ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Και βιβλίο και τραγούδι και ταινία και σειρά. Για περάστε.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘Skyscraper’, ο Πάνος Κοκκίνης

Ναι, είναι ένα καθαρόαιμο blockbuster με τα καλά και τα κακά του. Ναι, έχει τις σούπερ υπερβολές του όπως (χωρίς να κάνω μακροβούτι στην λίμνη με τα spoiler) το πόσο μακρυά πηδάει ο Rock παρόλο που στην ταινία έχει ένα ψεύτικο πόδι. Εννοείται πως οι Κινέζοι είναι ΜΟΝΟ καλοί, φαντάζομαι για να μπορέσει να παιχθεί και στην τεράστια αγορά αυτής της χώρας. Αλλά, αν κοιτάξεις πίσω από την επιφάνεια, θα διαπιστώσεις ότι είναι ελαφρώς πιο ‘μοντερνιά’ φάση. Υπό την έννοια ότι ο action hero δεν κερδίζει την παρτίδα μόνος του σκοτώνοντας όλους τους κακούς. Ότι η συζυγός του δεν είναι μια ξανθιά Barbie τύπου Denise ‘έπαιξα την αστροφυσικό στο Bond’ Richards. Και ότι τα παιδιά του δεν είναι ξανθά και γαλανομάτικα. Ότι μοιάζουν όντως στον Σαμοανό πατέρα τους. Για αυτό σου λέω Restart και Άγιος ο Θεός.

Με το ‘Final Space’, o Δημήτρης Μπούτσικος

Είχα κάνει μία άτυπη συμφωνία με τον εαυτό μου. Υποτίθεται ότι στην ενήλικη ζωή μου θα έμενα μακριά από τα παιδικά, θεωρώντας ότι τα έχω χορτάσει. Δεν πίστευα όμως πως μεγαλώνοντας θα διατηρούσα την ίδια ανάγκη και το ίδιο απαράμιλλο πάθος για ταινίες και σειρές με καρτούν και (κινούμενα σχέδια). Έπεσα έξω, απροσδόκητα έξω, όσο έξω δεν έχω πέσει ποτέ μέχρι σήμερα. Καταλαβαίνεις τώρα πόσο έξω έπεσα; Για τιμωρία, θα γράψω χίλιες φορές το επίρρημα έξω (δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω).

Την προηγούμενη εβδομάδα τελείωσα σχεδόν σβηστά το ‘Paradise PD’. Το σοκ ήταν αδιανόητο. Έψαχνα κάτι να ξεμουδιάσω, κάτι να καθαρίσει το μυαλό μου και το βρήκα στην ψηφιακή αποθήκη του Netflix. Η σειρά που αυτή την εβδομάδα έχει σφηνώσει στο μυαλό και στην καρδιά μου είναι το ‘Final Space’. O βασικός πρωταγωνιστής, ο Gary, έχει εξοριστεί στο διάστημα για πέντε χρόνια. Αιτία είναι η παράφορη αγάπη του για την Quinn, η οποία μεταξύ μας (μην βγει παραέξω) υπέγραψε τον εγκλεισμό του στο διαστημόπλοιο ‘Galaxy One’.

O Lord Commander, ο μοχθηρός κυβερνήτης του κάτω κόσμου (Ο Άδης δεν υπάρχει πια, τον πάτησε το τρένο) θέλει να εξοντώσει ένα καλοκάγαθο στρογγυλό πλασματάκι, τον Mooncake, που πρόλαβε να χωθεί στην κινητή φυλακή του Gary. Εκείνος θα αντιληφθεί την παρουσία του Mooncake, θα τον πάρει υπό την προστασία του και θα εγγυηθεί την ασφάλειά του. Μάλιστα, δεν θα διστάσει να ρισκάρει και τη ζωή του για τον καινούριο του φίλο. Όχι μία φορά, αλλά δεκάδες. Όσες τέλος πάντων χρειαστεί.

Με τo ‘Kιφ’, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Το άκουσα για πρώτη φορά από τον (αγαπημένο) Μίλτο Πασχαλίδη τη Δευτέρα. Μου έκανε τόσο εντύπωση η λέξη Κιφ. Έπειτα, ψάχνοντας λίγο το παρελθόν του τραγουδιού διαπίστωσα ότι κυκλοφορεί χρόνια και το έχει τραγουδήσει ο (σπουδαίος) Δημήτρης Μητροπάνος! Οι δύο εκτελέσεις, λοιπόν, παίζουν εναλλάξ στα ακουστικά μου όλη την εβδομάδα. Για την ιστορία, μάλιστα, Κιφ είναι το χασίς από το Μαρόκο, το οποίο κυριαρχεί στις δυτικοευρωπαϊκές αγορές, ιδίως από τότε που αποποινικοποιήθηκε η χρήση στην Ισπανία.

Ρε κοίτα τί μαθαίνει κανείς από ένα τραγούδι.

Με το ‘Εξπρές του Μεσονυκτίου’, ο Κώστας Μανιάτης

Με το βιβλίο κόλλησα, όχι με την ταινία. Την ταινία τη θυμόμουν ελάχιστα, την είχα δει πολύ μικρός, κάτι μουστάκια και μια ανάμνηση βρομιάς και απελπισίας μου είχε μείνει μόνο, τίποτα περισσότερο. Και τελικά, τα πράγματα ήταν αναπάντεχα πιο βάρβαρα. Η αληθινή ιστορία του Γουίλιαμ Χέις, ενός Αμερικανού που έζησε την παράνοια των τουρκικών φυλακών, επειδή προσπάθησε να περάσει μία μικρή ποσότητα χασίς απ’ το αεροδρόμιο είναι συγκλονιστική, αλλά κυρίως εξοργιστική. Ένας ζωντανός καφκικός καταδιωκόμενος, που γνωρίζει μεν γιατί διώκεται, δεν γνωρίζει δε γιατί η δικαιοσύνη θέλει τόσο πολύ να τον συντρίψει, σε κάνει να απορήσεις και να σκεφτείς. Τι είναι νόμιμο σήμερα; Τι θα είναι αύριο; Πώς αναπληρώνεται ο χρόνος της φυλακής και πώς γεμίζει όσο είσαι εκεί; Κυρίως όμως, πώς κρατάς τα λογικά σου όταν ένα ολόκληρο σύστημα, παράλογο και άδικο, θέλει να σε συντρίψει; Μοναδικό βιβλίο, με αφήγηση βγαλμένη μέσα απ’ τα πιο σκοτεινά υπόγεια, απ’ τα μπουντρούμια που κάνουν κουμάντο οι Τούρκοι λαθρέμποροι, μαχαιροβγάλτες και ‘καπιντίγε’. Μια γλώσσα αγχωμένη, μετρημένη και χαμηλόφωνα αντιδραστική, το ίδιο καθοριστική όσο και η ιστορία. Σειρά έχει η ταινία τώρα.

Με την εκτέλεση του ‘Fluorescent Adolescent’ στο Sheffield, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Οι Arctic Monkeys γύρισαν εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, στο Sheffield, και τραγούδησαν το  ‘Fluorescent Adolescent’ (ένα μέρος του έστω) με το κοινό να ουρλιάζει τους στίχους μαζί με τον Turner. Ένα τραγούδι για τη νοσταλγία και τα χαμένα νιάτα που έγραψε ο Turner με την τότε κοπέλα του και μοιάζει τρομερά ταιριαστό να τραγουδιέται στην πόλη που μεγάλωσαν και έζησαν όντως τα νιάτα τους, είτε τα νοσταλγούν είτε όχι. Ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί “Oh, the boy’s a slag, the best you ever had/The best you ever had is just a memory and those dreams/Not as daft as they seem, not as daft as they seem/My love, when you dream them up”