Και ποιος δεν έχει δουλέψει σε καφετέρια;

Τι δεν ήξερες για μένα, τι δεν ήξερες για μένα; Ενώ εξελίσσομαι στο πιο ανοιχτό βιβλίο στο οποίο σκόνταψες ποτέ, έρχομαι να βγάλω άλλη μια αποκάλυψη από το μανίκι (κύριε διευθυντά, δεν έχω πολλές ακόμα) μετά την παραδοχή ότι βγαίνω 40 χρόνια ραντεβού χωρίς αμάξι.

Ναι, φίλε αναγνώστη που τα λέμε και στα σχόλια, όπως πολλοί γνωστοί σου φαντάζομαι, έχω δουλέψει κι εγώ σε καφέ. Στο καφέ του αδερφού μου.

Δε ζούμε στον Καναδά.

*παύση μετά από μια ορθή και αληθή ατάκα που πέταξα, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι στον Καναδά συμβαίνει όντως αυτό που θέλω να πω παρακάτω*

Δε ζούμε στον Καναδά που λες. Δεν κάνουν ουρά οι εταιρίες έξω απ’ το πανεπιστήμιο για να μας βάλουν στο payroll τους πριν τελειώσουμε το β’ εξάμηνο. Κι επειδή οι φανταστικοί μας γονείς θα συνεχίσουν να είναι τέτοιοι μόνο αν κάνουμε σε όλους (και σ’ αυτούς και σε εμάς) τη χάρη να φύγουμε από το πατρικό, κάπως πρέπει να ζήσουμε. Και για να ζήσουμε, κάπως πρέπει να βγάλουμε λεφτά.

Η δουλειά σε ένα καφέ είναι ένας τέτοιος τρόπος. Το ‘μια δουλειά σε μια καφετέρια’ έρχεται αβίαστα στο στόμα κάθε φορά που κάποιος εξηγεί το πόση ανάγκη έχει να δουλέψει και να αυξήσει το εισόδημά του.

Η βασική διαφορά του σήμερα με την εποχή που δούλεψα εγώ σε καφέ, γεμάτα 10 χρόνια πριν, είναι στη διαδικασία εύρεσης της θέσης. Εγώ είχα την πολυτέλεια (για να πω καμιά λέξη που να περιέχει μια άλλη λέξη, το ‘φάρδος’) να μην ψάξω, γιατί είχα τον αδερφό μου.

Αν δεν τον είχα, θα έψαχνα στις καφετέριες που είχα χτίσει ως φοιτητής (βλέπε ΑΒ και Χάρτες στα Εξάρχεια). Αν δεν υπήρχε θέση, θα έψαχνα στη Χρυσή Ευκαιρία. Ακόμα θα έψαχνα.

Σήμερα, με εργαλεία όπως το Jobing.gr, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, πιο στοχευμένα και (το κυριότερο) πιο εύκολα. Στην πλατφόρμα του, επαγγελματίες του χώρου της καφεστίασης μπορούν να αναρτήσουν μια θέση εργασίας και να ψάξουν διαθέσιμο προσωπικό, την ώρα που νέοι και φοιτητές μπορούν να αφήσουν το βιογραφικό τους και να περιμένουν.

Γενικά μια ωραία συνεννόηση που όντως βοηθάει ανθρώπους που ψάχνουν δουλειά και δεν εξαντλείται στις εντυπώσεις.

Τώρα, όσον αφορά τη δική μου εμπειρία ως barista μπορεί να αναλυθεί για πλάκα σε ένα βιβλίο το οποίο φοβάμαι ότι θα αποθαρρύνει αρκετό κόσμο απ’ το να δοκιμάσει την τύχη του στον frappe, τον freddo, τον espresso και τον capuccino.

Εκείνο που θυμάμαι έντονα από την πορεία μου στο ένδοξο In Cafe είναι το πόσο δημιουργικός αισθανόμουν κάθε φορά που ο καφές μου άρεσε σε έναν πελάτη και το πόσο έτοιμος ήμουν να πηδήξω από το πόστο μου και να τσακωθώ με κάθε πελάτη που μίλαγε από απότομα μέχρι προσβλητικά.

Αν κάτι πρέπει να διευκρινιστεί για τους έστω και προσωρινά απασχολούμενος στο χώρο της εστίασης είναι ότι, εχμ, κύριε Αγενή και Ανυπόμονε, οι άνθρωποι δουλεύουν, πήζουν, έχουν νεύρα, αλλά κυρίως, δουλεύουν.

Σίγουρα έχω υπάρξει κι εγώ ο κύριος Αγενής, αλλά μετά τις μέρες μου ως barista απέναντι σε παππούδες που τα έβαζαν με το αφρόγαλα (και άλλα 12.424 πράγματα), θεωρώ πιο συνετό να σκάω και να περιμένω όσο ετοιμάζεται ο καφές μου.

Είναι καλύτερο για όλους.

Την ίδια στιγμή, στη χώρα που για πρώτη φορά βουτάει βαθιά στον ωκεανό των specialties και των ιδιαίτερων ποικιλιών καφέ, το να ασχοληθείς επαγγελματικά με τον χώρο είναι μια τάση που θα αρχίσει (αν δεν έχει αρχίσει ήδη) να διαφαίνεται. Τόσο για την πρώτη όσο κυρίως για τη δεύτερη περίσταση, το Jobing φαντάζει ιδανικό.

Η καριέρα μου πάνω από το αφρόγαλα, την κανέλα και τα ‘χτυπητήρια’ δεν κράτησε περισσότερο από δύο χρόνια. Οι πελάτες ήταν αρκετά ευχαριστημένοι με τον καφέ μου, πράγμα που δέκα χρόνια μετά, μου φαίνεται τουλάχιστον φαιδρό, αφού μετά βίας μπορώ να φτιάξω έναν καλό frappe.

Έμαθα τέχνη και την άφησα. Και μετά με άφησε εκείνη. Μέχρι να με αφήσει βέβαια, πρόλαβα να χτίσω ένα φανατικό κοινό του φραπέ που έφτιαχνα με τα χεράκια μου. Έμπαιναν άγνωστοι (σε μένα) τύποι στο μαγαζί και ρωτούσαν ‘ποιος μου έφτιαξε το χτεσινό frappe; Αυτός θέλω να μου το φτιάξει και σήμερα’.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πρωινό που αφού έφτιαξα δύο, τους πήγα αυτοπροσώπως στα γραφεία του Galaxy 92 FM, ογδόντα μέτρα μακριά απ’ το μαγαζί του αδερφού μου. Στο ασανσέρ αναρωτιόμουν αν και πότε θα γίνω δημοσιογράφος ή ραδιοφωνικός παραγωγός. Δυο μέρες μετά μάθαινα ότι το ΜΑΧ ψάχνει κόσμο και πήγα και εννιά χρόνια μετά μοιράζομαι τα σώψυχά μου μαζί σου.

Ναι, η τελευταία μου δουλειά πριν μπω στα ΜΜΕ ήταν barista σε καφέ. Stepping stone το λένε αυτό στα αγγλικά. Τα βλέπεις;