Νατάσα Ράγιου για ψωρίαση: «Με τον καιρό συμφιλιώνεσαι με τα σημάδια»

Περισσότεροι από 14,5 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη πάσχουν από ψωρίαση. Στην Ελλάδα, κατά προσέγγιση το 2-3% του πληθυσμού πάσχει από κάποια μορφή ψωρίασης. Πρόκειται για μια συχνή δερματοπάθεια, χρόνια, μη μεταδοτική, με εξάρσεις και υφέσεις που προσβάλει εξίσου και άνδρες και γυναίκες. Η έξαρση της νόσου μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε ηλικία, αλλά συνήθως εμφανίζει δυο ηλικιακές κορυφώσεις επίπτωσης, από 18 έως 39 ή μεταξύ 50 και 69 ετών.

Αν έπρεπε να δώσουμε απάντηση στο τι προκαλεί την ψωρίαση, τότε θα λέγαμε πως πρόκειται για ένα πολυπαραγοντικό νόσημα που σχετίζεται με γενετικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες. Στους εκλυτικούς παράγοντες για την εμφάνιση, συντήρηση ή υποτροπή της νόσου περιλαμβάνονται λοιμώξεις (π.χ στρεπτοκοκκική λοίμωξη), διάφορα φάρμακα, ενδοκρινικοί παράγοντες, μεταβολικοί παράγοντες, ψυχολογικοί παράγοντες (στρες), ο ήλιος, τραυματισμοί, το κάπνισμα και το αλκοόλ.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψωρίασης (29/10) και με στόχο να εμβαθύνουμε στην καθημερινότητα και την ψυχολογία ενός ανθρώπου που πάσχει από τη συγκεκριμένη νόσο, ήρθαμε σε επικοινωνία με τη δημοσιογράφο και πολιτικό, Νατάσα Ράγιου, η οποία μας μίλησε για το πώς είναι να ζεις για 30 χρόνια με ψωρίαση και έστειλε το δικό της μήνυμα στους ασθενείς και ευρύτερα σε όλους μας.

“Τώρα τα θυμάμαι και χαμογελάω αλλά τότε ένιωθα φρικτά”

Πότε αντιληφθήκατε ότι πάσχετε από τη νόσο;

Εδώ και περίπου 30 χρόνια. Ήμουν στα 21-22 όταν είδα κάποια σημάδια στο σώμα μου, κυρίως στους αγκώνες, ακριβώς την εποχή που, έχοντας αφήσει πίσω την πόλη μου, το Αίγιο και ενώ σπούδαζα, μπήκε η δημοσιογραφία στη ζωή μου με τρόπο καταλυτικό. Απ’ ότι κατάλαβα αργότερα, αυτή η απότομη αλλαγή συνθηκών ζωής -από την προστατευμένη αγκαλιά των γονιών της μικρής επαρχιακής πόλης στην αγχωτική ζούγκλα της πρωτεύουσας – ήταν αρκετά στρεσογόνα για μένα και οι συνθήκες άγχους και πίεσης της δουλειάς που λάτρευα, μου δημιούργησαν αυτήν την δερματική πάθηση.

Ποια είναι η πιο άσχημη εμπειρία που πιθανόν να είχατε σε κάποια φάση έξαρσης;

Δύο φορές σε όλα αυτά τα χρόνια είχα μεγάλη έξαρση, πολλά σημάδια σε χέρια – πόδια και στο κεφάλι ανάμεσα στα μαλλιά. Η μία ήταν σε προεκλογική περίοδο. Ήταν πολύ δύσκολα. Θυμάμαι κάποια στιγμή να έχω πάρει τα ρούχα από την γκαρνταρόμπα μου και να τα πετάω στον κήπο γιατί ό,τι και να φορούσαν φαινόντουσαν τα σημάδια. Ένιωθα χάλια. Τώρα τα θυμάμαι και χαμογελάω αλλά τότε ένιωθα φρικτά.

Το οικογενειακό και ευρύτερα κοινωνικό περιβάλλον σας, πως αντέδρασε;

Εξαιρετικά. Ομολογώ πως είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου “να μην τα βλέπουν”, να είναι αόρατα γι’ αυτούς. Αλλάζει η ψυχολογία σου. Γαληνεύεις και το αντιμετωπίζεις αλλιώς. Μόνο ο γιος μου κάποια στιγμή – ήταν μικρούλης τότε – δεν με πλησίαζε γιατί νόμιζε ότι ήταν κάτι μεταδοτικό, δεν μπορούσε να καταλάβει τι είναι ψυχοσωματική ασθένεια, μέχρι που του εξήγησα και κατάλαβε.

Έχει δημιουργήσει η νόσος προσκόμματα στην επαγγελματική σας πορεία;

Όχι, ποτέ γιατί δεν είχα σημάδια στο πρόσωπο ή στο λαιμό και αν δεν το έλεγα εγώ, δεν το καταλάβαινε κανείς. Μόνο η διάθεσή μου επηρεαζόταν.

Ακολουθείτε κάποια συγκεκριμένη αγωγή; Είστε συνεπής στις οδηγίες του γιατρού σας;

Όλα αυτά τα χρόνια κάνω ομοιοπαθητική για την αντιμετώπιση της ψωρίασης, όχι απλά με επιτυχία αλλά τελικά με. ευτυχία για μένα. Είμαι συνεπέστατη στις οδηγίες του γιατρού μου, του κύριου Χρήστου Ραμμένου. Κι όταν καμιά φορά, στο παρελθόν κυρίως, λοξοδρομούσα, εκείνος με υπομονή και καρτέρια με επανέφερε και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.

Ποιο είναι το μήνυμα που απευθύνεται σε ασθενείς και ευρύτερα σε όλους μας;

Ξέρετε κάτι; Στο ευρύτερα αρρωστημένο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, περιβάλλον που ζούμε, νιώθω τυχερή που μέχρι στιγμής έχω μόνο αυτό, δηλαδή μια ψυχοσωματική νόσο που εμφανίζεται μόνο με μερικά σημαδάκια κατά καιρούς. Όταν συνειδητοποιείς ότι αυτά τα σημάδια, τη μία μέρα είναι εκεί και την άλλη εξαφανίζονται, συμφιλιώνεσαι μαζί τους με τον καιρό. Ο γιατρός μου, μού είχε πει κάποτε “πρέπει να αισθάνεσαι πολύ τυχερή που η πίεση και το άγχος δεν ξεσπάει σε έμφραγμα ή σε κάτι άλλο σοβαρό και βρίσκει διέξοδο στο δέρμα σου”. Αισθάνομαι λοιπόν τυχερή και το ίδιο καλώ να κάνουν και όσοι πάσχουν από την ίδια νόσο. Όσο για τους υπόλοιπους, να ξέρετε ότι δεν είναι μεταδοτικό.