Ανδρέας Παπακωσταντίνου
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Γιωργή Τσουρή, αν μπει κλέφτης στο σπίτι σου, πού να ψάξει για το ‘Βραβείο Χορν’;

Μια συζήτηση για την ελληνική επαρχία, τον Οικονομίδη και τα '170 Τετραγωνικά' με έναν απ' τους καλύτερους νέους Έλληνες ηθοποιούς.

Ο λόγος που είδα τα ‘170 Τετραγωνικά’ εξ αρχής ήταν εξαιρετικά ταπεινός, το αναγνωρίζω. Είχαν προλάβει να μου πουν ότι η ιστορία αυτής της θεατρικής παράστασης διαδραματίζεται στη Θήβα και ως ντόπιος, ήθελα να δω από κοντά τι μπορεί να λένε -και κυρίως να δείχνουν- για τη μικρή μου πόλη. Και μπορώ να πω ότι της φέρθηκαν αρκετά έντιμα.

Τώρα, για το πόσο καλό όμως αποδείχθηκε το έργο και πόσο σπουδαίος ο πρωταγωνιστής και συγγραφέας του, δεν χρειάζεται να πω κουβέντα. Μιλάει από μόνη της η βράβευσή που ακολούθησε.

Πέντε ημέρες πριν την επιβολή της καραντίνας, ο Γιωργής Τσουρής κέρδισε το ‘Βραβείο Χορν’ -άλλη μία διάκριση για τη Θήβα προφανώς-, το θεατρικό βραβείο που δίνεται κάθε χρόνο σε έναν νέο ηθοποιό. Ο χρυσός σταυρός που φορούσε ο Δημήτρης Χορν πέρασε στα χέρια του, αλλά δυστυχώς οι εξελίξεις πια μας είχαν προλάβει όλους. Και αυτή η παράσταση αλλά και η δεύτερη εξαιρετική παράσταση της θεατρικής του ομάδας, ‘Ο Χαρτοπόλεμος’, κατέβηκαν αναγκαστικά.

Μίλησα μαζί του πριν από μερικές ημέρες για τα ‘170 Τετραγωνικά’, την επαρχία και την ελληνική οικογένεια που είναι πάντα κομβική αναφορά στα έργα του.

Δεν μπορούσα όμως να μην ξεκινήσω την κουβέντα μας με την ερώτηση, που πάντα ήθελα να κάνω σε όποιον βρίσκεται σε μια αίθουσα και περιμένει να μάθει αν θα είναι ο ίδιος ο νικητής ενός βραβείου.

Όσο περίμενες την ανακοίνωση του ονόματος του νικητή, είχες αγωνία; Είχες σκεφτεί ότι έπρεπε να κάνεις ότι χαμογελάς ακόμα και αν δεν το πάρεις, όπως στα Όσκαρ;

Όχι, εγώ είμαι σαν τον Τζόι Τριμπιάνι, θα έβριζα (γέλια). Κατ’ αρχάς ήμουν πολύ χαρούμενος που ήμουν εκεί, που ήμουν συνυποψήφιος με τέσσερα πολύ λαμπερά παιδιά και δεν το λέω τώρα από ψευτογεναιοδωρία ή οτιδήποτε, είναι τέσσερις πολύ ωραίοι άνθρωποι και ηθοποιοί, οπότε ένιωθα καλά. Έτυχε να είναι και η βραδιά που ήταν παρόντες και οι είκοσι προηγούμενοι νικητές του βραβείου για τα εικοσάχρονα του θεσμού. Ουσιαστικά ήταν ένα πολύ ωραίο reunion.

Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν κάτι, απλά είχα την αίσθηση ότι δεν θα πάρω εγώ το βραβείο οπότε δεν είχα προετοιμάσει και λόγο. Είχα στο μυαλό μου ότι αν παρ’ ελπίδα μου το δώσουν, να βρω την ψυχραιμία -γιατί είναι πολύ αγχωτικό να μιλάς μετά από μια βράβευση- να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που πρέπει να ευχαριστήσω.

Γιωργής Τσουρής Χαρτοπόλεμος 170 τετραγωνικα βραβείο χορν NDP Photos

Και ευχαρίστησες εννοείται και τον φίλο σου τον Βαγγέλη τον Ρωμνιό, ο οποίος δεν ζει πια.

Ναι, ο οποίος είναι ακόμα μέλος της ομάδας μας, ακόμα και από εκεί που βρίσκεται διότι στην πραγματικότητα αυτό το οποίο συνεχίζουμε και φτιάχνουμε είναι το πλάνο που μαζί ονειρευτήκαμε πριν από 8-9 χρόνια.

Αν έρθει κάποιος σπίτι σου για να κλέψει τον σταυρό του Χορν, πού να ψάξει;

Αν έρθει κάποιος για να τον κλέψει θα πρέπει να κάνει πολύ γερό ριφιφί, δεν θα αναφέρω όμως σε ποια τράπεζα. Τον πήγα σε θυρίδα. Δεν ρισκάρισα τίποτα, έπαιξα στα σίγουρα. (γέλια)

Έχεις κάποια αγαπημένη σκηνή από ταινία του Χορν; 

Μ’ αρέσουν διάφορα στιγμιότυπα, αλλά μ’ αρέσει πολύ απ’ το ‘Αλίμονο στους νέους’, ένα σημείο που γίνεται νέος και κάνει κάτι παιχνιδίσματα στα σκαλοπάτια της Πλάκας, χοροπηδάει, ξαφνικά είναι πραγματικά σαν παιδάκι. Δεν έχει μόνο μια νεανικότητα, έχει μια παιδικότητα, μια πρωτογένεια, ένα πράγμα το οποίο πιστεύω το ακτινοβολούσε σε όλες τις ηλικίες ως ηθοποιός. Και απ’ αυτά που ακούω και διαβάζω γι’ αυτόν, καταλαβαίνω ότι ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος κατάφερνε πάντα να έχει επαφή με το παιδί μέσα του.

Δεν είναι όμως και λίγο γκαντεμιά που πήρες το βραβείο και λίγο μετά έκλεισαν όλα; 

Αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που επιλέγει κανείς να δει τη ζωή. Τα πράγματα έρχονται σε διαφορετικές χρονικότητες για τον καθένα, ο καθένας έχει το timing το δικό του, και η ζωή έχει τις δικές της συγκυρίες. Γιατί να σκεφτεί κάποιος “τι κρίμα τώρα που πήρα το ‘Βραβείο Χορν’ έκλεισε το θέατρο” και να μη σκεφτεί “ευτυχώς που πρόλαβα και παρουσίασα αυτήν την παράσταση”; Γιατί να μη σκεφτεί “ευτυχώς που τόσοι σπουδαίοι άνθρωποι από τον χώρο την είδαν και την επιβράβευσαν, και ακόμα καλύτερα, ευτυχώς που πρόλαβε το κοινό να τη δει και να την αγαπήσει”.

Γιωργής Τσουρής Χαρτοπόλεμος 170 τετραγωνικα βραβείο χορν Ανδρέας Παπακωσταντίνου

Βλέπεις αισιόδοξα δηλαδή γενικά τα πράγματα.

Νιώθω πολύ ευλογημένος, περάσαμε πολύ δύσκολα το τελευταίο τρίμηνο, αλλά αυτό που με κράτησε είναι ότι καταφέραμε εμείς σαν ομάδα να δώσουμε το παρόν μας και να αφήσουμε και ανοιχτούς λογαριασμούς. Προλάβαμε δηλαδή να συναντήσουμε το κοινό και να φτιάξουμε μία συνθήκη για να περιμένει να μας ξανασυναντήσει.

Είμαι πολύ αισιόδοξος ότι όταν τα πράγματα θα πάνε καλύτερα και -με ασφάλεια πάντα και με λίγη τύχη που θα χρειαστεί σίγουρα ο πλανήτης- οι άνθρωποι θα αγκαλιάσουν ξανά τη δουλειά μας.

Πότε θα την ανεβάσετε ξανά την παράσταση;

Υπάρχει μια πολύ μεγάλη πιθανότητα η παράσταση αυτή να παιχτεί ξανά μέσα στην επόμενη σεζόν. Είμαστε σε συζητήσεις, υπάρχει η διάθεση και η διαθεσιμότητα από όλους. Μάς έκοψε κάπου στη μέση του ταξιδιού αυτό το πράγμα που συνέβη. Παίρνω και μηνύματα από το κοινό, από πολλούς που θέλουν να τη δουν.

Και εγώ σκέψου την είδα δυο βδομάδες πριν κλείσουν τα πάντα.

Παίζαμε γεμάτοι μέχρι και την τελευταία ημέρα πριν διακόψουμε.

Γιωργής Τσουρής Χαρτοπόλεμος 170 τετραγωνικα βραβείο χορν Ανδρέας Παπακωσταντίνου

Τελευταία ερώτηση για το βραβείο, ειλικρινά. Το περίμενες;

Δεν περίμενα ούτε καν την υποψηφιότητα. Και δεν μπλοφάρω. Ο λόγος είναι ο εξής: ένιωθα σε αυτήν την παράσταση πολύ περισσότερο συντελεστής εκτός σκηνής, παρά ηθοποιός.

Τα τελευταία 3-4 χρόνια που είμαι  στο τιμόνι μίας θεατρικής εταιρείας, της ‘Ma Non Troppo’ -έχουμε κάνει μέχρι στιγμής 7 παραστάσεις και τώρα ξεκινάμε την 8η- νιώθω ότι είμαι πολυθεσίτης και ερημοσπίτης, δηλαδή γράφω κείμενο, οργανώνω την παραγωγή, φτιάχνω το μουσικό περιβάλλον, φτιάχνω τις εγκαταστάσεις, τα βίντεο που συχνά συνοδεύουν μία παράσταση, έχω κρατήσει ταμείο, έχω κάνει ταξιθεσία… Έχω ασχοληθεί στα ‘170 τετραγωνικά’ σχεδόν με τα πάντα.

Ιδιαίτερα για αυτό το έργο νιώθω ότι η ιδιότητα του κειμενογράφου, είναι πολύ πιο ισχυρή μέσα μου παρά του ηθοποιού.

Περίεργο αυτό, γιατί έχεις και βασικό ρόλο στο έργο.

Ναι, αλλά μέσα στο 24ωρο η έγνοια μου για αυτόν τον ρόλο κράταγε αυτή τη μία ώρα που είμαι στη σκηνή. Η έγνοια μου για όλη την παράσταση κράταγε τις υπόλοιπες 23 ώρες. Ακόμα και στον ύπνο μου (γέλια). Ξαφνικά έλαβα ένα βραβείο για τον ρόλο. Είναι πολύ μεγάλη χαρά.

Μήπως έφταιγε αυτό; Έπαιζες πιο απελευθερωμένα;

Ο ρόλος ούτως ή άλλως είναι κάτι που το έφτιαξα πάνω μου. Περίμενα πώς και πώς κάθε βράδυ να τον υποδυθώ γιατί τον ευχαριστιόμουν πάρα πολύ, αλλά είναι και κάτι που και ο κόσμος το ευχαριστιόταν. Άκουγα πάρα πολύ καλά λόγια.

Κοίτα, δεν μπορώ να στο πω διαφορετικά, δεν ξέρω τι όρους έχετε στο θέατρο, αλλά ο ρόλος σου είχε πάρα πολύ γέλιο. Δεν μπορώ να στο πω αλλιώς. Γελούσαμε συνέχεια. 

Το μυστικό σ’ αυτόν τον ρόλο είναι ότι εγώ προσωπικά επί σκηνής εκείνη τη στιγμή, αυτό που βιώνω έντονα είναι το απόλυτο δράμα αυτού του ρόλου, με το οποίο μπορεί ο κόσμος να γελάει, να βλέπει δηλαδή αυτή την πτυχή πιο έντονα, αλλά εγώ τα παίρνω πολύ στα σοβαρά τα “θέλω” αυτού του ήρωα και τα ζητούμενά του. Ποτέ δεν τον αντιμετώπισα ως κωμικό.

Γιωργής Τσουρής Χαρτοπόλεμος 170 τετραγωνικα βραβείο χορν Ανδρέας Παπακωσταντίνου

Τόσες πληροφορίες για τη Θήβα πού βρήκες; Πήγες από εκεί; Έχεις κάποιον γνωστό;

Δεν είχα κανέναν φίλο εκεί, ούτε πήγα. Όταν μιλάμε για μικρές επαρχιακές πόλεις, τα πράγματα είναι παρόμοια παντού. Kαι η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων αλλά και η συνθήκη.

Έκλεψα πάντως και στοιχεία από διάφορα μέρη που έχω ζήσει πιο μικρός, στοιχεία από την πατρίδα μου, την Κύπρο.

Οπότε κάποια πράγματα που είναι αναγνωρίσιμα θα είναι το ίδιο αναγνωρίσιμα και από κάποιον άνθρωπο που μένει στην Κόρινθο. Δεν έχει πάρα πολύ μεγάλη διαφορά. Από εκεί και πέρα όμως, τα επί μέρους στοιχεία τα οποία έπρεπε να δώσουν ένα πιο συγκεκριμένο χρώμα, ε τα έκλεψα κατευθείαν απ’ το Google. Μπήκα και μελέτησα. Και στη Θήβα να πήγαινα αυτό θα έκανα.

Κοίταξα τον χάρτη της ευρύτερης περιοχής, μελέτησα την εγγύτητα που έχει η Θήβα με τη Λιβαδειά χιλιομετρικά, τι απόσταση έχει απ’ την Αθήνα, κάποια τοπωνύμια, και πήρα όλα αυτά που χρειάστηκα στη δραματουργία.

Είμαι απ’ τη Θήβα και ήρθα με έναν φίλο μου επίσης απ’ τη Θήβα, μάς έκανε εντύπωση η αναφορά στο Αμπελοχώρι και στην γουρουνιάδα του καλοκαιριού και λέμε “έχει έρθει σίγουρα για να τα ξέρει αυτά”.

Το συγκεκριμένο για να σου δώσω να καταλάβεις δεν το πήρα καν απ’ τη Θήβα, το πήρα απ’ το μέρος από όπου κατάγεται η γυναίκα μου στην Πελοπόννησο. Το έψαξα και είδα ότι συμβαίνει και εκεί. Γι’ αυτό σου λέω η επαρχία στην Ελλάδα έχει πράγματα τα οποία είναι κοινά σε όλα τα μέρη.

Έχει πολλές εντάσεις το έργο και πολλές φωνές. Φεύγεις απ’ το θέατρο και μπορεί και να τρέμεις.

Ναι, ειδικά όμως η προηγούμενη μας παράσταση ο ‘Χαρτοπόλεμος’ θεωρώ ότι είναι πιο σκληρός στα δραματικά του σημεία. Και ήταν και πιο μικρό το θέατρο, ήταν σχεδόν διαδραστική η εμπειρία εκεί μέσα.

Θα γίνω γραφικός τώρα αλλά νομίζω ταιριάζει η έκφραση “ένα ρόλερ κόστερ συναισθηματων”.

Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε γιατί το ρόλερ κόστερ είναι μια ολόκληρη τέχνη, δεν είναι μία απλή ιστορία, είναι να δημιουργείς το απροσδόκητο, ακόμα και στον υποψιασμένο. Αυτό είναι τεχνική, δεν είναι θεωρία. Έχει πολλούς και δύσκολους κανόνες.

Στον ‘Χαρτοπόλεμο’ εσύ έχεις επιλέξει τα βίντεο με τον Νιλς Χόλγκερσον και την Κάντυ Κάντυ, τα οποία παίζουν λίγο πριν την έναρξη ως προβολές στον τοίχο, 

Ναι, ναι.

Ήθελες να πεις κάτι συγκεκριμένο;

Ήθελα να πω κάτι το οποίο είναι τόσο συγκεκριμένο στο κεφάλι μου όσο και αφηρημένο δικαιούται να είναι και στο κεφάλι των θεατών.

Αυτά είναι τα μελαγχολικά παιδικά των ‘90s, της παιδικής μας ηλικίας μπροστά απ’ τα οποία χρειάστηκε πολύ συχνά να μας παρκάρουν για λίγο οι γονείς, είτε για να αγαπηθούν είτε όπως στην περίπτωση του ‘Χαρτοπόλεμου’, για να τσακωθούν μέχρι τελικής πτώσης. Είναι μία περίεργη δική μου ανάμνηση, οι δικοί μου γονείς τσακώνονταν που και που, όπως όλων, όχι σε επίπεδο ‘Χαρτοπόλεμου’ βέβαια, αλλά υπήρχαν και καυγάδες στο σπίτι.

Το “soundtrack” κάποιων παιδικών σειρών το έχω σύμμεικτο στο μυαλό μου με φωνές, με στεναχώρια, με μια περίεργη απογευματινή μελαγχολία.

Γιωργής Τσουρής Χαρτοπόλεμος 170 τετραγωνικα βραβείο χορν αμαλια αρσένη Ανδρέας Παπακωσταντίνου

Ξέρεις, μια φορά μικρός έβλεπα ‘Ντένις ο Τρομερός’ κι έπρηξα τη μάνα μου να μού φτιάξει αυγά. Εκείνη ξεχάστηκε, πήρε φωτιά το τηγάνι, κάηκε ο απορροφητήρας και μετά μού έλεγε “εσύ φταις που ήθελες αυγά”.

Άρα ο Ντένις σου φέρνει ενοχές! (γέλια) Ο συνειρμός μας είναι πολύ σπουδαίο αλλά και ύπουλο πράγμα ταυτόχρονα. Και ο συνειρμός της παιδικής ηλικίας είναι τόσο ανεμπόδιστος που πολύ συχνά δίνει πολύ ωραία αφορμή και για δραματουργία και για αναδρομή στο παρελθόν, ακόμα κι αν δεν χρειάζεται μέσα στην πλοκή, ακόμα και στην κατασκευή ενός ήρωα, φτιάχνοντας τις αρμονικές του νότες ας το πούμε, όχι αυτές που ακούγονται, αλλά αυτές που υποδηλώνονται.

Είναι πολύ ωραίο να ψάξεις τι μπορεί να σημάδεψε ένα παιδί.

Όταν κάποιος βλέπει ένα έργο με φωνές, εντάσεις κτλ, ίσως του θυμίσει λίγο τον Οικονομίδη. Σου αρέσει εσένα ως δημιουργός;

Αγαπάω πάρα πολύ το σύμπαν του Οικονομίδη, δεν βλέπω βέβαια άμεση συνάφεια στα έργα μας, πέρα απ’ το ότι όντως συχνά το κοινό όταν βλέπει ένα στοιχείο που του χαράζεται πάρα πολύ στο μυαλό, μπορεί να ξεχάσει την πορεία που οδηγεί σε αυτό το στοιχείο. Και έτσι να κρατήσει μόνο αυτό, ό, τι του έχει μείνει πιο έντονα στη μνήμη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχετε πολλή σχέση.

Δεν έχει πολλή σχέση η πορεία μέχρι την ένταση. Το ότι αφήνει όμως πολύ συχνά έναν τέτοιο απόηχο, εγώ το νιώθω ως πολύ σημαντικό παράσημο, γιατί σημαίνει ότι κάπως αυτό που εντυπώνεται είναι ισχυρό και μένει.

Αν είναι τόσο ισχυρό όσο η εμπειρία που μας αφήνει ο Οικονομίδης, είναι πολύ σπουδαίο για εμάς.

Και στον ‘Χαρτοπόλεμο’ και στα ‘170 τετραγωνικά’ αυτός που σκιαγραφείται χειρότερα είναι ο πατέρας. Και στα δύο έργα θα λέγαμε ότι είναι ένα κάθαρμα εν τη απουσία του. 

Η πρόθεση μας στα ‘170 Τετραγωνικά’ ήταν να κρατήσουμε μία απόσταση παραπάνω σε σχέση με τον ‘μπαμπά’. Σε αυτό το έργο έχουμε και μια μάνα η οποία έχει κι αυτή τα δικά της θέματα, πρόκειται για μία οικογένεια, η οποία συνολικά έχει “θέματα”. Αλλά ναι, η μορφή του πατέρα στοιχειώνει και στις δύο περιπτώσεις.

Δεν προέκυψε ακριβώς επί σκοπού αυτό, απλά είναι μια φιγούρα ο μπαμπάς που δεν είναι τόσο δεδομένη στην οικογένεια όσο η μαμά, και είναι μια φιγούρα η οποία καθορίζει πολύ την ψυχοσύνθεση των παιδιών ειδικά από μια ηλικία και μετά.

Να φανταστώ ότι έχεις διαβάσει πάρα πολύ ψυχολογία;

Καθόλου (γελάει). Έχω διαβάσει πάρα πολλά ψυχολογικά έργα. Έργα τα οποία αγαπάνε πάρα πολύ τη λεπτομέρεια στη ψυχολογία των ηρώων.

Ντοστογιέφσκι; 

Ντοστογιέφσκι ναι, έχω και έρωτα με τον Μπέκετ και με τον Τσέχοφ -όπου μιλάμε για έναν ρεαλισμό 120 χρόνια πίσω. Έχω όμως και μεγάλη αγάπη για το αρχαίο δράμα. Στην πραγματικότητα τα έργα της αρχαιότητας μιλάνε λίγο πολύ για τα ίδια θέματα, για τις ίδιες νευρώσεις, απλά εκεί τα παρακολουθούμε μέσα από τον μύθο και έχουν ένα άλλο μέγεθος.

Μου είχες πει ότι όταν έπαιζες στον ‘Χαρτοπόλεμο’ παράλληλα έπαιζες και στον ‘Οιδίποδα Τύραννο’.

Όχι στον ‘Χαρτοπόλεμο’, στα ‘170 Τετραγωνικά’. Και το ενδιαφέρον είναι ότι διαδραματίζονταν και τα δύο στη Θήβα.

Όταν είδε ο πατέρας σου και τα δύο αυτά έργα δεν σου είπε “τι πρόβλημα έχεις μαζί μου; Γιατί με μισείς”;

Όχι, όχι (γέλια) δεν μου είπε το παραμικρό. Ο πατέρας μου, πέρα απ’ το ότι είναι και ο ίδιος ηθοποιός, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος πάντα με ενισχύει. Είναι πάντα ο πρώτος μου ακροατής ακόμα και όταν το κείμενο είναι “στα σκαριά”, είναι απ’ τους λίγους ανθρώπους που ζουν την προσπάθεια μας εν τη γενέσει της. Δεν είναι ένας απλός θεατής που έρχεται να δει την παράσταση. Ξέρει τους μηχανισμούς οπότε δεν πολυταυτίζεται.

Ευτυχώς σ’ αυτήν την περίπτωση.

Ο πατέρας σου είναι και πολύ γνωστός ηθοποιός στην Κύπρο. Είδα κάποια δημοσιεύματα σε κυπριακά sites, τα οποία έγραφαν “δεν θα πιστεύεις ποιου είναι γιος ο ηθοποιός που πήρε το Βραβείο Χορν” και ήθελα να σε ρωτήσω, εσύ όταν βλέπεις τέτοιες ειδήσεις, του τύπου “δεν θα πιστεύεις πως είναι σήμερα ο Μανωλάκης απ’ το Καφέ της Χαράς” τις πατάς; Σε ιντριγκάρουν;

Ο Χριστός και η Παναγία (γελάει). Όλος ο κόσμος στην Κύπρο ξέρει ότι είμαι ο γιος αυτού του ανθρώπου. Δεν είναι κάποια μεγάλη έκπληξη.

Περίμενες ποτέ ότι θα “πρωταγωνιστούσες” σε τέτοιο clickbait; 

Να περιμένει ο άλλος ότι θα μπει μέσα και θα είναι ο Τζορτζ Κλούνεϊ ο πατέρας μου, ε; Όχι, αλλά είναι διασκεδαστικό, ψυχαγωγικό. Δεν με ενοχλεί σε κάποιο επίπεδο.

Η παράσταση έγινε γνωστή από στόμα σε στόμα.

Ναι, εντελώς.

Πιστεύεις ότι το ίντερνετ ευνοεί μία τέτοια διαδικασία;

Το ίντερνετ βοηθάει τις καλές παραστάσεις. Πιστεύω πολύ ότι το προϊόν που έχει δουλευτεί πάρα πολύ, έχει και καλύτερες πιθανότητες για να έχει μεγαλύτερη απήχηση. Πολλές φορές βέβαια αυτό έχει να κάνει με το κοινό, τη συγκυρία και την τύχη.

Το αθηναϊκό κοινό είναι κατά την γνώμη μου ακριβοδίκαιο. Από όπου φεύγει κόσμος και έχει δει μια παράσταση που του άρεσε, στέλνει και άλλο κόσμο να τη δει.

Τώρα το ίντερνετ και όλα τα άλλα μέσα από μόνα τους δεν αρκούν για να πάει ένας άνθρωπος να δει μια παράσταση. Είναι πάντα ένας συνδυασμός. Λειτουργεί η προώθηση σαν υπενθύμιση ότι η τάδε παράσταση για την οποία άκουσα καλά, είναι εκεί. Αυτό πιστεύω ότι ισχύει παντού, και στο ‘Παλλάς’ και στο ‘Εθνικό’, και στα μεγάλα γήπεδα, όχι μόνο στα πολύ μικρά θέατρα.

Γιωργής Τσουρής Χαρτοπόλεμος 170 τετραγωνικα βραβείο χορν Ανδρέας Παπακωσταντίνου

Πιστεύεις ότι θα μπορούσαν αυτά τα έργα να γίνουν ποτέ ταινίες; Το έχεις σκεφτεί;

Δεν σου κρύβω ότι είναι και στα μελλοντικά μας σχέδια να κάνουμε μία τέτοια πρόταση. Απλά θέλουμε πρώτα να κλείσουν τον κύκλο τους θεατρικά.

Το έχω σκεφτεί πολύ και κυρίως για τον ‘Χαρτοπόλεμο’, απλά θα πρέπει η δομή του να διαφοροποιηθεί εντελώς, να μη νομίσουμε ότι αυτό από μόνο του στέκει σαν σινεμά. Πρέπει να κρατήσουμε την ουσία αλλά να τροποποιήσουμε την αφηγηματική τεχνική.

Απλά επειδή αυτό το έργο είχε το στοιχείο του θρίλερ, αν κεντράρει εκεί το πράγμα, μπορεί να δομηθεί αυτή η ιστορία και να σταθεί κινηματογραφικά. Έχω την πεποίθηση ότι είναι εφικτό και ότι μπορεί να βγει και κάτι πολύ δυνατό.

Τελειώνεις ένα τρίτο θεατρικό, έτσι;

Δεν τελειώνω ακόμα, είμαι στην πορεία, είμαι στα μισά.

Μίλησα λες και είμαι η μάνα σου…

Ναι, “τι θα γίνει παιδί μου, θα τελειώσεις καμιά ώρα με αυτό το θεατρικό το καινούργιο”;

“Έχει πάει 10 η ώρα!”.

(γέλια) Κοίτα, έτσι όπως είναι και η συγκυρία δεν βιαζόμαστε και πάρα πολύ.

Κάποιο σπόιλερ;

Μπορώ να πω το εξής: είναι το τρίτο παιδί αυτής της δραματουργικής προσπάθειας, που συνδέει τον ‘Χαρτοπόλεμο’ και τα ‘170 τετραγωνικά’. Έχω καταλήξει στον τίτλο, δεν έχει νόημα τώρα να τον πω.

Το έργο χρησιμοποιεί τα ίδια αφηγηματικά μέσα, του ρεαλισμού και της κωμωδίας για να αφηγηθεί όμως μια πολύ πολύ διαφορετική ιστορία και αρκετά πιο ενήλικη. Εννοώ ότι και η ηλικιακή γκάμα των παικτών εδώ ανεβαίνει λίγο προς τα πάνω.

Θα παίζεις;

Θα παίζω, ναι. Κρατάμε σε αυτό το έργο τρία συστατικά τα οποία αγαπάμε και νιώθουμε ότι αυτά μάς καλύπτουν ως προς τις ιστορίες που θέλουμε να αφηγηθούμε και τα μηνύματα που θέλουμε να περάσουμε.

Πρώτο είναι το στοιχείο του θρίλερ της σταδιακής αποκάλυψης των δεδομένων. Το δεύτερο είναι το στοιχείο της κωμωδίας, το οποίο μπορεί να φτάσει και σε ακραία επίπεδα χωρίς να χάσει τη ρεαλιστική του υπόσταση το έργο. Και το τρίτο -και κυρίαρχο στοιχείο- είναι πάντα ο ρεαλισμός, η επικοινωνία δηλαδή πάνω στη σκηνή και η αληθοφάνεια. Αυτό που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν ότι έχουν μπει στο σπίτι σου και παρακολουθούν ένα κομμάτι της ζωής σου.

Δεν έχουμε μιλήσει καθόλου για τηλεόραση. Σε ενδιαφέρει; Έχεις παίξει;

Με ενδιαφέρει πολύ. Έχω παίξει ελάχιστα και έχω παίξει και στην Κύπρο σε πιο μικρή ηλικία. Η εμπειρία μου με την κάμερα ακουμπάει κυρίως στον κινηματογράφο με δύο ταινίες μεγάλου μήκους και δύο ταινίες μικρού μήκους. Στη μια μάλιστα έτρεχα και τον κεντρικό χαρακτήρα, θα βγει κάποια στιγμή μέσα στην επόμενη σεζόν, αν δεν κάνω λάθος.

Πώς λέγεται;

Λέγεται ‘Luger’ και είναι του Κώστα Χαραλάμπους.

Από εκεί και πέρα η τηλεόραση είναι ένα μέσο πολύ απαιτητικό, με τρομερούς ρυθμούς. Ουσιαστικά ως προϊόν στηρίζεται στις ταχύτητες.

Πολλοί συνάδελφοι οι οποίοι είναι αυτήν τη στιγμή στην πρώτη γραμμή του θεάτρου, επιλέγουν να μπουν και σ’ αυτό το μέσο και του έχουν δώσει πολύ κύρος.

Εμένα με ενδιαφέρει πολύ και για τον εξής λόγο: απαιτεί από σένα μία τέτοια εγρήγορση που αναγκάζεσαι να πάρεις από το ήδη υπάρχον υλικό σου, να αντλήσεις αυτοστιγμεί πράγματα αλλά να έχεις και τη φρεσκάδα ώστε εκείνη τη στιγμή να είσαι σε επικοινωνία και με την κάμερα με τον συνάδελφό σου. Στο λίγο που έζησα αυτήν τη συνθήκη τη βρήκα πολύ γοητευτική.