Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη δεν αγχώνεται που αγχώνεται

Ηθοποιός. Στη φωτογραφία (την οποία μας παραχώρησε η ίδια, επειδή η συζήτηση είχε παιδική ηλικία και παιδικότητα, ή απλά, επειδή έτσι), είναι 5 ετών. Μεταμορφώνεται για χάρη του ρόλου της στους ‘Γαμπρούς της Ευτυχίας’ στο θέατρο Προσκήνιο, δεν της αρέσει να δίνει συνεντεύξεις και φρίττει με τη ματαιοδοξία των γονιών που της ζητούν να φωτογραφηθεί με τα παιδιά τους. Δεν έχει social media.

NDP

(NDP Photo)

Αυτά είναι μερικά από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης:

“Τραγουδάω, τραγουδούσα και πιο παλιά, ερασιτεχνικά πάντα, έχω υπάρξει και με φίλους που είχαμε γκρουπ και τραγουδούσαμε σε μαγαζάκια. Τραγουδούσαμε λατινοαμερικάνικα, πριν γίνουν μόδα. Ήταν τα παιδιά από τους πρώτους που το έκαναν και με δέχτηκαν στην παρέα τους. Μιλάμε για τουλάχιστον είκοσι χρόνια πριν”.

“Θυμήθηκα τώρα τη ‘La Llorona’, τη ‘γυναίκα που κλαίει’, ήταν ένα από τα αγαπημένα μου. Παλιό, παραδοσιακό, νομίζω μεξικάνικο”.

“Ήθελα από τότε που με θυμάμαι να γίνω ηθοποιός, αλλά δεν ήξερα αν θα μπορούσε να συμβεί. Έβγαλα μια σχολή γραφικών τεχνών, δούλεψα για κάνα δυο χρόνια σε κάποια διαφημιστικά γραφεία πολύ μικρά, έκοβα φλέβες, κοίταγα το ρολόι κάθε πέντε λεπτά. Μόλις τέλειωσα τη γραφικών τεχνών, έδωσα στη δραματική και ευτυχώς τσούλησαν καλά τα πράγματα και άρχισα να δουλεύω από το πρώτο έτος. Δουλεύω από το ’89 (σ.σ. ως ηθοποιός)“

“Δεν θέλω να βασανίζω τον εαυτό μου. Θέλω να είμαι εκεί που χωράω και να σπρώχνω λίγο παραπέρα τα όρια μου. Όχι κάπου που είναι τελείως ξένο για μένα, έτσι για να βασανίζομαι. Δεν μ’ αρέσει να κάθομαι στα αυγά μου. Το συζητάγαμε και με τον Οδυσσέα Ιωάννου τις προάλλες. Ό,τι δεν πάει μπροστά, πάει πίσω. Το σταθερό είναι μάλλον κάτι πεθαμένο”.

Ακούστε ολόκληρο το Rec με τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη:

“Έχω μια αίσθηση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ότι είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Το δημοτικό, το γυμνάσιο, το σχολείο, νιώθω ότι ήταν χτες προχτές. Είναι ωραίο, αλλά είναι και ανησυχητικό, γιατί αν είσαι στα 50 που είμαι εγώ, είναι λίγο παράξενο. Εγώ καλά είμαι, μια χαρά”.

“Μου έκανε εντύπωση που έδειχνα τη φωτογραφία από την παράσταση (σ.σ. ‘Οι Γαμπροί της Ευτυχίας’) σε δικούς μου και δεν με γνωρίζανε. Έμενα άναυδη γιατί θεωρούσα ότι είναι ολοφάνερο. Ίσως επειδή βλέπω πάντα τα πράγματα από μέσα προς τα έξω, δεν μου φαίνεται τόσο μεγάλη η μεταμόρφωση όσο λένε”.

“Ήθελα να κάνω αυτόν τον ρόλο σε μια εποχή που όλοι στέκονται μπροστά από μια κάμερα και κάνουν τον ωραίο ή την ωραία. Ήθελα πάρα πολύ να ξεγυμνωθεί ανάποδα αυτό το πράγμα. Μ’ ενοχλεί αυτό το ψεύτικο πράγμα πάρα πάρα πάρα πολύ. Έχουμε χάσει τι είναι πραγματικότητα και τι όχι. Και η γυναίκα που υποδύομαι δεν είναι άσχημη, είναι ρομαντική. Αυτό είναι που την έχει αφήσει μόνη της”

“Στην ουσία, άσχημοι και όμορφοι δεν υπάρχουν. Η ασχήμια από την ομορφιά απέχει μερικά χιλιοστά. Κάποιος είναι όμορφος ή άσχημος γιατί τα ζυγωματικά του σε σχέση με τη μύτη πχ. είναι μερικά χιλιοστά πιο πάνω ή πιο κάτω. Ανάλογα με το τι φέρεις μέσα σου, οι μυς αυτού του προσώπου κινούνται διαφορετικά και γεφυρώνουν αυτές τις αποστάσεις είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση”.

“Αποφάσισα να μην αγχώνομαι που αγχώνομαι. Γιατί έχουμε κι αυτήν την αγωνία, ότι δεν πρέπει να αγχωνόμαστε. Δεν πρέπει να έχεις άγχος, σου λέει. Ώπα. Είμαι αγχωμένη, τελεία”.

“Κάποιες φορές λέω ότι αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα άνοιγα ανθοπωλείο. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα λουλούδια. Νομίζω ότι ένα άνθος, ακόμα και στραπατσαρισμένο, είναι κάτι τέλειο”.

Το Rec με τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη μεταδόθηκε το Σάββατο 27 Ιανουαρίου στο Ραδιόφωνο 24/7.