Η VASSIŁINA χρειάστηκε να δουλέψει πολύ για να βρει τη φωνή της

Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;

Από πολύ μικρή κάνω μουσική. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάτι με τραβούσε προς αυτό. Πριν καν ξεκινήσω πιάνο στα έξι μου, θυμάμαι ότι οι γονείς μου μού είχαν πάρει ένα CD από Το Φάντασμα της Όπερας και κάπως τους είχα πει «αυτό θέλω να κάνω».

Είχα πάθει μία προσκόλληση. Πάντα ήθελα να τραγουδάω και κάπως έτσι άρχισα να γράφω δικά μου κομμάτια. Δηλαδή, δε μου άρεσε ιδιαίτερα το διάβασμα του πιάνου με την έννοια της κλασικής εκπαίδευσης, όσο το να γράφω και να αυτοσχεδιάζω. Ήμουν τυχερή γιατί είχα μία δασκάλα πιάνου τότε, που δε με πίεζε.

Κάθε φορά, για να αποφύγω το διάβασμα, της έλεγα «έγραψα ένα κομμάτι», ενώ δεν είχα γράψει τίποτα. Απλά αυτοσχεδίαζα, επτά χρονών παιδί. Και κάπως έτσι νομίζω πως αυτό με βοήθησε να ανακαλύψω τη δημιουργικότητά μου και να εκφραστώ.

Άρα υπήρχε και στήριξη από το σπίτι;

Δε θα το έλεγα ακριβώς έτσι. Οι γονείς μου είχαν προσκόλληση προς την εκπαίδευση: «θα σπουδάσεις, θα κάνεις πιάνο, και μια και είσαι και κορίτσι, θα κάνεις πιάνο και μπαλέτο». Η αδερφή μου ήταν πρακτικά πιο καλή σε όλα αυτά, πιο «ευχαριστημένη» με το πρόγραμμα.

Εσύ ήσουν πιο επαναστάτρια;

Όχι απαραίτητα. Θα έλεγα πως η αδερφή μου ήταν που έκανε την επανάσταση, αυτή που άνοιξε τον δρόμο στις τέχνες, οπότε ως δεύτερο παιδί μου ήταν λίγο πιο εύκολο. Οι γονείς μας δεν είχαν καμία σχέση με τον καλλιτεχνικό χώρο, απλώς συνέβη τελικά και τα δύο τους παιδιά να καταλήξουν εκεί.

Στην εφηβεία τι μουσική άκουγες;

Άκουγα πάρα πολλή pop. Ήμουν «το αμερικανάκι» του σπιτιού. Hanna Montana, Britney Spears, τέτοια. Η αδερφή μου ήταν η «κουλτουριάρα». Μετά πέρασα μια φάση που άκουγα πιο post-punk, indie rock, Placebo και τέτοια. Άκουγα όμως και πολλά ελληνικά, γιατί ΟΚ είμαι και από τις Σέρρες.

Στο πανεπιστήμιο και αργότερα στο Λονδίνο άνοιξε τελείως το πεδίο: synth-pop, πιο πειραματική και ηλεκτρονική σκηνή. Νομίζω ότι εκεί γνώρισα καλύτερα τον ήχο που με εξέλιξε.

Τώρα μοιράζεις ακόμα τον χρόνο σου μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας;

Τον μοιραζόμουν. Έζησα στο Λονδίνο πέντε χρόνια. Τώρα ζω στην Αθήνα, απλά αρνούμαι να σβήσω το Λονδίνο από το bio μου (γέλια). Προσπαθώ να πηγαινοέρχομαι, αλλά η αλήθεια είναι πως το Λονδίνο είναι πολύ σκληρό πλέον. Με το Brexit και τον πληθωρισμό, για να ζήσεις εκεί πρέπει να ρίξεις πολύ την ποιότητα ζωής σου.

Παρόλα αυτά, ήταν τεράστιο σχολείο. Η μουσική μου στο Λονδίνο θεωρείται pop. Στην Ελλάδα θεωρείται πειραματική. Η Αγγλία έχει τεράστια ιστορία και βιομηχανία στην pop. Εκεί μεγαλώνεις με την ιδέα ότι χτίζεις project για φεστιβάλ. Εδώ δεν έχουμε αρκετούς χώρους, ούτε φεστιβάλ, αλλά το Λονδίνο μού έδωσε εργαλεία για να καταλάβω ποια είμαι μουσικά.

Πόσο εύκολο είναι να πετύχει κάποιος στην Ελλάδα ως indie καλλιτέχνης;

Εξαρτάται από το τι θεωρείς επιτυχία. Αν θεωρείς επιτυχία «να σε μάθει όλη η Ελλάδα», δύσκολο. Αν θεωρείς επιτυχία να μπεις σε μια σκηνή, να έχεις ένα σταθερό fan base και να στηρίξεις το όραμά σου, τότε στην Αθήνα γίνεται. Εγώ όταν μπήκα στην Inner Ear πήρα αμέσως μια προσοχή και μια βάση κοινού, γιατί το έκανε εύκολο αυτό και η ίδια η δισκογραφική που είχε το δικό της κοινό που την ακολουθούσε. Αυτό με βοήθησε να κλείσω και live στο εξωτερικό.

Πόσο διαφέρει ένα live στην Αθήνα από ένα live στο εξωτερικό;

Στο εξωτερικό ο κόσμος «ακούει». Είναι μαθημένος στη συναυλία. Στην Ελλάδα είναι πιο «διασκέδαση» και συχνά ο κόσμος μιλάει. Αυτό είναι πολύ ψυχοφθόρο για τον καλλιτέχνη.

Βέβαια, και στο Λονδίνο υπάρχει και τεράστια εκμετάλλευση προς τους μουσικούς. Πολλές συναυλίες είναι απλήρωτες, ειδικά σε μικρούς χώρους μπορεί να είναι πολύ κακοπληρωμένες και να μπεις και μέσα ή να σε εξαπατήσει κάποιος promoter. Στην Ελλάδα από την άλλη, δεν υπάρχουν αρκετοί χώροι, αλλά είναι πιο εύκολο να χτίσεις μια σκηνή.

Μπορεί κανείς να βιοπορίζεται από την indie μουσική στην Ελλάδα;

Όχι αποκλειστικά. Πρέπει να κάνεις πολλά πράγματα παράλληλα. Εγώ ήμουν τυχερή γιατί γνώρισα τον Pan Pan και τον Kadebostany και κάπως έτσι τα τελευταία χρόνια μπορώ να ζω από τη μουσική ως τραγουδίστρια, αλλά όχι αποκλειστικά μέσα από το δικό μου project.

Το ότι άνοιξα τη συναυλία του Kadebostany και μετά μπήκα στην μπάντα του ήταν κάτι ακραίο και καθοριστικό για μένα ως επαγγελματίας.

Πώς ήταν αυτή η συνεργασία; Πώς προέκυψε βασικά;

Ήταν κάτι ακραίο. Στην αρχή δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ξεκίνησε από ένα μήνυμα που μου έστειλε ο ίδιος για μια συνεργασία για τη συναυλία του στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που έχουμε τώρα, ξεκίνησε από δική μου πρωτοβουλία και  ήταν και η πρώτη φορά που έστειλα εγώ μήνυμα σε κάποιον άνθρωπο.

Έχω πολύ κοινωνικό άγχος. Δηλαδή, ντρέπομαι και να παραγγείλω πίτσα στο τηλέφωνο. Αν με έπαιρνε κάποιος άγνωστος τηλέφωνο, πάθαινα πανικό. Κλασικά μιλένιαλ πράγματα. Αλλά όταν τον είχα γνωρίσει, ήταν πάρα πολύ φιλικός, είχα ανοίξει δύο συναυλίες του και είπα «εντάξει, θα στείλω ένα μήνυμα. Αν θέλει και όταν έρθει Ελλάδα, βλέπουμε». Και έξι μήνες μετά, μου ήρθε μήνυμα να γράψουμε κομμάτι μαζί.

Βρέθηκα, λοιπόν, στο Παρίσι, να γράφω μουσική μαζί του. Δεν το έχω επεξεργαστεί ακόμα. Δέσαμε πολύ. Αρχικά έπαιζα ως guest στα live του, μετά μπήκα κανονικά στην μπάντα και για δύο χρόνια γυρίσαμε σχεδόν όλη την Ευρώπη. Ήταν ακραία εμπειρία. Είμαι πολύ ευγνώμων, γιατί μέσα από όλο αυτό αντιμετώπισα πολλές φοβίες μου και είδα μια άλλη διάσταση της μουσικής παραγωγής.

Το ίδιο και με τον Pan Pan. Αυτό είναι για μένα ακόμα πιο συγκινητικό, γιατί είναι ένα άτομο που κατάφερε να κάνει πράγματα μόνος του, από τη δική μας σκηνή. Θυμάμαι εκείνη την περίοδο που γινόταν χαμός με τα live του, με την Καλλιόπη. Ήταν κάτι που δεν πίστευες ότι μπορεί να συμβεί. Και ξαφνικά, αυτό το πράγμα μεγάλωσε, άνοιγε, άνοιγε, ώσπου έγινε κάτι τεράστιο.

Όταν άρχισα να παίζω μαζί του, είδα μια αμεσότητα που δεν είχα ξαναδεί. Και εκεί άρχισα να ελπίζω ότι κάποια στιγμή μπορεί να συμβεί και σε εμένα.

Την πρώτη φορά που ανέβηκες στη σκηνή, τι θυμάσαι;

Η πρώτη φορά ήταν στα 18 μου, στη Θεσσαλονίκη, σε ένα μπαρ. Ήμουν φοιτήτρια τότε. Ήταν σαν να ξεκλειδώθηκε κάτι μέσα μου. Δεν ήξερα ότι μ’ αρέσει τόσο το performance. Εγώ σκεφτόμουν ότι ίσως θελήσω να ασχοληθώ με το musical, να γίνω ηθοποιός – ευτυχώς που δεν έγινε, γιατί δεν είμαι καθόλου ταλαντούχα σε αυτό (γέλια).

Μου πήρε πολλά χρόνια όμως να βρω τη φωνή μου. Τότε τραγουδούσα μόνο covers και προσπαθούσα να μιμηθώ άλλα πράγματα, καταστρέφοντας τη φωνή μου. Έκανα μαθήματα φωνητικής και η καθηγήτριά μου μού έλεγε «γιατί τραγουδάς τόσο μπάσα;». Δεν ήξερα καν ότι το έκανα. Κάποιοι άνθρωποι έχουν τη φωνή τους φυσικά. Εγώ έπρεπε να δουλέψω πολύ για να τη βρω.

Στην εμφάνισή σου στη σκηνή, πόσο οργανωμένη είσαι και πόσο αφήνεις το σώμα και την ενέργεια να σε οδηγήσουν;

Τα μαλλιά και τα ρούχα δε βγαίνουν αυθόρμητα (γέλια). Αλλά το performance, ναι, μου βγαίνει στη στιγμή. Παρόλο που με τον καιρό σταθεροποιούνται κάποια πράγματα, παραμένω τεμπέλα στο οργανωτικό κομμάτι. Από τον Kadebostany έμαθα την αξία του professional stage performance: πού στέκεσαι, πότε κινείσαι, πώς μοιράζεις την ενέργειά σου. Αυτό σε ξεκουράζει σωματικά. Θέλω να το βάλω περισσότερο και στα δικά μου live, αλλά ακόμα λειτουργώ λίγο πιο punk.

Στο ενδυματολογικό με βοήθησε πολύ το Vinyl Face –χτίσαμε μαζί την εικόνα μου, με συζήτηση, έρευνα και κοινή αισθητική. Εκεί βρήκα πώς θέλω να εμφανίζομαι στη σκηνή.

Έχεις ποτέ δεύτερες σκέψεις; Δηλαδή, φοβάσαι ότι κάτι που εσένα σε εκφράζει, αλλά ίσως ξεφεύγει από το mainstream, μπορεί να φέρει πολύ αρνητικό σχολιασμό;

Ναι, συνέχεια. Πάρα πολύ συχνά παθαίνω υπαρξιακή κρίση και μου έρχεται να σβήσω όλα τα social media. Το δουλεύω στην ψυχοθεραπεία, προσπαθώ να νιώσω ότι αυτό που κάνω είναι για εμένα, όχι για τους άλλους. Αλλά υπάρχουν στιγμές που με επηρεάζει.

Ειδικά όταν προσπαθώ να «μπω» στα TikTok και τέτοια, που αισθητικά δε με εκφράζουν καθόλου. Λέω, «πρέπει να το προσπαθήσω», γιατί ξέρω ότι είναι στο χέρι μου να ανοίξω το κοινό μου. Αλλά νιώθω ότι εκτίθεμαι σε ένα κοινό που δεν είναι το δικό μου. Η indie και η alternative σκηνή έχουν μια ασφάλεια. Εκεί, ειδικά μέσα από την queer σκηνή, βρήκα χώρο να εκφραστώ, να νιώσω το σώμα μου, να αισθανθώ θηλυκότητα χωρίς το φόβο της κρίσης.

Όταν, όμως, εκτίθεσαι σε ένα πιο mainstream κοινό, βλέπεις τη σκληρότητα. Θες να ξανακλειστείς. Και εκεί θυμώνω, γιατί το λέω με πλήρη συνείδηση: εγώ μιλάω «εκ του ασφαλούς». Αν είσαι queer άτομο, αν είσαι trans γυναίκα, είναι ασύγκριτα πιο δύσκολο. Αυτό πρέπει να το αναγνωρίζουμε.

Το ένιωσα έντονα όταν άνοιξα τη συναυλία της Τάμτα στο Νιάρχο. Εκεί υπήρχε αγάπη και μπόρεσε και έφερε ανθρώπους από την alternative σκηνή σε ένα πολύ μεγάλο stage. Αλλά στο TikTok υπήρχε και πολύ hate. Από τα αστεία τύπου «σατανισμός» και «μάγισσα» μέχρι πολύ σκληρά ομοφοβικά σχόλια. Εκεί πραγματικά σφίγγεται το στομάχι σου. Και λες «γιατί το κάνω αυτό;». Μερικές φορές απλά θέλω να τα παρατήσω και να εξαφανιστώ σε ένα βουνό.

Έχεις μπει ποτέ στον πειρασμό να απαντήσεις;

Ναι, πολλές φορές. Και μετά λέω: «Τι να απαντήσω;». Για να απαντήσεις, πρέπει να αλλάξει ολόκληρη η νοοτροπία του ανθρώπου απέναντι. Δε γίνεται με ένα σχόλιο. Μόνο αν είναι να υπερασπιστώ κάποιον άλλον θα μπω στη διαδικασία -όχι για εμένα. Προσπαθώ πια απλώς να μην τα διαβάζω.

Ποια είναι γενικά η σχέση σου με τα social media;

Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να μην είμαι εκεί. Είμαι εθισμένη στο κινητό μου και στα social media και ταυτόχρονα με κουράζουν. Είναι μέρος της δουλειάς: πρέπει να παράγεις content, να ανεβάζεις, να φαίνεσαι και καμιά φορά νιώθεις ότι χάνεται η ουσία της μουσικής, η χαρά.

Αλλά αναγνωρίζω και το καλό. Το TikTok ας πούμε έχει δώσει την ευκαιρία σε πολλούς καλλιτέχνες να ακουστούν χωρίς καμία στήριξη. Το έχω δει να δουλεύει. Απλώς θα ήθελα να μπορούσα να έχω μια δεύτερη εκδοχή του εαυτού μου που να κάνει όλα αυτά, για να μπορώ εγώ να ζω τη ζωή μου.

Θα χαρακτήριζες τη μουσική σου φεμινιστική;

Ναι νομίζω, αν και δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει αυτό σαν ετικέτα, αλλά νιώθω ότι κάθε τέχνη έχει πολιτικό λόγο. Εμένα με αφορά ο φεμινισμός σαν θηλυκότητα. Δε γράφω για να κάνω πολιτική δήλωση, γράφω για να εκφραστώ. Αλλά από τη στιγμή που μιλάω για τα βιώματά μου, αυτό αποτελεί φεμινιστικό λόγο. Πολλά ζητήματά μου και τραύματα έχουν πολιτική αιτία και επηρεάζονται από το κοινωνικό σύνολο. Οπότε ναι, η μουσική μου είναι φεμινιστική.

Πες μου λίγο για τον νέο δίσκο.

Είμαι πολύ χαρούμενη. Είμαι πια στην Kiki Music και έχω μεγάλη στήριξη. Και η Inner Ear με στήριξε πολύ, αλλά ήταν πιο indie. Τώρα νιώθω ότι έχω πάει σε πιο pop μονοπάτια και η Kiki Music θέλει να φέρει κάτι καινούργιο στην pop στην Ελλάδα, πιο κοντά σε pop εξωτερικού. Νιώθω ότι βρήκα ένα περιβάλλον που δεν προσπαθεί να με αλλάξει. Ξεκινήσαμε με την ιδέα ενός EP με συνεργασίες, και τελικά έγινε δίσκος. Μέσα από αυτό απέκτησα και αυτοπεποίθηση στον ελληνικό στίχο. Και αυτό για μένα είναι μεγάλο.

Τι θα ακούσουμε σε αυτό το δίσκο;

Θα έχει πολλές συνεργασίες. Ήδη έχουν βγει τρεις και θα υπάρξουν κι άλλες. Θα έχει και κάποια κομμάτια που είμαι μόνη μου, πιο δυναμικά και πιο εξωστρεφή από ό,τι στους προηγούμενους δίσκους. Είναι κοντά στον ήχο του Femland, αλλά το Femland ήταν η αρχή.

Θα κυκλοφορήσεις στις αρχές της επόμενης χρονιάς και θα λέγεται Υπαρξιακό, καθώς τον έγραψα μέσα σε μια εβδομάδα, σε μία πολύ υπαρξιακή φάση, την οποία μάλλον περνάω ακόμη. Τώρα τον έχουμε εξελίξει αρκετά και νιώθω ότι είναι πολύ «εγώ», απλώς στα ελληνικά. Και μόνο αυτό είναι μεγάλη αλλαγή.

Οι συνεργασίες του δίσκου πώς προέκυψαν;

Έγραφα πρώτα το κομμάτι και άφηνα πάντα ένα part, σκεπτόμενη ότι θέλω να μπει κάποιος άλλος. Όταν έγραφα κάτι, οραματιζόμουν ποιος θα μπορούσε να είναι εκεί. Για παράδειγμα, είχα ένα κομμάτι που το τραγουδούσα μόνη μου, και το είχα στείλει στη Nalyssa Green, που είναι πολύ καλή μου φίλη. Μου είπε «εδώ θα μπω», ενώ την είχα στο μυαλό μου για άλλο κομμάτι. Και τελικά έδεσε τέλεια.

Στο “Dolini” έψαχνα μια αντρική φωνή που στιχουργικά και αισθητικά να φέρει έναν πιο ρομαντικό τόνο. Ο Tsolimon έγραψε κάτι που ήταν ακριβώς αυτό που φανταζόμουν. Με την Τάμτα, όταν έγραψα το part, την είχα πολύ στο μυαλό μου. Στην αρχή ήταν να μπει άλλος guest, αλλά δεν μου κολλούσε. Ήθελα να είναι πιο fun track. Έγραψα το part εμπνευσμένη από την Τάμτα, της το πρότεινα και της άρεσε. Το κομμάτι ανέβηκε επίπεδο εξαιτίας της, λόγω της φωνής και του τρόπου που τραγουδάει.

Υπάρχουν είδη μουσικής στα οποία θα ήθελες να πειραματιστείς;

Θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με τον Saske. Μου αρέσουν πολύ οι παραγωγές του. Παρ’ ότι δεν ακούω πολύ αυτή τη σκηνή γενικά, είναι ένας artist που κάλυψε ένα μεγάλο κενό στην ελληνική pop/rap σκηνή. Όπως και η Danae τώρα, που βγήκε από την ίδια δισκογραφική. Νιώθω ότι φέρνουν κάτι νέο στην pop. Η pop μπορεί να περιέχει trap και μπορεί να περιέχει άλλα genres -η pop είναι τα πάντα.

Επίσης, σε αυτό που κάνουν παίζει μεγάλο ρόλο το visual κομμάτι. Και αυτό λείπει πολύ στην Ελλάδα, κυρίως επειδή δεν έχουμε φεστιβαλική κουλτούρα και δεν υπάρχει πάντα το industry για να στηρίξει μια ολόκληρη καλλιτεχνική παρουσίαση. Για μένα η pop είναι διακαλλιτεχνική έκφραση. Και artists όπως ο Saske ή η Τάμτα το κάνουν αυτό: φέρνουν influences από έξω και αλλάζουν τη σκηνή.

Τα νούμερα τα κοιτάς; 

Στο YouTube όχι ιδιαίτερα. Στο Spotify ναι, το κάνω. Και προσπαθώ να μη με επηρεάζει, αλλά είναι δύσκολο. Είναι πολύ καπιταλιστικό όλο αυτό. Μπαίνεις στην παγίδα να ορίζεις την αξία σου από τα νούμερα. Προσπαθώ να το δουλέψω όμως. Κάποιες φορές μπαίνω κάθε μέρα, και άλλες δεν το κοιτάω για εβδομάδες. Προσπαθώ να θυμάμαι ότι η χαρά πρέπει να έρχεται από την εξέλιξή μου ως καλλιτέχνιδα, όχι από τα streams.

Από εμφανίσεις τι να περιμένουμε τώρα;

Μόλις τελείωσα το tour μου και θα κάνω ένα break. Το πιο άμεσο είναι ότι θα είμαι στο tour του Pan Pan και θα κάνουμε κάποιες εμφανίσεις στην Ευρώπη. Θα ανοίξω και τις συναυλίες του στο Λονδίνο και στο Βερολίνο. Από τη νέα χρονιά θα κάνω κάτι δικό μου, ένα live, και θέλω να οργανώσω το επόμενο tour μου. Τώρα χτίζουμε το αισθητικό σύμπαν του δίσκου.

***Ακούστε τη μουσική της VASSIŁINA εδώ:

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Δημήτρης Σαμόλης: «Η πιο πολιτική πράξη που μπορώ να κάνω είναι να είμαι ειλικρινής»

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ENTERTAINMENT

Ο Theodore καίγεται για δημιουργία

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η Τάμτα θέλει να την ακούσεις, όχι να την καταλάβεις

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.