Εσύ ποιον στίχο θα έκανες τατουάζ;

Από όλα τα τατουάζ του κόσμου, αυτά που αποτελούνται από στίχους ποιητών, στιχουργών, ανθρώπων είναι σίγουρα από τα πιο συμπαθή. Έχουν ένα νόημα, δεν είναι μια σειρά από tribal σχέδια που σε κάποια ινδιάνικη διάλεκτο συμβολίζουν το ψιχάλισμα. Επειδή λοιπόν οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ τιμούν τα τραγούδια που αγάπησαν, διάλεξαν με χαρά τον στίχο που θα ‘χτυπούσαν’ στο κορμί τους.

Κάτι από Πορτοκάλογλου ο Πάνος Κοκκίνης

Η μουσική και εγώ δεν τα πάμε καλά. Την ακούω, αλλά δεν μου λείπει. Δεν κάνει τα κοκκαλά μου να πονούν, όπως μου συμβαίνει αν περάσει έστω και μια μέρα χωρίς να δω κάτι καινούργιο σε σειρά ή ταινία. Οπότε σίγουρα δεν θα έκανα τατού στίχο, αλλά ‘say hello to my little friend’ τύπου ατάκα. Αν, ωστόσο, ήμουν αναγκασμένος, οι πρώτοι που μου έρχονται στο νου είναι οι New Kids on the Block (ναι, τόσο φλώρος υπήρξα). Και μετά οι Πυξ Λαξ. Αλλά, τελικά, μάλλον στον Πορτοκάλογλου θα κατέληγα. Μου αρέσει. Αισθάνομαι ότι μιλάει σε μένα. Ειδικά όταν η θάλασσα είναι σκοτεινή. Ειδικά όταν ο στίχος λέει “Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω, τι να τα κάνω τώρα πια, απόψε που σε χάνω”.

Κάτι πολύ ψαγμένο ο Χρήστος Δεμέτης

Η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω. Η ελεγεία του Tom Yorke και το κάλεσμα των Radiohead στους άγνωστους φίλους μας. Το Paranoid Android όρισε τη ζωή μου στα τέλη των 90’s και τη μουσική που έμαθα να ακούω. Up above / Aliens hover / Making home movies / For the folks back home: Τατού σε μία λέξη: upabovealienshovermakinghomemoviesforthefolksbackhome

Μπα όχι, τώρα που το σκέφτομαι δεν φαίνεται πολύ ωραίο.

Οπότε θα έκανα αυτό:

Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven.

Των Godspeed You! Black Emperor που δεν συνηθίζουν να έχουν στίχους στα τραγούδια τους αλλά τα τραγούδια τους δεν χρειάζονται και στίχους για να σου μιλήσουν.

Beatles ο κύριος Θοδωρής Δημητρόπουλος

Έχω πάντοτε μια αδιαπραγμάτευτη αρχή για τα μπλουζάκια που φοράω, τα οποία είναι πολλά, και είναι όλα με ποπ αναφορές: Πρέπει να μπορώ να τα ‘σηκώσω’. Δε θα φορέσω δηλαδή μπλουζάκι απλά και μόνο επειδή μου αρέσει, αλλά επειδή σημαίνει κάτι για μένα ως Θοδωρή, είναι αναφορά σε κάτι που αγαπώ πολύ, που μου θυμίζει κάτι, που με έχει κάνει να κλάψω ή να γελάσω ή που το έχω δει εκατό φορές. Αν λοιπόν είμαι τόσο αυστηρός με τα μπλουζάκια που μπαίνουν και βγαίνουν, καταλαβαίνεις πως για ένα τατουάζ αυτό θα έπρεπε να ισχύει επί εκατό, γιατί είναι συνέχεια πάνω σου, είναι πλέον κομμάτι του εαυτού σου. Οπότε, πώς να το πω, θα πρέπει ΗΔΗ να είναι κομμάτι του εαυτού σου. Οπότε Beatles, επειδή είναι το καλύτερο συγκρότημα/στάση ζωής του σύμπαντος, και οπότε:

Pools of sorrow

Waves of joy

από το “Across the Universe”, το οποίο υπάρχουν στιγμές που αν το ακούσεις μοιάζει με το ωραιότερο κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ, και του οποίου το παραπάνω δίστιχο όχι απλά ζωγραφίζει μια πανέμορφη εικόνα αντικρουόμενων συναισθημάτων που το ένα γεννά το άλλο, αλλά στην τελική πολύ συχνά νιώθω πως με περιγράφει. Και όλους μας υποθέτω. Αλλά τώρα μιλάμε για μένα.

Κάτι από National ο Ηλίας Αναστασιάδης. Συγκεκριμένο.

Συμφωνώ βαθιά με τον προλαλήσαντα Δημητρόπουλο για το πόσα πρέπει να σημαίνει ένα tattoo πριν το χτυπήσω πάνω μου για πάντα. Είμαι από αυτούς που έχουν ψηθεί και αποφασίσει να γράψουν έναν στίχο πάνω τους τόσες πολλές φορές, που η γραφικότητά μου κάθε φορά που δεν εκτελώ την παρόρμηση γιγαντώνεται φορά με τη φορά. Με τα πολλά, κατέληξα στον στίχο που θα ‘χτυπήσω’ όταν η Γη θα αρχίσει να γυρίζει ανάποδα -γιατί μόνο τότε με βλέπω να παίρνω την απόφαση. Θα είναι το:

it takes an ocean not to break

των National. Ένας στίχος που έχει γίνει τρομερά επίκαιρος στη ζωή μου τα τελευταία τρία χρόνια και που θα έχει πάντα μια διττή ερμηνεία που θα κουμπώνει παντού. Όταν κρατάω και κρατάω και κρατάω, το “it takes an ocean not to break” γίνεται έμπνευση και δύναμη. Όταν τα κάνω σκατά, είναι παρηγοριά. Γενικά είναι πάντα εκεί, μέσα μου. Το να γίνει πάντα εκεί και έξω μου, είναι το πιο εύκολο κομμάτι.

*αφήνει το πληκτρολόγιο και σκέφτεται σε ποιον καλλιτέχνη θα το χτυπήσει*

*αύριο θα το ‘χει ξεχάσει*

Αναποφάσιστη η Έρρικα Ρούσσου

Μου βάζεις δύσκολα (και όχι δεν έχω σκοπό να διαλέξω το στίχο από το τραγούδι της Νατάσας Θεοδωρίδου). Απλώς, όσο σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να έχω πει ένα «cap pas cap» από το Jeux d’Enfants ελληνιστί Αγάπα με αν Τολμάς και να έχω ξεμπερδέψει με πιάνει ένα κρίμα. Η μουσική έχει τόσο πολύ να κάνει με τη φάση που βρίσκεσαι την εκάστοτε περίοδο που είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί ένας στίχος passepartout. Κοινώς δεν ξέρω τι θα διάλεγα. Για κάποιο λόγο μου ήρθε στο μυαλό το «A lady in war» από το Numb των Portishead και το «Oh well, the devil makes us sin

But we like it when we’re spinning in his grip» από το Paradise Circus των Massive Attack.

ΥΓ: “I’m a barbie girl” βγες από το κεφάλι μου, δεν χτυπάω Aqua, μόνο χτυπιέμαι.

Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος το κρατάει αληθινό

Είχα πει στον εαυτό μου ότι αν έκανα τατουάζ θα έκανα ένα R στον δεξί καρπό και ένα L στον αριστερό, γιατί είμαι σίγουρος ότι θα γελούσα κάθε φορά που θα το έβλεπα. Στίχο για να είμαι ειλικρινής δεν θα έκανα, γιατί το τατουάζ φαντάζομαι δεν θα έχει και ” > ” για να παίξεις το επόμενο τραγούδι, οπότε θα το βαρεθείς. Εκτός αν έχεις άντερα και πεις στον τατουατζή να παίξει φάση “shuffle” και να κάνει του κεφαλιού του. Επειδή, όμως, δεν θα είμαι εγώ ο ενοχλητικός που περιπλανιέται μονίμως εκτός θέματος, θα διάλεγα έναν από τους αγαπημένους μου στίχους και όχι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Όπως για παράδειγμα τη βαθιά ρίμα του NAS “Everybody wants heaven, but nobody wants dead” από το Blood Diamond, το οποίο σε ελεύθερη μετάφραση λέει ότι “όλοι θέλουν να πάνε στον παράδεισο, αλλά κανείς δεν θέλει να πεθάνει”, εννοώντας ότι όλοι έχουν όνειρα, αλλά λίγοι είναι αποφασισμένοι να κάνουν αυτά που χρειάζονται για να τα κατακτήσουν. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτός ο στίχος ήταν ο πρώτος που μου ήρθε στο μυαλό. Ο δεύτερος ήταν ο χειρότερος στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. Μην τα ξαναλέμε αυτός που λέει πως “Το καλύτερο στο άφησα στο τέλος να σου πώ πως ένας ήταν ο Οθέλλος”. Έλα; Ψέμματα…

“I can’t tell between death and glory” ο Στέλιος Αρτεμάκης

Ποτέ δεν θα έκανα τατουάζ ένα στίχο, για λόγους που εξήγησαν πολύ καλά ο Tyler και ο Ηλίας. Ποιο από όλα αυτά τα υπέροχα πράμγατα που έχω ακούσει κατά καιρούς να διαλέξω; Από την άλλη εγώ κι ο Κοκκίνης είμαστε μια διαφορετική γενιά, που μουσικά έψαχνε για ήρωες loosers. Έψαχνε την αλήθεια στα λόγια του Cobain, του Shaun Ryder και του Ian Brown, του Morrissey, του Jarvis Cocker, του Παύλου Παυλίδη, του Κωνσταντίνου Β, στα λόγια του Thom Yorke. Λίγο αργότερα στα λόγια του Pete Doherty. Ήθελε να γίνει ήρωας από το τίποτα. Δεν θέλω να πω  ότι τότε ξέρεις… και αυτές τις αηδίες αλλά αυτή ήταν γενιά. Σίγουρα ένα “σκάλισα σ’ όλα αυτά τα δέντρα… τους κύκλους με τα μαύρα κέντρα” θέλει πολλές εξηγήσεις, ένα “you were the first girl at school to get breasts, I had to watch them trying to get you undressed” είναι too obvious όπως κι ένα “that’s how people grow up”. Νομίζω ένα “I can’t tell between death and glory” έχει την ιδανική ισορροπία μεταξύ καθημερινού και φιλοσοφικού. Είναι του Pete Doherty, του τελευταίου σπουδαίου αυτής της γενιάς.

Ο Γρηγόρης Μπάτης πιάνει κάτι από Manu Chao

Ξεκινώντας από τα βασικά και τα αδιαπραγμάτευτα, το τατουάζ είναι πολύ λιγότερο σοβαρό απ’ όσο το παίρνει ο περισσότερος κόσμος. Ούτε χρειάζεται σκέψεις χρόνων, ούτε πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος, ούτε είναι απόφαση ζωής. Δεν υπογράφεις σπίτι, ούτε κρίνεται το μέλλον σου. Ζωγραφίζεις πάνω στο κορμί σου, κάτι που σ’ εκφράζει σήμερα (εκτός από όνομα συντρόφου και τέτοια γραφικά) και τ’ αλλάζεις αν δεν σ’ εκφράζει αύριο. Αν υπάρχει αύριο. Πάμε παρακάτω… Όταν η μουσική είναι η ζωή σου, είναι λογικό κάποια στιγμή να σε ‘χει στιγματίσει ένας στίχος και να τον θες πάνω στο κορμί σου. Και κάπως έτσι, είχα φάει σκάλωμα με το “Yo soy el quiebra ley” από το Clandestino του Manu Chao και αν δεν ήταν ο μήνας Μάης την εποχή εκείνη προς 5ετίας και δεν μεσολαβούσε το καλοκαίρι, αυτές οι πέντε λέξεις θα ήταν χαραγμένες πάνω μου. Μπορεί να μου ξανάρθει και να το κάνω τελικά. Ποιος το ξέρει και βασικά, ποιος νοιάζεται;

Θανάση ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Είμαι άνθρωπος που προσέχω τους στίχους πολύ περισσότερο από τη μουσική. Από εκείνους που θυμούνται στίχους ακόμα και από τραγούδια που ακούν μία φορά. Από εκείνους που στέλνουν στίχους σε κορίτσια καμιά φορά για να πουν κάτι που θέλουν (αν και κάποια μου είχε απαντήσει με είχε ταπώσει με το “and you ‘re singing the songs thinking this is the life” της Amy McDonald. Σταματώ τη φλυαρία και λέω ότι προσπερνώντας τους πιο πρόσφατα αγαπημένους Mumford (θα χτύπαγα ολόκληρα τραγούδια), National, Black Keys, θα χτύπαγα κάτι που αγαπώ από παλιά. Οπότε θα έπρεπε να διαλέξω κάτι από τα παρακάτω. Το “I’m not scared of dying I just don’t want to” από το Come undone του Robbie Williams. Το “when you got nothing, you got nothing to lose” από το Like a Rolling Stone του Bob Dylan. Το “I think I’m dumb, maybe just happy” από το Dumb των Nirvana.

Κι ενώ δεν θα ήθελα με τίποτα ελληνικό στίχο, νομίζω θα κατέληγα στο Αερικό του Θανάση κι έναν στίχο που με κάνει κάθε φορά να ανατριχιάζω και να συγκινούμαι. “Ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει”. Το ότι έχω τόσα στο μυαλό, σου εξηγεί γιατί δεν το κάνω ε;

“Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή” για τον Μάνο Μίχαλο

Είμαι των ελληνικών, παρότι πέρασα τα εφηβικά χρόνια μέσα στην Pop, Rock αλλά και House μουσική των 90s. Άσε που έχω μια δικιά μου γελοία θεωρία, ότι κάθε φορά που μεταφράζεις (και όχι αποδίδεις) έναν ξένο στίχο στα ελληνικά, συνειδητοποιείς ότι εκεί έξω μιλάνε σαν τον Θλιμμένο Μπούφο του λογαχού Μαρκ. Οπότε, θα ποντάρω στην ελληνική γλώσσα, στον ελληνικό στίχο που μπορεί να ξεσηκώσει ή να ρίξει στα τάρταρα την ψυχολογία ενός ακροατή.

Σε ένα πολύ γρήγορο searching στα folder του μυαλού μου, ανέσυρα δύο τραγούδια με τα οποία συνδέομαι χρόνια και όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω ότι η σχέση μου μαζί τους στηρίζεται σε ένα στίχο του καθενός. Από την Πριγκιπέσα του Μάλαμα, είναι το “απίστευτος ο κόσμος και ο χαρακτήρας μας”, στίχος που μου θυμίζει πάντα, πόσο αποσβολωμένος σκέφτομαι πάντα το τι διάολο είναι τελικά αυτός ο κόσμος που ζούμε και στο καπάκι πόσο μεγάλη σημασία έχει ο χαρακτήρας. Στα πάντα. Αλλά αν μου πεις “αυτόν δηλαδή θα έκανες τατουάζ”, θα σου έλεγα όχι. Για τατουάζ και για οδηγό έχω άλλον: “Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή”. Γεια σας τώρα, είμαι μικρός και άβγαλτος ακόμα για να τον αναλύσω περισσότερο. Το ψάχνω ακόμα.