Για τα Καλογεράκια, όλα είναι θέμα του πού πήγαινες σχολείο

Δύο, αλλά σαν ένα. Τα αδέρφια Καλογεράκη ή αλλιώς τα Καλογεράκια, 15 χρόνια πλέον στο χώρο της μουσικής, εξακολουθούν να είναι νέοι «πατώντας» πάνω σε μία από τις παλαιότερες μορφές τέχνης: την ποίηση. Έτσι έγινε και με την τελευταία τους κυκλοφορία, Τα Παραμύθια της Μελπομένης.

Ο Παντελής και ο Μιχάλης, με τον έκτο δίσκο τους, πειραματίζονται, ενώνουν τη μουσική με την ποίηση σύγχρονων και κλασικών δημιουργών, όπως οι Μιχάλης Γκανάς, Κατερίνα Γώγου και Μάρθα Φριντζήλα, την οποία ακούμε στη δεύτερη ενότητα από το υλικό που ηχογραφήθηκε στις ζωντανές εμφανίσεις της περασμένης σεζόν (2024-2025) στο Κύτταρο.

Και μπορεί η αφορμή για να γίνει αυτή η συνέντευξη να ήταν Τα Παραμύθια της Μελπομένης, όμως μιλήσαμε και για τις αλλαγές στη ζωή τους, το πώς λύνονται τυχόν καλλιτεχνικές διαφωνίες αλλά και για την «βιολογική ανάγκη να μιλάς» για τα όσα συμβαίνουν γύρω σου.

Να ξεκινήσουμε με κάτι που είναι πολύ δύσκολο να μη σκεφτεί κάποιος όταν μιλάει μαζί σας. Έχετε μεγάλη αδυναμία στη Μάρθα Φριντζήλα. Έχω ακούσει ότι είναι ένα ιδιαίτερο και πολύ δοτικό άτομο.

Π: H Μάρθα είναι πέρα από τις λέξεις, ό,τι πολυτιμότερο.

Μ: Με τη Μάρθα έχουμε ιστορία που ξεκινά το 2012, έχουμε συνεργαστεί στον πρώτο μας δίσκο Βουκολικόν (2015) στον τέταρτο δίσκο μας Ρεμπώτικα (2021) και τώρα με Τα Παραμύθια της Μελπομένης (2024) ενώ έχουμε ήδη βγάλει δύο τραγούδια από τη δουλειά που ετοιμάζουμε παρέα σε δική της ποίηση και δική μου μουσική. Στο Κύτταρο τη σεζόν που πέρασε τη βγάλαμε παρέα. Και ήταν η πιο όμορφη στιγμή για μένα.

Νούμερο ένα λόγος διαφωνίας και ο νούμερο ένα λόγος για να τα βρείτε. Ρωτάω γιατί, εκτός από το επαγγελματικό, είναι αναγκαστικά πολύ προσωπικό αυτό που έχετε οπότε θα υπάρχουν και στιγμές που βγαίνει και στη μουσική, ίσως τη στιγμή που ετοιμάζεται κάτι καινούργιο.

Μ: Όταν ετοιμάζουμε κάτι καινούργιο υπάρχει λαχτάρα και χαρά, δεν έχουμε ποτέ άγχος ή στρες για το καινούργιο. Οι διαφωνίες μας είναι κυρίως σε προσωπικά ζητήματα, επαγγελματικά έχουμε βρει τον τρόπο και συνεργαζόμαστε άρτια.

Π: Δεν διαφωνούμε κάπου, τουλάχιστον δεν μου έρχεται κάτι, συμφωνούμε στα πάντα, ίσως γι’ αυτό κάνουμε τέχνη παρέα παρόλο που είναι τόσο προσωπικό αυτό που έχουμε.

Τώρα που ωρίμασαν (καλά, όχι ακριβώς) κάπως μέσα σας Τα παραμύθια της Μελπομένης, τι κρατάτε από τον δίσκο; Υπάρχουν στοιχεία που θα θέλατε να μεταφέρετε ή να εξελίξετε και στις επόμενες δουλειές;

Π: Κάθε τι που κάνουμε το μεταφέρουμε στις επόμενες δουλειές μας. Για εμένα οι δίσκοι και οι νέες κυκλοφορίες εξυπηρετούν τις παραστάσεις μας.

Μ: Υπάρχει αρκετά το πολιτικό στοιχείο των τραγουδιών που είχα ανάγκη να επικοινωνήσω. Τα Κορίτσια της Μάρθας με τη φωνή της Νεφέλης Φασούλη, του Σταύρου Tσαντέ, της Δελογιάννη εστιάζει στην πατριαρχία, στη φαλοκρατίλα, το ποίημα του Pessoa μιλάει για τη βλακεία του πολέμου, το ποίημα της Γώγου, του Μοσχοβάκου, του Ρουμί «Μη μένεις κοντά σε μαλάκα άνθρωπο».

Λίγα λόγια για τη διαδικασία, πώς φτάσατε στα συγκεκριμένα ποιήματα και τις συνεργασίες;

Μ: Η διαδικασία έχει ξεκινήσει χρόνια πριν, υπάρχουν 2-3 ποιήματα που μελοποίησα πριν 10-15 χρόνια και απλά ταίριαξαν στη συγκεκριμένη δουλειά. Το πώς φτάνω κάθε φορά σε ένα ποίημα είναι άλλη ιστορία, ωστόσο οι συνεργασίες και οι επιλογές των τραγουδιών επιλέγονται από μια δεξαμενή υλικού και ανάλογα την ανάγκη επιλέγουμε τα ποιήματα. Η ανάγκη μου τώρα είναι να τραγουδήσω, να υποστηρίξω το αυτονόητο, το προφανές.

Σας παρακολουθώ και στο TikTok, όπως και τους περισσότερους καλλιτέχνες πλέον. Είναι δίκοπο μαχαίρι ή απλά ένα ακόμη εργαλείο δουλειάς;

Π: Προσωπικά έχω TikTok αρκετά χρόνια και χαζεύω εκεί διάφορα, από drag queens μέχρι και ειδησεογραφικά προφίλ. Είναι ένα εργαλείο δουλειάς, δεν το βλέπω καθόλου σαν κάτι κακό. Ίσα-ίσα, το προτιμώ από το Instagram.

Μ: Δεν βλέπω σε τι είναι χειρότερο το TikTok από το Instagram ή το Facebook. Όλα τους είναι Μέσα που χειραγωγούν και αποβλακώνουν. Θεωρούμε πως είναι εργαλείο, ωστόσο πολλοί το πληρώνουν για να τους προωθεί περισσότερο. Και εκεί σκέφτομαι, τελικά ποιος είναι το εργαλείο;

Μίλησα με τη Νεφέλη Φασούλη πρόσφατα και μου είπε ότι είναι άτομο που δεν μπορεί να μείνει σιωπηλό απέναντι σε όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Θεωρείται ότι υπάρχει «απαίτηση» από τους καλλιτέχνες να παίρνουν θέση και πόσο εύκολο είναι αυτό;

Π: Δεν θεωρώ πως υπάρχει απαίτηση από τους καλλιτέχνες, πιο πολύ είναι βιολογική ανάγκη να μιλάς για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για τη γενοκτονία που συμβαίνει μπρος στα μάτια μας αλλά και για την τρομακτική σιωπή και άρνηση της πραγματικότητας από τις κυβερνήσεις.

Μ: Υπάρχει ανάγκη όλων των ανθρώπων να φωνάξουμε για τη γενοκτονία, για την υποκρισία, τη συγκάλυψη, τις ευθύνες και τη διαφθορά της Ευρώπης και της Αμερικής. Οι καλλιτέχνες πιστεύω παίρνουν θέση με τη στάση τους στα πράγματα. Και η σιωπή είναι θέση.

Από το 2010 μέχρι και σήμερα τι διαφορές έχετε εντοπίσει στον εαυτό σας; Και στη μουσική όσο και σε προσωπικό επίπεδο, σαν άνθρωποι.

Nikolas Kalogerakis

Μ: Έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε που ήρθαμε στην Αθήνα με τον Παντελή. Στη μουσική η διαφορά είναι πως έχουμε κυκλοφορήσει 6 δισκογραφικές δουλειές, μια ταινία μικρού μήκους, έχουμε παίξει τη μουσική μας και έχουμε συνεργαστεί με καλλιτέχνες που θαυμάζουμε – ηθοποιούς, μουσικούς, ερμηνευτές, ποιητές. Δεν έχω βιαστεί σε αυτά τα 15 χρόνια ούτε να καταφέρω κάτι, ούτε να αποδείξω κάτι. Το κάνω και θα συνεχίσω να το κάνω γιατί μου αρέσει.

Σε προσωπικό επίπεδο δεν έχουν αλλάξει πολλά, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, χαρές, γλέντια και λύπες. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια (από τον COVID και μετά) προσωπικά είμαι σούπερ.

Σαν άνθρωπος όμως που υπάρχει σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που βρωμάει λεφτά, εξουσία, ανταγωνισμό προσπαθώ πάντα να θυμίζω πως όλα είναι θέμα τάξης, οικονομικής επιφάνειας και το πού πήγαινες σχολείο. Στο τέλος της μέρας βλέποντας την αδικία και το μέτριο να κυβερνά, το λάθος, το κέρδος, την ανάπτυξη, την αυτοάμυνα, τα κυριαρχικά δικαιώματα, πάντα λέω «κι εμείς θα ζήσουμε, και θα περάσουμε και καλά». Δεν θα νικήσει το σκοτάδι τους. Δεν θα ξεχάσουμε. Κι αν δεν μπορούμε να τους ανατρέψουμε, εμείς σε μια γωνιά θα αγαπιόμαστε.

Π: Ε, καλά, άλλος άνθρωπος εντελώς είμαι από το 2010. Εδώ αισθάνομαι άλλος άνθρωπος από το 2020 μέχρι τώρα. Και σε σχέση με την τέχνη μου και ως άνθρωπος και σε προσωπικό επίπεδο. Διαρκώς αλλάζω κι εξελίσσομαι.

Υπάρχει κάτι σε ποίηση – μιας και βρίσκεται στον πυρήνα του έργου σας – που να διαβάσατε πρόσφατα και να σας άρεσε;

Π: Tο έργο του Kae Tempest, Για τη σύνδεση.

Μ: Τελευταία ποιήματα που διάβασα – μάλλον διάβασα ξανά – ήταν του Γιώργου Χρονά.

Αν έπρεπε, για κάποιο λόγο, να επιλέξετε: Διάβασμα ή μουσική;

Μ: Σίγουρα το διάβασμα επιλέγω επειδή διαβάζω περισσότερο από όσο γράφω ή ακούω μουσική.

Π: Μουσική, πάντα μουσική. Αφού ακόμα κι όταν διαβάζω μουσική ακούω.

Καλοκαιρινά και όχι μόνο σχέδια; Πού θα σας βρει κάποιος;

Μ: Όταν ο μήνας δεν έχει “ρ”, το κρασί θέλει νερό. Θα πάμε φέτος Αστυπάλαια, Τήνο, Καβάλα, Χαλκιδική, Κρήτη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα και αλλού. Βρείτε μας στα social media και θα ενημερωθείτε για όλα.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ