Η Σtella φοβόταν να τραγουδήσει live

“Ήσουν εκεί;; Πλάκα κάνεις!”, λέει γελώντας και κρύβοντας το πρόσωπό της στα δυο της χέρια.

***

TRACK 1: FIONA APPLE (Ή ΤΟ LIVE ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ)

“Με αυτούς δεν βγήκα ποτέ,” θυμάται γουρλώνοντας τα μάτια. “Epic fail, δεν κάναμε ούτε ένα λάιβ.” Αλλά για να καταλάβεις αυτό, πρέπει να μάθεις πρώτα κάτι άλλο για την τραγουδίστρια.

Η Στέλλα Χρονοπούλου, που εμφανίζεται στο Gagarin 205 αυτό το Σάββατο 7 Μαΐου, ξεκίνησε τη μουσική από πολύ μικρή, κάπως παράλληλα με το σχολείο, και η ακαδημαϊκή διάσταση και των δύο φαίνεται να την άφηνε εξίσου αδιάφορη. Από μωράκι λέει πως ήταν φανερό πως είχε μια αγάπη για τη μουσική, και ήταν κάπου στα 5 της που οι γονείς της πήραν ένα πιάνο, αρχίζοντάς την μαθήματα.

“Μου την έσπαγαν τα μαθήματα,” λέει. Γιατί; “Γιατί ξενέρωνα με τις νότες!,” γελά σα να εξηγεί το πιο προφανές πράγμα στον κόσμο.

Καημένη δασκάλα.

Μια προσωπική παρένθεση: Έκανα ιδιαίτερα μαθηματικών για πολλά χρόνια ως φοιτητής και αυτό ήταν το πιο συναρπαστικό συναίσθημα που μπορούσες να έχεις ως καθηγητής: Όταν συνειδητοποιούσες πως είχες στα χέρια σου ένα παιδί που αντιλαμβάνεται αυτό που του διδάσκεις σε ένα επίπεδο που ξεπερνά και τους κανόνες, και το πρόγραμμα και, τελικά, εσένα. Δε μπορούσες παρά, τελικά, να βγεις εκτός βιβλίου. Γιατί ναι, κάποια ταλέντα πολύ απλά ξενέρωναν με τις νότες.

“Έπαιζα μόνη μου με το αυτί. Η δασκάλα μου ήταν πολύ καλή αλλά δεν γινόταν κάτι άλλο.” Στα 14 της πήραν κιθάρα, πάλι καθηγητής, πάλι τα ίδια λίγο μετά. “Δεν ήθελα να δώσω για πτυχίο. Δεν ήθελα νότες!” Όταν τη ρώτησα αν αυτό που σπούδασε ήταν άσχετο με μουσική, έβγαλε το πιο παραπονιάρικο “νννναιιι!‘ που έχετε ακούσει. Πέρασε στην Καλών Τεχνών, που την απορρόφησε για κάποια χρόνια, λίγο πολύ επειδή απλά έπρεπε. “Τα χρόνια που λες ότι πρέπει να πας πανεπιστήμιο,” όπως το θέτει η ίδια. “Δεν υπήρχε και άλλη σχολή για μένα,” εξομολογείται. “Δεν ήμουν καλή σε άλλα μαθήματα, απλά πέρναγα τις τάξεις. Δεν είχα γοητευτεί.” Πάλι οι νότες.

Φωτό: Fwtis Astropaliotis

Η ουσία είναι πως αυτό το κενό ετών της μεγάλωσε τη δίψα, οπότε με το που τελείωσε τη σχολή δεν έχασε άλλο χρόνο, και εκεί στα 23 μπήκε σε ένα συγκρότημα παίζοντας κυρίως διασκευές. Πήγαιναν σε ένα στούντιο και έπαιζαν διασκευές, από Φιόνα Απλ μέχρι ό,τι άλλο της άρεσε. Μέχρι που της είπαν να κάνουν κανά λάιβ.

“Τους έλεγα Όχι, δε βγαίνω! Ντρεπόμουνα πάρα πολύ!,” μου λέει έχοντας ξεσπάσει σε δυνατά γέλια. “Ήμουν πολύ φοβισμένη,” ομολογεί όταν προτείνω πως αυτή θα ήταν μια συζήτηση που θα περίμενε κανείς να έχει γίνει νωρίτερα. Πώς βγήκες τελικά, τη ρωτάω. “Με αυτό το συγκρότημα δε βγήκα. Epic fail, δεν κάναμε ούτε λάιβ!”

Και οι ηχογραφήσεις; “Δεν έχουμε ούτε μια ηχογράφηση. Ήταν κάτι που χάθηκε.”

Βέβαια, τίποτα ποτέ δεν χάνεται.

TRACK 2: EXPERT MEDICINE (Ή ΤΟ ΠΡΩΤΟ LIVE)

“Ήταν ο ίδιος φόβος που είχα για τα αεροπλάνα. Έντονος φόβος. Ίδια αίσθηση.”

Το άγχος της τραγουδίστριας πριν το λάιβ: Ήρθε η στιγμή που η Στέλλα δεν γινόταν να το αποφύγει άλλο. Στα 27 γνωρίζει τον Sillyboy, μπασίστα των Expert Medicine και γράφουν μαζί το ‘Useless’, μία από τις πολλές συνεργασίες της τραγουδίστριας τα αμέσως επόμενα χρόνια, πολύ πριν την κυκλοφορία του επιτυχημένου ντεμπούτου άλμπουμ της πέρσι.

Συμμετέχοντας όμως πλέον στο δεύτερο άλμπουμ των Expert Medicine το 2010 έπρεπε να αντιμετωπίσει τη φοβία. “Θα έρθουν τα λάιβ, τι θα κάνουμε,” τη ρώταγαν από τη μπάντα, “βρείτε άλλη να έρθει να τραγουδήσει, θα κάνω απλά την ηχογράφηση” έλεγε. Της άλλαξε γνώμη μια φίλη της, συζητώντας μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ. “Έχεις υποχρέωση να βγεις αφού έχεις γράψει ένα τραγούδι,” της είπε και την ταρακούνησε.

Φωτό: Peter Nikoltsos

Το πρώτο λάιβ της Στέλλας έγινε στο κατάστημα Metropolis, στον 4ο όροφο. Το οποίο ήταν πολύ αστείο για την ίδια την τραγουδίστρια, επειδή για το ίδιο εκείνο κατάστημα είχε φτιάξει τις βιτρίνες όταν άνοιξε.

Περίμενε, τι;

“Δούλευα πολλά χρόνια σε περιοδικά σε επιμέλειες φωτογραφήσεων και διάφορα άλλα πράγματα. Όταν άνοιξε ξανά αυτό το μαγαζί στη γωνία Πανεπιστημίου και Μπενάκη, έκανα επιμέλεια στις βιτρίνες. Έκανα τα σχέδια, είχε πλάκα, κάθε βιτρίνα είχε την κατασκευή της. Τις έφτιαξα με έναν φίλο μου κατασκευαστή. Ήταν πολύ αστείο ότι πήγα να τραγουδήσω εκεί που είχα κάνει τις βιτρίνες.”

Ακούγεται τρελά σουρεάλ όλο αυτό (προσωπικά για μένα επειδή μοιράζομαι αυτή τη φοβία βασικά για τα πάντα) οπότε φαντάζομαι αυτή η λεπτομέρεια προσωπικής ιστορίας θα πρέπει να έκανε την όλη εμπειρία εντελώς ονειρική για τη Στέλλα. “Ήταν τραγικά δύσκολα, νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω μέχρι να ανέβω. Και με το που ανέβηκα κάπως… άδειασα, ξέρεις. Ήταν σαν…”

Κάνει μια μεγάλη παύση.

“Πήγε πολύ καλά!”

Και σε αεροπλάνο ανέβηκε.

“Παλιά έπρεπε να πάρω χάπια. Αλλά αυτούς τους δύο φόβους τους ξεπέρασα μαζί.”

TRACK 3: MY WET CALVIN (Ή ΤΟ LIVE ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΙΝΑ)

Τη Στέλλα πια είχαμε αρχίσει να την ακούμε μέσα από τις διάφορες συνεργασίες της, από χρόνια πριν βγάλει το πρώτο της άλμπουμ. Ή, για να το πω ανάποδα, όταν κυκλοφόρησε όντως το ομώνυμο ντεμπούτο της πέρυσι, ήταν ήδη αναγνωρισμένη ως μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές της νέας ελληνικής σκηνής.

Πρώτα Expert Medicine, μετά συνεργασία με τους My Wet Calvin, ύστερα με τον Αλέξη Ζαμπάρα, τον κιθαρίστα των Expert, σχημάτισαν τους Fever Kids. Κάπου θα την άκουγες, όλο και κάπου θα την πετύχαινες σε κάποια συμμετοχή σε λάιβ. “Έγραφα πολύ σε όλη αυτή τη χρονική διάρκεια,” θυμάται. “Έγραφα για Fever Kids, έγραφα και δικά μου.” Ένα ντεμπούτο άλμπουμ για χρόνια εν μέσω δημιουργικής διαδικασίας, και μια (ποπ) σταρ εν τη γενέσει.

Εγώ πρώτη φορά την είχα δει με τον κολλητό μου πριν 3 Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ένα τρομακτικά ζεστό βράδυ στην Αποθήκη Γ’, νομίζω ήταν κάποιο πάρτυ εθελοντών. Ή κάποιο άλλο πάρτυ, τελοσπάντων, ήταν κάποιο πάρτυ του Φεστιβάλ. Έβαζε μουσική ο Κορμοράνος, σταθερά τα πιο fun DJ sets, και η Στέλλα κάποια στιγμή βγήκε δίπλα του και είπε λάιβ μερικά κομμάτια.

“Ήσουνα εκεί;;” με ρωτάει γελώντας και φωνάζοντας και κρύβοντας το πρόσωπο ταυτόχρονα, λες και της θύμισα κάποιο λάιβ που ως εκείνη τη στιγμή δεν ήταν απολύτως σίγουρη αν είχε όντως υπάρξει. “Εκεί ήταν τέζα! Εντάξει, πρώτη φορά το έκανα αυτό,” λέει με ενθουσιασμό. “Δεν ξέρω αν ήταν πολύ πετυχημένο.”

Δεν έχω καταλάβει από το ‘10 που έκανα το πρώτο λάιβ πώς είμαστε στο ‘16 τώρα.

Της ζητάω να θυμηθεί ένα λάιβ πραγματικό φιάσκο. Γελάει πονηρά. “Θυμάμαι μια φάση με τους My Wet Calvin,” ξεκινάει. “Είχαν κανονίσει λάιβ στο ξενοδοχείο το Park, στην Αλεξάνδρας, στην ταράτσα.” Αφού μιλάμε λίγο για τη μαγεία αυτής της ταράτσας, την πισίνα, τη θέα, το πρωινό του ξενοδοχείου, συνεχίζει. “Οι Calvin ήταν headliners και θα τραγουδούσα μετά κι εγώ. Είχαν βάλει τα κομμάτια σε σειρά και μου είχαν πει ότι θα έβγαινα στο τέταρτο. Κάπως έχασα λίγο τη μπάλα, είχα πάει τουαλέτα να βάλω το σακάκι και ξαφνικά ακούω το κομμάτι να αρχίζει να παίζει.” Άβολο.

“Οπότε αρχίζω, και κάνω ένα σπριντ τρελό από την τουαλέτα, περνάω μέσα από τον κόσμο τρέχοντας, δίπλα από την πισίνα, οριακά ήμουν να πέσω μέσα.” Αυτό θα ήταν αληθινά σπουδαίο σκηνικό όμως. Συνεχίζει: “Έτρεχα, έσπρωχνα τον κόσμο να περάσω, είχε αρχίσει το κομμάτι, φτάνω, και μπαίνω κάπως εκεί στο δεύτερο κουπλέ. Με κοιτάει ο Λεωνίδας σε φάση ‘θα σε σκοτώσω’.” Αρχίζει να γελάει τρανταχτά.

Φωτό: Peter Nikoltsos

Σκέφτομαι πως αν βρισκόμουν σε αυτό το λάιβ θα μου είχε φανεί φανταστική είσοδος. “Αυτό έγινε το ‘13,” λέει με στιγμιαία νοσταλγική διάθεση. “Δεν έχω καταλάβει από το ‘10 που έκανα το πρώτο λάιβ πώς είμαστε στο ‘16 τώρα.”

Πριν λίγες μέρες ήμασταν έξω για μπύρα με τον κολλητό και κάπως ήρθε η κουβέντα και του ανέφερα τη συνέντευξη με τη Στέλλα, και συγκεκριμένα πόση εντύπωση της έκανε η αναφορά μου σε εκείνο το λάιβ στην Αποθήκη Γ’.

“Ελπίζω να της είπες ότι είχαμε περάσει φανταστικά.”

TRACK 4: OHIO PLAYERS (Ή ΤΟ LIVE ΣΤΟ ΡΟΜΑΝΤΣΟ)

“To λάιβ στο Ρομάντσο δεν το θυμάμαι πολύ,” παραδέχεται εξαρχής.

Ήταν ένα ψιλοσοκαριστικό λάιβ για εμάς ως θεατές, το πρώτο της μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ. Το ‘Picking Words’ είχε παίξει πολύ στο ραδιόφωνο, έγινε γερό χιτάκι, και ξαφνικά το event ‘η Σtella λάιβ’ αφορούσε αισθητά περισσότερο κόσμο. Φυσικά δε νομίζω κανείς να περίμενε την υπερπληρότητα εκείνης της βραδιάς, που είχε σαν αποτέλεσμα μια χαοτική ατμόσφαιρα στο κοινό, την ώρα που η Στέλλα στη σκηνή έδινε μια από αυτές τις ‘τραγουδάω και μιλάω σα να μη με βλέπει κανείς’ απολαυστικές παραστάσεις.

“Θυμάμαι φάσεις από το λάιβ μόνο. Έγινε τζέρτζελο γενικά, πιστεύω δεν παίξαμε φοβερά. Ήταν λίγο overwhelming, έγινε ένα μήνα αφού βγήκε το άλμπουμ και μάζεψε πολύ κόσμο,” θυμάται. “Θυμάμαι να σκάει ο Θοδωρής ο ντράμερ, που είχε βγει έξω, να μπαίνει μέσα λίγο πριν ανέβουμε στη σκηνή και να μας λέει ενθουσιασμένος ότι έξω έχει ουρά που γυρνάει τη γωνία.” Το επαναλαμβάνει αυτό το τελευταίο φωνάζοντας με γουρλωμένα μάτια. “ΓΥΡΝΑΕΙ ΤΗ ΓΩΝΙΑ!”

“Είχε πάει καλά το single μωρέ,” εξηγεί. Όταν τη ρωτάω ποιο είναι το αγαπημένο της, επιλέγει το ‘Picking Words’ κατευθείαν, αλλά δε σταματάει. “‘Picking Words’ και ‘Wet Cigarette’ τα δύο πολύ αγαπημένα μου. Και ‘Something Real’. Και το ‘Map’.” “Εμένα το ‘Last Minute Boy’,” προσφέρω μια γνώμη χωρίς να μου ζητηθεί, όμως η Στέλλα ενθουσιάζεται. “ΕΛΑ ΡΕ! Ουάο! Κι εμένα μου αρέσει. Έχει πλάκα… Είναι λίγο σαχλό!” Γελάει αλλά εξηγεί: “Είναι απλό άλμπουμ, απλή ποπ. Κι εμένα τα απλά μου αρέσουν.”

Μικρή άκουγε πράγματα πολύ κλασικά. Γουίτνεϊ, Μάικλ Τζάκσον, Queens, Doors, Radiohead, Nirvana, “αυτά τα πολύ κλασικά”. Ή όπως λέει περιληπτικά, “έχω ακούσει πολλή μουσική πολύ γνωστών”. Κάτι πρέπει να της τραβήξει πολύ την προσοχή για να το ακούσει. Θυμάται κάτι παλιά βινύλια που είχαν οι γονείς της, ένα συλλεκτικό που το πουλάνε και ακριβά στο ebay, των Ohio Players, το “εξώφυλλο με τις αλυσίδες, που το άνοιγες και ήταν ολό τους το σώμα”.

 

“Τι είδος είναι;” τη ρωτάω. “Πωπω, είμαι πολύ κακή σε αυτές τις ερωτήσεις!,” λέει γελώντας. Μου εξηγεί πως “λέω τη μουσική μου ποπ γιατί ξέρω ότι δεν είναι μέταλ, δεν είναι ρέγγε, δεν είναι φολκ… ” Σκέφτεται για μια στιγμή. “Ίσως έχει λίγο φολκ; Σε μερικά σημεία κάποιες κιθάρες που παίζω μου φαίνονται σαν μπουζούκι.”

Όλη η διαδικασία δημιουργίας του άλμπουμ μοιάζει τρομερά προσωπική, σε σημεία οριακά επίπονη. “Έκανα όλες τις συνεργασίες κι έλεγα πότε θα κάνω κι εγώ κάτι,” λέει σοβαρά. Στις συνεργασίες φυσιολογικά δεν έχεις τον απόλυτο έλεγχο. “Ήμουν πολύ φοβισμένη, δεν είχα από την αρχή τη φόρα να πω ‘γουωωωω πάμε, θα κάνω ένα άλμπουμ’. Έχω γενικά σαν άνθρωπος ένα κράτημα,” λέει χαμογελώντας. Όμως να, και σε αεροπλάνο μπήκε, και σε λάιβ ανέβηκε, και τελικά και δίσκο έβγαλε.

Τον Ιούνιο του 2012 έδωσε μερικά τραγούδια της για δωρεάν download σε μορφή EP κι εκεί κάπως άρχισε το πράγμα να ρολάρει, όταν της έγινε η πρόταση από την Inner Ear για ένα άλμπουμ. Κάποια κομμάτια γράφτηκαν και αρκετές φορές, λογικό κιόλας, όταν δουλεύεις κάτι για τόσα πολλά χρόνια δεν γίνεται να στέκεται εκεί απαράλλαχτο για τόσο καιρό. “Θα ήθελα να έχω κάνει αυτό το άλμπουμ με λίγη περισσότερη ηρεμία,” παραδέχεται. Απαριθμεί κάποια πράγματα που τα ακούει και θα ήθελε να μπορεί να τα διορθώσει, όμως σε γενικές γραμμές βγήκε όπως το ήθελε. “Αν μετά από όλο αυτό δεν έβγαιναν κι όπως τα ήθελα…”

Η αλήθεια είναι πως μοιάζει πολύ λεπτό σημείο όλη αυτή η διήγηση για τη Στέλλα. “Έχω μια πολύ πονεμένη ιστορία για αυτό το άλμπουμ,” λέει σκοτεινιάζοντας αισθητά. Μικρή σιωπή. “Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί δεν είναι ευχάριστες. Αλλά ας πούμε απλά ότι έτρωγα συνέχεια απογοητεύσεις και κακές συμπεριφορές.” Ξεφυσάει. “Αυτός είναι ο λόγος που καθυστέρησε. Ό,τι έχει γίνει βέβαια μάλλον έχει γίνει για καλό, έχει λειτουργήσει θετικά εν τέλει. Απλά ταλαιπωρήθηκα πολύ στην πορεία.” Εδώ μπαίνει ο NTEIBINT (o Γιώργος Μπακαλάκος, παραγωγός του άλμπουμ της μαζί με την ίδια). “Ο Γιώργος ήταν ο τρίτος παραγωγός που συνεργάστηκα. Κι ήταν ο άνθρωπος που με βοήθησε. Πάρα πολύ. Και τα παιδιά από τη μπάντα μου στάθηκαν πολύ, γιατί όλο αυτό το περνάγαμε μαζί.”

Αυτή τη φορά, η -μια ακόμα- δημιουργική συνεργασία της Στέλλας είχε σαν αποτέλεσμα κάτι που μπορούσε να αποκαλεί δικό της. “Κοίτα, ξέρεις, εμένα μου άρεσαν πολύ τα κομμάτια.” Σταματάει και βάζει τα γέλια. Αλλά όχι, σοβαρά, “έχει πλάκα εσύ να φτιάχνεις κάτι και να το πιστεύεις και να πωρώνεσαι γι’αυτό, να λες ουάου και τι γαμάτο που είναι, αλλά να είσαι ο μόνος που το ξέρει, ο μόνος που το πιστεύει, και μετά να βλέπεις κι άλλους που τους αρέσει,” λέει με δέος στην ενθουσιώδη -πάντα- χροιά της. “Είναι πολύ περίεργο, πολύ μαγικό.”

“Είσαι μόνος σου και ξαφνικά σκάει κόσμος και χαίρεται κι αυτός μαζί σου.”

TRACK 5: THE CRYSTALS (Ή ΤΑ LIVE ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΑΚΟΜΑ)

“Είναι τέλειο να ηχογραφείς σπίτι σου, είναι πολύ προσωπικό αυτό μετά,” μου εξηγεί καθώς κουβεντιάζουμε για το πολυαναμενόμενο πλέον δεύτερο άλμπουμ της. Η κυκλοφορία του αναμένεται το ερχόμενο φθινόπωρο, τα πρώτα singles έχουν ήδη αρχίσει να βγαίνουν, και οι ηχογραφήσεις και η όλη διαδικασία μοιάζει αυτή τη φορά να ενθουσιάζουν τη Στέλλα. Υπάρχει πολύ υλικό από ηχογραφήσεις που έκανε στο σπίτι μην περιμένοντας πως θα χρησιμοποιούσε ποτέ στην τελική εκδοχή. “Το έφτιαχνα σπίτι μου, δεν είχα τίποτα στο μυαλό μου.”

Ξεκίνησαν, φυσιολογικά, σε στούντιο, όμως μετά τα πρώτα κομμάτια κάτι δεν της κόλλαγε στο αποτέλεσμα. “Ήταν κάπως ξένο για μένα, κάτι μου πήγαινε στραβά. Κι άρχισα να ακούω αυτά τα κανάλια που είχα σπίτι και μου άρεσαν. Μου είπε ο NTEIBINT ότι μια χαρά χρησιμοποιούνται.” Μου λέει για ένα single που ετοιμάζεται να βγάλει και δε θα μπορούσε να έχει περιγράψει κάτι που να με ενθουσιάζει περισσότερο: “Είναι ένα ποπάκι έτσι χαλαρό,” μαγικές λέξεις, “που το έχω γράψει στο ipad μιας φίλης μου, έγραψα και μια φωνή και ακούγεται από πίσω η φίλη μου να πλένει πιάτα.” Γελάμε κι οι δύο, “σου λέω έχω εκστασιαστεί!, μακάρι να βγει αυτό τώρα,” λέει γελώντας σε όλο το πρόσωπό της.

“Υπάρχουν διάφορα στοιχεία εντυπωσιασμού που μπορείς να βάλεις σε κάτι που δουλεύεις, αλλά βαριέμαι, δεν μου αρέσουν.”

Από ό,τι μου λέει μπορεί να συμβαίνει συχνά αυτό- “γράφω ένα κομμάτι και μπορεί να το ξεχάσω μετά, κι αυτό μου αρέσει όταν συμβαίνει, έχω κρατήσει ηχογραφήσεις από πρόβες που έχω γράψει κάτι εκεί και μετά να έχω ξεχάσει ότι υπάρχει.” ΟΚ, εγώ συνήθως στις τσέπες μου άντε να βρω κανά πεντάευρω ξεχασμένο, η Στέλλα βρίσκει τραγούδια. Κάπως έτσι λέει πως ουσιαστικά αυτό το δεύτερο άλμπουμ είναι μια συνεχιζόμενη διαδικασία από το πρώτο, κάποια τραγούδια τα έγραφε από τότε, και σε στυλ είναι αρκετά κοντά, απλά έχει προσπαθήσει να μην έχει τόσα εφέ, να είναι κάτι δηλαδή πιο απλό. “Υπάρχουν διάφορα στοιχεία εντυπωσιασμού που μπορείς να βάλεις σε κάτι που δουλεύεις, αλλά βαριέμαι, δεν μου αρέσουν.” Σαν τις νότες, τα μαθήματα. “Μου αρέσουν πολύ κάτι παλιά κομμάτια από μπάντες τύπου The Crystals, όλη αυτή η σκηνή η Αμερικάνικη ‘50s, ‘60s. Πολύ απλά κομμάτια με φοβερές μελωδίες και αρμονίες. Πιστεύω πως σε αυτό το άλμπουμ όλα είναι κάπως πιο απλά.”

Ως τότε ετοιμάζεται για δυο επερχόμενα λάιβ της (στο Gagarin 205 με τον Larry Gus αυτό το Σάββατο 7 Μαϊου, και στην πρώτη μέρα του Ejekt το καλοκαίρι) και ελπίζει σε περισσότερα- αλλά όχι απαραίτητα στην Αθήνα. “Ιδανικά θα ήθελα να κάνω πολλά λάιβ,” λέει τώρα. “Να κάνω λάιβ σε διαφορετικά μέρη, αυτό το πράγμα να γίνει κάπως η ζωή μου.” Όχι μόνο Αθήνα, αναφέρει ας πούμε το ενδεχόμενο μιας Κέρκυρας. Και όχι μόνο Ελλάδα. “Στην Αθήνα πόσο να παίξεις; Δεν είμαι από τους καλλιτέχνες που θα πάνε να παίζουν μια φορά το μήνα στο Σταυρό του Νότου, περνάς σε άλλη φάση μετά. Μπορώ να κάνω λάιβ στην Αθήνα αλλά όχι όλη την ώρα. Η λύση είναι λάιβ στην επαρχία, και μετά εξωτερικό, αλλά αυτό είναι δύσκολο.” Και ακριβό. “Θα έπρεπε να βάλω πολλά λεφτά, να μεταφέρω τη μπάντα, όργανα, και μετά είναι τα μέιλ που θα στείλεις, το μάνατζερ πράγμα της υπόθεσης.”

Όμως παραδέχεται πως θα την ήθελε πολύ αυτή την ευκαιρία. Είναι σίγουρα ένα μεγάλο βήμα μπροστά, από την κοπέλα που μέχρι το 2010 δεν ήθελε ούτε να ακούει για το ενδεχόμενο να ανέβει στη σκηνή.

“Τον φόβο των λάιβ τον έχω ξεπεράσει, έχω μόνο ένα τρακ εκεί λίγο πριν βγούμε.”

Κατάλαβες. Πάλι φανταστικά θα περάσουμε.

*Η Σtella εμφανίζεται live αυτό το Σάββατο 7 Μαϊου στο Gagarin 205 μαζί με τον Larry Gus. [Εισιτήρια | Facebook]

*Κεντρική φωτό: Fwtis Astropaliotis

Διάβασε επίσης: Το μεγάλο μας προφίλ για τον Larry Gus