Βραζιλία ή Αργεντινή;

Προλαβαίνουμε τους ποδοσφαιρικούς χίπστερ που θα αναφωνήσουν “Ουρουγουάη!” για να ξεκαθαρίσουμε πως το δίλημμα δεν είναι (μόνο) ποδοσφαιρικό. Είναι δηλαδή ό,τι θέλει ο κάθε συντάκτης να είναι. Εμείς θέσαμε το ερώτημα: Βραζιλία ή Αργεντινή; Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Από καφέδες και χορούς μέχρι κρέατα και μπαλαδόρους. Η λατινική Αμερική μπορεί να έχει μόνο έναν κυρίαρχο, και οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ διαλέγουν μια για πάντα ποιος θα είναι αυτός.

Βραζιλία ο Άλκης Βασιλείου

Είμαι διχασμένος αναγνώστη μου! Όσο λατρεύω τους Γκαούτσος στο μπάσκετ, τόσο δεν τους αντέχω στο ποδόσφαιρο. Όσο άρχοντες είναι στο παρκέ, τόσο αλητάμπουρες είναι στο χορτάρι. Όμως μη σκας, γι αυτό είμαι εδώ! Για να σου δώσω απαντήσεις και να πορευτείς με αυτές τις αξίες στη μετέπειτα ζωή σου…

Εκεί λοιπόν που μιλούσαμε για Σκόλα, Τζινόμπιλι, Σκονοκίνι, τον Ρούμπεν τον Βολκοβίτσκι και πάνω απ’ όλους τον Ρούμπεν τον Μανιάνο, τον μοναδικό άνθρωπο που έχει κοουτσάρει και την Εθνική Αργεντινής και την Εθνική Βραζιλίας κάνω απότομη κίνηση και από τα pick n’ scroll, πάω την κουβέντα στα κρέατα!

Χριστούγεννα, Μανχάταν, χιόνι, κρύο και ξαφνικά… μια όαση! Ένα αργεντίνικο εστιατόριο! Αναγνώστη μου, αχ αναγνώστη μου και να ήσουν από καμιά γωνιά και να με έβλεπες. Υπάρχει το “φαγητό”, το “πολύ φαγητό”, το “πάρα πολύ φαγητό”, το “πρόσεχε ρε μαλάκα, θα πάθεις τίποτα” και το… “δεν μπορώ καν να φτάσω στην γκαρνταρόμπα και να πάρω το μπουφάν μου” (άνορακ αν προτιμάτε). Από το βράδυ εκείνο της 26ης Δεκεμβρίου του 2008, ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι σε οποιοδήποτε δίλημμα μεταξύ Βραζιλίας και Αργεντινής, θα επιλέγω με κλειστά τα μάτια τους ανθρώπους που επινόησαν, σχεδίασαν και έπλασαν το Churrascaria Plataforma στο Μανχάταν!

Nα τους έχει ο Πελέ καλά!

Αργεντινή δαγκωτό ο Πάνος Κοκκίνης

Στη Βραζιλία χρειάζεται να έχεις κάποια λεφτά για να περάσεις υπέροχα. Καθώς επίσης και το στομάχι για να αγνοείς την ‘συμφωνία δυστυχίας’ από τις φαβέλες. Ενώ στην Αργεντινή αρκεί να βρεις τα φράγκα για το (one way) αεροπορικό εισητήριο. Όσο χτυπημένη και αν είναι από την κρίση, η χώρα του Μαραντόνα παραμένει πιο ‘ταλαντούχα’ ποδοσφαιρικά, μουσικά (έχει καμία σχέση το ερωτικό tango με την χυδαία samba;), γαστρονομικά (μπριζόλες παγκόσμιας κλάσης) και από πλευράς φυσικής ομορφιάς (σ.σ. εξίσου ωραίες παραλίες, plus τεράστιες πεδιάδες και -όπως πας νότια- παγετώνες). Επίσης διαθέτει πιο όμορφες πόλεις (που θυμίζουν Ευρώπη στα καλύτερά της) και πιο λαχταρστές γυναίκες (όλων των πιθανών και απίθανων χρωματισμών). Και μην ακούσω γραφικότητες για το καρναβάλι του Ρίο. Εκεί που είναι πιο πιθανόν να σε πηδήξουν (αφού σε ληστέψουν), παρά να αγγίξεις τα ιδρωμένα κορμιά των χορευτριών.

Αργεντινή (μα την Παναγία) ο Στέλιος Αρτεμάκης

Λάδι πολύ και τηγανίτα τίποτα. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο της Βραζιλίας. Ρονάλντο, Ροναλντίνιο, υποΡοναλντίνιο, ντρίπλες και για να πάρει μουντιάλ πρέπει να βρεθεί ένας Ντούνγκα και να χάσει το πέναλτι ο Βούδας. Ενώ η Αργεντινή είναι μια νοστιμότατη τηγανίτα χωρίς καθόλου λάδι. Για νοτιαμερικάνικο ποδόσφαιρο, που αν δεν κοπεί χιαστός δεν είναι τάκλιν, είναι σχεδόν μπαλέτο. Κυνικό ποδόσφαιρο μέχρι τέλους. Μέχρι τέλος πάντων να βρεθεί ένας Μαραντόνα ή ένας Μπατιγκόλ για να δώσει τίτλους, θέαμα και να νομίζεις ότι βλέπεις μπαλάρα. Θέλω να πω ότι η Αργεντινή είναι πολύ αληθινή φάση, πολύ αλητεία, πολύ μετριότητα και όταν γίνει το θαύμα θα είναι από εκείνα που συνοδεύονται με δοξασίες, μύθους και τάματα στην Παναγία. Μου θυμίζει και λίγο Ελλάδα, μου θυμίζει λίγο Πανάθα. Και αυτό δεν είναι απλά ποδοσφαιρικό θέμα. Είναι καθαρά θέμα πολιτισμού, κουλτούρας και ιστορίας.

Αργεντινάρα ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν είμαστε καλά! Βραζιλία = ένα μάτσο κλισέ και γραφικότητες κολλημένα μεταξύ τους και πεταμένα εν μέσω κάποιου καρναβαλιού του Ρίο με ανθρώπους να χορεύουν με αυτή τη μανιακή διάθεση, σαν μηχανικά ρομποτάκια που τα έχεις υπερφορτίσει κι εκείνα κινούνται ασταμάτητα χωρίς να το θέλουν αλλά χωρίς και να έχουν άλλη επιλογή κι εσύ τα κοιτάς και λυπάσαι. Ξέρεις, ΣΑΜΠΑ! ΣΑΜΠΑ! ΑΠΡΡΡΡ!! και τα λοιπά. Συγγνώμη, είμαι και λίγο άρρωστος, δεν έχω πολλές αντοχές, ας αλλάξω θέμα.

Θέλω να τονίσω πάρα πολύ ότι το δίλημμα δεν το κερδίζει η Αργεντινή επειδή έχει απέναντί της τη Βραζιλία, γιατί ακόμα και τη Μολδαβία θα διάλεγα πάνω από τη Βραζιλία. Το κερδίζει η Αργεντινή επειδή είναι *γαμάτη*. Πόσο; Άμα ξεκινούσα τώρα να αραδιάζω τα πράγματα που είναι γαμάτα από την Αργεντινή… Μάλλον ξέρεις τι; Φακ ιτ. Πάμε. Πράγματα που είναι γαμάτα από την Αργεντινή:

Ο Μαραντόνα. Το μάτε. Τα μπόλας. Οι γκάουτσος. Η Μπόκα Τζούνιορς. Ο Μαραντόνα. Το Μπουένος Άιρες που μοιάζει να είναι τρεις φανταστικές πόλεις μαζί. Το κρέας και οι μπριζόλες τους. Ο Ρικέλμε. Ο Μάρτιν Παλέρμο. Ο Μαραντόνα. Το Μπομπονέρα. Η σειρά “Epitafios”. Οι καταρράκτες του Ιγουασού. (Αυτούς τους μοιράζονται και με τη Βραζιλία, αλλά ΣΑΜΠΑ! ΣΑΜΠΑ! ΑΠΡΡΡΡ!!) Τα χιόνια στο Μπαριλότσε. Το γκολ του Μαραντόνα με τους Άγγλους. Το άλλο γκολ του Μαραντόνα με τους Άγγλους. Το τάνγκο, τόσο πιο αρμονικό και παθιασμένο και κλασάτο από τη ΣΑΜΠΑ! ΣΑΜΠΑ!. Ο Σουμάχερ δεκαετίες πριν τον Σουμάχερ, δηλαδή ο Χουάν Φάντζιο. Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα. Ο Μαραντόνα. Το μετρό τους που είναι σα να βγήκε από σκηνικό ταινίας στο μεσοπόλεμο. Ο Ούγκο Σκονονκίνι. Το Καμινίτο- για την ομορφιά και τη θλίψη του ταυτόχρονα, γιατί σε αυτή την πόλη δεν ξεχνάς ποτέ πού είσαι και τι συμβαίνει γύρω σου. Ο Μπατιστούτα. Το πόσες διαφορετικές φυλές είναι μαζεμένες σε ένα σημείο. Ο Τσε Γκεβάρα. Τα απίστευτα κρουασάν που τρώνε για πρωινό που είναι γεμάτα με μαρμελάδα και θες το πρωινό να μην τελειώσει ποτέ και γλείφεις χέρια και πόδια μαζί. H τρίπλα του Ρεδόνδο στον Μπεργκ. Ο σπουδαιότερος Αργεντίνος όλων των εποχών, ο Μανού “Το Μπάσκετ” Τζινόμπιλι.

Α, και ο Μαραντόνα.

Ακούς εκεί ‘Βραζιλία’.

Αργεντινή ο Μάνος Μίχαλος

Ποδοσφαιρικά δεν έχω καμία εμμονή ούτε με τη Σελεσάο (με εκνευρίζει αυτή η μανία και το τουπέ), ούτε με την Αργεντινή (είμαι Αγγλία), αλλά ανάμεσα σε Πελέ και Μαραντόνα, το προπατορικό ερώτημα που κάνεις σε κάποιον για μπάλα, πάντα θα διαλέγω Μαραντόνα γιατί δεν αντέχω τους αθλητές πολιτικάντηδες. Σε επίπεδο χώρας και ταξιδιωτικού προορισμού δεν ξέρω, μου φαίνονται από μακριά και οι δύο εντυπωσιακές, αλλά θα ακολουθήσω τον Tyler που λέει για το κρέας της Αργεντινής και το οποίο τιμώ και στην Ελλάδα όπου το βρίσκω. Γενικά, δεν είμαι πολύ παθιασμένος με το εν λόγω δίλημμα, δεν ξέρω να χορεύω ταγκό αλλά μου αρέσει να το βλέπω και να το ακούω, ο Ευταξίας στο Sport24 με αρρωσταίνει με την Αργεντινή και θα έπρεπε να μου την έχει κάνει αντιπαθή αλλά δεν τα κατάφερε. Ηλία, μέχρι το επόμενο Αγγλία-Αργεντινή είμαι μαζί σου (και περαστικά).

Βραζιλία ο Χρήστος Χατζηιωάννου

30 Ιουνίου του 1998. Η Αγγλία αναμετράται με την Αργεντινή. Ο Veron κάνει αυτά που έμαθε στην αλάνα, ο Beckham τον μιμείται και ο δεύτερος φεύγει για τα αποδυτήρια. Ως μέγας Μαντσεστερόφιλος και Αγγλόφιλος, η Αργεντινή τελειώνει μια για πάντα για εμένα. Θυμάμαι ακόμα το επιχείρημα ενός φίλου μου πριν 2 χρόνια ότι ως κρεατολάγνος θα έπρεπε να είμαι φανατικός Αργεντίνος. Θα σας πω κάτι. Από ένα τεράστιο ζουμερό υπέροχο κομμάτι κρέατος που έχει φέρει τις βόλτες του στα λιβάδια της Αργεντινής, προτιμώ τις βόλτες που κάνουν 5-6 Βραζιλιάνοι πάνω από τα τραπέζια με σούβλες κάθ λογής κρέατος στα χέρια, σε κάθε τίμια churrascaria που έχω επισκεφθεί στη ζωή μου. Εδώ οι άνθρωποι έχουν τη δική τους φασολάδα (feijoada) και είναι τόσο ανώτερη από τη δική μας με κομμάτια λουκάνικου ή χοιρινού μέσα. Εδώ οι άνθρωποι βγάζουν το δικό τους ποτό, την cachaca την ώρα που οι άλλοι παλεύουν ανεπιτυχώς με τα κρασιά. Ο μόνος λόγος για να ψήφιζα Αργεντινή είναι το ντοκιμαντέρ του Κουστουρίτσα για τον Μαραντόνα στο οποίο έκλαιγα σαν κοριτσάκι. Κατά τα άλλα, στο Leblon, τον Αμαζόνιο και το Ρίο είναι τα ωραία.

Με τον Οσκάρ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Το δύσκολο του διλήμματος έχει να κάνει με το γεγονός ότι και τις δύο χώρες τις λατρεύω και τις μισώ το ίδιο έντονα για διαφορετικούς λόγους. Για παράδειγμα ένα πολύ καλό επιχείρημα για να μην ξανακούσω ποτέ για Αργεντινή είναι ο Μαραντόνα, ο Μέσι και αυτό το κακό συναπάντημα (δεν είμαι κομπλεξικός, ο Ευταξίας φταίει που μου έχει φάει τα αυτιά), ενώ αντίστοιχα χρωστάω ένα πελώριο “Χ” στη Βραζιλία για το Καρναβάλι. Από την άλλη, όμως, οι Αργεντίνοι έχουν την εθνική-ποίημα (αυτή του μπάσκετ) με Σκόλα, Πριτζιόνι, Μανού, Νοτσιόνι και παλαιότερα Ομπέρτο, Βολκοβίσκι, Εσπίλ, Σκονοκίνι και φυσικά τον έναν και μοναδικό, τον πάουερ-φόργουορντ της καρδιάς μας, τον παίκτη που στάζει μεστότητα και εμπειρία, τον Λίο Γκουτιέρες. Και τις μπριζόλες. Δεν ξεχνάμε ποτέ τις μπριζόλες. Η Βραζιλία από την άλλη είναι εξίσου σιχαμένη στο ποδόσφαιρο, αλλά από την άλλη έχει χαρίσει στον κόσμο κειμήλια όπως τη Λαμπάντα (πλάκα κάνω), τον Σένα, τον καφέ, τον Πιπόκα, τη Ζιζέλ, την “Πόλη του Θεού” και φυσικά τον μεγαλύτερο σκόρερ όλων των εποχών, τον Οσκάρ Σμιντ. Λίο, συγγνώμη, αλλά θα πάω με τον Οσκάρ.

Αργεντινή, ο Χρήστος Δεμέτης

Το Μπουένος Άιρες πολιορκήθηκε δύο φορές από τη Βρετανική αυτοκρατορία το διάστημα 1806-07, αλλά συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση των ντόπιων “κριόγιος” και οι Βρετανοί την έκαναν με ελαφρά. Η Αργεντινή ήταν ένα συντηρητικό κράτος στις απαρχές της ανεξαρτησίας της, αλλά μετά είχε τη Μία Εβίτα Περόν.

Η ίδια χώρα έδειξε τον δρόμο το 2001 και τα ελικόπτερα έγιναν της μόδας. Ακόμα κι αν έχουν οικονομικά προβλήματα οι Αργεντίνοι, ξέρουν να παλεύουν. Και οι Βραζιλιάνοι, δε λέω, αλλά είναι λίγο – πολύ πιο “gangsta”.

Η Αργεντινή είναι επίσης η χώρα του τάνγκο και σε κάθε περίπτωση το προτιμώ σαν χoρό σε σχέση με την καρναβαλική σάμπα. Γούστα είναι αυτά θα μου πεις.

Επόμενο επιχείρημα. Οι Αργεντίνοι μιλάνε Ισπανικά, οι Βραζιλιάνοι Πορτογαλικά, δεν καταλαβαίνεις Χριστό και στα αυτιά μου ακούγονται το λιγότερο, αστεία (τα Βραζιλιάνικα). 

Ας δούμε όμως και το μότο που διαπνέει την κάθε χώρα από τη διακήρυξη της: Αργεντινή: “In Unity and Freedom”. Βραζιλία: “Order and Progress”. Ωραία; Και τέλος, λέμε ναι στην Αργεντινή γιατί οι Αργεντίνες είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ της σωστής Λατίνας γυναίκας, κι ας έχουν οι Βραζιλιάνες τα ωραιότερα οπίσθια του πλανήτη. Οι Αργεντίνες κερδίζουν στο σύνολο και η Αργεντινή γενικά.

Ναι, δε μίλησα καθόλου για μπάλα. Τι να πεις. Ο Θεός της μπάλας έχει όνομα και λέγεται Μαραντόνα. Τελεία. Και δε μίλησα καθόλου για το μπάσκετ. Αν υπάρχει μία επίσημη αγαπημένη πλην της εθνικής μας στο άθλημα με την μπάλα με τα σπυριά, ναι, αυτή είναι η εθνική του Τζινόμπιλι.

Καμία Βραζιλία. Μαξ Καβαλέρα, συγγνώμη αδερφέ.

Αργεντινή ο Μάνος Χωριανόπουλος

Καρναβάλι, Ρίο, χορός, διασκέδαση, κέφι. ΕΜΕΤΟΣ. Πάντα είχα στο νου μου τη Βραζιλία ως τη δευτεράντζα της Λατινικής Αμερικής. Αργεντινή, σημαίνει περηφάνια, αρχοντιά και αντίσταση. Σημαίνει αλήτικο ποδόσφαιρο και φαγητό (δηλαδή κρέας) μέχρι σκασμού. Έβγαλε τον πιο αγνό επαναστάτη του περασμένου αιώνα (πήγα να γράψω του αιώνα-γεράσαμε) και οι άνθρωποί της χορεύουν τάνγκο. Δεν πουλάνε ξέκωλη σάμπα, την ώρα που λίγα μέτρα πιο πέρα παιδιά σκοτώνονται με το όπλο στο χέρι. Πελέ και Μαραντόνα, ποδοσφαιρικά δεν μπορείς να συγκρίνεις. Άλλες εποχές, άλλο ποδόσφαιρο. Είμαι όμως βέβαιος ότι αν είχα 200.000 ευρώ, θα μπορούσα να παίξω μπάλα με τον Πελέ στο σπίτι μου και αυτό φτάνει για να διαλέγω Ντιέγκο(Inception δίλημμα). Το μόνο καλό της Βραζιλίας, είναι ότι προκριθήκαμε στο Μουντιάλ.

Αρχεντίνα ο Θανάσης Κρεκούκιας

Με δική μου υπογραφή, αλλά είναι σα να γράφει εδώ σήμερα ο Ηλίας Ευταξίας. Δίλημμα λέει. ΠΟΙΟ δίλημμα; ΚΑΝΕΝΑ δίλημμα. Λίγα λόγια, λιτά, δωρικά, μανιτζέβελα. Μαραντόνα, Γαρδέλ, Γκεβάρα, Ασάδο. Κλείσαμε. Και σας περιμένουμε. Ελάτε όπως γουστάρετε. Με ή άνευ φοράς. Δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλές μάντρες στην Αργεντινή. Κανονικά θα έπρεπε να κλείσει εδώ το κείμενο, αλλά θα σας τα πούμε ένα χεράκι. Ποια Βραζιλία ρε χαϊβάνια; Ποιος Πελέ; Ποια Κοπακαμπάνα; Ποιο Ρίο και ποιος Αμαζόνιος; ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ. Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς. Ποια σάμπα παραλυμένοι; Τάνγκο με Καρλίτος Γαρδέλ και si soy así que voy a hacer, pa mi la vida tiene forma de mujer λέμε ρε. Και αν το πάμε και στην επανάσταση, μόνος του ο Ερνέστο έκανε κώλο όλη την ήπειρο και έφριξε τους Αμερικάνους που λύσσαξαν να τον φάνε. Κι άμα κάτσουμε και στο τραπέζι, ένα ασάδο είναι αρκετό για να εξαφανίσει κάθε παπαριά που μπορεί να τρώνε στη Βραζιλία. Με τα τσορίσος του, τις μογιέχας του, τις μορσίγιες του, τις τσιντσουλίνες του, ντελίριο. Στήνεις την Κυριακή την μπαρμπακόα σου δίπλα στον Ρίο ντε λα Πλάτα και γουστάρεις. Και το απόγευμα πετάγεσαι και μέχρι την Μπομπονέρα και βλέπεις τους βλαμμένους να ωρύονται και σκέφτεσαι τι έχει να γίνει το καλοκαίρι στο Μαρακανά.

Όταν οι άλλοι θα πηδάνε σαν τα κατσίκια μην αντέχοντας να δουν τον Μεσάκο να σηκώνει την Κούπα. Και θα σκάνε σαν τα καρπούζια όπως το ’50 κάνοντας «σπλατς, σπλατς, σπλατς, πλουτς»!!! Και οι γκαούτσος θα τραγουδάνε στις πάμπες «αντιός α λα κόπα, αντιός» και ο Θεός θα ανάβει τα πούρα κι εγώ με τον Ηλία θα κλαίμε από τα γέλια και σε κάθε γκολ ο Ντιέγο (το κόκερ) θα χοροπηδάει και οι πιστοί του Θεού σε όλον τον κόσμο θα νιώθουν την ίδια αγαλλίαση που ένιωσαν το ’86 αλλά και το ’90, τότε που τους έπιασε κορόιδα μαζί με τον Κανίγια και τους έστειλε για βρούβες στο Ντέλε Άλπι, αλλά ας όψονται ο κωλοτρυπίδης ο Χαβελάνζε και ο μεξικάνος ο κόρακας που έκαναν τον τελικό μπουρδέλο, αλλά αυτά είναι γραμμάτια που επιστρέφονται και σα-πάνω στη ζούγκλα το ξέρουν πολύ καλά αυτό και τρέμουν μόνο στη σκέψη. Θα σταματήσω γιατί είμαι στο τσακ να ξεφύγω. Δυο μόνο πραγματάκια πριν κλείσω. Θοδωρή Δημητρόπουλε είσαι ένας από μας. Ηλία Ευταξία κοντεύω να βάλω τα κλάματα από τη συγκίνηση. Vamos vamos Argentina, vamos vamos a ganar, que esta barra quilombera, no te deja no te deja de alentar!

Αργεντινή ο Ηλίας Αναστασιάδης

Κι εγώ εκνευρίζομαι με το τουπέ της σελεσάο και αυτή τη ραθυμία-καυλάντα με την οποία παίρνουν τη ζωή οι Βραζιλιάνοι. Εκνευρίζομαι και με τη γλώσσα τους και με τον Άντερσον Βαρεχάο που, αντί να πάει σε κάναν ψυχολόγο, παίζει μπάσκετ με τους αγκώνες. Για να μην αναφέρω πόσα παιδικά τραύματα οικονόμησα κάθε φορά που ήθελα να δω μπάλα και η γιαγιά μου βραζιλιάνικα, άρα βλέπαμε βραζιλιάνικα. Πολλά χρόνια πριν μάθω για τις μουλάτες, η Βραζιλία είχε χάσει μέσα μου. Το ίδιο διάστημα, μυήθηκα στην αργεντινίλα.

Όταν τα κορίτσια λιποθυμούσαν στη σκέψη των Πανελληνίων και τα αγόρια  έσπαγαν τα πληκτρολόγια του Play Station, εγώ έβλεπα Ατρόμητους. Αυτό το low-budget μεσημεριανό έπος της κρατικής τηλεόρασης με 1-2 χρόνια καθυστέρηση απ’ την πρώτη προβολή στο αργεντίνικο Telefe με τον καχεκτικό ήρωα Ταρούσα, που το κανονικό του όνομα ήταν Gamuza αλλά ο μεταφραστής δε συμφώνησε. Ένα Μπέβερλι Χιλς για παιδάκια δημοτικού, με μπάλα, σχολικό πρωτάθλημα, ίντριγκες και τους Cebollitas να παίζουν σε καυτές έδρες (άλλων σχολείων). (Ντρέπομαι λίγο που πήγαινα Τρίτη Λυκείου και το έβλεπα, αλλά σιγά).

Στη σειρά έπαιζε και η Dalma Maradona, η κόρη του Θεού, κι έτσι παίρνω την ασίστ για να ψηφίσω κι εγώ ο φτωχός ‘Ντιέγο’ στο έμμεσο δίλημμα ‘Ντιέγο ή Πελέ’, όχι τόσο για τη μπάλα όσο για αυτό το ανατριχιαστικό στιγμιότυπο από το ‘Maradona’ του Kusturica. Τη σκηνή που ο Ντιέγο τραγουδάει το ‘La Mano de Dios’. Αυτό είναι η Αργεντινή. Κλάψτε ελεύθερα.

Βραζιλία η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Εννοείται πως δεν πρόκειται να αποπειραθώ να τις συγκρίνω ποδοσφαιρικά, γελάνε τα γκαζόν. Είναι επίσης εξαιρετικά δύσκολο να τις συγκρίνω τουριστικά, καθώς δεν έχω πάει σε καμία από τις δυο, ούτε και έχω διαβάσει αρκετά για την μια ή την άλλη. Για κάποιο λόγο όμως, η Βραζιλία μου είναι πιο οικεία (παρότι ως Ελληνίδα θα έπρεπε να νιώθω μια κάποια μεγαλύτερη ταύτιση με την Αργεντινή). Θες λόγω της Gisele, της Adriana Lima και της Ana Beatriz Barros, τις πιο άξιες εκπροσώπους του γυναικείου φύλου; Θες χάρη στη μαγευτική Copacabana και γενικώς στο Rio που, εν όψει Μουντιάλ και Ολυμπιακών Αγώνων, βρίσκεται σε αναπτυξιακό και αρχιτεκτονικό οργασμό; Θες επειδή ο αγαπημένος μου κάπως, κάποτε, σε μια άλλη ζωή μπάρκαρε για Σάντος (και έχει τις φανταστικές φωτογραφίες για να το αποδείξει); Δεν ξέρω τι από τα παραπάνω φταίει και έχω μια φυσική προτίμηση για τη Βραζιλία. Στην τελική, ίσως απλά φταίει το Risk. Ταμπουρώνεις τη Βραζιλία που συνορεύει με την Βόρεια Αφρική, βουλώνεις και το πέρασμα από τη Βενεζουέλα στην Κεντρική Αμερική και there you go. Δική σου η Ήπειρος.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΜΕ 66,6%

Καλά τα καρναβάλια και τα ποδοσφαιρικά τσαλιμάκια, αλλά η συντακτική ομάδα κινήθηκε σε ρυθμούς τάνγκο. Μανουέλ, το κρέας για τη μπριζόλα να είναι αργεντίνικο!

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ή