O Γεράσιμος Γεννατάς σε βοηθάει να βρεις το ταίρι σου

Όλοι μας ξέρουμε τον Γεράσιμο Γεννατά από τους ρόλους από τους ρόλους του στην τηλεόραση και το θέατρο, ενώ πρόσφατα τον απολαμβάνουμε στο YFSF, το επιτυχημένο show του ΑΝΤ1 που προβάλλεται κάθε Κυριακή στις 21.15. Ως ένας αληθινά σημαντικό όνομα στο χώρο του εγχώριου entertainment, ο ηθοποιός πάντοτε μας ενδιέφερε, και επιτέλους καθίσαμε να μιλήσουμε μαζί του με αφορμή τον διαγωνισμό της Samsung στο Facebook τον οποίον παρουσιάζει.

Στο Life Companion App της Samsung στο Facebook, μέσω του οποίου έχεις κι εσύ την ευκαιρία να κερδίσεις ένα Samsung GALAXY S4, ο Γεράσιμος Γεννατάς σε καθοδηγεί μέσα από ένα διασκεδαστικό κουίζ με ερωτήσεις προσωπικότητας, βοηθώντας σε να βρεις τον ‘life companion’ σου μέσα από τους φίλους σου στο Facebook. Πες τον και σύμβουλο σχέσεων αν θες. Να, δες.

Μιλήσαμε μαζί του για τα πάντα: Για το θέατρο, για την τηλεόραση, για την πόλη, για την Αθήνα εν καιρώ κρίσης, και -φυσικά- για τις σχέσεις και για τη σημασία του να έχεις βρει τον Life Companion σου.

Ασχολείσαι με θεατρικές παραστάσεις αλλά και με το show του ΑΝΤ1. Πώς βλέπεις το τηλεοπτικό πεδίο αυτή τη στιγμή;;

Η τηλεόραση είναι μια μικρή λερναία ύδρα που έχει μόνο δύο κεφάλια. Είναι η ενημέρωσης και η διασκέδαση. Η ενημέρωση είναι αμαρωλή ιστορία. Όχι πως η ενημέρωση στο διαδίκτυο δεν είναι, αλλά όχι τόσο πολύ. Εξάλλου αν ήταν να κάνει καλό στη ζωή μας θα το είχαν απαγορεύσει! Θεωρώ λοιπόν ότι το ενημερωτικό κομμάτι της τηλεόρασης είναι πολύ αμαρτωλό, αναγκάζει τους ανθρώπους 100 φορές τη μέρα να βλέπουν ειδήσεις που διαφημίζουν πολιτικά πρόσωπα και σπέρνουν το φόβο εξυμνώντας αυτό το δήθεν κυβερνητικό έργο που βλέπουμε όλοι στη ζωή μας.

Και μετά υπάρχει το διασκεδαστικό κομμάτι, όπου υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που όπως νιώθουν κι όπως μπορούν κι όπως επιβάλλει η αισθητική και η ψυχή τους, προσπαθούν κάτι να κάνουν. Όλα τα πράγματα δε μπορούν να αρέσουν σε όλους, είναι νομοτελειακό αυτό. Αλλά νομίζω εκεί υπάρχουν καλές προθέσεις.

Πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει εμπορικά μια ποιοτική δουλειά στο θέατρο αυτή την περίοδο;

Στο χάρτη υπάρχουν όλες οι τοποθεσίες. Έχοντας σαν αφετηρία ότι ζούμε μια πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση φυσικά. Δηλαδή μπορεί κι οι καφετέριες να έχουν κόσμο αλλά δε σημαίνει κάτι, πάει ο κόσμος και πίνει έναν καφέ, να μη το κάνει ούτε αυτό; Άνεργοι άνθρωποι θα πιούνε έναν καφέ, τι, να κλειστούν σπίτι τους; Οπότε ναι, δεν είναι εύκολο να πας θέατρο, αλλά από την άλλη υπάρχει κόσμος που θα το βάλει στις προτεραιότητές του. Υπάρχουν παραστάσεις που διεκδικούν κοινό κι έχουν διάρκεια και συνέχεια. Κι άλλες που δυστυχώς δεν αντέχουν.

Και υπάρχουν και κάποια εύκολα θεάματα που κατά την άποψή μου δυστυχώς δουλεύουν αλλά ούτως ή άλλως έχουμε μια παρηκμασμένη αισθητική. Οπότε μερικά θεάματα δυστυχώς δουλεύουν επειδή απευθύνονται σε αυτή την παρηκμασμένη αισθητική που έχουμε σαν λαός.

Αυτό συνδέεται με την κρίση;

Είναι σαφές ότι τα τελευταία 30 χρόνια η πολιτική κατάσταση στην ελλάδα κατέστησε τη χώρα μαζί με όλα τα άλλα, τη χώρα του σκυλάδικου. Αυτό είναι μια συγκεκριμένη αισθητική. Αυτή η αισθητική τρέφεται με ανάλογα εδέσματα και υπάρχουν πολλά τέτοια. και στο θέατρο και παντού.

Τις δουλειές σου τις επέλεγες ή τις άφηνες να σε επιλέγουν;

Δεν είχα ποτέ τόσο μεγάλη δημοσιότητα, δεν το επέλεξα και ποτέ, δεν επένδυσα σε αυτό. Και δεν ήμουν ποτέ σούπερ σταρ οπότε να ξεκινάω δουλειές μόνος μου. Συνεπώς πάντα περίμενα στο τηλέφωνό μου κάποιους ανθρώπους να με ζητήσουν. Εκεί φάνηκα τυχερός αν και ποτέ δν είσαι μόνο τυχερός. Τις περισσότερες φορές τις επέλεξα τις δουλειές μου, αλλά ασφαλώς και υπήρχαν δουλειές με πιο εμπορικό πρσονατολισμό. Αλλά ακόμα κι αυτές προσπαθούσα να έχουν μια αισθητική και μια αξιοπρέπεια.

Η ζωή κοινωνικά είναι ούτως ή άλλως ένα άθροισμα συνεναίσεων και υποχωρήσεων και το λέω ως καλό. Δε μπορείς να ζεις με τους ανθρώπους και να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Πρέπει να εναρμονίζεσαι με ένα κοινό αίσθημα, αν και μερικές φορές μπορείς να μη συμφωνείς με όλα. Αλλά βάζεις κάποια όρια στον εαυτό σου που έχουν να κάνουν με την ηθική την αισθητική, με την αξιοπρέπεια και την εντιμότητα.

Πιστεύεις το ότι δεν έγινες ποτέ σούπερ σταρ λειτούργησε και πιο απελευθερωτικά;

Αν δημιουργήσεις μια εικόνα, δυστυχώς ή ευτυχώς μετά κατά κάποιο τρόπο δεσμεύεσαι σε αυτή. Σου βάζει όρια, πρέπει μετά να την υπηρετείς. Κι αυτό το πράγμα σου οριοθετεί καταστάσεις. Αν έχεις ένα πρόσωπο, ο κόσμος θέλει να σε βλέπει με αυτό το πρόσωπο. Εγώ είμαι από εκείνους που βαριέμαι πάρα πολύ τον εαυτό μου. Ίσως γι’αυτό κάνω κι αυτή τη δουλειά.

Σου αρέσει να κάνεις διαφορετικά πράγματα;

Το βρίσκω πολύ γοητευτικό, με κινητοποιεί, γιατί θεωρώ ότι δεν έχω κάτι πάρα πολύ χαρακτηριστικό σαν άνθρωπος και σαν εικόνα, οπότε να επενδύω σε αυτήν. Δεν είμαι ούτε αυτό που λέμε ωραίος, ούτε άσχημος, ούτε “α, γελάς με τον που τον βλέπεις”… Δεν είμαι Κάτι, κι αυτό με κάνει ίσως να πρέπει να βάλω περισσότερη δουλειά για να κάνω ένα από αυτά, για να κατασκευάσω ένα από αυτά τα πρόσωπα. Οπότε αρκετές φορές δεν είμαι μια πρώτη επιλογή στις δουλειές, είμαι μια δεύτερη ή τρίτη.

Για τι είσαι ιδιαίτερα περήφανος;

Νομίζω πρέπει να κάνουμε πράγματα για τα οποία νιώθουμε κάποια στιγμή μια μικρή περηφάνια. Νιώθω περηφάνια για το γεγονός ότι δεν έγινα πρωταγωνιστής σε μια μέρα με ένα σίριαλ. Δούλευα στο θέατρο πριν, 10 χρόνια. Δούλεψα με πολύ σημαντικούς ανθρώπους, μεγάλες παραστάσεις εκτός Αθηνών κυρίως.

Το εκτός Αθηνών ήταν σημαντικό για σένα;

Ήταν επιλογή, ακολουθούσα ανθρώπους που πίστευα καλλιτεχνικά. Ήμασταν μια ομάδα που είχαμε τη Λυδία Κονιόρδου που ήταν δασκάλα μας και μερικά χρόνια ήμασταν εκτός Αθηνών και κάναμε αυτό που θεωρούσαμε πως ορίζεται ως θέατρο.

Και πώς ήταν το να ζεις για πολλά χρόνια έξω από την πόλη στην οποία είχες μεγαλώσει;

Μπορεί να είναι περίεργο αλλά το θέλεις. Εγώ αποζητούσα συνθήκες δουλειάς σε ένα χώρο που είσαι απερίσπαστος. Σε μια άλλη πόλη δεν είναι η κανονική σου ζωή, δε σε απασχολεί τίποτα άλλο, μόνο η δουλειά που κάνεις. Στην Πάτρα έμεινα 2 χρόνια, στο Βόλο 3 χρόνια. Όχι σερί, αλλά 10 μήνες, μετά ξανά 8 μήνες, κολλητά, πολύ κοντά. Γνώρισα ανθρώπους, έκανα φιλίες, γνώρισα μέρη, έζησα πιο ανθρώπινα. Μακάρι να ήμουν νεότερος να μπορούσα να το ξανακάνω.

Σε πολλούς από εμάς μοιάζει δύσκολο να σκεφτούμε ένα τόσο διάστημα μακριά από την πόλη.

Όταν είσαι παιδί της πόλης είναι ένα κατά κάποιο τρόπο ναρκωτικό αυτό. Σε κάνει να το αποζητάς και μερικές φορές χωρίς λόγο, απλώς επειδή το έχεις συνηθίσει. Αλλά νομίζω ότι μπορείς να κάνεις πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα όντας στην περιφέρεια. Θεωρώ καταρχάς ότι η Αθήνα είναι μια απάνθρωπη πόλη, σε όλες τις εκφάνσεις. Όχι μόνο στην καθημερινότητα, αλλά και στην δημιουργία. Κι όλα αυτά τα δήθεν περιοδικά και οι εφημερίδες που θέλουν να παραστήσουν την Αθήνα ως καλλιτεχνική πρωτεύουσα και την εκθειάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, τη δουλειά τους κάνουν.

Αυτό το θέαμα δε μου αρέσει, είναι αποτρόπαιο, για τα μάτια για την ψυχή μας. Το χειρότερο είναι ότι το έχουμε συνηθίσει, έχει καταστραφεί η αισθητική μας. Βλέπεις αυτές τις εικόνες και δε σε ενοχλούν (σσ. κάνει μια κίνηση δείχνοντας γύρω μας), παντού αυτοκίνητα, μηχανάκια ατάκτως εριμμένα, σκουπίδια, μπάζα. Αυτό τι είναι, ελευθερία; Πλασάρεται ως τέτοιο. “Εμείς δεν είμαστε προγραμματισμένοι.”

Δε μπορείς τώρα να πας σε ένα ήσυχο μέρος και να απολαύσεις μια βουνοκορφή, θα πεις που είναι η φασαρία μου. Θα φωνάζεις “ποιος μου πήρε τη φασαρία μου; Θέλω την ασχήμια μου πίσω!” (γελάει)

Ο περισσότερος κόσμος σε γνώρισε μέσα από τον κωμικό ρόλο στο “Είσαι το Ταίρι Μου” αλλά δεν έχεις περιοριστεί σε αυτό.

Η πρώτη φορά είναι πάντα η πρώτη φορά. Και ήταν μια σειρά για την οποία νιώθεις χαρά που ήσουν εκεί. Μετά όμως προσπάθησα να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα και νομίζω αυτό κατεγράφη στην εικόνα του κόσμου. Είναι ενδιαφέρον και γοητευτικό και εν τέλει αυτή είναι η δουλειά μας, να δοκιμαζόμαστε σε διαφορετικά πράγματα, να προκαλούμε τον εαυτό μας, να οδηγηθούμε σε διαφορετικά πράγματα

Στο δρόμο σε αναγνωρίζουν;

Με αναγνωρίζουν αρκετά αλλά χωρίς να λένε το όνομά μου. “Α, ο ηθοποιός,” λένε. Κι αυτό είναι κάτι που το έχω προσπαθήσει. Δε με νοιάζει να ξέρουν το όνομά μου.

Στον ελεύθερο χρόνο τι σου αρέσει να κάνεις;

Και διαβάζω και σινεμά πάω και προσπαθώ να ταξιδεύω. Νομίζω ότι όλα αυτά είναι μικρά καταφύγια της ψυχής μας. Και τα βιβλία και το σινεμά και η παρέα με τους φίλους. Μου αρέσει να βγαίνω τα βράδια με φίλους αλλά όχι σε πολυσύχναστα και πολύκοσμα μέρη. Προσπάθησα κάποια στιγμή να δραπετεύσω από την Αθήνα οριστικά, έχω φτιάξει ένα οινοποιείο στην ορεινή Αχαϊα με έναν παιδικό μου φίλο, λέγεται Θέαλος Γη.

Η φιλία πόσο σημαντική είναι για σένα; Βλέπεις τους φίλους ως Life Companion;

Γενικότερα επενδύω πολύ στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Θεωρώ ότι είναι από εκείνα τα κομμάτια που σε κάνουν να νιώθεις πραγματικά. Ο άνθρωπος μόνο μαζί αξίζει να ζει τη ζωή. Μαζί, μαζί. Με τους άλλους. Είμαι από εκείνους που επενδύουν πολύ στις προσωπικές επαφές και προσωπικές σχέσεις. Κι επί της ουσίας μου δίνει χαρά, πολύ μεγάλη χαρά να βρίσκομαι με ανθρώπους.

Όλοι μας έχουμε ένα μοναχικό κομμάτι, το οποίο κι αυτό είναι πολύτιμο για τον καθένα. Αλλά είναι πολύτιμο με αυτή την έννοια: μόνο όταν μάθεις ουσιαστικά να είσαι μόνος σου μπορείς να μοιραστείς τον εαυτό σου με άλλους ανθρώπους. Αλλιώς σημαίνει πως δεν ξέρεις καλά τον εαυτό σου.

Από μια σχέση ζωής τις ζητάς;

Να είναι εκεί. Και να είμαι κι εγώ εκεί. Ο καθένας αυτοδιατίθεται. Να είσαι εκεί πραγματικά με τον εαυτό σου, τη χαρά σου, την πλάκα σου, την επαναστατικότητά σου, με όλα. Να είσαι εκεί.

*Επισκέψου τον σύμβουλο σχέσεων στο Life Companion App της Samsung και κέρδισε ένα Samsung GALAXY S4.