Αλεχάνδρο, ο άλλος Βαλβέρδε

Στην Ελλάδα το επίθετο Βαλβέρδε συνδέεται συνειρμικά με τον Ερνέστο, τον πρώην προπονητή του Ολυμπιακού και νυν της Αθλέτικ. Ο Txingurri κάθισε σε δυο διαφορετικές περιόδους στον πάγκο των “ερυθρόλευκων” και κέρδισε τον σεβασμό και την εκτίμηση όλων των ποδοσφαιρόφιλων στη χώρα μας με την ποιότητα της δουλειάς του και το ήθος του μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. Στον διαρκώς αυξανόμενο κύκλο των φίλων της ποδηλασίας στην Ελλάδα, είναι γνωστός ένας ακόμα Βαλβέρδε – Ισπανός και αυτός. Πρόκειται για τον Αλεχάνδρο, έναν από τους κορυφαίους επαγγελματίες ποδηλάτες την τελευταία 15ετία στον κόσμο. Ήρθε ή ώρα να τον γνωρίσουμε και στους υπόλοιπους. “Μαζί μας” στο σημερινό κείμενο, ο “Bala”, η “σφαίρα” δηλαδή, όπως είναι το παρατσούκλι του Αλεχάνδρο Βαλβέρδε!

Ο Alejandro Valverde Belmonte δεν είναι ένας συνηθισμένος καλός ποδηλάτης. Δεν μπορείς να τον κατατάξεις ούτε στους ανηφορίστες, ούτε στους χρονομετρίστες, ούτε στους “κλασικόμανος”, ούτε στους σπρίντερ, ούτε στους “all rounders”. Και αυτό γιατί συνδυάζει στοιχεία από όλους αυτούς, φτιάχνοντας τελικά ένα προφίλ αθλητή που δεν είναι συνηθισμένο στο πελοτόν. Το προφίλ εκείνου του ποδηλάτη που αντέχει σε όλα τα τερέν, που παίρνει παντού μεγάλες νίκες και που ακόμα και όταν δεν καταφέρνει να κερδίσει, βρίσκεται (σχεδόν) πάντοτε ανάμεσα στους καλύτερους. Ο Βαλβέρδε είναι ένας αθλητής χαμηλών τόνων, αποφεύγει τις βαρύγδουπες δηλώσεις, είναι αφοσιωμένος στο ποδήλατο, είναι αγωνιστής, έχει τρομερή θέληση και οι νίκες του είναι όλες – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων – εντυπωσιακές.

Μία από τις πρώτες επαγγελματικές νίκες του Αλεχάνδρο Βαλβέρδε με την ομάδα της Kelme στον Γύρο της Μαγιόρκα (7/2/2003)

Ο Ισπανός είναι από τους πολύ λίγους “παλιούς” που συνεχίζουν να επιβιώνουν μέχρι σήμερα, παραμένοντας στο ανώτατο επίπεδο. Συνδετικός κρίκος της “αμαρτωλής” γενιάς της ΕΠΟ με το πελοτόν του σήμερα που παλεύει για μια καθαρή ποδηλασία, ο Βαλβέρδε ανέβηκε τον δικό του “Γολγοθά” με τον διετή αποκλεισμό του, όμως επέστρεψε και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί, επιβεβαιώνοντας την αναμφισβήτητη αξία και το μοναδικό του ταλέντο. Ο “Μπάλα” είναι μέλος της άτυπης ισπανικής τριάδας που πρωταγωνιστεί από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας και μονοπωλεί τις ατομικές και εθνικές βαθμολογίες της UCI. Μαζί με τον Αλμπέρτο Κονταδόρ και τον Χοακίν Ροντρίγκεθ, έχουν συγκεντρώσει άπειρες νίκες, κρατώντας την ισπανική ποδηλασία στην κορυφή.

Ο Βαλβέρδε πάντως, ξεχωρίζει από τους άλλους δυο σε έναν ακόμα τομέα. Η γκρίνια και η κριτική που έχει “εισπράξει” από τους Ισπανούς φίλους της ποδηλασίας, δεν έχει προηγούμενο! Ήταν και παραμένουν τόσο υψηλές οι προσδοκίες των συμπατριωτών του προς το πρόσωπό του, ώστε στο παραμικρό “λάθος” ή στην πρώτη αποτυχία, οι επιθέσεις εναντίον του με υπερβολικά και άδικα σχόλια, είναι κυριολεκτικά ολομέτωπες. Ο ίδιος πάντως, κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, φροντίζει να απαντάει με μια μεγάλη νίκη, “αναγκάζοντας” τους επικριτές του να αλλάξουν τροπάρι, επιστρέφοντας στην αποθέωση. Και είναι ακριβώς το “απροσδιόριστο” αγωνιστικό του στιλ που τα προκαλεί όλα αυτά. Οι ενθουσιώδεις Ισπανοί, βλέποντάς τον να πρωταγωνιστεί σε όλα τα τερέν εδώ και σχεδόν 15 χρόνια, απογοητεύονται με δυο συγκεκριμένα πράγματα.

Το πρώτο του βάθρο σε μεγάλο Γύρο. Vuelta a España 2003, από αριστερά, Βαλβέρδε (3ος), Έρας (1ος) και Νοθάλ (2ος)

Πρώτον, το ότι δεν κερδίζει μεγάλους Γύρους (με εξαίρεση την Vuelta του 2009) και δεύτερον, ότι δεν έχει καταφέρει να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής, παρά το γεγονός ότι έχει ανέβει έξι (!) φορές στο βάθρο, επίδοση ρεκόρ στην ιστορία της ποδηλασίας. Αρκετοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι αν ο Βαλβέρδε είχε αφοσιωθεί αποκλειστικά στους μονοήμερους αγώνες και σε κάποιους εβδομαδιαίους, θα είχε μαζέψει πολύ περισσότερες νίκες από τις περίπου 70 που φιγουράρουν στο παλμαρέ του μέχρι σήμερα. Από την άλλη, μπορεί να έχει κερδίσει μόνο έναν γύρο τριών εβδομάδων, αλλά η σταθερότητά του στις συμμετοχές του στους Γύρους Γαλλίας και Ισπανίας (δεν έχει τρέξει ποτέ το Giro), είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Στο Tour έχει τερματίσει πέντε φορές στην πρώτη δεκάδα (3ος πέρυσι) και στην Vuelta έχει πλασαριστεί οχτώ φορές στην πρώτη πεντάδα, με έξι παρουσίες στο τελικό βάθρο!

Οι φίλοι του Βαλβέρδε λένε – και έχουν δίκιο – ότι το είδωλό τους είναι ο μοναδικός ποδηλάτης σε παγκόσμια κλίμακα με τόσες νίκες σε τόσο σημαντικούς μονοήμερους αγώνες και παράλληλα με τόσες πολλές παρουσίες σε βάθρα των Μεγάλων Γύρων. Γι’ αυτό και παρομοιάζουν το στιλ του – τηρουμένων πάντα των αναλογιών – με εκείνο του μεγάλου Έντι Μερξ. Όχι τόσο στον αριθμό των νικών, εκεί όπου ο Βέλγος δεν έχει ταίρι, όσο στη δυνατότητα να πρωταγωνιστεί σε όλα τα τερέν και να διεκδικεί νίκες και πλασαρίσματα παντού, είτε πρόκειται για μονοήμερους, είτε για εβδομαδιαίους, είτε για μεγάλους γύρους, είτε για παγκόσμια πρωταθλήματα. Σε τελική ανάλυση, η δήλωση του ίδιου του Αλεχάνδρο σε παλιότερη συνέντευξή του, ότι “μου αρέσει να αγωνίζομαι παντού, κάθε αγώνας αποτελεί μια ξεχωριστή πρόκληση για μένα και νιώθω την ίδια χαρά και ικανοποίηση τρέχοντας στο Λιέζ Μπαστόν Λιέζ ή στο Tour”, δίνει την απάντηση σε όσους τον κατηγορούν για τις επιλογές του στο αγωνιστικό καλεντάρι.

Με την κίτρινη φανέλα στο Γύρο Γαλλίας (Tour 2008)

Ο Βαλβέρδε ξεκίνησε από μικρός την ποδηλασία, αφού το “μικρόβιο” βρισκόταν ήδη μέσα στην οικογένεια. Ο πατέρας του, Χουάν, υπήρξε ερασιτέχνης ποδηλάτης και ο μικρός Αλεχάνδρο πήρε – δώρο – το πρώτο του ποδήλατο σε ηλικία 6 ετών. Αμέσως ξεχώρισε στις μικρές κατηγορίες των διαφόρων ομάδων της Μούρθια, στις οποίες αγωνίστηκε. Κέρδιζε όπου και αν έτρεχε, όποιοι και αν ήταν οι αντίπαλοι, με αποτέλεσμα να του δώσουν το πρώτο του παρατσούκλι, που ήταν “el imbatido”, δηλαδή ο ανίκητος! Διηγούνται παλιοί προπονητές του, ότι οι γονείς των άλλων πιτσιρικάδων, παρακαλούσαν τους γονείς του Βαλβέρδε να πουν στον γιο τους να μην κερδίζει παντού ή έστω να μην παίρνει μέρος σε όλους τους αγώνες! Το ταλέντο του ήταν πολύ μεγάλο και ο ίδιος από πολύ νωρίς άρχισε να συνδυάζει δυο τελείως διαφορετικά μεταξύ τους στοιχεία: ήταν πολύ καλός στις ανηφόρες, αλλά και στα σπριντ, κάτι σπάνιο στην ποδηλασία.

Το 1999, σε ηλικία 19 ετών, έγινε το πρώτο σημαντικό άλμα. Η πανίσχυρη ισπανική επαγγελματική ομάδα Banesto, τον πήρε στους ερασιτέχνες της. Όμως την ίδια χρονιά, ο Βιθέντε Μπέλδα, τότε μάνατζερ της επίσης ισπανικής ομάδας Kelme, του υποσχέθηκε πως αν ερχόταν στους δικούς του ερασιτέχνες και έμενε εκεί για δυο χρόνια, διατηρώντας το υψηλό του επίπεδο, θα τον έκανε στη συνέχεια επαγγελματία στην Kelme. Ο Βαλβέρδε δέχτηκε την πρόταση και άλλαξε φανέλα, συνεχίζοντας την εντυπωσιακή του βελτίωση και τη συλλογή του από νίκες και διακρίσεις, με αποκορύφωμα το χάλκινο μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες του 2001 στην Τύνιδα. Ο Μπέλδα κράτησε την υπόσχεσή του και ο Βαλβέρδε έγινε επαγγελματίας την επόμενη χρονιά. Μέσα στο 2002 δεν πήρε καμία νίκη, έλαμψε όμως στον Γύρο Ισπανίας του 2003, όπου κέρδισε δυο ετάπ, πήρε τη φανέλα της σύνθετης βαθμολογίας και τερμάτισε τρίτος στη γενική, πίσω από τους Ρομπέρτο Έρας και Ισίδρο Νοθάλ.  

Νικητής στον Γύρο Ισπανίας του 2009. Από αριστερά, Σάμουελ Σάντσεθ (2ος), Αλεχάνδρο Βαλβέρδε (1ος), Καντέλ Έβανς (3ος)

Δυο εβδομάδες αργότερα, ο μόλις 23 ετών Βαλβέρδε, έτρεξε στο Χάμιλτον των ΗΠΑ το πρώτο του παγκόσμιο πρωτάθλημα, κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο, πίσω από τον συμπατριώτη του, Ιγκόρ Ασταρλόα και μπροστά από τους Πέτερ Βαν Πέτεγκεμ και Πάολο Μπετίνι, τους οποίους ξεπέρασε στο τελικό σπριντ. Το 2004 άρχισε να σαρώνει τις νίκες στη γενική των εβδομαδιαίων γύρων: Βαλένθια, Μπούργος, Μούρθια συν ένα ετάπ στη Χώρα των Βάσκων. Στη δεύτερη συμμετοχή του στη Vuelta κέρδισε ένα ακόμα ετάπ και τερμάτισε τέταρτος λόγω μιας πτώσης που τον έκανε να χάσει πολύτιμο χρόνο. Όλα έδειχναν πως είχε ολοκληρώσει το “αγροτικό” του στην Kelme με απόλυτη επιτυχία και ήταν έτοιμος να κάνει το επόμενο, μεγαλύτερο βήμα στην καριέρα του, επιστρέφοντας στην Banesto, η οποία πλέον ονομαζόταν Illes Balears – Caisse d’Epargne, ομάδα στην οποία συνεχίζει να αγωνίζεται μέχρι και σήμερα. Το 2005, τρέχοντας για πρώτη φορά τον Γύρο Γαλλίας, πρώτευσε στο πρώτο ετάπ βουνών εκείνης της διοργάνωσης με τερματισμό στο Κουρσεβέλ των Άλπεων, κερδίζοντας στα τελευταία μέτρα τον Άρμστρονγκ.

Ο Βαλβέρδε φόρεσε τη λευκή φανέλα του καλύτερου νέου αθλητή, αλλά δυο μέρες αργότερα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λόγω μιας πτώσης στο ομαδικό χρονόμετρο που προκάλεσε έναν τραυματισμό στο γόνατο. Επανήλθε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Μαδρίτης, ήταν άφαντος στη διάρκεια όλης της διαδρομής, εμφανίστηκε όμως στα τελευταία μέτρα και στο σπριντ έχασε μόνο από τον Τομ Μπούνεν, παίρνοντας έτσι το δεύτερο αργυρό μετάλλιο στην καριέρα του. Την επόμενη χρονιά ξεκίνησε η σχέση επιτυχίας με τις κλασικές των Αρδενών. Έγινε ο πρώτος Ισπανός ποδηλάτης στην ιστορία που κέρδισε το Λιέζ Μπαστόν Λιέζ (στο σπριντ, μπροστά από τους Μπετίνι και Κούνεγκο) και αμέσως μετά νίκησε και το Flèche Wallonne, επίσης στο σπριντ, μπροστά από τους Σάντσεθ, Κρουν και Φρανκ Σλεκ. Στο Tour αναγκάστηκε και πάλι να εγκαταλείψει ενώ ήταν 5ος στη γενική, μετά από μια πτώση και μια σπασμένη κλείδα. Στη συνέχεια, στην Vuelta, κέρδισε ένα ετάπ και τερμάτισε δεύτερος στη γενική, πίσω από τον Αλεξάντερ Βινοκούροφ. Είχε στην κατοχή του την χρυσή φανέλα του πρωτοπόρου για πολλές μέρες, αλλά την έχασε στο 17ο ετάπ, μετά από μια κρίση.

Με τους Χοακίν Ροντρίγκεθ (δεξιά) και Αλμπέρτο Κονταδόρ (με την κόκκινη φανέλα) στον Γύρο Ισπανίας του 2012, όπου οι τρεις τους έδωσαν φοβερή μάχη για την τελική νίκη. Πίσω διακρίνεται ο Κρις Φρουμ

Εκεί άρχισε να δημιουργείται και η φήμη της “κακής μέρας” που ακολούθησε ως πραγματικότητα για χρόνια τον Βαλβέρδε στους μεγάλους γύρους και τον οποίο ο Ισπανός κατάφερε να ξορκίσει στον περσινό Γύρο Γαλλίας. Λίγες μέρες αργότερα, στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, ο “Μπάλα” τερμάτισε τρίτος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, πίσω από τους Μπετίνι και Τσάμπελ, παίρνοντας το χάλκινο μετάλλιο, ενώ ολοκλήρωσε τη σεζόν στην κορυφή της βαθμολογίας του UCI Pro Tour. Το 2007 έχασε από δυο Ιταλούς την πρωτιά στις κλασικές των Αρδενών (2ος στο Λιέζ Μπαστόν Λιέζ πίσω από τον Ντι Λούκα & 2ος στο Flèche Wallonne πίσω από τον Ρεμπελίν) και τερμάτισε 5ος στη γενική του Γύρου Γαλλίας. Όμως λίγο πριν το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Στουτγκάρδης έκαναν την εμφάνισή τους τα πραγματικά προβλήματα. Οι διοργανωτές θέλησαν να του απαγορεύσουν την συμμετοχή, επειδή υπήρχαν φήμες ότι το όνομά του ήταν ανακατεμένο στην Operación Puerto, ένα σκάνδαλο ντόπινγκ που εξέταζε η ισπανική αστυνομία. Τελικά ο Βαλβέρδε προσέφυγε στο CAS, όπου και δικαιώθηκε ελλείψει αποδείξεων. Η συνέχεια αυτής της υπόθεσης, θα ολοκληρωνόταν τρία χρόνια αργότερα με τον χειρότερο τρόπο για τον Ισπανό ποδηλάτη.

Το 2008 έφερε τη δεύτερη νίκη στο Λιέζ Μπαστόν Λιέζ, μπροστά από τους Ρεμπελίν και Φρανκ Σλεκ, ενώ στη συνέχεια ο Βαλβέρδε κέρδισε για πρώτη φορά το Critérium του Dauphiné, μαζί με δυο ετάπ. Εμφανίστηκε ως ένα από τα φαβορί στο Tour, κέρδισε το πρώτο ετάπ στο Plumelec, φόρεσε για δυο μέρες την κίτρινη φανέλα, όμως μια κρίση στο Τουρμαλέ τον έριξε στην τελική 8η θέση της γενικής. Λίγο μετά κέρδισε για πρώτη φορά την κλασική του Σαν Σεμπαστιάν και έκλεισε τη χρονιά με την 5η θέση της γενικής στην Vuelta και ένα κερδισμένο ετάπ, ενώ ήρθε πρώτος για δεύτερη φορά στην καριέρα του στην βαθμολογία του UCI Pro Tour. Το 2009, ο Βαλβέρδε άλλαξε την προετοιμασία του, τρέχοντας λιγότερους αγώνες την άνοιξη για να φτάσει ξεκούραστος στον Γύρο Γαλλίας. Όμως τον Φεβρουάριο ανακοινώθηκε ότι άρχισε η εξέταση στοιχείων για να διαπιστωθεί αν τελικά ο Βαλβέρδε είχε σχέση με τον Εουφεμιάνο Φουέντες, γιατρό και “αρχηγό” ενός δικτύου διακίνησης ντόπινγκ εντός και εκτός Ισπανίας.

Το βάθρο του παγκοσμίου πρωταθλήματος του 2013. Από αριστερά, Χοακίν Ροντρίγκεθ (2ος), Ρουί Κόστα (1ος), Αλεχάνδρο Βαλβέρδε (3ος)

Η υπόθεση – που είχε κλείσει προσωρινά το 2006 – άνοιξε εκ νέου από την ιταλική ολυμπιακή επιτροπή, η οποία το 2008, στο ετάπ του Tour που τερμάτισε στο έδαφός της (Πράτο Νεβόζο), είχε πάρει δείγμα αίματος στον έλεγχο αντιντόπινγκ από τον Βαλβέρδε και το είχε συγκρίνει στη συνέχεια με τα δείγματα αίματος από αθλητές, τα οποία είχαν βρεθεί στο γραφείο του Φουέντες. Το δείγμα νούμερο 18, με τα διακριτικά “Valv. Piti”, αποδείχτηκε τελικά, μετά και από την εξέταση DNA, ότι ανήκε στον Ισπανό ποδηλάτη και οι Ιταλοί του επέβαλλαν τιμωρία αποκλεισμού δυο χρόνων από αγώνες μέσα σε ιταλικό έδαφος. Απέμενε η απόφαση της UCI που θα ξεκαθάριζε αν η ποινή θα ίσχυε και στον υπόλοιπο κόσμο. Ο Βαλβέρδε κατέφυγε για μια ακόμα φορά στο CAS, αλλά περιμένοντας την τελεσίδικη απόφαση, συνέχισε να αγωνίζεται. Κέρδισε τους γύρους του Μπούργος, της Καταλονίας και του Dauphiné, αλλά δεν μπόρεσε να πάρει μέρος στο Tour, επειδή στο 16ο ετάπ ο Γύρος Γαλλίας τερμάτιζε σε ιταλικό έδαφος, εκεί δηλαδή που ο Ισπανός απαγορευόταν να τρέξει.

Ο Βαλβέρδε πήγε στην Vuelta, φόρεσε την χρυσή φανέλα του πρωτοπόρου στο 9ο ετάπ και την κράτησε μέχρι την Μαδρίτη, όπου ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, κερδίζοντας τον πρώτο μεγάλο Γύρο της καριέρας του, μπροστά από τους Σάμουελ Σάντσεθ και Καντέλ Έβανς. Στις 30 Μαΐου του 2010 και ενώ ο Βαλβέρδε είχε ξεκινήσει κανονικά την αγωνιστική σεζόν, το CAS τον τιμώρησε με αποκλεισμό δυο χρόνων, μια ποινή που ξεκίνησε να μετράει από την 1η Ιανουαρίου του 2010, κάτι που σήμαινε ότι ο Ισπανός θα μπορούσε να επιστρέψει στους αγώνες το 2012. Το Αθλητικό Διαιτητικό Δικαστήριο δέχτηκε ότι ο αθλητής είχε κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών, απέρριψε όμως το αίτημα της UCI και της WADA, να ακυρωθούν όλες οι νίκες του από το 2007 και μετά, όταν δηλαδή είχαν γεννηθεί οι πρώτες υποψίες ότι ο Ισπανός είχε σχέσεις με τον Φουέντες. Ο Βαλβέρδε κατέθεσε έφεση στο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Ελβετίας, υποστηρίζοντας ότι το δείγμα που είχε εξεταστεί και είχε θεωρηθεί δικό του, ανήκε σε άλλον αθλητή, τον Άνχελ Βιθιόσο της Kelme, κάτι όμως που επίσης απορρίφθηκε, με αποτέλεσμα η καταδικαστική απόφαση να τελεσιδικήσει.

Ο Βαλβέρδε κερδίζει το Flèche Wallonne του 2014 μπροστά από τους Νταν Μάρτιν και Μίχαλ Κβιατκόφσκι

Ο Βαλβέρδε εξέτισε την ποινή του μακριά από τα ΜΜΕ και την δημοσιότητα. Στο τέλος του 2011 η πρώην ομάδα του, που πλέον είχε μετονομαστεί σε Movistar, τον δέχτηκε πίσω με ανοιχτές αγκάλες. Ο ίδιος ποτέ δεν είπε το παραμικρό για την υπόθεση Puerto, ούτε αποκάλυψε οποιαδήποτε σχέση με τον Φουέντες. Ήταν προφανές ότι το μόνο που τον ενδιέφερε, είχε να κάνει με την επιστροφή του στην ποδηλασία. Το 2012 ξεκίνησε με ένα κερδισμένο ετάπ στην Αυστραλία και το Tour Down Under και συνεχίστηκε με την γενική στην Ανδαλουσία και ένα ετάπ στο Παρίσι-Νίκαια. Στον Γύρο Γαλλίας δεν κατάφερε να πρωταγωνιστήσει στη μάχη της γενικής, κέρδισε όμως ένα ετάπ στα Πυρηναία. Στη συνέχεια, στην Vuelta, μας χάρισε μαζί με τους Κονταδόρ και Πουρίτο, μια επική μάχη για την πρώτη θέση της γενικής, τερματίζοντας τελικά στη δεύτερη θέση της γενικής (μαζί με δυο κερδισμένα ετάπ), αναγκάζοντας τον Πιστολέρο να υποκλιθεί μπροστά του πάνω στο βάθρο της Μαδρίτης. Η σεζόν ολοκληρώθηκε με ένα ακόμα μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, το χάλκινο, πίσω από τους Ζιλμπέρ και Μπόασον Χάγκεν.

Το 2013 ξεκίνησε με μια ακόμα νίκη στη γενική της Ανδαλουσίας, όμως δεν συνεχίστηκε με την ίδια επιτυχία στις κλασικές των Αρδενών (2ος στο Flèche Wallonne και 3ος στο Λιέζ Μπαστόν Λιέζ). Στον Γύρο Γαλλίας εμφανίστηκε πολύ δυνατός, πραγματοποίησε εντυπωσιακές εμφανίσεις στα Πυρηναία και ενώ βρισκόταν στη δεύτερη θέση της γενικής, η “κατάρα” της κακής μέρας χτύπησε ξανά στο 13ο ετάπ, αυτή τη φορά με τη μορφή ενός τεχνικού προβλήματος που εξελίχθηκε σε εφιάλτη, αφού ο Βαλβέρδε έχασε πολύ χρόνο και εξαφανίστηκε από την πρώτη δεκάδα. Στη Vuelta ανέβηκε και πάλι στο βάθρο, στην τρίτη θέση, πίσω από τους Χόρνερ και Νίμπαλι, ενώ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Φλωρεντίας πήρε ένα ακόμα μετάλλιο, χάλκινο, πίσω από τους Ρουί Κόστα και Χοακίν Ροντρίγκεθ. Η αποτυχία του να συνεργαστεί σωστά στα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής με τον Πουρίτο και η ήττα και των δυο από τον Πορτογάλο, συναθλητή του Βαλβέρδε στην Movistar, ξεσήκωσαν θύελλα κριτικής και επιθέσεων εναντίον του από τα ισπανικά ΜΜΕ και τους Ισπανούς φιλάθλους, οι οποίοι τον κατηγόρησαν ευθέως για την απώλεια του τίτλου.

Ο Βαλβέρδε κερδίζει το Λιέζ Μπαστόν Λιέζ του 2015 μπροστά από τους Ζουλιάν Αλαφιλίπ και Χοακίν Ροντρίγκεθ

Ακόμα και ο εκλέκτορας της Εθνικής Ισπανίας, Χαβιέρ Μίνγκεθ, έριξε την ευθύνη στον Βαλβέρδε, ο οποίος περιορίστηκε στο να δηλώσει: “Ο Κόστα ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Πίστευα ότι ο Πουρίτο θα κέρδιζε, αλλά ο Ρουί επιτάχυνε με πολλή δύναμη στη στροφή. Εγώ ακολουθούσα πίσω από τον Νίμπαλι πολύ κουρασμένος και δεν μπόρεσα να τον πιάσω. Δεν μένει κάτι άλλο, από το να τον συγχαρούμε για τη νίκη του”. Το 2014 ξεκίνησε με συνεχόμενες νίκες για τον Βαλβέρδε, ο οποίος ήρθε πρώτος στην Ανδαλουσία, στη Μούρθια, στην Ρόμα Μάξιμα και στο Flèche Wallonne (μπροστά από τους Νταν Μάρτιν και Κβιατκόφσκι). Τέσσερις μέρες αργότερα, δεν μπόρεσε να κάνει το νταμπλ, τερματίζοντας 2ος στο Λιέζ Μπαστόν Λιέζ, πίσω από τον Γκέρανς. Λίγο πριν το Tour, έγινε για πρώτη φορά πρωταθλητής Ισπανίας στην ατομική χρονομέτρηση, όμως στον Γύρο Γαλλίας δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τις εγκαταλείψεις των Φρουμ και Κονταδόρ, μένοντας τελικά εκτός βάθρου στην τέταρτη θέση, αφού δεν άντεξε στα Πυρηναία. Πήρε μέρος και στην Vuelta, όπου περιορίστηκε στην τρίτη θέση, πίσω από τους Κονταδόρ και Φρουμ, ενώ έκλεισε τη χρονιά με ένα ακόμα μετάλλιο (το έκτο!) στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, τερματίζοντας πίσω από τους Κβιατκόφσκι και Γκέρανς, κερδίζοντας παράλληλα την πρώτη θέση στο UCI World Tour.

Και φτάνουμε στην περσινή σεζόν, μια από τις πιο πετυχημένες στην καριέρα του Βαλβέρδε, αφού πέτυχε για δεύτερη φορά το νταμπλ των Αρδενών (Flèche Wallonne & Λιέζ Μπαστόν Λιέζ) και κατάφερε επιτέλους να ανέβει στο βάθρο του Γύρου Γαλλίας, μετά από μια φανταστική εμφάνιση όπου για πρώτη φορά ήταν απολαυστικός από την αρχή μέχρι το τέλος, ξορκίζοντας την περίφημη “κακή μέρα” του παρελθόντος. Στο Tour μοιράστηκε τα γαλόνια του αρχηγού με τον Κιντάνα, άντεξε σε όλες τις ανηφόρες και όταν τερμάτισε στην κορυφή του Αλπ ντ’Ουέζ την προτελευταία μέρα του αγώνα, ξέροντας πλέον ότι είχε εξασφαλίσει την τρίτη θέση (πίσω από Φρουμ και Κιντάνα, αλλά μπροστά από Νίμπαλι και Κονταδόρ), ξέσπασε σε λυγμούς χαράς για “το όνειρο που έγινε πραγματικότητα”, όπως δήλωσε λίγο αργότερα στους δημοσιογράφους. Είχε προηγηθεί και το πρωτάθλημα Ισπανίας, το πρώτο του στο αγώνισμα αντοχής, ενώ η σεζόν έκλεισε πανηγυρικά με την δεύτερη συνεχόμενη (και τέταρτη συνολικά) πρωτιά στη βαθμολογία του UCI World Tour.

Ο Βαλβέρδε στον περσινό Γύρο Γαλλίας, μπροστά από τους Κρις Φρουμ, Νάιρο Κιντάνα και Βιντσέντσο Νίμπαλι (2015)

Στις 25 Απριλίου ο Αλεχάνδρο Βαλβέρδε θα κλείσει τα 36 του χρόνια και λίγες μέρες αργότερα θα πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του στον Γύρο Ιταλίας. Τα χρόνια περνούν, αλλά ο “Μπάλα” είναι σαν το παλιό, καλό κρασί. Προς το παρόν, όχι μόνο αντέχει, αλλά παραμένει στην κορυφή ενός αθλήματος που τον τιμώρησε, αλλά παράλληλα του έδωσε την ευκαιρία να αποδείξει ότι και χωρίς τη βοήθεια απαγορευμένων ουσιών, μπορεί να συνεχίσει να είναι πρωταγωνιστής. Οι νίκες του, η σταθερότητα, η συνέπεια και η μαχητικότητα τον διατηρούν εδώ και χρόνια στην πρώτη γραμμή. Η εκρηκτικότητά του στις μικρές, απότομες ανηφόρες, είναι σημείο κατατεθέν ενός αθλητή που μας έχει χαρίσει αμέτρητες θεαματικές στιγμές. Και είμαστε σίγουροι ότι θα συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον, μέχρι να αποφασίσει να κατέβει από το ποδήλατο. Όσο όμως θα γυρνάει τα πεντάλ, θα τον παρακολουθούμε είτε στις κλασικές, είτε στους μεγάλους Γύρους, είτε στα παγκόσμια πρωταθλήματα, με την ευχή να τον δούμε κάποια στιγμή να φοράει τη φανέλα με τα χρώματα της ίριδας, μαζί με το χρυσό μετάλλιο, το μοναδικό που λείπει από την μεγάλη συλλογή του. Aupa Alejandro!

Πηγές: As, Marca, cyclingnews.com, inrng.com, velonews.com, ciclismoafondo.es, dorsal51.com

Βίντεο: Highlights 2012-2015, Alejandro Valverde

Βίντεο: Η πρώτη νίκη του Βαλβέρδε σε ετάπ του Γύρου Γαλλίας (2005)

Βίντεο: Η νίκη του Αλεχάνδρο Βαλβέρδε στο περσινό Fleche Wallonne (2015)