Η Λήδα Βαρτζιώτη και ο Δημήτρης Τσακαλέας κάνουν σινεμά που μιλάει στο σήμερα
Οι μικρού μήκους ταινίες των Λήδα Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα μιλούν για την αληθινή νέα γενιά. Τώρα που βρίσκονται όλες στο Cinobo, μιλάμε με το ανερχόμενο δίδυμο σκηνοθετών για τη ζωή, το σινεμά και την παρεξηγημένη νεότητα.
- 6 ΜΑΡ 2023
Σε εκείνο το φεστιβάλ Δράμας όλοι έμοιαζαν εντυπωσιασμένοι, αλλά και κάπως λίγο έκπληκτοι. Δεν είναι συχνό, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα, να βλέπεις μπροστά σου ξαφνικά μια ταινία γεμάτη χρώμα, ρυθμό, αλλά και πολλή μελαγχολία, που να πιάνει το vibe μιας νεότητας που σπάνια περνά στο σινεμά με τόσο αμεσότητα, από νέους για νέους.
Το Yawth είναι κάτι απλό. Μια βραδιά. Μια παρέα. Μια σειρά από σπασμένες συνεννοήσεις. Χρώματα. Ποτάρες. Κι ένα πρωινό που έρχεται διστακτικά. Δεν υπάρχουν τεράστιες δηλώσεις, δεν υπάρχει στυλιστικός εγκλωβισμός, υπάρχει μια ακραία relatable βραδιά και το τέλος της. Αν είναι μια φορά δύσκολο για το σινεμά να πιάσει τον ρυθμό, την αισθητική και το λέγειν μιας γενικής νεότητας, αυτό γίνεται πολλαπλά δύσκολο με την ύπαρξη των social media. Πώς συμπεριλαμβάνεις κάτι τόσο αντικινηματογραφικό σε μια κινηματογραφική αφήγηση;
Η λύση πάντα απλή ήταν: Για σκηνοθέτες μιας νεότερης γενιάς, όλα αυτά δε θα ήταν ποτέ προβλήματα, δε θα ήταν ποτέ κάτι που πρέπει να «λυθεί», κάτι που πρέπει να «προστεθεί». Είναι πράγματα που απλώς είναι.
Οι μικρού μήκους ταινίες των Λήδα Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα είναι διαθέσιμες στο Cinobo.
Και συνυπάρχουν με τα πάντα, με ό,τι βιώνει κανείς άνθρωπος στην πορεία μιας ζωής που έχει μόλις περάσει από την ενηλικίωση. Η ανέμελη μελαγχολία μιας τυχαίας βραδιάς γεμάτη χρώματα και νιωσίματα. Η επερχόμενη απώλεια δεσμών που κανείς δεν ξέρει αν θα επιβιώσουν της ενηλικίωσης. (Όπως αποτυπώνεται στο εκπληκτικό φιλμ Sad Girl Weekend, με τις Έλσα Λεκάκου, Νατάσα Εξηνταβελώνη και Τζωρτζίνα Λιώση.) Η δημόσια κατάρρευση. Η ιδιωτική απομόνωση. Το dating. Οι φιλίες κι έρωτες. Η ταχύτητα κι η επιβράδυνση. Τα χρώματα κι οι λέξεις.
Είναι όλα εκεί, μέσα σε μισή ντουζίνα μικρού μήκους φιλμάκια, που λένε πολλά χωρίς να μοιάζουν να προσπαθούν.
Οι ταινίες του διδύμου Λήδας Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα ήρθαν την περασμένη εβδομάδα στην πλατφόρμα Cinobo, στο πλαίσιο της νέας ενότητας Big Shorts που παρουσιάζει πλήρεις μικρού μήκους φιλμογραφίες. (Την ενότητα εγκαινίασε πριν 2 μήνες η συλλογή με το πλήρες έργο του Βασίλη Κεκάτου.) Και, με αφορμή το νέα διαθεσιμότητα της φιλμογραφίας τους, το OneMan κάθισε να μιλήσει με τους Βαρτζιώτη και Τσακαλέα για το σινεμά, τη νεότητα, τη νεότητα στο σινεμά, και το τι σημαίνει τελικά να είσαι relatable στις ιστορίες που λες.
Νιώθω πως οι ταινίες σαν είναι εντελώς ταινίες κοινού, το οποίου είναι παράδοξο στην ουσία μιας και η μικρού μήκους ταινία δεν μπορεί όντως να βρει κοινό με τον συμβατικό τρόπο.
Δημήτρης: Εμείς με τη Λήδα όταν ξεκίνησαμε με το Yawth προφανώς είχαμε βάλει σα στόχο να μπούμε στον χάρτη, με την έννοια πως δε μας ενδιαφέρει να κάνουμε σινεμά για τους γονείς μας, μας ενδιαφέρει να κάνουμε σινεμά για το κοινό. To Yawth έκανε μια φεστιβαλική πορεία και τώρα πια η πορεία των ταινιών στα φεστιβάλ είναι τόσο συνειδητή που αργείς να χαρείς την ταινία.
Λήδα: Θέλουμε πάρα πολύ σαν στόχο να μπορεί μια ταινία μας να τη δει μαζικό το κοινό σε μια αίθουσα. Όπως εμείς, οι αναμνήσεις που έχουμε από το σινεμά δεν είναι αίθουσες φεστιβαλικές, είναι αίθουσες που πηγαίναμε με φίλους και τρώγαμε ποπ κορν, οπότε θέλουμε να υπάρχει πάντα αυτό σαν αίσθηση στις ταινίες μας.
Δημήτρης: Όταν με το καλό κάνουμε τη μεγάλου μας, θέλουμε οπωσδήποτε να αφορά το κοινό.
Πώς αντιλαμβάνεστε τις αντιδράσεις γενικά; Στις μεγάλου μήκους έχεις πάντα κάτι το πιο αντικειμενικό. Θα γραφτούν περισσότερα πράγματα, θα μπουν τα αστεράκια, έχεις τις εισπράξεις, όλα αυτά τα στάνταρ, θα υπάρξει κάτι ως πλαίσιο συζήτησης. Στις δικές σας πώς το νιώθετε;
Λήδα: Το πιο έντονο ήταν στη Δράμα, και νομίζω ήταν με το Sad Girl Weekend. Εγώ τουλάχιστον το είχα πιο έντονο σαν αίσθηση. Γιατί θυμάμαι είχαμε βρεθεί ξεχωριστά σε διαφορετικές παρέες που ξέρανε το τραγούδι της Μελεντίνης.
Δημήτρης: Που η Μελεντίνη έχει ένα κοινό οπότε δεν είναι περίεργο, αλλά λέγανε ότι το ξέρουν από την ταινία.
Χωρίς να ξέρουν ότι είναι δική σας η ταινία;
Δημήτρης: Ναι! Διαφορετικές παρέες, που το λέγανε σε εμάς, χωρίς να ξέρουν.
Φαίνεται γενικά πως δεν το κουράζετε το πράγμα. Έχετε μια ιδέα, είστε σε μια κατάσταση, θα το κάνετε. Ας βγει και μια ταινία που δεν ξέρετε τι είναι.
Λήδα: Το έχουμε συζητήσει με τον Δημήτρη, το πόσα fast forward έχουμε κάνει από τη μία ταινία στην επόμενη είναι ότι επειδή περνάμε κάτι σε μια συγκεκριμένη φάση και δε μπορούμε να μείνουμε για πάρα πολύ με μια συγκεκριμένη ιστορία, να τη γράψουμε, να τη γυρίσουμε, να πάμε στο post. Θέλουμε να είναι όσο πιο γρήγορο με κάποιο τρόπο γίνεται έτσι ώστε να μη μείνουμε με αυτό. Κι έτσι ώστε αν δεν πάει καλά να μη χάσουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Ταινία με την ταινία μαθαίνουμε.
Δημήτρης: Ναι, άμα βγει μαλακία, βγήκε μαλακία! Στα δικά μας μάτια κάθε ταινία γαμάει.
Επειδή είναι η ταινία που θέλατε να κάνετε εκείνη τη στιγμή.
Δημήτρης: Ναι! Είναι μαλακία να μπαίνουμε σε αυτό το τριπάκι. Από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι το Clerks, που του Kevin Smith οι υπόλοιπες ταινίες δεν βλέπονται αλλά τον θεωρώ γαμάτο σκηνοθέτη γιατί όντως όλες οι ταινίες του έχουν μια σκηνοθετική ματιά. Οπότε είναι ωραίο να πεις, έκανα 15 ταινίες στη ζωή μου και δεν ήταν όλες καλές, και it’s ok! Άλλοι άνθρωποι πάνε με τη λογική πως θέλω να κάνω 3 ταινίες στη ζωή μου, όλες αριστουργήματα. Μου φαίνεται πάρα πολύ κουραστικό!
Λήδα: Και πολλή πίεση που βάζεις στον ίδιο σου τον εαυτό. Ότι τώρα αυτό πρέπει να βγει τέλειο. Που αντικειμενικά, ποτέ ό,τι έχεις στο κεφάλι σου δε θα βγει ακριβώς έτσι. Θα συμβούν 500 πράγματα στο ενδιάμεσο, που δε θα είναι όπως το είχες φανταστεί εξαρχής, που αυτό είναι και το ωραίο στο σινεμά. Είναι ζωντανός οργανισμός.
Δημήτρης: Κι είναι ωραίο γιατί είμαστε δύο. Γράφουμε μαζί. Και ξέρεις όταν γράφεις σου βγαίνει σαν εμετός, ασυνείδητα, αλλά όταν είμαστε δύο, σου βγαίνει μεν έτσι αλλά πρέπει και να επιχειρηματολογήσεις στο άλλο άτομο. Οπότε ναι, τι; Ποιο παιδικό τραύμα είναι αυτό; Ξέρεις. Οπότε συγχρονιστήκαμε. Υπάρχει μια αναζήτηση μέσα στις ταινίες, κι εμείς οι ίδιοι ψαχνόμαστε.
Κι όχι ότι τώρα έχει παγιωθεί κάτι, αλλά σίγουρα 23 με 26, εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ πιο μπερδεμένα από τώρα. Μετά έγινε μετακόμιση στην Αθήνα, κόβιντ, πρώτες δουλειές, το ερώτημα του αν θα έχουμε μια άλλη δουλειά ή θα είμαστε σκηνοθέτες; Πριν κάναμε διαφορετικές δουλειές μέχρι να πούμε ότι το πήραμε απόφαση ότι είμαστε σκηνοθέτες. Αν όχι στα 24, πότε; Αν μείνουμε άφραγκοι στα 24, είναι δια δύο όλα, έχουμε γονείς, δεν είχαμε τότε και κανένα τρελό επίπεδο ζωής οπότε δεν σε νοιάζει τόσο. Ήδη στα 26 θέλω καλύτερο επίπεδο ζωής. Πόσα νουντλς να φας;; Πόσα κλαμπ σάντουιτς;! [γελάμε]
Έχουν ακριβύνει και τα σουβλάκια.
Λήδα: Είχαμε βρει μαγαζί με 3 ευρώ κλαμπ σάντουιτς κοτόπουλο και αναψυκτικό.
Δημήτρης: Πώς βγήκε το Yawth νομίζεις;;
Λήδα: Συχνά όταν περνάμε περιόδους αφραγκίας, λέμε «στη Θεσσαλονίκη πώς το κάναμε;» Στη Θεσσαλονίκη πριν βγούμε να πιούμε τρώγαμε δύο κομμάτια πίτσα του ενός ευρώ! Τι πώς το κάναμε.
Το ότι είστε δύο πού αλλού βοηθάει;
Λήδα: Δεν το περνάει κανείς μας μόνος του. Είμαστε δύο. Αν ο ένας αισθάνεται λίγο πιο κάτω, ότι δεν μας έπιασε αυτό, ότι έχει άγχος, απογοήτευση, τότε ο άλλος είναι εκεί και λέει «η ταινία γαμάει, ξεκόλλα!».
Δημήτρης: Όταν είμαστε πεσμένοι κι οι δύο είναι που γίνεται της Lana del Rey στο σπίτι. [γελάνε]
Σας έλειπε ως θεατές ένα νεανικό σινεμά σαν του Yawth στην Ελλάδα;
Δημήτρης: Δεν υπάρχει στην Ελλάδα ακόμη. Τα Τσουλάκια λέμε ότι γαμάνε, ποιες ταινίες άλλες υπάρχουν σαν τα Τσουλάκια, σαν το Sad Girl Weekend; Που μιλάνε για συνομήλικους από παιδιά που είναι στην ίδια φάση, και με μια ματιά που δεν είναι ηδονοβλεπτική;
Και χωρίς να φοβούνται να έχουν και χρώμα και σκοτάδι και τα πάντα.
Δημήτρης: Ακριβώς. Υπάρχουν ταινίες που δεν έχουν γυριστεί από δημιουργούς σαν τη Δέσποινα. Δεν είναι ότι δεν έχουμε σινεμά για νέους, αλλά συχνά φτιάχνεται από ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται πώς είναι οι νέοι σήμερα και τους δείχνουν απλά να κάνουν ναρκωτικά και τίποτα άλλο.
Που εμάς όλοι οι φίλοι μας κι εμείς οι ίδιοι, κάνουμε δύο δουλειές και μεταπτυχιακά και διδακτορικό, δηλαδή εμένα κανένας φίλος μου δεν είναι «χαμένος στα ναρκωτικά». Σόρι. Ακόμα κι όταν κάνουν ναρκωτικά, τη Δευτέρα μπαίνουν να κάνουν log in στο διδακτορικό. Με τη Λήδα αυτό μας ενοχλούσε. Προφανώς παρτάρουμε και προφανώς πίνουμε, αλλά όλο αυτό το χάσιμο… Σόρι. Rage. Teen angst είναι αυτό! [γελάει]
Αυτό που με είχε ενθουσιάσει με το Yawth είναι πως ένιωσα κατευθείαν να βλέπω κάτι που μου έλειπε ως θεατή. Περιμένατε ότι θα παίξει καλά στο φεστιβάλ Δράμας;
Δημήτρης: Δεν περιμέναμε να πάρουν την ταινία στη Δράμα, τότε νιώσαμε σα να μπήκαμε στο διαγωνιστικό των Καννών. Την είχαμε κάνει γκερίλα την ταινία, και ήμασταν απλά χαρούμενοι που ήμασταν εκεί. Και το επόμενο πρωί, όλοι την ανέφεραν. Ή, επειδή είχε θυμάμαι πολλούς δημοσιογράφους εκείνη τη χρονιά, όλοι έγραφαν για αυτή. Πριν παίξει ήμασταν ο Δημήτρης και η Λήδα και μετά ήμασταν αυτοί που κάναμε το Yawth. Και μετά, το Sad Girl Weekend που πέτυχε ακόμα πιο πολύ. Θυμάμαι στις επόμενες που κάναμε, πηγαίναμε να πάρουμε λεφτά και εξηγούσαμε τι έχουμε κάνει, «α, εσείς έχετε κάνει το Sad Girl;;» Είναι μια γνωστή ταινία. Και φοβόμαστε αν έχουμε κάνει peak εκεί! [γελάει]
Εκεί πως ήταν η προβολή;
Λήδα: Είναι πολύ έντονη ανάμνηση η πρώτη προβολή στη Δράμα. Ήταν η πρώτη προβολή ταινίας μας σε φεστιβάλ. Εκείνη τη στιγμή υπήρχε μια ξεγνοιασιά στο δικό μου μυαλό. Είχα φυσικά άγχος να αφουγκραστώ πώς θα το βιώσει η αίθουσα, αλλά δεν είχαμε πάει με τη λογική «να δούμε πώς θα το δεχτούν». Όταν ξεκίνησε να παίζει κρατούσαμε τα χέρια μας και τρέμαμε. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει once in a lifetime. Μετά στη μεγάλου πάλι.
Δημήτρης: Εγώ καταλαβαίνω γιατί πήγε καλά αυτή η ταινία. Το ήξερα! I’m sorry! Κι έχω μεγάλη απορία, η ομάδα που έκανε τα Τσουλάκια, δεν ήξεραν ότι η ταινία τους θα ξεχωρίσει; Αυτή η ταινία έκανε κάτι που πολλές ταινίες δεν είχαν. Γενικότερα πάντως δε νιώθω ότι το ελληνικό σινεμά περίμενε το Yawth φυσικά, ούτε λίγο, απλά νιώθω ότι μέσα από πολλούς τυχαίους παράγοντες, βοήθησε πολλούς δημιουργούς να πουν, Δε γαμιέται; Ας κάνω την ταινία που ήθελα.
Γιατί μετά το Sad Girl Weekend ακολούθησαν πολλές σχετικές ταινίες. Όχι ότι έχουν επηρεαστεί. Τις ίδιες επιρροές έχουμε κι εμείς, δεν περίμενε κανείς το Sad Girl. Κι εμείς επηρεασμένοι από τη Sofia Coppola είμαστε. Απλά νιώθω ότι αρκετοί είδαν το Sad Girl και είπαν Δε γαμιέται; Αν μπορούν αυτοί, μπορώ κι εγώ.
Εσείς είχατε μεταξύ σας συνεννόηση και σε επίπεδο αναφορών;
Δημήτρης: Δεν έχουμε καθόλου ίδιες αναφορές! Η Λήδα ήταν–
Λήδα: Kusturica!
Εντάξει, και το Underground ένα party movie ήταν εξάλλου. Το βλέπω!
Δημήτρης: Υπάρχει! Κι εγώ ήμουν το Bring It On με τις τσιρλίντερς. [γελάμε] Αλλά όμως αρχίζουμε μετά να το χτίζουμε μαζί.
Το Bring It On έπρεπε να έχει πάρει τον Χρυσό Φοίνικα.
Δημήτρης: Kirsten Dunst… Αυτή η κοπέλα…. Έπρεπε να κάνει το Melancholia δηλαδή για να αναγνωριστεί; Ηθοποιάρα. Δεν ήταν έτοιμοι!
Λήδα: Αλλά περάσαμε πολύ χρόνο που δεν βλέπαμε τα ίδια.
Δημήτρης: Είχαμε την ανάγκη να κάνουμε τις ίδιες ταινίες, έχει διαφορά.
Λήδα: Ίδιο σινεμά ακόμα κι αν μας άρεσαν διαφορετικά πράγματα. Ξεκινήσαμε παρέα κι όσο δουλεύαμε στην προπαραγωγή περνούσαμε πολύ χρόνο, βγαίναμε βράδια, περπατούσαμε στο λιμάνι κι ανταλλάζαμε συνεχώς πληροφορία οπότε γινόταν επεξεργασία κι από τις δύο μεριές.
Δημήτρης: Πλέον έχουμε ίδιες αναφορές, μας αρέσουν τα ίδια πράγματα πιο πολύ, κι έχουμε πολύ κοντινά ξεκινήματα στη ζωή. Είμαστε ο ορισμός της μεσαίας τάξης. Και πολύ κοντινά οικογενειακά περιβάλλοντα.
Αυτό είναι πιο σημαντικό από τις ποπ αναφορές.
Δημήτρης: Ίδια bank accounts. Έχουμε κάνει κι οι δύο πολύ μεγάλες θυσίες! Να ξέρουμε στο πετσί μας τι σημαίνει.
Αυτή η αίσθηση μελαγχολίας, μιας απώλειας που διαπερνά τις ταινίες σας τις κάνει κάτι παραπάνω από απλώς ωραίες εικόνες. Κι αυτό είναι κάτι που δε βγαίνει με ειλικρινή τρόπο αν δεν έχεις ένα background.
Δημήτρης: Δεν βγαίνει αν δεν έχεις δέσιμο και ειλικρίνεια εξαρχής ή αν δεν βιώνεις ανάλογα τα πράγματα. Εγώ δεν βιώνω τα ίδια με κάποιον που έχει περισσότερες πρακτικές δυσκολίες από ό,τι εγώ, πόσο μάλλον με κάποιον που δεν έχει πρακτικές δυσκολίες. Είμαστε ο ορισμός της μεσαίας τάξης, ο ορισμός του κοινού έφηβου Έλληνα. Ορισμός του average!
Average με θριαμβευτικό τρόπο!
Δημήτρης: Το average είναι relatable από κατασκευής. Με τη Λήδα δεν μας ενδιαφέρει να είμαστε relatable, γιατί είμαστε. Δεν μπορώ να μην είμαι relatable. Κι αυτό βγάζει νόημα γιατί οι άνθρωποι που γράφουμε μιλάνε όπως εμείς. Κι αυτό είναι κάτι κουλ. Δεν χρειάζεται να κοπιάσουμε για το πώς μιλάμε. Αν πούμε κάποια μαλακία ή κάτι politically incorrect, θα έχει μια αλήθεια μέσα του, γιατί εμείς δεν είμαστε μαλάκες– το ξέρουμε. Κι οι χαρακτήρες που φτιάχνουμε δεν είναι μαλάκες, είναι καθημερινοί. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι έντονο για να πείσουμε.
Πολλοί θα πουν για τις ταινίες ότι έχουν ωραία χρώματα, ότι έχουν ζεστασιά… για μένα είναι ότι έχουν ωραίους διαλόγους. Οι άνθρωποι μιλάνε! Δεν είμαστε αριστουργηματικοί σεναριογράφοι, αλλά είμαι περήφανος για τις τελικές ταινίες που τις ακούω και λέω, α, έτσι μιλάνε οι άνθρωποι.
Ναι, συνήθως το πώς μιλάνε οι νέοι στις ταινίες είναι λίγο… ας το αποδεχτώ και προχωράω τη ζωή μου.
Λήδα: Προσπαθούμε να μιλάμε για τις ηλικίες μας, προσπαθούμε να γράφουμε φυσικούς διαλόγους, προσπαθούμε να δουλεύουμε με ηθοποιούς, να μας λένε πώς θα έλεγαν αυτοί κάτι. Γιατί έχουμε δει ένα σωρό ταινίες που κάποια στιγμή κοιταζόμαστε και λέμε, δε θα το λέγαμε αυτό ποτέ.
Μας αρέσει να δημιουργήσουμε κάτι με μια φυσικότητα, που έχει το συνδυασμό του ότι συμβαίνει κάτι πάρα πολύ δραματικό αλλά όπως και στην καθημερινότητα, μπορεί να έχει κάτι κωμικό ή κάτι γλυκόπικρο μέσα του. Οι περισσότερες εμπειρίες στη ζωή είναι γλυκόπικρες. Αυτό προσπαθούμε να αποδώσουμε. Και στις ηλικίες μας υπάρχει ένα μπέρδεμα, είναι όλα αχταρμάς.
Επειδή δεν έχει μπει ακόμα το… το έχω ζήσει αυτό.
Λήδα: Ναι, είναι όλα καινούρια και συναρπαστικά, και τα πάντα κάτι σημαίνουν.
Δημήτρης: Και έχεις αρκετή ανοχή. Είναι πολύ formative αυτές οι ηλικίες… Δε νομίζω σε 5 χρόνια ακόμα να μιλάμε για τα 22χρονα. Ελπίζω! Θα μιλάμε για τα 32χρονα, που κι εκεί κάτι θα έχει να πούμε αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα.
Πόσο είστε τώρα εσείς;
Μαζί: 26!
Αυτή η κουβέντα μου θυμίζει, ένας λόγος που λατρεύω τόσο την Greta Gerwig είναι καθαρά προσωπικός, επειδή έχουμε γεννηθεί με κυριολεκτικά 3 μέρες διαφορά και κάνει ιστορίες που αντικατοπτρίζουν την δική της διαδρομή στη ζωή, και νιώθω πως σε κάποιο επίπεδο μου μιλάνε πάντα σε εμένα συγκεκριμένα και το που βρίσκομαι ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Δε συνεχίζει να κάνει ας πούμε μια ζωή ταινίες που έκανε στη φάση στα 24, με τον Joe Swanberg.
Δημήτρης: Είναι μια φυσική εξέλιξη!
Είναι κάπως συγκλονιστικό να το ακολουθείς βήμα βήμα και να μεγαλώνεις παράλληλα, να συνεχίζει κάτι να μιλάει σε σένα εκεί που βρίσκεσαι τώρα.
Δημήτρης: Πιστεύουμε ότι μπορεί να συμβεί αυτό με την Emma Seligman που έκανε το Shiva Baby. Είναι σα να έχω πάει σε αυτό το τραπέζι που βλέπουμε στην ταινία.
Λήδα: Είναι κάθε οικογενειακό τραπέζι!
Δημήτρης: Έχει πολύ νόημα αυτό, και δεν υπάρχουν πολλοί στην ηλικία μας που κάνουν τόσο προσβάσιμο σινεμά. Εμείς με τη Λήδα λέμε ότι κάνουμε ταινίες για youth. Τι θα πει αυτό; Σε 10 χρόνια θα κάνουμε ταινίες για youth; Οι περίεργοι τύποι που κάνουν ταινίες για youth; Άσ’τα youth ήσυχα!! Κι η μεγάλου μήκους μας, σε 3-4 χρόνια, ευελπιστούμε, θα μιλάει τότε για εκείνη τη φάση που οδεύουμε τότε.
Λήδα: Όταν κάνουμε οικογένειες, μεγαλώσουμε… μη μιλάμε ακόμα για το πανεπιστήμιο.
Δημήτρης: Ή να το μιλάς, αλλά από το πώς θα το βιώνεις τότε!
Και το Lady Bird, που είχε πιο νεαρή πρωταγωνίστρια, περνάει πολλά πράγματα μέσα από το οπτικό φίλτρο της μητέρας, είχε μια άλλη ωριμότητα.
Δημήτρης: Εμείς κάνουμε ταινίες για τη Regina George. Όταν μεγαλώσουμε θα κάνουμε για τη μαμά της! [γελάμε] Είναι δύο πράγματα που θέλουμε. Ένα, να ζούμε καθαρά από αυτό, να έχουμε ένα καλό επίπεδο ζωής, και να κάνουμε όντως σινεμά. Και δύο, να έχουμε διάρκεια. Θα ήταν ωραία να κάνουμε σινεμά για 35 χρόνια κι όλες οι ταινίες να εξελίσσονται καθώς το κοινό μεγαλώνει.
Μαζί: Δε μας ενδιαφέρει να είμαστε οι καλύτεροι. Μας ενδιαφέρει να είμαστε αρκετά καλοί και να έχουμε μια πορεία στο χρόνο, σαν δίδυμο στις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν. Να μεγαλώσουμε μαζί με τις ταινίες μας και τους χαρακτήρες μας. Εμάς αυτό είναι το όνειρό μας.
*Οι πέντε ταινίες των Λήδα Βαρτζιώτη και Δημήτρη Τσακαλέα (Yawth, Sad Girl Weekend, Literal Legend, Happy Ending, 24 Hours with a Jock) είναι διαθέσιμες στο Cinobo.
