PUBLI

O υπόγειος φόβος του να καταπίνεις σκληρά χάπια

Ένας δημοσιογράφος του ΟΝΕΜΑΝ -αυτός με τις περισσότερες παραξενιές- εξομολογείται το πρόβλημά του με τις σκληρές κάψουλες που τον απειλούν με πνιγμό.

Δεν τα επινοώ, ούτε τα βγάζω απ’ το κεφάλι μου. Ξέρω ότι έχω καταντήσει γραφικός με όλες τις μικρές και μεγάλες παραξενιές μου, αλλά είναι όλες αλήθεια. Κι εκεί που είμαι βέβαιος ότι τελειώσαμε, ότι δεν μπορεί, τις έχω πει όλες, καθαρίσαμε, τώρα θα ζήσουμε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι, τσακ, προκύπτει μια κουβέντα και θυμάμαι κι άλλα.

Τις προάλλες, ο Χρήστος είχε βάλει σε σειρά μπροστά από το πληκτρολόγιό του δύο συμπληρώματα διατροφής σε μεγάλες, σκληρές κάψουλες. Το πρώτο ήταν μικρό, απ’ αυτά που καταπίνεις χωρίς να το καταλάβεις, με αποτέλεσμα να τα ψάχνεις γύρω γύρω από τα δόντια σου.

Το δεύτερο ήταν σαν αυτά τα ακριβά γιοτ που βλέπεις αραγμένα στα λιμανάκια των Κυκλάδων και νομίζεις ότι θα βγει από μέσα ο Αμπράμοβιτς. Ήταν από τα χάπια που με κάνουν να προτιμώ να πεθάνω από πονόλαιμο ή από συνάχι, παρά να τα καταπιώ για να γίνω καλά ή να συμπληρώσω τη διατροφή μου.

Μπορεί να είναι θέμα ψυχολογίας. Όχι μπορεί, είναι θέμα ψυχολογίας. Λάθος ψυχολογίας. Για φαντάσου τον Γκάλη και τον Γιαννάκη να έμπαιναν στο ΣΕΦ το ’87 και να τους κόβονταν τα πόδια στη θέα του Τσατσένκο. Ποιο έπος του ’87 και ποιος τίμιος γίγαντας; Το παιχνίδι θα είχε λήξει από το ημίχρονο. Τουλάχιστον, το δικό μου παιχνίδι με αντίπαλο το μεγάλο χάπι λήγει από τη στιγμή που βγαίνει απ’ το μπουκαλάκι του.

(εδώ μερικά σκληρά χάπια, μεγαλύτερα κι απ’ το χέρι σου)

Δεν πιστεύω ότι αυτή συμπαγής κατσαρίδα μπορεί να κατέβει τον οισοφάγο σαν να μην τρέχει τίποτα. Κι ακριβώς επειδή δεν το πιστεύω, δεν συμβαίνει και στην πράξη. Θυμάμαι ένα πρωί, θα ήταν στην τρίτη ή στην τετάρτη δημοτικού, που η μάνα μου είχε κουκουλώσει ένα τεράστιο χάπι σε αλουμινόχαρτο (θα πρέπει να χάλασε ένα ρολό για να το τυλίξει) και μου είχε πει “πάρ’ το στο μεγάλο διάλειμμα”. Ήξερε γιατί διάλεξε το μεγάλο διάλειμμα. Σου λέει, αν είναι να πνιγεί, τουλάχιστον να υπάρχει αρκετός χρόνος και κόσμος για να τον σώσουν.

Πνίγηκα. Πνίγηκα πριν το καταπιώ, πνίγηκα με το νερό ο ανύπαρκτος.

 

Μη στα πολυλογώ, αυτή η παλινωδία συνεχίζεται σταθερά 20 χρόνια μετά με εμένα να προτιμώ να δαγκώσω ζωντανό σαμιαμίδι παρά να καταπιώ χάπι. Για ένα φεγγάρι, έλιωνα τα σκληρά χάπια σε ένα κουτάλι, τα πασπάλιζα με ζάχαρη και τα κατέβαζα, αλλά κάπου στην πορεία, ένιωσα ότι είμαι πολύ μεγάλος για τέτοιες βλακείες.

Όλα αυτά τα χρόνια, εκείνο που μου φαίνεται ακόμη πιο αδιανόητο από το να εξαφανίζεις σκληρά χάπια είναι αυτοί οι συνάνθρωποι, συνήθως τύποι που αποκλείεται να τους το ‘χες, καταπίνουν ποσότητες τεράστιων χαπιών με το σάλιο τους. Γιατί δεν πιάνετε μια δουλίτσα σε ένα τσίρκο να γυρίσετε και τον κόσμο δωρεάν;

Τέλος πάντων, μπορώ να κλείσω με κάτι ιδιαιτέρως ευχάριστο και να συνεχίσουμε όλοι τις δουλειές μας. Γνωρίζω πολύ καλά -τους έχω σφίξει το χέρι για την ακρίβεια- πολλούς ανθρώπους που συμπάσχουν και είναι θέμα να επέμβουν στα σχόλια τους για λίγη αλληλεγγύη. Για όλους εμάς λοιπόν (ας μας χαρακτηρίσει ο καθένας όπως νομίζει), υπάρχει λύση.

Οι πολυβιταμίνες και τα συμπληρώματα διατροφής EVIOL έρχονται σε μαλακές κάψουλες που βάζουν τέλος σε ένα σωρό προβλήματα, ενώ παράλληλα δίνουν στον οργανισμό την απαραίτητη ώθηση για την οποία φωνάζει.

Oi μαλακές κάψουλες καταπίνονται πανεύκολα, ακριβώς γιατί είναι ευέλικτες και δεν έχουν καμιά σκοτούρα να φράξουν την είσοδο κάτω από το λαρύγγι σου.

Να, αν είχα μερικές από αυτές τις κάψουλες στην ευαίσθητη ηλικία των 10, θα είχα γλιτώσει το φόβο και τα ψυχολογικά. Καλά, για τα ψυχολογικά δεν είμαι σίγουρος, αλλά κατάλαβες. Τα πράγματα θα ήταν κομματάκι καλύτερα.