Το πιο γελοίο αποκριάτικο ντύσιμο

Το να ντυθείς γελοία στις Αποκριές είναι μέρος του χαβαλέ. Απλά, να, υπάρχουν γελοιότητες και γελοιότητες. Και εδώ είπαμε να θυμηθούμε τις καλύτερες μας.

Όπως μια μια Κυριακή που ο ο Ολυμπιακός γλεντούσε την ΑΕΚ με γκολ του Νούνιες και ο Ηλίας Αναστασιάδης ντυνόταν γυναίκα. Όπως όταν ο Στέφανος Τριαντάφυλλος άφηνε κατά μέρος τις κλισέ Γκάλης Κούπερ φορεσιές για να ντυθεί Στιβ Ντούζος.

Γυναίκα ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ήταν μια εν θερμώ απόφαση που πάρθηκε τελευταία στιγμή μια αποφράδα Κυριακή λίγο πριν τα 00s. Μια Κυριακή που ο Ολυμπιακός γλεντούσε την ΑΕΚ (μας έβαζε γκολ ακόμη και ο Νούνιες), αποφάσισα να πάω στο τελευταίο μασκέ πάρτι της ζωής μου στο θρυλικό Rialto στην κεντρική πλατεία της Ηλιούπολης. Ήμουν ένα φοβερά στενάχωρο θέαμα. Ένα κρίμα. Δεν έφταιγαν τα ρούχα ή κάτι, ούτε είχα οποιοδήποτε πρόβλημα με το να ντυθώ γυναίκα. Αυτό που έφταιγε είναι μάλλον η τραγική διάθεση και η αναγούλα που μου προκαλείται παραδοσιακά με τις Απόκριες και το κόνσεπτ του μασκαρέματος. Ήμουν ένα χάλι κι αυτό έβγαινε προς τα έξω. Για καλή μου τύχη, οι φίλοι και οι γνωστοί που με είδαν δεν συνέβαλαν στο δράμα μου με πικρόχολα σχόλια, they let me be που λένε. Άσε ούτε να τα θυμάμαι δεν θέλω.

Στιβ Ντούζος ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Από γελοία ντυσίματα άλλο τίποτα. ΟΚ, έχω “κοπιάρει” το Γκ-Άλις Κούπερ (με περούκα, δερμάτινο και κίτρινο κοντό μπασκετικό σορτσάκι), αλλά δεν είμαι πολύ περήφανος για την πρωτοτυπία του. Νομίζω ότι η πιο επιτυχημένη και προ-τελευταία αν δεν κάνω λάθος (τελευταία ο Γκ-Άλις) προ 10ετίας αποκριάτικη ενδυμασία μου ήταν αυτή του Στιβ Ντούζου ως… Μπίλια από το “Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα”. Με κοντό σορτσάκι μπασκετικό, ψηλές κάλτσες, κοντό άσπρο αθλητικό παπούτσι, αμάνικι φανέλα και μπουκλωτό μαλλί.

Το μούσι και η κοιλιά είναι στον στάνταρ εξοπλισμό, οπότε όλα καλά.

Eva Braun η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Πίσω στα χρόνια τα παλιά, πίσω στα χρόνια τα αθώα, πολύ πριν την άνοδο της Χ.Α. και πριν οι vintagογκομενίτσες αρχίσουν να θεωρούν τις ρετρό αποκριάτικες στολές κατάλληλο ντύσιμο  για μια Τρίτη βράδυ, εμφανίστηκα σε πάρτι μασκέ ντυμένη Eva Braun. Βασικά ας το πούμε ανοιχτά, ντύθηκα γκόμενα του Χίτλερ. Απ’ όλες τις στολές που θα μπορούσα να φορέσω, διάλεξα να είμαι η συνοδός του μεγαλύτερου γενοκτόνου της ιστορίας και ακόμα αναρωτιέμαι το γιατί. Ή μάλλον ξέρω, γιατί τέτοιες βλακείες κάνουμε οι ερωτευμένες γυναίκες, μπορούμε να ντυθούμε γκείσα αν αυτός ντυθεί σαμουραι, Χουρέμ αν αυτός ντυθεί Σουλειμάν, τσίχλα αν αυτός ντυθεί περίπτερο, πατσαβούρα αν αυτός ντυθεί υαλοκαθαριστής κ.ο.κ, οτιδήποτε αρκεί να ειναι σαφές σε εκείνον και στις τσούλες που τον περιτριγυρίζουν πως είμαστε η συνοδός του. Εδώ έγκειται η γελοιότητα της συγκεκριμένης αμφίεσης, στο κίνητρο πίσω από την επιλογή, και στην απόφαση να απορρίψω στολές που ενδεχομένως θα με διασκέδαζαν/ εξέφραζαν περισσότερο για να παραμείνω στη σκιά του Φύρερ. Δεν ντρέπομαι αισθητικά, ντρέπομαι ιδεολογικά. Γι’ αυτό την επέλεξα για τη σημερινή συμμετοχή μου. Γι’ αυτό και γιατί δεν βρίσκω την ομαδική σχολική φωτογραφία της Α’ Δημοτικού που ανάμεσα σε βασίλισσες, πριγκίπισσες, γοργόνες και μπαλαρίνες ένα κοριτσάκι είναι ντυμένο τσολιάς και κλαίει.

Mr. Incredible για ένα βράδυ ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Απεχθάνομαι τις Απόκριες. Όσο λίγα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά όταν αποφάσιζα να ντυθώ, το τερμάτιζα το θέμα. Το ίδιο όταν ντύθηκα Μπαμπα Στρουμφ και βάφτηκα όλος μπλε, το ίδιο όταν ντύθηκα πτώμα σε Godfather party και πέρασα ολόκληρο βράδυ σε αυτοσχέδιο bodybag, το ίδιο και το 2004 ή 2005 αν θυμάμαι καλά που επέλεξα να ντυθώ Κύριος Απίθανος. Το πάρτι ήταν της φίλης μου της Σάντρας. Και είτε το πιστεύεις είτε όχι, με το κόκκινο κολάν, το κόκκινο μπλουζάκι και το γκριζομωβ μαλλί, δεν ήμουν ο πιο γελοίος του πάρτι. Γι’ αυτό είχαν φροντίσει ο Νάσος που είχε ντυθεί σουρουκλεμές λαϊκός διασκεδαστής και ο Τζετ που είχε βάλει απλά ρόμπα γκέισας με μαγιό Coup de Coeur και σαγιονάρα δίχαλο με τρύπια κάλτσα. Αλλά ήμουν ο πιο γελοίος στην δική μου μασκαρεμένη ιστορία. Το γιατί υπάρχουν ακόμα αυτά τα αρχεία και γιατί τα ανεβάζουμε και online, είναι ένα άλλο θέμα.

Γ….η π……..ν ο Στέλιος Αρτεμάκης

Όχι, δεν πρόκειται να σας βάλω κουίζ. Απλά δεν είναι σωστό να το αποκαλύψω πριν διαβάσετε το σκεπτικό.

Τελευταίο Σαββατοκύριακο της Αποκριάς, Σάββατο βράδυ γύρω στις έντεκα, ένα μαγαζί με εποχιακά ανοιχτό, μπαίνω μέσα και αρπάζω το πρώτο πράγμα που βρίσκω μπροστά μου. Είναι ένα καπέλο πουλί. Καπέλο παγόνι δηλαδή, φανταχτερό, με μεγάλο ράμφος. Συμπτωματικά το πατρικό μου είναι κοντά και θυμάμαι ότι κάπου έχω μια ποδιά εργαστηρίου. Ολόλευκη, μακρυμάνικη, μέχρι το γόνατο. Τη φοράω.

Τι έχω ντυθεί λοιπόν;

Γρίπη πουλερικών.

Καλό, ε; Ε;

Ζορό στο δημοτικό ο Πάνος Κοκκίνης

Το ξέρω ότι δεν είναι πολύ γελοία. Αλλά είναι η μοναδική φωτό μου που έχει επιβιώσει. Και αυτό γιατί είχε ξεμείνει σε ένα σεντούκι στην αποθήκη της μάνας μου στην Καλλιθέα, την οποία την έχωσα και κανένα τριώρο να κάτσει να την βρει.

Ο λόγος προφανής. Ότι δηλαδή σιχαίνομαι Απόκριες, καρναβάλια και μασκαρέματα παντός είδους. Οπότε και έχω σταματήσει να ντύνομαι από τότε που ήμουν 20 χρονών. Επίσης, ακόμη και όταν ντυνόμουν (Batman, Λούκι Λουκ, Οβελίξ) φρόντισα να μην υπάρχουν ποτέ πειστήρια του εγκλήματος.

Δεν έχω ψάξει τι φταίει για αυτό. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ευτυχώς αισθάνεται και η γυναίκα μου ακριβώς το ίδιο. Οπότε και ποτέ δεν με τράβηξε από το αυτί σε κάποιο μασκέ πάρτι. Τουλάχιστον μέχρι πριν πέντε μέρες, οπότε η κόρη μου ανακοίνωσε πως θέλει να ντυθούμε. Εκείνη Brave, η μαμά της βασίλισσα και εγώ αρκούδα.