Για την Χριστίνα Μηλιού η μουσική δεν ήταν ποτέ δουλειά

Από μικρή ήξερε ότι η μουσική δεν είναι απλώς ήχος – είναι τρόπος να ανασαίνεις, να επικοινωνείς, να αντέχεις. Σήμερα, χρόνια μετά, η Χριστίνα κοιτά πίσω και θα έλεγε στη νεότερη εκδοχή του εαυτού της να μη φοβάται. Να πιστεύει πιο πολύ στη φωνή της – όχι μόνο στη φωνή που ακούγεται, αλλά και σ’ εκείνη που ψιθυρίζει μέσα σου τις πιο μεγάλες αλήθειες.

Η διαδρομή της δεν ήταν στρωμένη. Είχε αμφιβολίες, είχε στιγμές που ένιωθε αόρατη, που ήθελε να τα παρατήσει. Όμως η μουσική πάντα την κράταγε. Όχι ως υποχρέωση, αλλά ως ανάγκη. Στην κουβέντα μας, μιλά ανοιχτά για εκείνες τις φορές που χρειάστηκε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, για τα live που θυμάται όχι επειδή ήταν εντυπωσιακά, αλλά επειδή ήταν αληθινά, για τα παιδικά χρόνια που τη σημάδεψαν και τη διαμόρφωσαν.

Δεν την ενδιαφέρει πια αν κάτι είναι «εμπορικό». Την ενδιαφέρει να είναι αληθινό. Να κάνει μουσική που βρίσκει χώρο στις καρδιές των άλλων. Γιατί τελικά, αυτό είναι το μόνο που μένει.

Αν γύριζες πίσω στην αρχή της μουσικής σου διαδρομής, τι θα έλεγες στη νεότερη Χριστίνα;

Θα της έλεγα να μη φοβάται και να πιστεύει περισσότερο στον εαυτό της και στις δυνατότητές της. Να πιστεύει περισσότερο στη φωνή της, όχι μόνο τη φωνή της κυριολεκτικά, αλλά και στη φωνή μέσα της.

Υπήρξαν στιγμές που αμφισβήτησες τον εαυτό σου ή ένιωσες πως θες να τα παρατήσεις; Τι σε κράτησε;

Πολλές. Δεν είναι εύκολος ο χώρος και δε συγχωρεί πάντα την ευαισθησία. Υπήρχαν μέρες που ένιωθα αόρατη, που αναρωτιόμουν αν έχει νόημα. Αλλά με κρατούσε πάντα η ανάγκη να πω όσα δεν μπορούσα να πω αλλιώς. Η μουσική για μένα δεν ήταν ποτέ δουλειά -ήταν καταφύγιο.

Ποια συνεργασία ή live μέχρι σήμερα κουβαλάς πιο έντονα μέσα σου και γιατί;

Κουβαλάω μέσα μου έντονα όσα live είχαν αλήθεια. Δεν έχει να κάνει απαραίτητα με το πόσο μεγάλο ήταν το stage ή πόσο κόσμο είχε. Μπορεί να είναι μια στιγμή που κοιτάς το κοινό και βλέπεις κάποιον να δακρύζει σιωπηλά ή κάποιον να χαμογελάει πλατιά και να χορεύει σαν να ερωτεύεται ξανά μέσα από τα τραγούδια. Για τέτοιες στιγμές σαν αυτές κάνω αυτό που κάνω και δεν τις αλλάζω με τίποτα.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου καλλιτεχνικά σε μερικά χρόνια; Τι θα ήθελες να έχεις κατακτήσει;

Τα όνειρα δεν έχουν ταβάνι και κάθε χρονιά θέτω και πιο υψηλούς στόχους και ανεβάζω τα στάνταρ μου, κι όπου με βγάλει. Σε ένα πιο γενικό πλαίσιο πάντως θα ήθελα να έχω καταφέρει να μιλήσω ακόμα πιο βαθιά μέσα στους ανθρώπους. Να έχω βγάλει τραγούδια που να γίνονται «δικά τους», να νιώθουν πως γράφτηκαν για εκείνους και να γίνουμε ένα. Και ίσως να έχω ταξιδέψει τη μουσική μου πιο μακριά -όχι γεωγραφικά, αλλά ουσιαστικά.

Ετοιμάζεις νέο υλικό; Αν ναι, τι να περιμένουμε; Κάτι πιο προσωπικό, πιο πειραματικό ή επιστροφή σε γνώριμους ήχους;

Στόχος τώρα είναι ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Νιώθω ότι ήρθε η ώρα να ειπωθούν αλήθειες πιο καθαρά. Δε με νοιάζει πια αν είναι εμπορικές ή όχι, με νοιάζει να είναι δικές μου. Να δει ο κόσμος όλες μου τις πλευρές.

Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν γρήγορα στη μουσική βιομηχανία, τι σε κρατά γειωμένη και αυθεντική ως καλλιτέχνιδα;

Η ανάγκη να λέω την αλήθεια μου. Δεν μπορώ να τραγουδήσω κάτι που δε νιώθω. Δε με αφορά το viral, με αφορά να μείνει κάτι. Με κρατά η επαφή με τον κόσμο μετά από ένα live, όταν έρχονται και μου λένε: «Αυτό το τραγούδι είμαι εγώ».

Πώς ήταν η σχέση σου με τη μουσική όταν ήσουν παιδί; Ήταν παρούσα στο σπίτι, στη ζωή σου, στο σχολείο;

Η μουσική είναι όλη μου η ζωή. Μέσα σε αυτή μεγάλωσα, ήταν σαν αέρας που αναπνέεις, μέσα στο σπίτι μου λόγω των γονιών μου. Με θυμάμαι στο σχολείο να γράφω στιχάκια και να προσπαθώ να τα κάνω τραγούδια, Να παίζω πιάνο και να μαζεύω τις συμμαθήτριες στα διαλείμματα για να τους μάθω τη χορογραφία που έφτιαχνα σπίτι μόνη μου την προηγούμενη μέρα.

Και χαίρομαι πολύ που μεγάλωσα έτσι γιατί άσχετα με το γεγονός ότι ακολούθησα κι εγώ αυτόν τον δρόμο, η μουσική παιδεία γενικότερα προσφέρει στον άνθρωπο πνεύμα και ευαισθησία. Και ειδικά στην εποχή μας που κάπως χάθηκε η μαγεία του αυθόρμητου και του αληθινού, κρατιέμαι απ’ όλα αυτά και παραμένω το κορίτσι εκείνο που ήμουν στο σχολείο.

Υπάρχει κάποια ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια που αισθάνεσαι ότι σε καθόρισε ως άνθρωπο ή ως καλλιτέχνιδα;

Σε μια γιορτή στο σχολείο τραγούδησα ένα δύσκολο τραγούδι μόνη μου παίζοντας πιάνο. Έκανα μια κορόνα στο τέλος και παρόλο που ήμουν σωστή τονικά, τα παιδιά με κορόιδεψαν. Ίσως, τους φάνηκε υπερβολικό ή απλώς δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Είχα στεναχωρηθεί πολύ γιατί ήμουν κ πολύ μικρή και άρχισα να αμφισβητώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Όταν γύρισα σπίτι η μαμά μου με αγκάλιασε και μου είπε ότι θα έρθει η μέρα που όλα αυτά τα παιδιά θα έρχονται και θα με χειροκροτούν ακριβώς επειδή θα κάνω μια τέτοια κορόνα.

Και έτσι ακριβώς έγινε. Έχω κρατήσει επαφές με πολλά από τα παιδιά που ήμασταν μαζί στο σχολείο και στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων της πορείας μου έρχονται, και χωρίς να το θυμούνται, με επιβραβεύουν και με χειροκροτούν για όλα αυτά που κάποτε με κορόιδευαν. Και κάθε φορά θυμάμαι εκείνη τη γιορτή της 17 Νοέμβρη και τα λόγια της μητέρας μου.

Πόσο χώρο αφήνεις στην προσωπική σου ζωή μέσα στο φορτωμένο πρόγραμμα που απαιτεί η δουλειά σου; Είναι εύκολο να βρεις ισορροπία;

Η ισορροπία είναι δύσκολη, ειδικά όταν η δουλειά σου είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη. Στην προκειμένη φάση δεν έχω καν προσωπική ζωή. Τον λίγο ελεύθερο χρόνο που θα βρω τον περνάω με τους φίλους μου. Δεν πιστεύω όμως πως δεν υπάρχει χώρος ή χρόνος για μια σχέση στη ζωή μου. Απλώς δεν έχω βρει ακόμα αυτό τον άνθρωπο που να εκπέμπει στην ίδια συχνότητα με μένα.

Όταν τον συναντήσω θα το καταλάβω πιστεύω και θα το καλοδεχτώ με όλη μου την καρδιά.

Τι σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη, πέρα από τη μουσική; Υπάρχει κάτι μικρό, καθημερινό, που δεν αλλάζεις με τίποτα;

Με κάνουν ευτυχισμένη τα μικρά που δεν έχουν χειροκρότημα: ένας καφές με φίλους, μια βόλτα με μουσική στα ακουστικά, η σιωπή μετά από μια γεμάτη μέρα.
Κι αν υπάρχει κάτι που δεν αλλάζω, είναι η αλήθεια μου. Ακόμα κι όταν κοστίζει.

***Αυτή την περίοδο η Χριστίνα Μηλιού κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Τα τραγούδια της, με πιο πρόσφατο το «Ένας Μήνας Και Κάτι», κυκλοφορούν από την Panik Platinum.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ