Αυτά τα Χριστούγεννα είδα “Suspiria”

Ήμουν και παραμένω περήφανο μέλος της εκκλησίας του “Love, Actually.” το οποίο δε σταμάτησε να είναι η απόλυτη Χριστουγεννιάτικη σταθερά καθόλη τη διάρκεια των ‘00s. Κάθε φορά που ερχόταν το καθισιό των γιορτών, έβαζα πάλι τον Χιου Γκραντ και τον nerdy σόλο χορό του στο προεδρικό μέγαρο.

Φέτος ο δεκαετής πόλεμος για τη θέση του “Love, Actually.” στο Χριστουγεννιάτικο φιλμικό canon κορυφώνεται, με άπειρα thinkpieces να ξεπετάγονται εδώ κι εκεί, οπότε είπα να κάνω ένα διάλειμμα. Και τι είδα φέτος τα Χριστούγεννα αντί αυτού; Το αμέσως κοντινότερο έργο, δηλαδή το “Suspiria”.

Γιρλάντες!

Πέρσι βέβαια εξηγήσαμε γιατί το “Die Hard” είναι η απόλυτη Χριστουγεννιάτικη ταινία- δε σκοπεύουμε να επιχειρήσουμε τώρα κάτι παρόμοιο. Το “Suspiria” του Ντάριο Αρτζέντο δεν είναι Χριστουγεννιάτικη ταινία, είναι ωστόσο ένα έργο που πάει τέλεια στην εποχή με έναν αρρωστημένο, απροσδιόριστο τρόπο.

Στολίδια!

Το νιώθεις από τη στιγμή που πέφτουν οι πρώτες νότες των Goblin στους τίτλους αρχής πάνω σε μια μαύρη οθόνη. Βάλε κι άκου αυτούς τους πρώτους ήχους. Δεν είναι σαν να έρχεται από τα Χριστούγεννα μιας ματωμένης παράλληλης διάστασης;

Προσπερνώντας τους τίτλους αρχής, χάνεσαι με το καλημέρα στο εφιαλτικό σύμπαν της ταινίας, την ιστορία μιας φοιτήτριας μπαλέτου που ανακαλύπτει σταδιακά πως η σχολή χορού στην οποία μόλις έφτασε συνδέεται με μια κάστα μαγισσών. Το κλασικότερο των αριστουργημάτων του Αρτζέντο, είναι αξιοθαύμαστο πόσο καλά διατηρείται στο χρόνο σχεδόν 4 δεκαετίες μετά.

Σε αυτό συμβάλλει η τεχνική του σκηνοθέτη, ο οποίος είχε εξαρχής επιλέξει να στρέψει στο μάξιμουμ κάποια αισθητικά στοιχεία που φυσιολογικά προδίδουν την ηλικία κάθε έργου. Η ταινία ας πούμε είναι μια από τις πρώτες που είχαν επεξεργασία Technicolor, αλλά ο Αρτζέντο δεν αρκέστηκε σε αυτό για να γυρίσει ένα οπτικά συμβατικό θρίλερ, παρά χρησιμοποίησε το νέο μέσο με δημιουργικό τρόπο. Χρωμάτισε και συνέθεσε πλάνα με βάση τις έντονες χρωματικές παλέτες, σα να επρόκειτο για κάποιο εφιάλτη που είδε στον πυρετό του ο Γουόρχολ ύστερα από κακό τριπάκι.

Στο παράλληλο σύμπαν που λέγαμε πιο πριν, όπου οι Goblin έχουν γράψει τα εκεί κάλαντα, το “Suspiria” είναι το παραμύθι που λέει ο κακός λύκος στα λυκάκια του μπροστά από το τζάκι σε μια τέτοια κρύα νύχτα του χειμώνα πριν τα στείλει για ύπνο. Είναι η ιστορία της μικρής μαθήτριας που πάει σε καινούριο σχολείο, και στο καινούριο σχολείο οι καθηγητές είναι μεταφυσικοί μπαμπούλες. Είναι τα slasher σκιάχτρα των ‘80s και είναι η μανιακή μπαλαρίνα του Ντάρεν Αρονόφσκι και είναι το εξωγήινο faculty του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, όλα μαζί στο μίξερ μαζί με λίγο ψέκασμα LSD.

Και είναι κόκκινο. Τίγκα στο κόκκινο. Κανείς δε μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτό το χρώμα με τον τρόπο που το χρησιμοποιεί ο Αρτζέντο. Ίσως γι’αυτό να ταιριάζει τόσο στα Χριστούγεννα. (Γι’αυτό ή για το παραμύθι ή για τους Goblin. Ή για όλα μαζί.) Απόλαυσε το ατελείωτο αρτζεντικό κόκκινο σε δεκάδες κάδρων της ταινίας.

Κάνε χάζι, έχω ανεβάσει τη μισή ταινία σε screencaps. ΜΟΝΟ ΚΟΚΚΙΝΟ.

 

Αν δεν είναι αυτό για μετά την ανταλλαγή των δώρων, τότε τι κύριοι;