ORIGINALS

Το ψητό κοτόπουλο του ΑΒ πουλάει πιο πολύ κι απ’ τον Κοέλιο

Ας μιλήσουμε λίγο για όλα εκείνα τα κοτόπουλα που έχουν καταλήξει στο στομάχι μας εδώ και χρόνια.

Παίζοντας λίγο με τον νόμο των πιθανοτήτων, το να έχεις φάει μία φορά ψητό κοτόπουλο από τον Βασιλόπουλο τα τελευταία bazillion χρόνια που έχει ξεκινήσει να ψήνει, είναι σίγουρα πιο πιθανό από το να έχεις δει εκπομπή του Στέφανου Χίου, να έχεις ακούσει τον Χρήστο Χολίδη να τραγουδά, να έχεις παίξει σε ομάδα μπάσκετ (στους παμπαίδες). Και σίγουρα είναι πιο πιθανό από το να έχεις διαβάσει έστω ένα από τα βιβλία του Paulo Coelho.

 

Και κάπου εδώ σταματώ την άνιση αυτή μάχη με τον αγαπημένο συγγραφέα της χρυσής φουρνιάς Playmate 2005-2008. Γιατί δεν μας έχει κάνει και τίποτα ο άνθρωπος. Αλλά προσπαθώντας να αναλογιστώ πόσα κοτόπουλα μπορεί να έχει πουλήσει τόσα χρόνια ο ΑΒ, πόσο πουλά καθημερινά το αναμφισβήτητο best seller τους, η μόνη σύγκριση που μπορεί να γίνει είναι με τα αντίγραφα του Αλχημιστή.

Προς επιβεβαίωση αυτών που σκεφτόμουν, έκανα μια ερώτηση στα κεντρικά του ΑΒ (ρεπορτάζ, όχι αστεία) για το πόσα κοτόπουλα ψήνονται ημερησίως στα καταστήματα. Μου απάντησαν ότι ψήνονται περίπου 5.700 κοτόπουλα ημερησίως. Με το νούμερο την εβδομάδα να φτάνει μέχρι και τα 40.000 κοτόπουλα. Κι ένιωθα τόσο ξεχωριστός και μοναδικός στον κόσμο με το κοτοπουλάκι μου στο χέρι.

 

Πες με παρανοϊκό αλλά τέτοιες είναι οι σκέψεις που κάνω καθημερινά μπαίνοντας στον ΑΒ που έχουμε κοντά στη δουλειά στο Παγκράτι. Βλέπεις είναι η εύκολη λύση για τα ψώνια και το μεσημεριανό. Αλλά σε σχέση με τα νωχελικώς κινούμενα άλλα τμήματα του συγκεκριμένου αλλά και άλλων σούπερ μάρκετ, όταν κατευθύνεσαι εκεί στη γωνία που έχουν τα έτοιμα φαγητά, νιώθεις ότι είναι παραμονή Χριστουγέννων, τα μαγαζιά κλείνουν σε μισή ώρα και όλοι τρέχουν πανικόβλητοι να προλάβουν.

 

 

Και είναι αρκετά συχνό να δεις “μισαδάκια” να περιφέρονται στα γραφεία. Πάντα με σαλάτα γιατί το θεωρούμε οκ να φάμε μισό κοτόπουλο στην καθισιά μας αρκεί να συνοδεύεται από μισό μπωλ σαλάτας. Να σου πω την αλήθεια για εμένα το μισό κοτόπουλο είναι το στάνταρ. Ο Ηλίας βολεύεται με το μισό του μισού, δεν ξέρω αλήθεια πώς θα το παχύνουμε αυτό το παιδί.

Εγώ επειδή νιώθω και λίγο ενοχικά που τρώω πανεύκολα μισό κοτόπουλο, φροντίζω κάθε φορά να διαλέγω τα πιο οικονομικά μισά. Γιατί είναι προφανέστατα και τα πιο ελαφριά. Ότι αν φάω 50 γραμμάρια λιγότερο θα την σώσω την μπάκα που χτίζω πειθήνια εδώ και λίγους μήνες. Σίγουρα ρε.

Ευφάνταστος πολύ με αυτό το κοτόπουλο δεν είμαι. Ούτε και μπορώ να είμαι. Γιατί δεν είναι αδιάφορο σε γεύση. Ίσα ίσα που τα μπαχαρικά με τα οποία ψήνεται του δίνουν μια πολύ συγκεκριμένη γεύση και δεν χρειάζεται να το μπασταρδέψεις με άλλες γεύσεις. Τρώγεται ωραιότατο και μόνο του με λίγη σαλάτα.

 

Καμιά φορά θα πάρω και πατάτες. Καμιά φορά δεν θα βαρεθώ και θα το ξεψαχνίσω από πριν για να το κάνω μπουκιές να το ρίξω στη σαλάτα μου. Ακόμα συχνότερα θα κάνω μια μικρή λίμνη μαγιονέζας δίπλα του στο κουτί για να βουτάω. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα το μπλέξω σε άλλες συνταγές αν και θυμάμαι πολύ παλιότερα να έχω κόψει το στήθος του στη μέση, να το έχω γεμίσει με τυρί και bacon και να το έχω ξαναψήσει ελαφρώς στο φούρνο.

Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Δεν το παίρνεις για αυτόν τον λόγο ψημένο. Το παίρνεις γιατί είναι μια γρήγορη και εύκολη λύση για εσένα, για την οικογένεια, για όποιον. Παλαιότερα όλα τα ψητοπωλεία και τα σουβλατζίδικα είχα μια ροστισιέρα και έψηναν κοτόπουλα. Πλέον δεν έχει σχεδόν κανένας. Ίσως γιατί το κοτόπουλο σούβλας έχει ταυτιστεί πλέον με του ΑΒ, ίσως γιατί είναι παρανοικά πιο εύκολο να πάρεις ένα κοτόπουλο παρέα με τα ψώνια σου, ίσως γιατί είναι πολύ καλύτερο από τα βιβλία του Coelho.

Συγγνώμη Paulo