«Ήμουν ο πρώτος ηθοποιός που έγινε meme»: Ο Nicolas Cage στο OneMan

Ο Nicolas Cage έχει δει σχεδόν όλα τα memes που εμπνέονται από την άνω των τεσσάρων δεκαετιών καριέρα του στο Χόλιγουντ. Δεν του άρεσε πάντοτε να πρέπει να συνυπάρχει με τον μεγαλύτερο από τη ζωή Nicolas Cage που κατοικεί στο μυαλό μας, όμως στα 60 του χρόνια ο ηθοποιός έχει κατά κάποιο τρόπο συμφιλιωθεί με την ιδιότητά του ως ένας ζωντανός κινηματογραφικός θρύλος.

Αυτή η προθυμία του Nicolas Cage να παραδοθεί στη μνημονοποίησή του, είναι αυτό που τελικά οδήγησε στην πρόσφατη μετακειμενική του στροφή, με ταινίες όπως η σάτιρα δράσης The Unbearable Weight of Massive Talent της Lionsgate και η νέα μαύρη κωμωδία Dream Scenario της A24 σε παραγωγή Ari Aster, από τον σκηνοθέτη Kristoffer Borgli.

Αν και το Dream Scenario μεταμορφώνει τον Cage σε μία σκιά του εαυτού του σωματικά, η ιστορία της ταινίας για έναν συνηθισμένο άνθρωπο που κάνει παγκόσμια αίσθηση όταν αρχίζει να εμφανίζεται στα όνειρα των ανθρώπων, λειτουργεί ως ένας στοχασμός πάνω στη σχέση του ίδιου του Cage με τη διασημότητα.

Ο χαρακτήρας του, ο Paul Matthews, γίνεται σελέμπριτι άθελά του αλλά σύντομα ανακαλύπτει πως η φήμη είναι ένα ακανόνιστο θηρίο που δεν μπορεί ούτε να ελέγξει, ούτε να απολαύσει πλήρως. Το γνωρίζει καλά και ο ίδιος ο Cage μέσα από το cult status του.

Όπως είπε σε press conference όπου βρεθήκαμε στο πλαίσιο των Χρυσών Σφαιρών, προτού μάλιστα μάθει για την υποψηφιότητά του στην κατηγορία Α΄ Ανδρικού Ρόλου σε Κωμωδία, δεν ήταν αυτό η φιλοδοξία του, όμως ήρθε και χρειάστηκε να το αποδεχτεί και, εν τέλει, να το αγκαλιάσει.

“Nicolas Cage Losing His Shit”

Ο Nicolas Cage ως Paul Matthews στο "Dream Scenario"

Αν έχετε γκουγκλάρει τον εαυτό σας, να ξέρετε ότι ο Nicolas Cage το έκανε πριν από εσάς και τα αποτελέσματα ήταν κωμικοτραγικά για εκείνον. Το Nicolas Cage losing his shit έχει γίνει πλέον θρυλικό.

Λατρεύω αυτές τις λέξεις, είναι δύο από τις αγαπημένες μου λέξεις σε συνδυασμό – «όνειρο» και «σενάριο». Ακούγονται τόσο ωραία μαζί. “Dream Scenario”. Και μετά διάβασα το σενάριο και πρέπει να πω ότι ήταν ένα από τα πέντε καλύτερα σενάρια που έχω διαβάσει ποτέ. Έχω υπάρξει ηθοποιός για πάνω από 42 χρόνια – τα υπόλοιπα ήταν τα Raising Arizona, Leaving Las Vegas, Vampire’s Kiss, Adaptation και Dream Scenario. Ήξερα αμέσως ότι έπρεπε να κάνω την ταινία. Ένιωθα ότι είχα την εμπειρία ζωής για να παίξω τον Paul. Δεν μοιάζω με τον Paul, δεν ακούγομαι σαν τον Paul, δεν κινούμαι σαν τον Paul – όλα αυτά ήταν σχεδιασμένα για να δημιουργηθεί διαφοροποίηση μεταξύ της δικής μου παρουσίας και του χαρακτήρα.

Αλλά το γεγονός ότι έγινα viral… μπορεί να ήμουν ο πρώτος ηθοποιός, ίσως το 2008/2009, που ξύπνησε ένα πρωί και έκανε το λάθος να γκουγκλάρει τον εαυτό του. Είδα αυτό το mash-up που λεγόταν “Nic Cage Losing His Shit”. Είχε μαζέψει όλες αυτές τις στιγμές κρίσης διαφορετικών χαρακτήρων που έπαιζα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη την αφήγηση ή το πώς έφτασαν σε αυτό το σημείο. Έγινα meme. Σκεφτόμουν, «τι είναι αυτό που μου συμβαίνει τώρα;». Δεν μπορούσα να το σταματήσω, δεν μπορούσα να το ελέγξω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Άρχισε να αυξάνεται εκθετικά και να πολλαπλασιάζεται. Και μετά έγινε meme και μπλουζάκια με το “you don’t say”. Σκεφτόμουν ότι δεν ήξερα τι να έπρεπε να κάνω με αυτό».

Αλλά όταν διάβασα το Dream Scenario, σκέφτηκα «ναι, θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω αυτή την εμπειρία σε αυτόν τον χαρακτήρα, επειδή οι άνθρωποι τον ονειρεύονται και δεν έχει κανέναν έλεγχο πάνω σ’ αυτό». Έτσι, πίσω από τον χαρακτήρα, τον σχεδιασμό του χαρακτήρα, τη φωνή, την κίνηση, το βλέμμα, υπήρχε γνήσιο συναίσθημα.

Και έχω παρατηρήσει ότι τον τελευταίο καιρό θέλω να γίνω πιο προσωπικός με τη δουλειά μου. Θέλω να βρίσκω χαρακτήρες όπου να μπορώ να πάρω την εμπειρία της ζωής, όπως το Pig ή τώρα το Dream Scenario, και να τη βάλω σε υψηλή ταχύτητα, και να μην αισθάνομαι ότι πρέπει να υποκριθώ πάρα πολύ. Έτσι, για παράδειγμα, στο βίντεο με τη συγγνώμη που λέει ο χαρακτήρας, ένιωθα ότι το εννοούσα. Έτσι είχα νιώσει όταν είδα εκείνα τα viral mash ups. Αυτό ήταν που πραγματικά με ιντρίγκαρε. Και κάθε φορά που κάνεις μια ταινία για τα όνειρα, σε κάποιο επίπεδο αλλάζει η φυσική της αφήγησης επειδή μπαίνεις στη λογική των ονείρων. Πολλές ιαπωνικές ταινίες τρόμου όπως το Rangoon ή το The Grudge έχουν μια ονειρική λογική. Είμαι οπαδός τέτοιων ταινιών και σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να παίξουμε και με αυτό.

Διαβάζοντας το Dream Scenario

Κι όμως, η σχέση του Cage με τα memes έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο στο να δεχτεί τον ρόλο, από το σενάριο που διάβασε, όσο κι αν το λάτρεψε.

Ο σκηνοθέτης, ο Kristoffer, αγαπάει πολύ το Adaptation. Δεν έγραψε την ταινία για μένα, δεν είχε κάποιον ηθοποιό στο μυαλό του όταν το έγραφε. Στην πραγματικότητα, πήγε σε άλλους ηθοποιούς πριν έρθει σε μένα. Αλλά ήθελε να γράψει κάτι παρόμοιο με την αίσθηση ενός σεναρίου του Charlie Kaufman.

Αυτό που με έφερε στην ταινία όμως δεν ήταν τόσο αυτό, όσο η εμπειρία ζωής που νόμιζα ότι είχα προσπαθώντας να κάνω «φίλους» με αυτό που μου συνέβαινε viral στο διαδίκτυο με αυτά τα mashups. Δεν είχα κανένα σημείο αναφοράς γι’ αυτό. Ήθελα λοιπόν να βάλω αυτά τα συναισθήματα σύγχυσης, διέγερσης και απογοήτευσης με τα memes – το αποτέλεσμα των viral ιστοσελίδων που μάζευαν τις εξάρσεις μου, ελλείψει καλύτερης λέξης, σε αυτούς τους χαρακτήρες. Και μπόρεσα να το κάνω αυτό με το Dream Scenario. Ένιωσα ότι μπορούσα να δώσω αυτά τα συναισθήματα στον Paul, οπότε ένιωσα ότι ήταν αληθινό.

[…] Με κίνδυνο να ακουστώ ανόητος, με το Dream Scenario ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα. Είχα δει τις μικρού μήκους ταινίες του Kristoffer όπως το Eer, είχε πρωταγωνιστήσει κιόλας σε εκείνη την ταινία που είχε γυρίσει, και είναι πολύ καλός ηθοποιός. Ένιωθα ότι καταλαβαίνω τη λογική αυτού του τύπου. Mετά είδα το Sick of Myself και είδα ότι είχε μία διαφορετική άποψη για τα πράγματα. Ήταν νέα, φρέσκια.

Είχα δει και άλλες ταινίες που έρχονται από τη Νορβηγία, κάτι συμβαίνει πραγματικά εκεί. Ρώτησα τον Kris γι’ αυτό και αποδείχθηκε ότι η Νορβηγία δίνει χρήματα σε φοιτητές για να κάνουν ταινίες. Δίνουν υποτροφίες και επιχορηγήσεις ώστε να δώσουν πρόσβαση σε κάμερες και υπολογιστές για να μπορέσουν να γράψουν σενάρια. Το δημιουργικό πνεύμα ενισχύεται στη Νορβηγία. Ο Kristoffer έχει τόση αυτοπεποίθηση, κάτι που οι ηθοποιοί πραγματικά εκτιμούν σε έναν σκηνοθέτη. Έχει εμπιστοσύνη στο όραμα και στην ιστορία. Θα ήταν ανόητο εκ μέρους μου να μην το προσπαθήσω, ειδικά με ένα σενάριο όπως το Dream Scenario που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο που έχω διαβάσει ποτέ.

Κάθε μου βήμα έγινε με τον Kristoffer. Τα σμιλέψαμε όλα μαζί, δουλέψαμε μαζί για να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρό του για την ιστορία.

Η σχέση του με τα όνειρα

Πέρα από το σενάριο της ταινίας, η σχέση του Nicolas Cage με τα όνειρα δεν σταματάει εκεί.

Νομίζω πως όλες οι ταινίες είναι όνειρα. Όλες έχουν μία ονειρική ποιότητα, επειδή δεν είναι διαφορετικό απ’ όταν πέφτεις για ύπνο και σου συμβαίνει κάτι. Για παράδειγμα, είδα ένα περίεργο όνειρο χθες το βράδυ και μπορώ να το κάνω ταινία. Η νταντά μου δεν ήταν η νταντά μου. Ήρθε και έκανε ξόρκια, και εγώ έτρεχα στην κρεβατοκάμαρά μου και έλεγα, «νομίζω πως η νταντά είναι τρελή». Θα μπορούσα να το κάνω ταινία αυτό. Οι ταινίες και τα όνειρα πάνε μαζί γιατί μοιράζονται το ίδιο DNA. Είναι μικρές εκφράσεις του μυαλού ή στιγμές στην κανονική διαδικασία της σκέψης. Και είναι πολύ αφηρημένα, εκ φύσεως.

Η φαντασία μέσα μου θέλει να πιστεύει ότι έχουν βαθύτερο νόημα, όμως ο επιστήμονας μέσα μου δεν πιστεύει ότι έχουν βαθύτερο νόημα. Όμως μου αρέσει η μαγεία των ονείρων. Πάντα είχα όνειρα, ο πατέρας μου μού έλεγε ότι όταν ήμουν μικρός με βασάνιζαν εφιάλτες. Έμαθα όμως πώς να τα αξιοποιώ, γιατί μου αρέσει να σκέφτομαι τα όνειρα ως δώρα.

Έχω, ας πούμε, επαναλαμβανόμενα όνειρα αεροπορικής συντριβής και είναι τρομακτικό και τόσο αληθινό. Ξυπνάω και σκέφτομαι, «λοιπόν, ξέρεις τι κάνει αυτό για μένα; Με κάνει να έχω συμπόνια». Έχω συμπόνια για τους ανθρώπους που έχουν περάσει αυτή την εμπειρία ή δεν έχουν επιβιώσει από αυτή την εμπειρία. Και με κάνει πιο συμπονετικό μέσα στην κοινότητα. Όταν βλέπεις ένα όνειρο για κάτι που συμβαίνει σε κάποιον, νοιάζεσαι περισσότερο όταν ξυπνάς. Ή μερικές φορές δεν ξέρω πώς να παίξω μια σκηνή και πάω για ύπνο και έχω ένα όνειρο που θα χρησιμοποιήσω επειδή υπάρχει ένα υπολειμματικό, παρατεταμένο συναίσθημα που είναι αινιγματικό και απροσδιόριστο. Αλλά μου δίνει κάτι με το οποίο μπορώ να δουλέψω, για να παίξω τη σκηνή με ειλικρίνεια.

Κάνοντας ειρήνη με τα memes

Η ιντερνετική παράνοια με τα memes, έστρεψε κατά κάποιον τρόπο τον Cage προς τους νεότερους δημιουργούς.

Όταν πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός, σκεφτόμουν αυτούς της δεκαετίας του ’40, του ’20, ή τον Cagney. Δεν είχαν όλοι κινητό τηλέφωνο και φωτογραφική μηχανή, δεν είχαν ίντερνετ. Οπότε για μένα χρειάστηκε μία προσαρμογή στον viral κόσμο του ίντερνετ, στον οποίο δεν είχα δηλώσει κάποια συμμετοχή, συνέβη μέσα σε διάρκεια σαράντα ετών. Υπάρχει ένας σπουδαίος συγγραφέας graphic novels, ο Alan Moore που έκανε το The Watchmen, που ως άλλος Νοστράδαμος είχε γράψει «αυτή είναι η χρονιά όπου οι πληροφορίες θα αναπτυχθούν τόσο γρήγορα, που όλοι θα γίνουμε ατμός». Η πληροφορία επιταχύνεται εκθετικά και όλοι βιώνουμε ένα γιουνγκιανό συλλογικό ασυνείδητο. Συμβαίνει μέσω της τεχνολογίας. Είναι κάτι που ακόμα εξελίσσεται, αλλά είναι εδώ και θα μείνει.

[…] Νομίζω ότι αυτό ήταν με το οποίο έπρεπε τελικά να κάνω ειρήνη, με τα memes. Ένιωθα πως οι φύλακες των πυλών, η παλιά φρουρά, είχαν ήδη αποφασίσει για την άποψή τους για μένα. Σκέφτηκα πως αν θέλεις να συνεχίσεις, κάποιος νεότερος που μεγάλωσε βλέποντας τις ταινίες μου, ή τις ανακάλυψε όταν έγινα viral, θα έλεγε «θέλω να το δοκιμάσω αυτό, θέλω να συνδεθώ με τον Nic και να κάνουμε μία ταινία». Δεν θα ήταν οι άνθρωποι που υπάρχουν εδώ και 40 ή 50 χρόνια, εκτός αν είσαι ο Werner Herzog. Θα ήταν κάποιος νέος και ακόμα ενθουσιασμένος με τις δυνατότητες που θα μπορούσα να δώσω.

Γι’ αυτό και έχω την ταπεινότητα να πω, «έχεις τη μισή μου ηλικία, είσαι δύο φορές πιο έξυπνος, και ξέρεις περισσότερα για αυτό το όραμα από εμένα επειδή είναι το παιδί σου. Εδώ είναι το τηλεχειριστήριο, εσύ θα πατάς τα κουμπιά και εγώ θα πηγαίνω εκεί που θα μου λες».

Πώς βρήκε τη φωνή του

Για τον σκηνοθέτη της ταινίας, ήταν εξαιρετικά σημαντικό να μη βλέπουν τον Nic Cage, αλλά τον Paul Matthews.

Όταν ξεκίνησα νόμιζα ότι η φωνή μου ήταν αδύναμη, μη συναρπαστική. Όλοι οι ήρωές μου στην υποκριτική είχαν πολύ ξεχωριστές φωνές. Άνθρωποι όπως ο Cagney ή ο Bogart είχαν όλοι μια φωνή απ’ όπου μπορούσες να κρατηθείς, πέρα από την οπτική εικόνα. Ο ήχος της φωνής τους ήταν κάτι που οι άνθρωποι ήθελαν να μιμηθούν.

Προσπάθησα λοιπόν να αναπτύξω τη δική μου φωνή, να καταλαβαίνεις ότι ακούς τον Nic Cage σε μία ταινία. Όμως όταν ήθελα να δημιουργήσω έναν χαρακτήρα, για παράδειγμα στο Vampire’s Kiss έκανα τη φωνή του πατέρα μου. Μιλούσε με μια μεσοατλαντική προφορά που δεν μπορούσα να καταλάβω. Του έλεγα, «μπαμπά, γιατί μιλάς έτσι, δεν είσαι Βρετανός». Η φωνή είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να μπεις σε έναν χαρακτήρα.

Με τον Paul, σκέφτηκα ότι αν πρόκειται να αλλάξουμε την εμφάνισή μου και δεν θέλουμε οι άνθρωποι να σκέφτονται εμένα, τον ηθοποιό, αλλά τον Paul και να χάνονται μέσα στον χαρακτήρα, τότε θα πρέπει να αλλάξουμε και τη φωνή. Άρχισα να πειραματίζομαι με μία ελαφρώς υψηλότερη φωνή και έναν πιο απαλό ήχο. Όλα αυτά εντάσσονται στη διαδικασία σκέψης για το πώς θα χτίσουμε τους χαρακτήρες ώστε το κοινό να νιώσει ότι μπορεί να χαθεί στο πρόσωπο και όχι σε μένα.

[…] Ήταν εξαιρετικά σημαντικό για τον Kristoffer να μη βλέπουν τον Nic Cage, αλλά τον Paul Matthews. Ήθελε να πάρει μία διάσημη προσωπικότητα, να τη διαγράψει και να παρουσιάσει κάποιον τελείως διαφορετικό. Δεν έπρεπε να υπάρχει καμία χαρισματικότητα, αλλά μία αδύναμη πραότητα κάποιου που δεν ξεχωρίζει. Η εμφάνιση με βοήθησε να χάσω τον εαυτό μου, ή να βρω τον εαυτό μου, ώστε να πληροφορήσω τον χαρακτήρα. Και τα δύο, όσο τρελό και αν ακούγεται. Προσπαθώ να χάσω την εμφάνιση του Nic Cage και ταυτόχρονα προσπαθώ να αποκτήσω πρόσβαση στα συναισθήματα που είχα περάσει όταν έγινα meme. Παρεμπιπτόντως, μπορεί να ήμουν ο πρώτος ηθοποιός που έγινε meme αλλά, λυπάμαι που το λέω, δεν θα είμαι ο τελευταίος.

Ανεξάρτητο vs. Εμπορικό Σινεμά

Ο John Woo σκηνοθετεί τον Nicolas Cage στο "Face/Off". (Photo by Touchstone/Getty Images)

Για τον Cage, ο ανεξάρτητος κινηματογράφος λειτουργεί ως ένα εργαστήρι.

Συνεχίζω να επιστρέφω στον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Νομίζω ότι εκεί βρίσκεται η πρωτοτυπία. Δεν παίζονται τόσα πολλά χρήματα ώστε να έχεις άπειρες οδηγίες και πολλούς μάγειρες στην κουζίνα ώστε να πετύχεις ένα συγκεκριμένο εισπρακτικό αποτέλεσμα. Με την ανεξάρτητη ταινία, έχεις μεγαλύτερη ελευθερία. Υπάρχει περισσότερο οξυγόνο για να βρεις κάτι που να σπινθηροβολεί με τον σκηνοθέτη, που να είναι φρέσκο και καινούργιο. Είναι ρίσκο κάθε φορά, αλλά έχει δημιουργικότητα και σπρώχνει τις καινοτόμες ιστορίες. Το στούντιο A24 το έχει κάνει αυτό πολύ καλά. Έχουν ρισκάρει με υλικό στο οποίο τα μεγάλα στούντιο θα έδιναν καν την ευκαιρία.

Για μένα, ο ανεξάρτητος κινηματογράφος έχει ενημερώσει τις μεγαλύτερες ταινίες που έχω κάνει. Ένα καλό παράδειγμα είναι το Vampire’s Kiss και το Face/Off. Είδα το Vampire’s Kiss ως εργαστήρι. Σκέφτηκα, «εδώ είναι που μπορώ να προσπαθήσω να παίξω με τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και την υποκριτική του βωβού κινηματογράφου και να τα βάλω στην πορεία ενός σύγχρονου χαρακτήρα». Ο χαρακτήρας χάνει το μυαλό του, αλλά πρέπει να έχεις μία αιτία που να βγάζει νόημα στη σύγχρονη εποχή για τη συμπεριφορά του. Είτε το άτομο τρελαίνεται, είτε παίρνει ναρκωτικά, είτε οτιδήποτε άλλο, πάντως πρέπει να υπάρχει ένας λόγος που να βγάζει νόημα στο σήμερα. Είναι ένας τέλειος τρόπος για να γίνεις αφηρημένος και σουρεαλιστικός.

Έτσι στο Vampire’s Kiss, όλες οι στιγμές που έγιναν memes μπόρεσαν να γίνουν επειδή ταίριαζαν εκεί, οπότε είχα την εμπιστοσύνη ότι μπορεί να δούλευαν και σε μεγαλύτερη ταινία. Φυσικά όταν εν τέλει έκανα το Face/Off, όλοι μου ζητούσαν να κρατηθώ λίγο, όμως ήξερα ότι θα λειτουργούσε και θα ήταν τέλειο για τον χαρακτήρα μου εκεί. Πιστεύω λοιπόν ότι τα δύο πάνε πολύ καλά μαζί, οι ανεξάρτητες και οι μεγαλύτερες ταινίες, γιατί μαθαίνεις από το εργαστήριο του ανεξάρτητου.

Γιατί βλέπει τον εαυτό του ως αιώνιο μαθητή

Ο Nicolas Cage προμοτάρει "The Unbearable Weight of Massive Talent" στη Νέα Υόρκη το 2022. (Photo by Taylor Jewell/Invision/AP)

Παρά τα 60 του χρόνια και την τεράστια καριέρα του, ο Nicolas Cage δεν μπορεί να δει τον εαυτό του ως καθηγητή.

Νομίζω ότι κάθε ρόλος που έχω κάνει, είτε έχει πετύχει είτε όχι, υπήρξε ένα πείραμα. Είμαι μαθητής, πάντα κοιτάζω να μάθω. Χαίρομαι που είμαι ακόμα εδώ και μπόρεσα να κάνω το Dream Scenario πριν από ένα χρόνο. Πλησιάζω τα 60. Αν δεν έφτανα τα 60, δεν θα μπορούσα να είχα κάνει το Dream Scenario.

Η εξάσκηση, η εμπειρία, με έχουν φέρει σε ένα σημείο όπου το συναισθηματικό μου περιεχόμενο είναι πια στα χέρια μου. Αν ο σκηνοθέτης πει “action” και πρέπει να φτάσω σε ένα συγκεκριμένο σημείο συναισθηματικά, μου έρχεται πολύ πιο εύκολα τώρα. Μπορώ να κάνω μία ή δύο λήψεις, και νιώθω ότι είναι εκεί. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, γιατί προέκυψε μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια, το να νιώθω ότι αυτή η πρόσβαση, αυτό το περιεχόμενο, ήταν άμεσα διαθέσιμο σε μένα. Δεν ήταν πάντα άμεσα διαθέσιμο. Έπρεπε να περάσω από όλα τα είδη ασκήσεων και να κάνω κύκλους για να προσπαθήσω να το βρω. Αλλά τώρα νιώθω ότι έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, γιατί ότι με πολλές από τις ταινίες που επιλέγω τώρα, όπως το Pig ή το Dream Scenario, έχω μία προσωπική σχέση με αυτές. Υπήρχε πάντοτε αυτό σε κάποιο επίπεδο. Αν κοιτάξεις πίσω στο Leaving Las Vegas ή στο Adaptation, μπορείς να δεις ότι προσπαθούσα να βρω αυτή τη συναισθηματική επαφή. Αλλά έχοντας κάνει ειδικά το Adaptation, ήταν πιο εύκολο για μένα να κάνω το Dream Scenario επειδή είχα εξασκηθεί.

[…] Έχω επιλέξει να βλέπω τον εαυτό μου ως μαθητή. Δεν θα αποκαλούσα ποτέ τον εαυτό μου δάσκαλο ή καθηγητή. Προτιμώ να σκέφτομαι και να βλέπω τα πράγματα ως μαθητής. Αν κοιτάξεις προσεκτικά τη φιλμογραφία μου, έχω κάνει πράγματα για τα οποία ο κόσμος έλεγε ότι δεν είχα καμία δουλειά να κάνω, όπως περιπέτειες. Σκέφτηκα ότι ίσως να μάθω κάτι, οπότε ας το δοκιμάσω.

Ήμουν πάντοτε ενθουσιασμένος με το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε με την κινηματογραφική απόδοση. Όλοι προσκολλήθηκαν σε αυτό που φαινόταν να είναι ένας κύκλος νατουραλισμού της δεκαετίας του 1970. Εγώ ήμουν πολύ πιο ενθουσιασμένος από τις ταινίες του Billy Wilder, όπως το A Double Indemnity, του Edward G. Robinson, του Fred MacMurray ή της Barbara Stanwyck. Μου άρεσε ο ρυθμός και η μουσική που είχαν. Ήθελα να το φέρω αυτό στην επικρατούσα τάση, ή ακόμα και να πάω ακόμα πιο αφηρημένα με τον σουρεαλισμό μέσα στην κινηματογραφική ερμηνεία. Ό,τι μπορείς να κάνεις σε μία μορφή τέχνης, γιατί να μην μπορείς να το κάνεις και σε μία άλλη; Πίστευα στη συγχρονικότητα της τέχνης. Αν ο Picasso ή ο Warhol μπορούσαν να το κάνουν αυτό, γιατί να μην το δοκιμάσουμε με την υποκριτική; Να δούμε πού θα μπορούσαμε να πάμε, πάντα με την πεποίθηση ότι αν είχαμε γνήσιο συναισθηματικό περιεχόμενο πίσω από τον σχεδιασμό των χαρακτήρων, αυτό θα εξακολουθούσε να επικοινωνεί με το κοινό.

Αυτός ήταν ένας μακρόσυρτος τρόπος για να πω ότι δεν ξέρω τι θα δίδασκα, γιατί είμαι μαθητής, αλλά θα μπορούσα να διδάξω το πώς να είσαι μαθητής.