Ο Δημήτρης Μητσοτάκης ξεχωρίζει στην Κυψέλη την περασμένη αρχοντιά της
Mιλήσαμε με τον Δημήτρη Μητσοτάκη των Ενδελέχεια για την Κυψέλη, τη Φωκίωνος Νέγρη και τα υπέροχα σπίτια της περιοχής.
- 24 ΙΟΥΛ 2020
Στη στήλη ‘Το Μέρος’ ζητάμε από ανθρώπους να μας λένε δικές τους ιστορίες από ένα αγαπημένο μέρος που εκείνοι διαλέγουν, πολλές φορές συνδέοντάς τα με ένα περιστατικό ή μια φάση ζωής που πέρασαν σε αυτά. Όταν ζητήσαμε από τον Δημήτρη Μητσοτάκη, μουσικό, συνθέτη, στιχουργό και μέλος των θρυλικών Ενδελέχεια, η απάντηση που πήραμε ήταν για την Κύψελη. Μια περιοχή στην οποία ο ίδιος μένει από το 1990 και μαζί μια περιοχή που συνδέεται με πολλούς τρόπους στην προσωπική του ιστορία. Η αλήθεια ότι περιοχές που έχουν χωνέψει στους δρόμους τους όλη την ιστορία τους είναι πάντοτε γοητευτικές.
Πρώτη φορά εκεί
“Η πρώτη μου επαφή με την Κυψέλη ήταν τη δεκαετία του ‘70. Ήμουν πιτσιρίκι. Μάλιστα ήμουν σε ένα συγγενικό σπίτι, τη βραδιά που έγινε το Πολυτεχνείο. To σπίτι ήταν στη Θήρας. Θυμάμαι πάρα πολύ έντονα, παρότι παιδάκι, την ανησυχία των συγγενών. Μάλιστα είχα και έναν θείο που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Ήταν και το Αστυνομικό Τμήμα εκεί κοντά. Ενώ εκείνη, λοιπόν, την περίοδο δεν έμενα εγώ στην Κυψέλη, μου είχε μείνει αυτή η βραδιά. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή. Ουσιαστικά, στην ευρύτερη περιοχή βρίσκομαι από το 1990. Με το που ξεκινάει η νέα δεκαετία”.
Ιστορίες από την Κυψέλη
Είναι πάρα πολλές, Θυμάμαι πάρα πολύ έντονα το προβάδικο στη Λέσβου. Εκεί κάναμε πρόβες με τους Ενδελέχεια σε ένα υπόγειο που δεν υπάρχει ακόμα εκεί ως προβάδικο. Εκεί βρισκόμασταν κάθε βδομάδα σε στάνταρ ώρα και προβάραμε ανελλιπώς πάρα πολλούς δίσκους μας. Είχαμε κάνει συνεντεύξεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε κανάλια. Ήταν το προβάδικο της μπάντας, παρότι δεν μας ανήκε.
Μια άλλη στιγμή που θυμάμαι ήταν ένα σπίτι στην Παξών που έμενε ο Παναγιώτης ο Κατσιμάνης, ο κιθαρίστας των Ενδελέχεια. Βρισκόμασταν 2-3 φορές τη βδομάδα στο σπίτι εκεί και ετοιμάζαμε σε τετρακάναλο τις ενορχηστρώσεις για τον δίσκο ‘Βουτιά από ψηλά’. Αυτό γινόταν το 1996-1997.
Ένα τελευταίο ήταν ένα τρομερό μαγαζί επί της οδού Κυψέλης που λεγόταν Πικέ. Εκεί πέρα γίνονταν live ροκ συγκροτημάτων. Ερασιτεχνικών αλλά και συγκροτημάτων που είχαν δισκογραφία. Εκεί είχαμε παίξει αρκετές φορές, πριν γίνουμε γνωστοί. Θυμάμαι ότι κουβαλούσαμε τύμπανα και ενισχυτές και γινόταν μια κατάσταση πολύ όμορφη.
Τι την ξεχωρίζει από άλλες περιοχές
“Πιστεύω ότι ένα από τα πιο σπουδαία χαρακτηριστικά της Κυψέλης είναι αυτή η περασμένη της αρχοντιά. Δηλαδή στην Κυψέλη, αν κάνεις μια βόλτα, θα δεις κάποια σπίτια που στέκουν ακόμα και είναι πανέμορφα. Μονοκατοικίες και διώροφα. Σπίτια με τρομερές, πανέμορφες εισόδους. Πράγματα που μαρτυρούν την αίγλη που είχε η Κυψέλη τη δεκαετία του 1950 ας πούμε. Ένας παρατηρητικός άνθρωπος μπορεί να δει μέχρι μαρμάρινα πεζοδρόμια στην περιοχή. Εγώ, λοιπόν, που είμαι λίγο περίεργος και μου αρέσει να παρατηρώ λεπτομέρειες, έχω τσεκάρει εισόδους που έχουν ακόμα ποδόμακτρα που είναι από τις δεκαετίες που υπήρχαν ακόμα χωματόδρομοι και έπρεπε οι άνθρωποι να βγάζουν κάπως τις λάσπες πριν μπουν σπίτι”.
“Αυτή η παλιά αίγλη της Κυψέλης συνδέεται τα τελευταία χρόνια με τη ροή μεταναστών οι οποίοι κατοικούν εδώ. Αυτοί οι άνθρωποι κατοικούν συνήθως στα υπόγεια και στα ημιυπόγεια. Εκεί που σε άλλες δεκαετίες κατοικούσαν οι επαρχιώτες που έρχονταν στην Αθήνα για δουλειά. Είναι λίγο σαν να επαναλαμβάνεται η ιστορία αλλά με άλλους όρους. Αυτό το κοσμοπολίτικο που είχε από τότε η Κυψέλη, μια αρχοντοπεριοχή που συνδεόταν με εσωτερικούς μετανάστες. Πλέον απλώς οι μετανάστες είναι από το εξωτερικό”.
Έχει αλλάξει;
“Υπήρξε μια περίοδος που έφυγε πολύς κόσμος από την περιοχή. Δηλαδή Κυψελιώτες που είχαν μεγαλώσει εδώ, είχαν κάνει τα παιδιά τους εδώ, έφυγαν για άλλες γειτονιές. Πιο κυριλέ. Κυρίως προς τα Βόρεια. Σαν να φοβόντουσαν τους ξένους μετανάστες. Υπήρξε μια δεκαετία τέτοια, από τις αρχές του 2000 μέχρι το 2010, που αυτό συνέβαινε πολύ μαζικά. Σκέψου ότι, όταν έφυγε όλος αυτός ο “ντόπιος” πληθυσμός, ξαφνικά η Κυψέλη γέμισε με θέσεις πάρκινγκ. Παρά τη φήμη της μπορούσες να παρκάρεις εκεί πολύ πιο εύκολα σε σχέση με τους Αμπελόκηπους ή τα Πετράλωνα”.
“Τα τελευταία χρόνια όμως βλέπω πάλι κάτι να αλλάζει. Καινούργια μαγαζιά ανοίγουν. Η Φωκίωνος Νέγρη έχει αναβαθμιστεί πάρα πολύ. Η πλατεία Αγίου Γεωργίου ζει μεγάλες δόξες. Γενικώς βλέπω να παίρνει τα πάνω της. Δεν ξέρω αν θα γίνει Παγκράτι ή Πετράλωνα και δεν ξέρω αν το θέλω κιόλας. Αν γίνει και το μετρό, φαντάζομαι θα υπάρξει περαιτέρω τέτοια τάση”.
Ένα μέρος που αγαπάει στην περιοχή
“Ένας από τους ωραιότερους δρόμους που έχουμε στην Αθήνα είναι η Φωκίωνος Νέγρη. Φυσικά και η στρογγυλή πλατεία του Αγίου Γιώργη με τα παλιά και τα νέα μαγαζιά της. Στην περίοδο της καραντίνας εγώ, επειδή έβγαινα πάντα και περπατούσα 1-2 ώρες, ανακάλυψα κάποιες γειτονιές από τις οποίες πέρναγα για πρώτη φορά. Κυρίως προς την Άνω Κυψέλη. Στα σύνορα με το Γαλάτσι και προς το Αττικό Άλσος. Γειτονιές που έχεις την εντύπωση ότι είσαι σε χωριό και όχι στην Αθήνα. Απλά να έχεις όρεξη για περπάτημα και να αντέχεις τις ανηφόρες”.
“Θα μπορούσα να πάω έναν φίλο μου σε περιοχές της Κυψέλης και να νομίζει ότι είναι εντελώς εκτός Αθήνας. Ο λόφος που έχει εδώ, στην Αλεπότρυπα. Είναι ένας λόφος που ανεβαίνεις πάνω και βλέπεις πιάτο όλη την Αθήνα μέχρι τον Πειραιά. Πικ-νικ στην Κυψέλη δηλαδή. Κάτι που φαίνεται τελείως απίστευτο αλλά μπορείς να το ξέρεις”.
(Αφορμή για τη συνέντευξη αυτή είναι το μεγάλο live των Ενδελέχεια -μαζί με τους Magic de Spell και τα Υπόγεια Ρεύματα- που θα γίνει στην Τεχνόπολη, το Σάββατο 25 Ιουλίου. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ).
