Ο Denzel Washington μας εξηγεί γιατί ήθελε να κλείσει την τριλογία Equalizer

ΟΚ, τώρα είναι δύο φορές. Γιατί το Equalizer 3 σηματοδοτεί την επιστροφή του για την ολοκλήρωση της τριλογίας με σκηνοθέτη πάντα τον έμπιστο Antoine Fuqua, με τον οποίο έχει συνεργαστεί πέντε (!) φορές – ανάμεσα στις οποίες και το Training Day για το οποίο κέρδισε ένα από τα πιο κουλ ερμηνευτικά Όσκαρ που έχουν απονεμηθεί ποτέ.

Στο Equalizer, ο Washington παίζει τον Robert McCall, έναν πρώην πεζοναύτη που γίνεται ασταμάτητος εκδικητής που αντιμετωπίζει την αδικία. Ένας αντι-ήρωας που έχει κερδίσει το θαυμασμό του παγκόσμιου κοινού διαμέσου μιας δεκαετίας και τριών ταινιών. Equalizer 3

Το κλείσιμο αυτής της τριλογίας τοποθετείται στην Ιταλία όπου ο McCall αναζητά καταφύγιο σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη, μέχρι που έρχεται φυσικά σε αντιπαράθεση με την τοπική Μαφία. Ο Washington έπαιξε πρώτη φορά τον McCall στην ταινία του 2014, σε μια επανένωση με τον Fuqua που τον είχε σκηνοθετήσει στο Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου του ως διεφθαρμένος αστυνομικός στο Training Day του 2001.

Το Equalizer 3 είναι η πέμπτη ταινία τους μαζί (η άλλη είναι το ριμέικ Magnificent Seven του 2016, για το οποίο μας είχε μιλήσει ο ίδιος ο σκηνοθέτης τότε). H τεράστια επιτυχία του Equalizer έπεισε τον Washington να επιστρέψει αρχικά το 2018 – η πρώτη φορά που ο ηθοποιός επέστρεψε ποτέ για να παίξει τον ίδιο χαρακτήρα στη μεγάλη οθόνη. Από όλους τους ρόλους, κι από όλες τις επιτυχίες, τι το ιδιαίτερο είχε αυτή; Γιατί έγινε αυτή η σύνδεση, με τον ίδιο αλλά και με το κοινό;

Το OneMan εξασφάλισε ένα αποκλειστικό Q&Α στο οποίο ο πολυβραβευμένος ηθοποιός εξηγεί την ιδιαιτερότητα αυτού του ήρωα, το τι διαφορετικό φέρνει το Equalizer 3, την ομορφιά του ιταλικού σκηνικού (μαζί με κάποια απίθανα σκηνικά από τα γυρίσματα) αλλά και το κατά πόσο θα επέστρεφε και για μια 4η ταινία.

«Θα πρέπει σίγουρα να υπάρχουν μοχθηροί τύποι στα ελληνικά νησιά», αναρωτιέται γελώντας.

***

Πώς ήταν το να κάνεις το Equalizer 3 σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες;

Πολύ διαφορετικά, κατά πρώτον επειδή ήμασταν στην Ευρώπη αυτή τη φορά, στην Ιταλία συγκεκριμένα. Στην Ακτή Αμάλφι, που είναι πανέμορφη.

Γνώριζες αυτό το κομμάτι της Ιταλίας;

Βασικά είχα πάει στην Ακτή Αμάλφι αλλά όχι στο μέρος όπου κάναμε τα γυρίσματα. Είναι ένα μέρος της Ιταλίας που αγαπώ. Έχω ταξιδέψει σε ολόκληρη την Ιταλία τα τελευταία 30 χρόνια οπότε βρίσκομαι σε αυτό το κομμάτι του κόσμου σχεδόν κάθε καλοκαίρι. Αλλά δεν είχα πάει ποτέ ξανά εκεί για δουλειά. Είναι πραγματικά πανέμορφα.

Τι φέρνει στην ιστορία το ότι ο Robert McCall βγαίνει από το αμερικάνικο σκηνικό του και τοποθετείται στην Ιταλία;

Δε θα έλεγα πως είναι έξω από τα νερά του, αλλά προφανώς υπάρχουν διαφορές στη γλώσσα, στην κουλτούρα, στο φαγητό… όλα αυτά τα πράγματα. Οπότε ο McCall έχει προκλήσεις να αντιμετωπίσει. Αλλά από την άλλη, πάντα αυτό δε συμβαίνει; Κι είναι ένας άντρας που αγαπάει τις προκλήσεις.

Με τον Antoine Fuqua, στο photocall του Equalizer 3 στη Νότια Ιταλία. / 2022, Salvatore Laporta/ AP Photo

Αναζητά λίγη ειρήνη εκεί;

Νομίζω οπωσδήποτε. Και όχι με τον τρόπο που νομίζει όταν πρωτοπηγαίνει εκεί, αλλά όπως εξελίσσεται, οι άνθρωποι που συναντά, η πόλη της οποίας γίνεται μέρος. Δε ξέρω αν μπορούμε να πούμε πως αναζητά κάτι που δεν έχει να κάνει με το ότι είναι στην Ιταλία εξαρχής. Αλλά νομίζω έχει να κάνει περισσότερο με τη γενικότερη ανησυχία του, με το ότι δε μπορεί να αφήσει πέρα τη δουλειά του.

Ο Robert McCall είναι ο μόνος χαρακτήρας στον οποίον έχει επιστρέψει στη μεγάλη οθόνη. Τι απολαμβάνεις τόσο πολύ να παίζεις σε αυτόν;

Αυτό που έχω ανακαλύψει μιλώντας σε ανθρώπους είναι ότι τους αρέσει ο χαρακτήρας επειδή αντιπροσωπεύει τη δικαιοσύνη. Διαφορετικοί άνθρωποι με τους οποίους έχω μιλήσει λένε πως «βασικά, μπορεί να πιάσει τους κακούς που εμείς δε μπορούμε, μπορεί να πιάσει αυτούς που έχουν εξουσία, αυτούς που έχουν τη δύναμη, και να τους εξολοθρεύσει» κι αυτό μοιάζει να είναι κάτι που αρέσει σε πολλούς ανθρώπους πάνω στον Robert.

Κι αυτό είναι ένα συναίσθημα ιδιαίτερα δυνατό σε δύσκολες εποχές όταν θέλουμε να νιώθουμε πως υπάρχει κάποιος που μπορεί να προσέχει και τους πιο αδύναμους.

Ναι, δεν το έχω ακούσει με αυτές ακριβώς τις λέξεις, αλλά ισχύει. Μιλούσα με τους πορτιέρηδες στο κτίριό μου όταν είχα μόλις κάνει το Fences και τους μιλούσα για αυτό και μου λέγανε «ναι, ναι, το Fences είναι σπουδαίο αλλά πότε θα κάνεις κι άλλο Equalizer;». Μοιάζει η μία ταινία με τον οποία πολύς κόσμος μπορεί να συνδεθεί και να ενθουσιαστεί και να θέλει να πανηγυρίσει.

Θυμάμαι χρόνια πριν, στα ‘80s, είχα κάνει μια πολύ σοβαρή ταινία, το Cry Freedom, για τον αντι-απαρτχάιντ ακτιβιστή Stephen Biko και ήταν πολύ «ω, είναι πολύ σημαντική…» και θυμάμαι να μιλάω με ένα φίλο που ήταν γιατρός. Και του έλεγα για αυτή την ταινία και μου λέει «ασχολούμαι με τη ζωή και το θάνατο κάθε μέρα, πάω σινεμά για να αποδράσω, να διασκεδάσω, όχι να ασχοληθώ με τη ζωή και τον θάνατο». Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Απλώς και μόνο επειδή είναι κάτι σημαντικό για μένα δεν σημαίνει πως θα ήταν σημαντικό και για εκείνον.

Equalizer 3

Πόσο σημαντικός είναι ο συναισθηματικός πυρήνας στα Equalizer; Γιατί ο Robert είναι ένας χαρακτήρας που νοιάζεται, και το κοινό νοιάζεται για αυτόν.

Έχει ενδιαφέρον το ότι δίνει ευκαιρίες στους ανθρώπους πριν εκτελέσει –no pun intended– δικαιοσύνη. Ξέρεις, δίνει στους ανθρώπους την ευκαιρία να κάνουν το σωστό. Αλλά συναντά διαρκώς όλους τους λάθος ανθρώπους.

Πόσο σημαντική είναι η συνεργασία με τον Antoine Fuqua; Σε έχει σκηνοθετήσει στα τρία Equalizer αλλά και σε δύο ακόμη ταινίες. Γιατί λειτουργεί τόσο καλά αυτή η συνεργασία;

Γίνεται πλέον αυτόματα. Είχαμε τρομερή επιτυχία με το καλημέρα με το Training Day και γνωρίστηκαμε καλά στο πέρασμα του χρόνοι, οι οικογένειές μας γνωρίστηκαν, όλα αυτά. Πέντε ταινίες δεν έχω κάνει με τον Antoine πλέον; Ναι, πέντε. Και έχω κάνει τέσσερις ταινίες με τον Spike Lee. Είναι κάποιοι συγκεκριμένοι σκηνοθέτες που απλά τα πηγαίνω καλά μαζί τους. Μάλιστα με τον Spike θα δουλέψουμε ξανά μαζί του χρόνου.

Ας μιλήσουμε λίγο για την ιστορία στο Equalizer 3. Ο Robert έρχεται αντιμέτωπος με την Μαφία.

Ναι, και γίνεται κομμάτι των ζωών των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη μικρή πόλη όπου καταλήγει ο ίδιος. Και δε μπορεί να κρατηθεί. Αρχικά είναι τραυματισμένος και χρειάζεται βοήθεια, κι ο Robert είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει συνηθίσει να ζητάει ή να χρειάζεται βοήθεια. Ήταν πάντα μοναχικός. Και τώρα δεν συμβαίνει αυτό. Δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο μόνος του. Πρέπει αναγκαστικά να αντιμετωπίσει άλλους ανθρώπους, να βασιστεί σε ανθρώπους και τελικά μαθαίνει να απολαμβάνει άλλους ανθρώπους.

Equalizer 3

Τον στοιχειώνει η απώλεια της γυναίκας του;

Έτσι νομίζω. Τον στοιχειώνει αλλά και τον ελκύει αυτό που κάνει στη ζωή του. Τον στοιχειώνει, αλλά ταυτόχρονα δε μπορεί να ζήσει αλλιώς.

Όταν ρωτάνε τον Robert αν είναι καλός ή κακός άνθρωπος, απαντά «δεν ξέρω».

Ναι, αυτό ισχύει για τους περισσότερους από εμάς. [γελάει]. Όχι σε αυτό το άκρο φυσικά, αλλά ξέρεις, είναι καλή ερώτηση. Και δεν θα εμπιστευόμουν απαραιτήτως το άτομο που θα απαντούσε αβασάνιστα «είμαι καλός άνθρωπος».

Ο Antoine είπε κάποτε πως πιστεύει πως έβαλες κομμάτι του εαυτού σου σε αυτό το ρόλο. Συμφωνείς;

Ναι, και ξέρεις, πρέπει να βρω έναν καλύτερο λόγο για να επιστρέφω, από το απλώς να τρέχω και να πηδάω και να πυροβολάω κόσμο. Κι η απάντηση για μένα τελοσπάντων, ήταν προφανής ήδη από το Equalizer 2 και την ιστορία με το μικρό αγόρι. Οι δρόμοι τον καλούσαν, όπως καλούν τόσο νεαρό κόσμο, και ήταν κυριολεκτικά ένα ζήτημα ζωής και θανάτου.

Οπότε ναι, πάντα πρέπει να βρίσκω ένα λόγο να το κάνω, κι αυτός ήταν ο λόγος στο Equalizer 2. Και με το Equalizer 3 ήταν «θα πάμε στην Ιταλία;; Τέλεια!» [γελάει]

Πόσα από τα stunts σε αφήνουν να κάνεις; Η ταινία είναι όλη πάνω σου, οπότε προσπαθούν να σε αποτρέψουν από το να κάνεις ορισμένα πράγματα;

Επειδή προπονούμαι και κάνω μποξ για χρόνια, για δεκαετίες, είμαι καλός στο να ρίχνω γροθιές και στη σωματικότητα γενικώς. Αλλά ναι, έχω έναν σπουδαίο κασκαντέρ οπότε τον αφήνω να κάνει όσο περισσότερα μπορεί και μετά παίρνω το credit για όλα [γελάει]. Πάντως όταν βλέπεις γροθιές, συνήθως εγώ είμαι που τις ρίχνω! Όταν βλέπεις εμένα να τις τρώω, συνήθως είναι εκείνος, όταν τις ρίχνω συνήθως είμαι εγώ. Πώς σου φαίνεται αυτό;;

Ακόμα κάνεις μποξ δηλαδή;

Ναι, ακόμα. Μάλιστα, όταν σηκώνομαι κάθε πρωί είναι μέρος της πρωινής μου ρουτίνας. Αλλά ξέρεις, ο Χρόνος είναι ανίκητος. [γελάει]

Ο Denzel Washington με το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Glory. / 1990, Douglas C. Pizac/AP Photo

Πώς ήταν η τελευταία μέρα στο σετ όταν ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα και είπες αντίο σε αυτό τον χαρακτήρα;

Δεν το σκέφτηκα έτσι, γιατί απλώς ήξερα πως θα γυρίσω σπίτι. Δεν ήταν κάποια Στιγμή. Γιατί η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ξέρεις…

Αλήθεια; Δεν ξέρεις αν θα τον παίξεις ξανά;

Εγώ ξέρω αλλά εσύ ποτέ δεν ξέρεις! [γελάει] Το σώμα μου ξέρει. Τα γόνατά μου ξέρουν.

Όμως δίνεις στους φανς μια ελπίδα.

Το είπα για πλάκα αυτό με τα γόνατα, αλλά κυριολεκτικά, εκεί που γυρίσαμε στην Ιταλία υπήρχαν 700, 800 ή όπως το ένιωσα εγώ κάπου 10.000 σκαλιά προς την κορυφή εκείνου του βουνού που υπήρχε μια εκκλησία. Και το πιο δύσκολο δεν ήταν να τα ανέβεις, ήταν να τα κατέβεις όταν έχεις ήδη ταλαιπωρημένα γόνατα. Ω ρε φίλε. Και να πατάς πάνω σε πέτρες!

Κι έχεις εκεί αυτές τις 90χρονες ιταλίδες γιαγιάδες να σε προσπερνάνε σα να περπάταγες προς την αντίθετη κατεύθυνση. Απλά να ανεβαίνει τα σκαλιά άνετα, με τα χέρια πίσω από την πλάτη σε φάση «το κάνω αυτό κάθε μέρα, ποιο είναι το πρόβλημά σου εσένα νεαρέ;» [γελάει] Ήταν πραγματικά δύσκολο.

Είναι μοναδικό προνόμιο να ταξιδεύεις ως ηθοποιός, γιατί πας σε μέρη για μεγαλύτερα διαστήματα από όσο θα πήγαινες ποτέ ως τουρίστας σε διακοπές, περνάς χρόνο με τους ντόπιους. Κι εκείνοι από την πλευρά τους βλέπουν τη μαγεία του σινεμά μπροστά τους αλλά αυτό διαρκείς 2-3 μέρες, μετά απλά σε βλέπουν να φορτώνεις και να ξεφορτώνεις τα φορτηγά και να κάνεις τη δουλειά σου.

Γνώρισα αυτή την κυρία που δε μιλούσε αγγλικά, ήταν κάπου στα 80, και είπα σε κάποιον να της πει στα ιταλικά πως είναι η νέα μου κοπέλα, κι εκείνη άρχισε να με τραβάει κι όλοι άρχισαν να γελάνε. Λέω τι συμβαίνει, γιατί γελάνε όλοι; Κι εκείνη λέει «ναι, αν είσαι το νέο μου αγόρι τότε θα σε πάρω τώρα στο σπίτι» κι όλοι είχαν πεθάνει στα γέλια.

Είναι προνόμιο να γνωρίζουμε ανθρώπους και να γινόμαστε κομμάτι μιας ξεχωριστής κουλτούρας που αλλιώς δε θα γνωρίζαμε υπό καμία συνθήκη. Αυτό συμβαίνει όταν δουλεύεις κάπου για ένα μεγάλο διάστημα. Άσε που έχεις και τη Μεσόγειο εκεί, είναι η θάλασσα, είναι η όμορφη αρχιτεκτονική, τα σταφύλια που είναι παντού, τα οινοποιεία… είναι μαγικός τόπος. Ακούγομαι σαν τουριστικός οδηγός… [γελάει] πρέπει να πω στον ατζέντη μου κλείσει κανένα διαφημιστικό.

Ακούγεται σα να απόλαυσες πραγματικά τα γυρίσματα της ταινίας.

Πέρασα τρομερά. Πραγματικά.

Οπότε ίσως να γυρίσει όντως ο χαρακτήρας αν πραγματικά τον χρειαστούμε;

Θα πρέπει σίγουρα να υπάρχει έγκλημα στο Παρίσι ή στον γαλλικό Νότο ίσως; Και μυρίζομαι μπόλικους μοχθηρούς τύπους στα ελληνικά νησιά! Θα πρέπει σίγουρα να υπάρχουν κακοί τύποι εκεί πέρα. [γελάει]