Mindhunter: Τόσοι πολλοί serial killers, τόσος λίγος χρόνος
Η 2η σεζόν της -εμπνευσμένης από αληθινά γεγονότα/ συνεντεύξεις με κατά συρροή δολοφόνους-σειράς του Netflix, θα σε καθηλώσει στην ξαπλώστρα.
- 20 ΑΥΓ 2019
Edmund Kemper (βλέπε ο breakout δίμετρος serial killer της 1ης σεζόν) δεν γεννιούνται κάθε μέρα. Αλλά ποιος είπε ότι ‘ουκ εν τω πολλω το ευ’; Αυτό που λένε ‘serial ισχύ εν τη ενώσει’.
Ας ξεκινήσουμε με ένα γερό SPOILER Alert & ρόστερ τσεκ. Ο BTK killer (Bind, Torture, Kill) Dennis Rader με τις 10 δολοφονίες (και πάλι ως ‘ορεκτικό’ για επόμενες σεζόν, όχι ως κανονική έρευνα, αφού τον συνέλαβαν όντως δεκαετίες μετά).
Ο ‘Son of Sam’ David Berkowitz (ίσως το πιο πετυχημένο casting της σεζόν) που σκότωσε έξι ανθρώπους επειδή του το έλεγε ο σκύλος του γείτονα και κάτι ξέμπαρκοι δαίμονες.
Ο William Pierce Jr. με το ‘πλούσιο’ λεξιλόγιο, την αδυναμία στα γλυκά (ο τρόπος που τον ξεγέλασαν για να αποκαλύψει τα μυστικά του) και τους 9 φόνους.
Ο William Henry Hance, πρώην στρατιώτης και επίσης όχι ‘πρώτο μυαλό’, που δολοφόνησε 3 γυναίκες (και ήταν ύποπτος σε άλλες 4 υποθέσεις).
Ο Elmer Wayne Henley Jr. που βοήθησε τον ‘The Candyman’ Dean Corll να βιάσει και να σκοτώσει 28 παιδιά στο Χιούστον.
Ο Αφροαμερικανός Wayne Williams που καταδικάστηκε για δυο δολοφονίες παιδιών στην Ατλάντα (και ήταν βασικός ύποπτος για άλλες 22).
Και, πάνω από όλα, ο διαβόητος Charles Manson (τον οποίο υποδύεται εδώ, όπως και στο Ταραντινικό Once Upon a Time in Hollywood, ο Damon Herriman του Justified).
Όλοι οι παραπάνω (συν ο All American συνεργάτης του Manson, Tex Watson) κάνουν ‘παρέλαση’ στη 2η ‘ενισχυμένη’ σεζόν του Mindhunter, μια σειρά με την trademark αισθητική υπογραφή του παραγωγού David Fincher που πήρε το εξαιρετικό βιβλίο ενός πρώην πράκτορα του FBI (“Mind Hunter: Inside the FBI’s Elite Serial Crime Unit”) και το μετέτρεψε σε κάτι τόσο ρεαλιστικό που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι κάθεσαι και εσύ, σε κάποια επαρχιακή φυλακή, δυο μέτρα απόσταση από μερικούς από τους πιο βίαιους και διαστραμμένους εγκληματίες που έχει ‘ξεβράσει’ ποτέ η ανθρωπότητα.
Ένα γεγονός, το να κάθεσαι δηλαδή απέναντί σου και να προσπαθείς να μπεις στο μυαλό τους, που έχει άμεση επίδραση στους δυο πρωταγωνιστές πράκτορες (συν την ψυχολόγο συνεργάτρια τους) που ξεκινούν τη σεζόν με διάφορα σοβαρά προσωπικά προβλήματα και μοναδικό θετικό σημείο ότι ο νέος διευθυντής τους πιστεύει απόλυτα σε αυτό που κάνουν και τους δίνει επιτέλους όλα τα εφόδια (νέα γραφεία, προσωπικό) για να πετύχουν.
Η αλήθεια είναι ότι, παρότι και οι δυο special agents (Jonathan Groff ως Holden Ford και Holt McCallany ως Bill Tench) είναι μια χαρά πειστικοί, κάθε σεζόν του Mindhunter ‘φτιάχνεται’ ή ‘χαλιέται’ με βάσει το πόσο ψυχαναγκαστικά ρεαλιστικά αποδίδουν οι εκάστοτε guest stars τους serial killers που υποδύονται.
Γιατί όλα τα υπόλοιπα, τα προσωπικά τους (κρίσεις πανικού, σχέσεις, διαταραγμένα παιδιά και γάμοι) και το τι συμβαίνει στο FBI (έρευνες, συμμαχίες και προδοσίες), είναι απλά ‘παραγέμισμα’ μέχρι να φτάσουμε στο ‘ζουμί’, δηλαδή στις ‘ποντίκι-γάτα’ συνεντεύξεις με τους σίριαλ κίλερς.
Εκεί δηλαδή που εντοπίζω και τη μοναδική αδυναμία της 2ης σεζόν του Mindhunter, η οποία λαμβάνει χώρα και πάλι στα 70ς. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει στο βασικό προσκήνιο ένας Edmund Kemper (εμφανίζεται, αλλά όχι αρκετά). Εκείνος που να σε καθηλώνει στην θέση σου και μόνο που τον βλέπεις. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αισθανόμαστε όπως ο Holden, δηλαδή εμφανή και ατέλειωτη βαρεμάρα, όταν ο σίριαλ που έχουμε μπροστά μας δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη για τα κίνητρά του.
Υποθέτω ότι τον ρόλο αυτό του ‘μπαμπούλα’ σκόπευαν οι παραγωγοί να παίξει ο Charles Manson. Κάτι που δεν μπορώ να το χάψω γιατί είναι άλλο πράγμα να διατάζεις τους ναρκωμένους οπαδούς σου να δολοφονήσουν κάποιους για πάρτη σου και εντελώς διαφορετικά να κόβεις κεφάλια και να κάνεις σεξ μαζί τους.
Επίσης, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει συνήθως, προτιμώ να βλέπω στην οθόνη σίριαλ κίλερς που δεν είναι τόσο διάσημοι. Οι ίδιοι ή οι ταινίες που έχουν εμπνεύσει. Μου αρέσει τα μυστικά που μου αποκαλύπτονται να μην είναι τόσο γνώριμα και ‘οικεία’.
Όλα τα παραπάνω, βεβαίως βεβαίως, είναι απλώς πταίσματα. Η ουσία έχει να κάνει με το ότι και η 2η σεζόν είναι εξίσου καλή με την πρώτη. Μια σειρά για σίριαλ κίλερς που σου παγώνει το αίμα χωρίς να χρειάζεται να δείχνει ούτε σταγόνα από αυτό.
Γιατί το απόλυτο κακό δεν χρειάζεται τελικά κανένα ‘λούσο’ για να το αναδείξεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις τα κότσια να το κοιτάξεις κατάματα.
* H 2η σεζόν του Mindhunter στριμάρει στο Netflix.
ΚΙ ΑΛΛΟ MINDHUNTER:
