Έχει νόημα να γίνει ταινία το Breaking Bad;

Mετά από 5 σεζόν του ‘Breaking Bad’ και ένα spin-off prequel, το εκπληκτικό ‘Better Call Saul’, μάθαμε ότι ετοιμάζεται νέα sequel ταινιά του ‘Breaking Bad’ που λογικά θα αφορά τη ζωή του Jesse Pinkman.  Στην αρχή υπάρχει ο ενθουσιασμός, οι χαρές, στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια. Μετά, το σκέφτεσαι και λίγο παραπάνω. Έχει νόημα τελικά να συνεχιστεί το ‘Breaking Bad‘;

Το ‘Breaking Bad’ υπήρξε μια πολύ εμβληματική σειρά για τη σύγχρονη ιστορία της τηλεόρασης.  Βγήκε το 2008 και, μαζί με το ‘Mad Men‘, βοήθησε στην αναγέννηση του AMC και γενικότερα της αμερικανικής τηλεόρασης που έψαχνε να βρει τον εαυτό της μετά το τέλος των αριστουργημάτων της Χρυσής της Περιόδου (‘Six Feet Under’, ‘Deadwood’, ‘Sopranos’, ‘The Wire’). Oυσιαστικά πρόκειται για τις δύο τελευταίες εμβληματικές σειρές πριν μπουν στο τηλεοπτικό σκηνικό πλατφόρμες όπως το Netflix και το Amazon Video.

Κεντρό της όλης πλοκής, όπως το λέει και ο τίτλος της σειράς, είναι η μεταστροφή ενός τυπικού μεσήλικα μεσοαστού σε μεγαλoεγκληματία, όταν διαγιγνώσκεται με επιθετικό καρκίνο που δεν του δίνει παρά λίγους μήνες ζωής. Σε μια αρχετυπικά plot-driven σειρά που μάλιστα έχει στο κέντρο των πάντων την εξέλιξη ενός χαρακτήρα, του Walter White, οτιδήποτε κινούνταν γύρω του έμοιαζε με καρικατούρα. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Ίσως μάλιστα να είναι στοιχείο που ξεχώρισε τη σειρά, ιδίως από τη στιγμή που έχει ως κρυφό αλλά συστατικό στοιχείο, τη μαύρη κωμωδία.

Το πιο χαρακτηριστικό poster του τι περιμέναμε και τι είδαμε

Με βάση αυτή την οπτική καρικατούρας που είχε το ‘Breaking Bad‘, με εξέπληξε πολύ ευχάριστα το πόσο καλογραμμένο ήταν spin-off του ‘Better Call Saul’ και πόσο εξαιρετικά -σχεδόν  μυθιστορηματικά- χτισμένος ήταν ο χαρακτήρας του Saul Goodman. Το να δίνεις σε μια καρικατούρα σάρκα και οστά είναι δύσκολο. Η επιλογή όμως του να το κάνεις σε prequel βοηθάει πολύ. Τα prequel έχουν ούτως ή άλλως στη βάση τους τη λογική του χτισίματος. Πολύ συχνά μάλιστα τη λογική του χτισίματος ενός χαρακτήρα. Κατά αυτή την έννοια, o Gilligan είχε μια πολύ καλή ιδέα, ρίσκαρε με το να μην στήσει μια από την αρχή μέχρι το τέλος κωμωδία και τελικά μας έδωσε μια από τις καλύτερες σειρές των τελευταίων σεζόν. Αντίθετα, η ιδέα για ταινία που, όπως φαίνεται θα ακολουθεί χρονικά το τέλος της σειράς, δεν φαίνεται και τόσο θελκτική.

APimages/Jordan Strauss

Αρχικά, οι εμπειρίες μας από τηλεοπτικές σειρές που έγιναν ταινίες είναι σχεδόν τραυματικές. Ποιος είδε το ‘Baywatch‘, τα ‘Sex and the City‘ ή ακόμα και το ‘Miami Vice‘ και δεν έκατσε να σκέφτεται σε εμβρυϊκή στάση για τη σχετικότητα του χρόνου και για το πώς χαραμίζει τη ζωή του σε πράγματα που δε θα έπρεπε; Όσο και αν δε θέλουμε να το δούμε διαφορετικά, όσο και αν η τηλεόραση έχει αποδείξει πάμπολλες φορές ότι μπορεί να παράγει πολλά περισσότερα πράγματα εκτός από σκουπίδια, η υπόθεση του κινηματογράφου είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Το ‘Breaking Bad‘ χρειάστηκε 50 επεισόδια για ένα μόνο αφηγηματικό έτος: από τα πεντηκοστά γενέθλια του Walter White στα πεντηκοστά πρώτα. Τίποτα δε θα ήταν ίδιο με έναν λιγομίλητο αφηγητή που θα μας έλεγε την ιστορία του μέσα σε δύο ώρες. Ακόμα και αν πρόκειται για τον Gilligan που έχει αποδείξει πως αν μη τι άλλο ξέρει να γράφει.

Το ‘Breaking Bad‘ ήταν σπουδαίο show, ακριβώς επειδή πήρε τον χρόνο του. Η σκηνή με την πίτσα στη στέγη του σπιτιού δε θα είχε καμία σημασία, αν το σπίτι δεν ήταν για εμάς ένα γνώριμο τοπίο. Οι πιο αποτελεσματικές ‘εικαστικές’ παρεμβάσεις γίνονται σε σημεία γνώριμα, με κάποια συμβολική ή συναισθηματική αξία. Το εκπληκτικό επεισόδιο ‘Fly‘  έγινε εκπληκτικό ακριβώς τη στιγμή που έκλεισε, όπως όλα αυτου του τύπου επεισόδια: το γεγονός ότι φαινομενικά ασήμαντα πράγματα καταλάμβάνουν ένα όλοκληρο επεισόδιο αποτελεί συστατικό στοιχείο τους. Τέλος, το ιδιοφυές εύρημα της σειράς, ο τρόπος που ο Χανκ ανακαλύπτει την ταυτότητα του Χάιζενμπεργκ μέσα στην τουαλέτα, δε θα είχε καμία σημασία αν δεν είχε στηθεί σε ένα τεράστιο εύρος επεισοδίων ο χαρακτήρας ενός καλούτσικου μπάτσου με κοιλίτσα,  χωρίς υπερφυσικές αντιληπτικές ικανότητες αλλά και η σχέση του με τον μίζερο μεσοαστό κουνιάδο του.

Εξάλλου, το ίδιο το ‘Breaking Bad‘ εξαρχής δομήθηκε ως μια σειρά που περιστρέφεται ολόκληρη πάνω σε έναν χαρακτήρα. Η αφήγηση ξεκίνησε, δομήθηκε και έκλεισε με έναν τελείως συγκεκριμένο τρόπο. Το τελευταίο επεισόδιο ήταν εν μέρει διαδικαστικό με την έννοια ότι λειτούργησε ακριβώς ως φινάλε. Φινάλε του Walter White και φινάλε του ‘Breaking Bad‘ ταυτόχρονα. Δεν μπορώ να φανταστώ καθόλου την πορεία μετά τον θάνατο του Walter.

Σε κάθε περίπτωση, τον τελευταίο καιρό αρχίζει να αχνοφαίνεται με τις ανακοινώσεις που αφορούν κινηματογραφικές εκδοχές και άλλων show (βλ. ‘Deadwood‘ και ‘Walking Dead‘) και με την ενοποίηση στην πλατφόρμα του Netflix μια τάση θόλωσης των ορίων μεταξύ τηλεόρασης και κινηματογράφου. Μπορεί με αυτό το κείμενο να είμαι σαν τον γκρινιάρη θείο που προσπαθεί εννοιολογικά να κρατήσει τα πράγματα διακριτά, όπως τα πήρε όταν τα πρωτοβρήκε. Μπορεί να έχω συνδέσει λίγο τη σειρά με το άραγμα στον καναπέ, στο comfort zone του σπιτιού μου, και να μην μπορώ ούτε καν να το φανταστώ στη μεγάλη οθόνη. Σε κάθε περίπτωση, δε θέλω να δω τον Jesse Pinkman οικογενειάρχη ή τύπο που μετά τα μπλεξίματα με τα ναρκωτικά βρήκε τον Ιησού. Βασικά δε θέλω να μάθω καθόλου τι απέγινε ο Jesse Pinkman.