2021/AP Photo/Wilfredo Lee, File
ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ron DeSantis, η χειρότερη εκδοχή του Trump που θα διεκδικήσει την προεδρία

O 46χρονος ιταλικής καταγωγής Ρεπουμπλικανός κυβερνήτης της Φλόριντα είναι -σύμφωνα με διαδοχικά γκάλοπ- ο μοναδικός που μπορεί να ανταγωνιστεί τον Donald το 2024 στην κούρσα για τον Λευκό Οίκο. Και αυτό δεν είναι καθόλου καλό νέο.

Ron DeSantis. Συγκράτησε αυτό το όνομα. Θα σου χρειαστεί για αργότερα. Γιατί μπορεί ο ίδιος ο DeSantis να βγαίνει δημόσια και να διαψεύδει ότι έχει οποιαδήποτε άλλη άμεση φιλοδοξία πέρα από την επανεκλογή του ως κυβερνήτης της Φλόριντα στις επερχόμενες εκλογές, αλλά όλα δείχνουν ότι αυτό το κάνει προκειμένου να ρίξει στάχτη στα μάτια του πιο πορτοκαλί ψηφοφόρου του.

Συγκεκριμένα του Donald ο οποίος, μαζί με όλη την υπόλοιπη φαμίλια, έχει μετακομίσει μόνιμα στη Φλόριντα. Μετατρέποντας και επίσημα την πολιτεία, με τα σουρεάλ καμώματα της οποίας όλοι οι υπόλοιποι Αμερικάνοι γελάνε, στη νέα πρωτεύουσα του Make America Great Again κινήματος. Εννοείται πως ο Donald δυσφορεί πλέον με τον DeSantis.

Σε πρώτη ανάγνωση για το γεγονός ότι έχει φτάσει να ισοψηφεί σχεδόν μαζί του στα γκάλοπ για το ποιος θα είναι ο επόμενος υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος. Σε βαθύτερο επίπεδο γιατί διαπιστώνει, όπως και η ηγεσία των ρεπουμπλικάνων, ότι μπορεί να κάνει ότι και εκείνος (δηλαδή να συσπειρώσει τη βάση). Με πιο δομημένο, ωστόσο, τρόπο.

Tα έργα και οι παράξενες μέρες του Ron DeSantis

Γιατί ο DeSantis, εδώ και αρκετά χρόνια, αυτό που κάνει είναι να βαδίζει σταθερά στα βήματα του Donald. Με τελευταία κατορθώματά του την απαγόρευση -μετά από 40 χρόνια- της διδασκαλίας της θεωρίας critical race που διδάσκει για το πώς ο ρατσισμός ήταν και παραμένει ενσωματωμένος σε όλες τις πτυχές του αμερικάνικου συστήματος.

Kαι αποκορύφωμα την αξιομνημόνευτη στάση του απέναντι στα μέτρα για τον κορονοϊό για την οποία το Vanity Fair τον χαρακτήρισε Angel of Death. Ποια ήταν αυτή;

Ότι όχι μόνο δεν τήρησε κανένα εξ’ αυτών (θυμίζω τις κατάμεστες παραλίες το καλοκαίρι του 2020). Αλλά, επιπλέον, απαγόρευσε τις μάσκες στα σχολεία, τιμώρησε με διακοπή μισθού τους δασκάλους που τον αψήφησαν και επέτρεψε στους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο ακόμη αν έχουν εκτεθεί στον ιό.

Καταφέρνοντας στο τέλος να αποδειχθεί σωστός/ μη τραγικά λάθος αφού, με κάποιο μαγικό τρόπο, η Φλόριντα δεν έγινε η «χερσόνησος του θανάτου», όπως προέβλεπαν οι πάντες. Καταλήγοντας να είναι κάπου στο μέσο όρο όσον αφορά τους θανάτους από κορονοϊό στις ΗΠΑ.

Από πολιτική άποψη η στάση του ήταν στρατηγικά θεμιτή αφού στόχο είχε να συσπειρώσει τη βάση του και να αυξήσει το ποσοστό των small dollar δωρητών του από όλες τις ΗΠΑ που άνοιξαν όντως τα πορτοφόλια τους ακούγοντας αναλυτικά για τη δράση του κατά του κορονοϊού σε καθημερινή βάση στο Fox News. Του οποίου και, καθόλου τυχαία, είναι ο νέος αγαπημένος.

Αν και οι NY Times επιμένουν ότι η ακραία στάση του των τελευταίων δυο χρόνων μπορεί να του βγει μπούμερανγκ με τους ψηφοφόρους σε συγκεκριμένα μέρη της πολιτείας. Όπως με τις μαμάδες στα προάστια που έχουν βαρεθεί τις ακρότητες. Και αυτό παρότι ο Ron είναι σταθερά σούπερ δημοφιλής στους -διαχρονικά συντηρητικούς- λατίνους δεύτερης γενιάς.

Γιατί ο DeSantis πρώτα πρέπει να κερδίσει ξανά την πολιτεία. Κάτι για το οποίο χρειάζεται τη βοήθεια του Donald. Και μετά να προσπαθήσει να τον μαχαιρώσει πισώπλατα προκειμένου να πάρει εκείνος το χρίσμα.

Η μέχρι τώρα πορεία του δείχνει ότι ο -πάλαι ποτέ αρχηγός της ομάδας baseball του πανεπιστημίου του- είναι κάτι παραπάνω από ικανός για τέτοια ζογκλερικά κόλπα. Αν και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Δες απλά το διαφημιστικό του από το 2017. Εκείνο που τον δείχνει να διαβάζει αποσπάσματα από το The Art of the Deal στα παιδιά του και να τους δίνει εντολή να χτίσουν ένα τοίχο από τουβλάκια. Υπέροχα ξεδιάντροπο.

Επίσης, μια στροφή 360 μοιρών για τον δικηγόρο απόφοιτο του Yale και του Harvard ο οποίος απλώς διέγνωσε εγκαίρως τα ‘πορτοκαλί’ σημάδια των καιρών. Όπως ακριβώς χρησιμοποίησε την άνοδο του Tea Party για να μπει στο Κογκρέσο έτσι χρησιμοποίησε τον Trump για να μπει στην έπαυλη του κυβερνήτη. Και, ταυτόχρονα, κατάφερνε και καταφέρνει, με ένα ιδιότυπο πολιτικό τζούντο, να παραμένει πάντα στην επικαιρότητα.

Εκνευρίζοντας εντέχνως τους δημοκρατικούς με θέματα όπως ένα νόμο εναντίον των διαδηλώσεων που έδινε αμνηστία σε όσους πολίτες έπεφταν με το αυτοκίνητό τους πάνω σε διαδηλωτές που μπλόκαραν ένα δρόμο. Και μετά βγαίνοντας και δηλώνοντας στα «δικά» του ΜΜΕ ότι αποτελεί αδίκως θύμα επιθέσεων.

Επίσης, σε αντίθεση με άλλους κυβερνήτες, δε «λερώθηκε» ποτέ από τον Trump. Τον υποστήριξε τόσο όσο χωρίς να πει ή να κάνει ακρότητες, όπως σε σχέση με την εξέγερση που εκείνος προκάλεσε. Υπήρξε πάντα αξιόπιστος σύμμαχός του. Αλλά όχι φανατικός. Και αυτό, ότι κατάφερε ποτέ να μην προκαλέσει το θυμό του χωρίς να χάσει την αξιοπρέπειά του, είναι πραγματικός άθλος.

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα πανέξυπνο Trump 2.0, με διαπρεπή θητεία ως δικηγόρος στο αμερικάνικο ναυτικό και φωτογενή -όπως αναγνωρίζουν και οι αντίπαλοί του- οικογένεια (η πρώην παρουσιάστρια σύζυγός του Casey και τρία παιδιά), που μοιάζει να έχει όλα τα προσόντα για να βρεθεί στον Λευκό Οίκο.

Αυτό που τον χαρακτηρίζει, όπως συμφωνούν εχθροί και φίλοι, είναι η απίστευτη δυσπιστία που έχει απέναντι σε όλους εκτός από την αξιαγάπητη γυναίκα του (την οποία έχουν φτάσει να τη χαρακτηρίσουν και νέα Jackie O’). Κάτι που τον καθιστά δυσπρόσιτο και βασικά άφιλο και που αποτελεί το μεγάλο του μειονέκτημα.

Από την άλλη, όσοι τον γνωρίζουν καλά, επιμένουν ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση επίτηδες αγενής και ψυχρός. Ένας δηλαδή απλά περίεργος τύπος που μπορεί να περάσει μια ώρα σε ένα αυτοκίνητο χωρίς να μιλήσει σε κανένα γύρω του επειδή σκέφτεται και που αγνοεί συστηματικά τους σπόνσορες (ακόμη και τους μεγάλους) και σνομπάρει τους δημοσιογράφους.

Ότι, στο τέλος της ημέρας, ο DeSantis είναι απλώς ένα πραγματικό κομπιούτερ που μελετά προσεκτικά κάθε του κίνηση. Αγνοώντας το τι επίπτωση έχει αυτή στο τώρα και με μοναδικό στόχο το πόσο μπροστά στην κούρσα μπορεί να τον φέρει σε ένα χρόνο από τώρα. Και, όπως όλοι ξέρουμε και όπως δήλωσε στενός του συνεργάτης και σύμβουλος : «Mπορούμε να αγαπάμε το κομπιούτερ μας και τι μπορεί να κάνει για εμάς. Αλλά δεν περιμένουμε να έρθει να μας πάρει αγκαλιά».