Τουρίστας ξεσπά για τις πίτες στο εξωτερικό και οι Έλληνες προσπαθούν να τον ηρεμήσουν
«Υποφέρω χωρίς γύρο. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ανοίγετε σουβλατζίδικα σε όλη την Ευρώπη και να πάρετε τα ηνία από το ντονέρ».
- 31 ΙΟΥΛ 2025
Η πρώτη φορά που δοκίμασα “greek pita” στο εξωτερικό ήταν στη Βοστόνη. Το μπλε κυριαρχούσε μέσα και έξω από το μαγαζί, διάφορα γνωστά πιάτα πλαισίωναν την ελληνική σημαία και, σε ξεχωριστή ταμπέλα, η φωτογραφία μιας πίτας με γύρο και τζατζίκι (το κόκκινο της ντομάτας ήταν έντονο για την απαραίτητη χρωματική αντίθεση) έκανε γνωστό σε όλους ότι το πιο γνωστό ελληνικό έδεσμα, με μόλις 8-9 δολάρια τότε, μπορούσε να γίνει δικό σου.
«Είναι το πιο τίμιο που έχω βρει» με ενημέρωσε η αδερφή μου και λόγω της μηνιαίας ξενιτιάς μου, που αλλοίωνε τα mediterranean χαρακτηριστικά μου αντικαθιστώντας με genes σαν της Sydney Sweeney, αποφάσισα να το δοκιμάσω. Λίγο έλειψε να βάλω τα κλάματα.
Η πίτα μου, ένα λεπτό χαρτόνι γεμάτο με κάτι σαν γύρο από αρνί, πατάτες και τζατζίκι που δεν ήταν τζατζίκι αλλά σκέτο γιαούρτι με υπερβολικά πολύ άνηθο, ήταν απαράδεκτη. Απαράδεκτος όμως ήμουν και εγώ που πίστεψα στο όνειρο.
Η μικρή αυτή εισαγωγική ιστορία γράφτηκε με αφορμή μια οργισμένη ανάρτηση στο Reddit από έναν τουρίστα που επισκέφτηκε τη χώρα μας, δοκίμασε μια αυθεντική πίτα και ερωτεύτηκε. Ο έρωτας, όμως, κρύβει και πολλές απογοητεύσεις. Ο φίλος μας ξέσπασε γιατί, όπως λέει, δεν βρίσκει καλή πίτα και καλό «τζάιρο» στο εξωτερικό. Οι Έλληνες, ως όφειλαν, προσπάθησαν να του εξηγήσουν πώς έχει η κατάσταση.
Η ανάρτηση:
Δεν καταλαβαίνω τους Έλληνες. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ανοίγετε σουβλατζίδικα σε όλη την Ευρώπη και να πάρετε τα ηνία από το ντονέρ. Ο γύρος είναι η καλύτερη εκδοχή του ντονέρ/κεμπάπ. Είναι πολλά επίπεδα ανώτερος από αυτό που σου δίνουν στην Ισπανία, στη Γαλλία κλπ.
Γιατί είναι αδύνατο να βρεις γύρο στην Ευρώπη; Γιατί; Καμιά φορά βρίσκεις, αλλά δίνεις 10 ευρώ για έναν γύρο ή καμιά περίεργη “χιπστερ” παραλλαγή του που δεν είναι αληθινός γύρος. Ή πας σε ύποπτα «ελληνικά» μαγαζιά στη Γερμανία με ονόματα τύπου ΖΟΡΜΠΑΣ ή ΔΙΑΣ και αυτό που πουλάνε ως γύρο είναι ψεύτικο. Υποφέρω χωρίς γύρο. Τι σας σταματάει από το να το κάνετε αυτό;
Οι απαντήσεις:
– Γιατί – και το λέω ως Ελληνοκαναδός που μεγάλωσα στο Μόντρεαλ – όσο κι αν προσπαθήσεις, το ελληνικό φαγητό απλά δεν έχει την ίδια γεύση έξω από την Ελλάδα.
– Είμαι σεφ. Η διαφορά έγκειται κυρίως στον τύπο και την ποιότητα του κρέατος. Στην Ελλάδα υπάρχουν λίγοι μεγάλοι προμηθευτές – γύρω στους 5-6 – που παρέχουν υψηλής ποιότητας κρέατος αποκλειστικά για γύρο. Αυτοί ακολουθούν παραδοσιακές συνταγές και πρότυπα που δίνουν στον γύρο την αυθεντική του γεύση. Όμως, μόνο λίγοι από αυτούς μπορούν να εξάγουν στο εξωτερικό.
Σε χώρες όπως ο Καναδάς, υπάρχουν διάφορες δυσκολίες. Πρώτον, οι κανονισμοί τροφίμων είναι διαφορετικοί και συχνά πιο αυστηροί, ειδικά όσον αφορά την περιεκτικότητα σε λίπος στο επεξεργασμένο κρέας. Αυτό καθιστά δύσκολη ή και αδύνατη την εισαγωγή του ίδιου κρέατος που χρησιμοποιείται στην Ελλάδα.
Δεύτερον, το κόστος παίζει μεγάλο ρόλο. Η εισαγωγή ποιοτικού κρέατος από το εξωτερικό είναι ακριβή και πολλά εστιατόρια είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να πληρώσουν αυτές τις τιμές. Έτσι, στρέφονται σε φθηνότερους τοπικούς προμηθευτές ή, σε κάποιες περιπτώσεις, κάνουν παράνομες εισαγωγές από χώρες με πιο χαλαρούς κανονισμούς και πολύ χειρότερη ποιότητα. Το αποτέλεσμα είναι κρέας χαμηλής ποιότητας ή διαφορετικά επεξεργασμένο, που οδηγεί σε πολύ διαφορετική (και συχνά απογοητευτική) γεύση. Στο τέλος της ημέρας, έχει να κάνει κυρίως με την προσπάθεια να μειώσουν τα κόστη για να βγάζουν κέρδος.
– Επίσης, υπάρχουν πολύ λιγότεροι Έλληνες σε σχέση με άλλες εθνικότητες που φτιάχνουν το δικό τους φαγητό στην Ευρώπη.
– Δυστυχώς, δεν έχουμε τόσο μεγάλο πληθυσμό για κάτι τέτοιο. Ιδιαίτερα στην Αμερική, πολλά μαγαζιά που πλασάρονται ως ελληνικά δεν τα έχουν Έλληνες, αλλά Μεσανατολίτες. Γι’ αυτό ο «γύρος» τους είναι συχνά όχι χοιρινός, αλλά από βοδινό/αρνί, όπως το ντονέρ κεμπάπ. Και επίσης πουλάνε φαγητά που δεν είναι ελληνικά, όπως χούμους και φαλάφελ, με αποτέλεσμα πολλοί ξένοι να νομίζουν ότι αυτά ανήκουν στην ελληνική κουζίνα, ενώ προφανώς δεν είναι.
– Η δική μου εκτίμηση είναι α) κυρίως η έλλειψη σωστών υλικών και β) πολλά από τα λεγόμενα ελληνικά εστιατόρια στο εξωτερικό δεν βασίζονται σε παραδοσιακές συνταγές, αλλά προσαρμόζουν το φαγητό ώστε να ταιριάζει στις τοπικές γεύσεις (όπως συμβαίνει και με τις περισσότερες εθνικές κουζίνες στο εξωτερικό).
– Στη Βιέννη πήγα σε μαγαζί με κεμπάπ, είδα ότι είχαν τζατζίκι και τους ζήτησα να το προσθέσουν στην παραγγελία. Δεν ήξεραν τι είναι το τζατζίκι. Τους το έδειξα και το αποκάλεσαν “yogurt sauce” – αηδία.
– Τα μαγαζιά με κεμπάπ ανήκουν σε μουσουλμάνους μετανάστες. Είναι πολύ περισσότεροι από τους Έλληνες μετανάστες. Πιστεύω πως μπορείς να βρεις γύρο σε μια-δυο τοποθεσίες σε κάθε μεγάλη/μεσαία πόλη, αλλά σχεδόν ποτέ δεν έχει τη γεύση που έχει το σουβλάκι στην Ελλάδα.
– Είχα έναν Άγγλο καθηγητή εδώ στην Αθήνα, που κυριολεκτικά μετακόμισε από το Ηνωμένο Βασίλειο στην Ελλάδα εξαιτίας της αγάπης του για το σουβλάκι και τον γύρο.
– Η απάντηση πιθανότατα είναι ότι ο αυθεντικός γύρος είναι μπελάς να φτιαχτεί ή να εισαχθεί σε αξιοπρεπή ποιότητα, και η διαφορά μεταξύ αυτού και του ντονέρ είναι ότι δεν εκτιμάται αρκετά για να έχει εμπορική σημασία.
– Η γεύση δεν είναι ποτέ η ίδια στο εξωτερικό. Επίσης χρεώνουν 12 λίρες / 18 δολάρια για ένα σουβλάκι στο εξωτερικό.
– Φαντάσου να δοκίμαζε ο τύπος τον παλιό, χειροποίητο γύρο και όχι τον καινούργιο, βιομηχανοποιημένο…
– Γιατί η ελληνική κουζίνα βασίζεται στην απλότητα και στα ποιοτικά υλικά. Αυτό είναι όλο.
– Το να φας ελληνικό φαγητό εκτός Ελλάδας, σπάνια – μπορεί και ποτέ – θα είναι το ίδιο καλό.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
