Τα Χανιά και τα πασχάλια

«Έχω offer! Ναι!» αναφώνησε εκείνος στην άλλη πλευρά της γραμμής. «Τι λες παιδάκι μου; Από την αεροπορική;» συνέχισε να απορεί εκείνη. «Ποια αεροπορική Λενιώ μου; Από την κατασκευαστική!» απάντησε ο Μάνος με ενθουσιασμό. Αυτό και αν ήταν πασχαλινό δώρο! Ένας μήνας και τέσσερις μέρες είχαν περάσει από την αίτηση. Τρία interviews μετά, είδε το πολυπόθητο email στο inbox του. «Συγχαρητήρια…», η θέση ήταν δική του!

Μια σπουδαία στροφή στην καριέρα του, που είχε τελματώσει μετά από μια αναπάντεχη απόλυση. Ένας πολλά υποσχόμενος ρόλος που μεταφραζόταν σε αναβαθμισμένες αρμοδιότητες, πολλά και ενδιαφέροντα projects, και επιπλέον έναν… πολύ συμπαθητικό μισθό. Το λες και καλά νέα! Στα κακά νέα της ημέρας, βέβαια, τα ταξιδιωτικά τους πλάνα μόλις είχαν ναυαγήσει. Ο Μάνος είχε δηλώσει άμεσα διαθέσιμος και η εταιρεία ήθελε να τον προσλάβει… χθες.

«Δεν μπορώ να ζητήσω άδεια, πριν καλά-καλά ξεκινήσω» είπε στη Λενιώ που δεν ήξερε τι να πρωτονιώσει, ευγνωμοσύνη ή απογοήτευση. Οι εικόνες από το συναρπαστικό εργασιακό μέλλον του Μάνου, άρχισαν να εναλλάσσονται με τις εικόνες που δεν ήταν γραφτό να ζήσουν φέτος το Πάσχα: Τα σουλάτσα στην παραλία, τις selfies με φόντο τον Φάρο, τα ατμοσφαιρικά καλντερίμια της παλιάς πόλης, την κατάνυξη του Επιτάφιου, το βροντερό πανηγύρι της Ανάστασης· και κυρίως… όλες τις σπιτικές νοστιμιές, που τόσο τους είχαν λείψει.

«Ok τα χάσαμε τα Χανιά. Θα χάσουμε και τα… πασχάλια;» είπε η Λένα χαριτολογώντας το ίδιο βράδυ. Όχι βέβαια! Το πλάνο μπορεί να άλλαξε, το αεροπλάνο να… πέταξε χωρίς αυτούς, αλλά οι ουρανίσκοι τους τουλάχιστον θα ταξίδευαν. Πώς; Ευκολάκι! Πρώτη στάση: Lidl. Θα έκαναν έγκαιρα τα ψώνια τους, οργανωμένα, με λίστα και σύστημα, ένα προς ένα διαλεγμένα και διαλεχτά τα απαραίτητα υλικά, τόσο για το μενού της Μεγάλης Εβδομάδας, όσο και για το Πασχαλινό γεύμα.

«Λοιπόν, έχουμε και λέμε… Ταραμοσαλάτα -λευκή εν λευκώ, μικρή γάμπαρη που μοσχοβολάει Αιγαίο για ένα κριθαρότο μούρλια, φάβα βεβαίως – βεβαίως, μύδια ψίχα για το απαραίτητο μυδοπίλαφο, σουπιά φιλετάκι, στην επική εκτέλεση της μαμάς μου, με σέσκουλα και πορτοκάλι – δεν υπάρχει αυτή η γεύση…» η Λενιώ σε τρελά κέφια, ετοίμαζε νοερά τη λίστα, τσεκάροντας online, πρώτα απ’ όλα τη λίστα με τα σαρακοστιανά. «Χόρτασα και δεν φτάσαμε καν στα πασχαλινά» την πείραξε ο Μάνος. «Και ποιος θα τα μαγειρέψει όλα αυτά master chef μου;» Οι δυο τους, φυσικά, με τις οδηγίες των αληθινών master chef της υπόθεσης, των μανάδων τους.

«Αυτό αγάπη μου είναι full-time job κι εγώ μόλις προσλήφθηκα!» είπε ο Μάνος, γελώντας. Μα η Λένα, που είχε ήδη κανονισμένη την άδειά της, ήταν αποφασισμένη να μην αδειάσει από τα νόστιμά της καθήκοντα. Τα απογεύματα, έβαζε στο παιχνίδι και τον Μάνο σε ρόλο sous chef. Εντάξει, μπορεί φύλλο πίτας να μην πρόλαβαν να ανοίξουν, αλλά η νηστίσιμη στριφτόπιτα από τα Lidl, με το τραγανό φύλλο και τη μυρωδάτη γέμιση σπανάκι, τα είπε όλα, στην πρώτη μπουκιά. Τσουρέκια πάντως ζύμωσαν. Παρόλο που η εκ Χανίων κρ(η)τική επιτροπή, αποφάσισε στη video κλήση ότι «δεν φούσκωσαν όσο θα έπρεπε…», ό,τι έχαναν σε εμφάνιση, το κέρδιζαν σε γεύση.

Ανήμερα το Πάσχα, η γευστική τελετουργία της Μεγάλης Εβδομάδας, κορυφώθηκε με ένα τραπέζι πανηγυρικά στρωμένο με του κόσμου τα καλά· ορεκτικά, σαλάτες, πλατό με ψαγμένα τυριά, και το highlight, κατσικάκι στη γάστρα αλά… χανιώτικα, που κατά τα λεγόμενα των φίλων τους έγινε «λουκουμάκι». Στο τέλος της γιορτής, κάπως μελαγχόλησαν οι δυο τους που ήταν μακριά από το νησί, μα τους παρηγόρησε η σκέψη πως το καλοκαίρι ήταν κοντά. Μέχρι τότε, λίγο οι δοξασμένες μαμαδίσιες συνταγές, λίγο οι τόσες νοστιμιές από τα Lidl, γευστικοί θησαυροί με αυθεντικό άρωμα Ελλάδας, είχαν καταφέρει να φέρουν την κρητική κουζίνα στην καρδιά της Αθήνας.

Τι και αν έχασαν τα Χανιά; Το στοίχημα της σπιτικής απόλαυσης το κέρδισαν και με το παραπάνω.