Η Ρία Ελληνίδου τραγουδά 20 χρόνια, αλλά νιώθει ότι τώρα αρχίζει

Πώς προέκυψε η μουσική; Ήταν κάτι που σου βγήκε ξαφνικά ή το ήξερες από μικρή;

Είναι κάτι το οποίο το έχω ξανά μοιραστεί, αλλά το λέω με χαρά, γιατί είναι κάτι που θέλω να το ξέρει ο κόσμος. Από τότε που άρχισα να μιλάω, έλεγα στους γονείς μου ότι θα γίνω μουσικός, τραγουδίστρια όταν μεγαλώσω. Ήμουν 4-4,5 χρονών όταν ξεκίνησα με το πρώτο μου μουσικό όργανο στο ωδείο. Από τότε πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα με μεγάλο ενθουσιασμό. Ακολούθησε το Μουσικό Σχολείο και, κάπου στα 13-14, ήρθαν και τα πρώτα μου live.

Θυμάσαι τι σκεφτόσουν τότε; Έχει γίνει πραγματικότητα αυτό που ονειρευόσουν στα 13;

Εννοείται. Θυμάμαι που αναρωτιόμουν: «Αυτό θέλεις να κάνεις;» Και απαντούσα «Ναι, δεν πειράζει που οι άλλοι πάνε βόλτα και εγώ τραγουδάω». Το ίδιο λέω και τώρα, ειδικά σε δύσκολες στιγμές, ή μέρες γεμάτες κούραση, βάζω πάντα προτεραιότητα τη δουλεία μου γιατί θέλω να βγούνε όλα σωστά, γιατί ξέρω ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω.

Πώς νιώθεις που πλέον τραγουδάς δίπλα σε μεγάλα ονόματα και μπροστά σε πολύ κόσμο;

Επειδή έγινε σταδιακά, δεν ήταν κάτι ξαφνικό. Δεν είναι ότι δε με ήξερε κανείς τη μία μέρα και την άλλη ξαφνικά με ήξεραν όλοι. Έχω χτίσει ένα κοινό που με ακολουθεί εδώ και χρόνια, αφού τραγουδάω πάνω από 20 χρόνια. Παλιά έλεγα άλλο ρεπερτόριο, τώρα πλέον τραγουδάω δικά μου τραγούδια. Από τότε με έμαθε ο κόσμος. Είναι πολύ ωραίο, αλλά μ’ αρέσει πάντα να μένω προσγειωμένη και να μην πετάω στα σύννεφα. Η ζωή μας στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο καθημερινή και απαιτητική απ’ όσο νομίζει ο κόσμος. Δουλειά, σπίτι, ξανά δουλειά. Δεν έχει πάντα τη λάμψη που συχνά φαίνεται απ’ έξω.

Το παλιότερο ρεπερτόριο ήταν πιο παραδοσιακό;

Τα πρώτα μου τραγούδια ήταν λαϊκά, σμυρναίικα και παραδοσιακά. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο μουσική, αφού οι γονείς μου είναι ερασιτέχνες μουσικοί. Η αγάπη για την παράδοση, από κάθε γωνιά της Ελλάδας, ήταν κάτι φυσικό για εμάς, σχεδόν αυτονόητο.

Τι σε οδήγησε στην αλλαγή αυτή;

Δεν είναι απαραίτητα ότι ήθελα να αλλάξω κατεύθυνση, απλά είχε έρθει η ώρα να πω τα δικά μου τραγούδια. Σήμερα, όταν γράφεις κάτι καινούριο, δε γίνεται να μοιάζει με τραγούδι του ’30 και να θεωρείται παραδοσιακό. Το προσωπικό σου υλικό σε φέρνει από μόνο του στο σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, η ποικιλία είναι κάτι που με εκφράζει. Στα live λέω και παλιά λαϊκά, και σύγχρονα κομμάτια, σμυρναίικα αλλά και ηπειρώτικα. Ειδικά όταν πηγαίνω στην επαρχία, μου αρέσει να τιμώ τον τόπο και τους ανθρώπους του με τραγούδια που τους αφορούν. Η σπουδή μου δεν πάει χαμένη, είναι λες και όλα κάπως επιστρέφουν στη σκηνή.

Πιστεύεις ότι κάποιοι τραγουδιστές στα μπουζούκια είναι παρεξηγημένοι ως προς το μουσικό τους υπόβαθρο;

Φυσικά, καταλαβαίνω την εικόνα που υπάρχει σήμερα. Ίσως, κι εμείς να φέρουμε ένα μέρος της ευθύνης. Πολλοί καλλιτέχνες ξεκινούν μέσα από ριάλιτι, ενώ πριν ασχολούνταν με άλλες δουλειές, και αυτό δημιουργεί την εντύπωση ότι ο καθένας μπορεί να γίνει τραγουδιστής. Όμως, για να είσαι πραγματικά καλός, είναι σημαντικό να είσαι πρώτα μουσικός, να γνωρίζεις κάποιο όργανο και να καταλαβαίνεις τι τραγουδάς και πώς. Εγώ ας πούμε για παράδειγμα, ξεκίνησα με μουσικά όργανα και μετά ασχολήθηκα με το τραγούδι. Πιστεύω πως είναι απαραίτητο να κατέχει κάποιος μια βασική μουσική παιδεία, ώστε να μπορεί να υπηρετήσει και καλύτερα την τέχνη του.

Αισθάνεσαι ότι πρέπει συνεχώς να αποδεικνύεις την αξία σου;

Φυσικά, ειδικά ως γυναίκα νιώθεις ακόμα παραπάνω αυτή την πίεση. Όταν κάνεις κάτι πιο ποιοτικό, ακούς πως είναι «ποιοτικό τραγούδι», αλλά αν πας σε κάτι πιο εμπορικό, αμέσως λένε πως «δεν έχει φωνή». Παρόλα αυτά, αν ερμηνεύσεις τραγούδια από ονόματα όπως ο Καζαντζίδης ή ο Αγγελόπουλος, ξαφνικά αλλάζουν γνώμη. Ο κόσμος θέλει να σε δει από πολλές πλευρές και δε με ενοχλεί καθόλου. Από τη στιγμή που εκτίθεσαι, πρέπει να δίνεις πάντα το καλύτερο, μέχρι να καταλάβει ο κόσμος ποια είσαι πραγματικά. Γιατί ένας καλλιτέχνης δεν είναι απλά ένα τραγούδι, είναι ένας ολόκληρος  κόσμος

Σε τρομάζει που ο καθένας έχει άποψη για σένα;

Δεν τρομάζω, αλλά με ενοχλεί λίγο. Σκέφτομαι πώς γίνεται να με κρίνουν από ένα βίντεο δέκα δευτερολέπτων; Ενώ έχω σπουδάσει και τραγουδάω πολλά χρόνια, υπάρχει κόσμος που με βλέπουν μόνο έτσι. Αλλά αυτή είναι η εποχή μας. Συμβιβάζομαι. Κάποιες φορές η αλήθεια είναι πως με ενοχλεί, άλλες φορές προσπαθώ να δω πιο χιουμοριστικά αυτή  την κατάσταση. Το σημαντικό όμως είναι ότι οι περισσότεροι που με ακολουθούν με στηρίζουν, κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα.

Δεν μπήκες ποτέ στον πειρασμό να απαντήσεις;

Χιουμοριστικά, ναι, όταν έχω όρεξη. Όμως, αν είμαι κουρασμένη ή στεναχωρημένη, κάποιες φορές με επηρεάζουν πιο πολύ. Νομίζω πως είναι σημαντικό να θυμόμαστε όλοι ότι είμαστε άνθρωποι και βλέπουμε αυτά τα πράγματα. Παρ’ όλα αυτά, η πλειονότητα των σχολίων που λαμβάνω είναι θετικά. Και στα αρνητικά, συχνά άλλοι παίρνουν το λόγο για να με υπερασπιστούν.

Υπάρχει τραγούδι που να ζήλεψες και να είπες «θα ήθελα να το έχω πει εγώ»;

Πάρα πολλά, ειδικά παλιά τραγούδια. Σίγουρα σήμερα οι ενορχηστρώσεις είναι πιο μοντέρνες, αλλά εγώ έχω μεγάλη αγάπη για τα παλιά. Συχνά το σκέφτομαι αυτό.

Είσαι η ίδια σε όλα τα περιβάλλοντα -live, social, σκηνή;

Ναι, είμαι η Ρία παντού. Όταν παίζω μόνη μου, είμαι ο εαυτός μου: λέω αστεία, κάνω πλάκα, τραγουδάω πολλά είδη. Στα μαγαζιά, που υπάρχουν και άλλοι καλλιτέχνες και συγκεκριμένος χρόνος, είναι διαφορετικά. Αλλά πάντα προσπαθώ να απευθύνομαι σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο σε όσους κάθονται μπροστά.

Υπήρξε στιγμή που είπες «τα κατάφερα»;

Όχι, ποτέ δεν το έχω πει. Δε θεωρώ ότι τα έχω καταφέρει! Νιώθω ότι είμαι ακόμα στην αρχή. Υπάρχουν καλλιτέχνες που τους ξέρει όλος ο πλανήτης. Δεν σημαίνει ότι επειδή πήγαν καλά 2 – 3 τραγούδια,  ξαφνικά πέτυχες και πρέπει να επαναπαυτείς. Πρέπει πάντα να προσπαθείς για το καλύτερο.

Οι γυναίκες κρίνονται συχνά για την εμφάνισή τους. Εσύ πώς το διαχειρίζεσαι;

Φυσικά και θα σε κρίνουν. Υπάρχει αυτή η προκατάληψη: «Είναι όμορφη, άρα αποκλείεται να τραγουδάει καλά». Σε πολλούς φαίνεται περίεργο ότι μια γυναίκα μπορεί να διαθέτει και φωνή και εμφάνιση. Η αλήθεια είναι πως δε στηρίζομαι στην εμφάνισή μου αλλά τη φροντίζω, γιατί ειδικά στο σύγχρονο λαϊκό τραγούδι, η εικόνα παίζει κι αυτή τον ρόλο της. Όταν κάποιος έρχεται για να σε δει, πιστεύω πως οφείλεις να είσαι περιποιημένη, αλλά πάνω απ’ όλα, να του δώσεις την ψυχή σου πάνω στη σκηνή.

Θυμάσαι, ως θεατής, να έχεις βρεθεί σε κάποιο live που να σου έχει μείνει αξέχαστο; Του αγαπημένου σου καλλιτέχνη, ίσως;

Εννοείται! Ήμουν στην Πορτογαλία, τραγουδούσα σε ένα φεστιβάλ μεσογειακής μουσικής και μετά από μένα ανέβηκε στη σκηνή ο Diego el Cigala, που τον λατρεύω. Εκεί έπαθα πολιτισμικό σοκ. Τον ακούω τουλάχιστον 10-12 χρόνια… και ξαφνικά ήταν μπροστά μου. Πραγματικά, έπαθα σοκ.

Και εδώ, πολλές φορές, όταν είμαι σε live άλλων τραγουδιστών που μου αρέσει η φωνή τους, το παθαίνω αυτό –ειδικά όταν προς το τέλος του προγράμματος λένε εκείνα τα μεγάλα, δυνατά τραγούδια. Γιατί, η αλήθεια είναι ότι στην αρχή πάντα προσπαθούμε να φτιάξουμε το κέφι του κόσμου. Αλλά στο τέλος… είναι αυτό το κάτι.

Διάβαζα σήμερα μια δήλωσή σου που έλεγες «γιατί να μην τραγουδήσω κι εγώ Μίκη Θεοδωράκη» και μου άρεσε πάρα πολύ. Ήταν πολύ ωραία διατυπωμένο. Αλλά ξέρεις, όταν αναφέρονται τέτοια ονόματα, πάντα θα υπάρξουν σχόλια – συχνά αρνητικά. Σε κάνουν τέτοιες αντιδράσεις να σκέφτεσαι διπλά τι θα πεις;

Όχι, δε με ενόχλησαν. Με έκαναν, όμως, να σκεφτώ ότι ίσως δεν ήμουν αρκετά σαφής, και ότι χρειάζεται να εξηγώ καλύτερα τι εννοώ. Όταν ανέφερα τον Μίκη Θεοδωράκη, ήταν πιο πολύ γιατί αναρωτήθηκα: Γιατί να μην μπορεί ένας νέος καλλιτέχνης να του δοθεί η τιμή να πει αυτά τα τραγούδια;

Πριν ξεκινήσω να λέω πιο σύγχρονα, πιο εμπορικά τραγούδια, τραγουδούσα αυτό το ρεπερτόριο. Θυμάμαι πολύ καθαρά, όταν πρωτοξεκινήσαμε να δουλεύουμε τα δικά μου τραγούδια, ο Ηλίας Φιλίππου — που έχει γράψει όλους τους στίχους μου — με κοίταξε και με ρώτησε με πολλή ευγένεια:«Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να πεις κάτι πιο μοντέρνο; Εσύ μέχρι τώρα τραγουδούσες Παπαδοπούλου, Γλυκερία, Βιτάλη, Αγγελόπουλο, Άκη Πάνου, Κουγιουμτζή… Ξαφνικά να πεις κάτι πιο εμπορικό;»

Αν με αξιώσει η στιγμή και οι συνθήκες να πω τέτοια τραγούδια, θα το κάνω με μεγάλο σεβασμό, όπως κάνω με κάθε τραγούδι που επιλέγω.

Η αγάπη σου για την παράδοση και το ρεμπέτικο πώς προέκυψε; Ήταν κάτι που ακούγατε στο σπίτι;

Η παράδοση και το ρεμπέτικο είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι, αλλά η αγάπη μου για το παραδοσιακό τραγούδι είναι πολύ βαθιά – γιατί με αυτό μεγάλωσα. Στο σπίτι μου το ακούγαμε πολύ, οι γονείς μου το αγαπούσαν, πηγαίναμε σε χορευτικά, συμμετείχα κι εγώ σε παραδοσιακά σχήματα. Παράλληλα πήγαινα και ωδείο, με πιο «ευρωπαϊκή» μουσική εκπαίδευση. Οι γονείς μου είχαν την πεποίθηση, και την ασπάζομαι κι εγώ, ότι πρώτα πρέπει να γνωρίσεις τη μουσική του τόπου σου, τις ρίζες σου, κι ύστερα να εξερευνήσεις άλλα μονοπάτια.

Το παραδοσιακό τραγούδι, όμως, είναι δύσκολο. Θέλει τεχνική, σεμνότητα και μελέτη. Αν κάποιος θέλει να εκπαιδεύσει πραγματικά τη φωνή του, εκεί πρέπει να στραφεί: σε ένα μοιρολόι, σε έναν ηπειρώτικο σκοπό, σε έναν αμανέ. Εκεί φαίνεται η τεχνική.

Η πλειοψηφία των σύγχρονων τραγουδιών, έχουν λιγότερες απαιτήσεις φωνητικά. Δεν το λέω υποτιμητικά, κάθε είδος έχει τη δική του αξία. Απλώς η τεχνική και η απαιτητικότητα του παραδοσιακού ρεπερτορίου με βοήθησαν να μάθω να τραγουδώ με σεβασμό και ακρίβεια. Και επειδή αγαπώ βαθιά τη μουσική, διάλεξα να μάθω μέσα από τα δύσκολα.

Αυτό το ρεπερτόριο πόσο εύκολα βρίσκει θέση στο mainstream κοινό;

Καθόλου εύκολα η αλήθεια είναι. Δυσκολευόμαστε πολύ. Πολλές φορές σε ένα live θα χωρέσουν 1-2 τέτοια τραγούδια. Χαίρομαι, όμως, όταν βλέπω καλλιτέχνες από άλλα ρεπερτόρια να τα εντάσσουν στο πρόγραμμά τους. Έτσι τα μαθαίνει και ο κόσμος, κι εγώ μπορώ να τα λέω χωρίς να φαίνομαι «εξωγήινη».

Παρατηρούμε, όμως, ειδικά τα τελευταία χρόνια, μια στροφή των νέων στην παράδοση. Πανηγύρια, παραδοσιακά γλέντια, όχι μόνο παραλίες… Πού πιστεύεις ότι οφείλεται;

Για να αγαπήσεις κάτι, πρέπει πρώτα να το γνωρίσεις. Κάποιοι καλλιτέχνες, γνωστοί και αγαπητοί, τόλμησαν να πουν παραδοσιακά τραγούδια και χάρη σε αυτό, κάποιοι τα άκουσαν ίσως για πρώτη φορά. Και μετά, κάποιος θα πει: «Ωραίο αυτό το νησιώτικο, ας ακούσω κι άλλα». Έτσι ξεκινάει η σύνδεση με τη μουσική παράδοση. Σιγά-σιγά, με φυσικό τρόπο.

Το πανηγύρι, από την άλλη, έχει μια δική του ξεχωριστή ενέργεια. Βλέπεις 2.000–3.000 ανθρώπους πιασμένους χέρι-χέρι να χορεύουν, να χαμογελούν, να συμμετέχουν. Είναι μαγικό. Μου αρέσουν και τα μαγαζιά, έχουν κι αυτά τη δική τους ομορφιά, αλλά ο χορός, μαζί με το τραγούδι, είναι από τις πιο αρχαίες μορφές ψυχαγωγίας που έχουμε.Και είναι προσβάσιμο σε όλους: οικονομικά, ηλικιακά, κοινωνικά. Μπορεί να πάει και μια μαμά με τρία παιδιά. Είναι ωραίο που είμαστε τόσο μουσικόφιλος λαός.

Αλήθεια, υπάρχει κάποιο είδος μουσικής που δεν αντέχεις; Για παράδειγμα, εγώ δεν μπορώ την όπερα…

Εγώ μπορώ να ακούσω τα πάντα. Μου αρέσει να εξερευνώ διαφορετικά είδη. Μπορεί να βάλω λάτιν, φλαμένκο, ινδική, τούρκικη, βαλκανική μουσική… ακόμα και μέταλ. Και από την όπερα ή την κλασική θα ακούσω, απλώς όχι για πολλή ώρα. Ίσως μερικά κομμάτια, 5-6 τραγούδια. Μετά αλλάζω.

Αν κάτι δε με αγγίξει πραγματικά, δεν μπορώ να το ακούω για ώρες. Δεν έχει να κάνει με το είδος, αλλά με το αν με συγκινεί. Αν συμβεί αυτό, τότε μπορώ να το ακούω ξανά και ξανά.

Αυτή την περίοδο είσαι με τον Πέτρο Ιακωβίδη και τον Γιώργο Λιβάνη. Γίνεται χαμός. Το περίμενες;

Ήξερα ότι πρόκειται για ένα πολύ δυνατό σχήμα, με αγαπημένους καλλιτέχνες όπως ο Πέτρος Ιακωβίδης και ο Γιώργος Λιβάνης, οπότε ναι, πίστευα πως θα πάει καλά -αλλά η αλήθεια είναι πως η ανταπόκριση του κόσμου είναι ακόμα πιο θερμή απ’ ό,τι περίμενα. Υπάρχει πολύ ωραία ενέργεια και μεταξύ μας, πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή, και νομίζω αυτό περνάει και στον κόσμο.

Για μένα είναι μια σπουδαία ευκαιρία και ένα σημαντικό σχολείο. Λέω τα τραγούδια μου, με γνωρίζει σιγά-σιγά περισσότερος κόσμος, και προσπαθώ κάθε φορά να εξελίσσομαι. Είμαι ακόμα στην αρχή, το ξέρω, αλλά βήμα-βήμα όλα χτίζονται. Και το πιο σημαντικό είναι να είμαστε σε ένα σχήμα που αγαπάμε αυτό που κάνουμε.

Ποια είναι η άποψή σου για το αν οι καλλιτέχνες πρέπει να τοποθετούνται δημόσια για κοινωνικά ή πολιτικά θέματα;

Πιστεύω πως ναι, είναι καλό οι καλλιτέχνες να εκφράζουν τη γνώμη τους –με σεβασμό και επίγνωση του λόγου τους. Ούτως ή άλλως, είμαστε κι εμείς κομμάτι της κοινωνίας, και δεν μπορούμε να είμαστε αμέτοχοι. Όταν ο κόσμος σε ακούει να τραγουδάς και σε ακολουθεί, είναι λογικό να δώσει σημασία και σε όσα λες. Μπορεί να δώσει θάρρος και σε άλλους να σκεφτούν ή να εκφραστούν. Και αν η πρόθεση είναι ειλικρινής, νομίζω κάνει καλό.

Και τι να περιμένουμε το καλοκαίρι;

Θα είμαστε σχεδόν όλο το καλοκαίρι μέχρι αρχές Αυγούστου με τον Πέτρο Ιακωβίδη και τον Γιώργο Λιβάνη στο Vog Club Athens. Παράλληλα ξεκινάει και η περιοδεία μου. Τον Αύγουστο θα είναι η κορύφωση και μετά από Σεπτέμβρη επιστρέφουμε στην Αθήνα. Οπότε, ούτε διακοπές ούτε ανάσα! Και φυσικά, μετά και το «Κάτι Ξέρεις» που τόσο πολύ έχει αγαπήσει ο κόσμος και τον ευχαριστώ γι’ αυτό,  έρχονται νέα τραγούδια που θα κυκλοφορήσουμε σύντομα με τη δισκογραφική μου οικογένεια, την Panik Platinum.

***INFO

Η Ρία Ελληνίδου εμφανίζεται με τον Πέτρο Ιακωβίδη και τον Γιώργο Λιβάνη στο Vog Club Athens 
Λεωφ. Ποσειδώνος 35, Άλιμος 174 55
Παρασκευή & Σάββατο
Η ώρα προσέλευσης είναι 23.30 και το πρόγραμμα ξεκινάει 00.00

Τα τραγούδια της κυκλοφορούν από την Panik Records
Την ακούτε σε Spotify και Apple Music

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Οι πολλές φάσεις της Νεφέλης Φασούλη

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ο MC Yinka θα αρθρώνει πάντα πολιτικό λόγο

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ENTERTAINMENT

Robbie Williams: Ο άνθρωπος που έγραψε ξανά το εγχειρίδιο του Ποπ Σταρ

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.