Ο Jeremy Allen White στο OneMan για το Springsteen: Deliver Me From Nowhere

Ο διακεκριμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος, για την επιστροφή του περίπου 15 χρόνια μετά το οσκαρικό Crazy Heart στα σινεμά με μια ταινία που έχει τη μουσική στη ραχοκοκαλιά της, εξαρχής οραματίστηκε μόνο έναν ηθοποιό για τον πρωταγωνιστικό ρόλο: τον Jeremy Allen White.

«Πολλοί άντρες ηθοποιοί φοβούνται να υποδυθούν ευάλωτους ήρωες, πιστεύουν ότι αυτό θα τους κάνει να φαίνονται αδύναμοι. Οι ηθοποιοί με τους οποίους θέλω να συνεργάζομαι σίγουρα δεν φοβούνται να δείξουν την ευάλωτη πλευρά τους. Αυτό ισχύει και για τον Jeremy. Ήξερα ότι μπορούσε να υποδυθεί έναν απελπισμένο άνθρωπο, το είχα δει στο The Bear.

Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι θα μπορούσε να τραγουδήσει τόσο καλά. Επίσης, δεν ήξερα ότι θα μπορούσε να κινηθεί όπως ο Bruce -χωρίς όμως να τον μιμείται- και να τραγουδάει με την ίδια σωματικότητα είτε πάνω στη σκηνή το “Born in the USA” είτε στο δωμάτιό του το “Nebraska”. Η ερμηνεία του είναι αξιοθαύμαστη» τονίζει σήμερα στο NEWS 24/7 ο ιθύνων νους της πολυσυζητημένης, ίσως δε και οσκαρικής ταινίας Springsteen: Deliver Me From Nowhere.

Ο Jeremy Allen White όχι μόνο έπρεπε να γίνει ο Springsteen (και όχι να τον μιμηθεί), αλλά να τα καταφέρει με τον Springsteen παρόντα σε πολλά από τα γυρίσματα – εύλογα, δεδομένου ότι αυτή είναι η πρώτη και τελευταία φορά που δίνει την ευλογία του στη δημιουργία μιας ταινίας με αντικείμενο τον εαυτό του, ακόμη κι αν στην προκειμένη περίπτωση εξ ορισμού κάθε άλλο παρά έχουμε να κάνουμε με μια «παραδοσιακή» βιογραφική ταινία.

«Είμαι προετοιμασμένος ότι η ιδέα που μπορεί να έχει ήδη ο κόσμος για μένα μετά από αυτή την ταινία θα αλλάξει, θα μετατραπεί σε κάτι άλλο» λέει ο πρωταγωνιστής στο OneMan. Δεν είναι το μόνο πράγμα που έμαθε για τη ζωή παίζοντας κάποιον μεγαλύτερο από αυτή.

Την πρώτη φορά που πήγα σε συναυλία του Bruce ήδη ήξερα ότι θα έπαιζα στην ταινία. Ήταν στο Γουέμπλεϊ, στην τελευταία του περιοδεία, και μάλιστα είχα την ευκαιρία να παραβρεθώ και στο soundcheck. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα. Υποτίθεται ότι στο soundcheck μια μπάντα παίζει πιο χαλαρά, ίσα-ίσα για να ρυθμίσει τις λεπτομέρειες. Όχι αυτή η μπάντα! Όχι η E Street Band! Έτρεμα από την ένταση. Εκείνη τη μέρα γνωριστήκαμε με τον Bruce. Ήταν ευγενικός, κουλ και δοτικός από την πρώτη στιγμή. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη συναυλία. Ξεκινάνε λοιπόν να παίζουν κι εγώ στέκομαι στην άκρη της σκηνής με την οικογένεια και τον στενό κύκλο του Bruce. Κάποια στιγμή γυρίζει το κεφάλι του προς τα εμάς και καταλαβαίνουμε ότι ψάχνει κάποιον με το βλέμμα του. Ποιον ψάχνει; αναρωτιέμαι. Την Patti (σ.σ. Patti Skialfa, μέλος της E Street Band από το 1984 και σύζυγος του Bruce Springsteen από το 1991); Ώσπου το βλέμμα του διασταυρώνεται με το δικό μου και συνεχίζει να τραγουδά κοιτώντας με κατάματα κι ενώ είναι συγκεντρωμένα πάνω του 90.000 άλλα ζευγάρια μάτια. Ήταν σαν να μου δίνει την ευλογία του. Σαν να μου λέει: Πάρε μια γεύση από τη ζωή μου, από το πώς είναι να νιώθεις όλη αυτή την ενέργεια, θα μπορέσεις να τα καταφέρεις;

Ναι, το να μάθω κιθάρα ήταν πολύ δύσκολο. Δεν είχα παίξει ποτέ πριν τα γυρίσματα. Θυμάμαι να κάθομαι στην αρχή με τον μουσικό μας επιμελητή και να μου λέει ότι δεν θα είναι πολύ δύσκολο, θα τα καταφέρουμε. Πήρα την κιθάρα στα χέρια μου, έβαλα τα δάχτυλα γύρω από την ταστιέρα και ήταν τόσο παράξενο! Τα δάχτυλά μου δεν ήθελαν να υπακούσουν. Αμέσως σκέφτηκα ότι ίσως είχαμε κάνει ένα μεγάλο λάθος. Γιατί ήξερα ότι σε έξι μήνες θα έπρεπε να την κρατάω με την αυτοπεποίθηση ενός άντρα που μοιάζει να γεννήθηκε με μια κιθάρα στο χέρι.

Υπάρχουν δυό-τρεις σκηνές στην ταινία που βλέπεις τον περφόρμερ Bruce Springsteen -αυτή τη μυθική φιγούρα του “Born to Run” και του “Born in the USA”- όπως τον γνωρίζουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Αυτός ο Bruce μας είναι οικείος πολλές δεκαετίες. Εγώ όμως έπρεπε να κατανοήσω τι συνέβαινε στον Bruce σε μία πολύ συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του Bruce, τότε που κλείστηκε μόνος του σε ένα δωμάτιο κι έγραψε το Nebraska. Σε αυτό με βοήθησε η αυτοβιογραφία του αλλά και ο χρόνος που πέρασα με τον ίδιο και με κάποιους κοντινούς του ανθρώπους.

Όταν το σενάριο είναι πολύ καλό, είναι πολύ πιο εύκολο να το ερμηνεύσεις με ειλικρίνεια. Είναι πιο εύκολο να το εσωτερικεύσεις και να καταλάβεις τι συμβαίνει. Επίσης τα τραγούδια του Bruce είναι κομμάτι του σεναρίου αυτής της ταινίας. Και επειδή ο Bruce είναι ένας από τους καλύτερους και πιο αυθεντικούς storytellers, νομίζω ότι θα ήταν δύσκολο να μην τραγουδήσεις τα τραγούδια του με ειλικρίνεια. Ήταν σίγουρα μεγάλη πρόκληση για μένα να προσπαθήσω να αποτυπώσω τον ήχο του και τη φωνή του, ώστε τελικά να καταφέρω να τραγουδήσω με έναν τρόπο που να είναι και δικός μου, να είναι δηλαδή αυθεντικός.

Ανέκαθεν, εξαιτίας των στίχων και των κειμένων του, πίστευα ότι ο Bruce είναι ένας άνθρωπος με την υψηλότερη δυνατή συναισθηματική νοημοσύνη και αγωγή. Και ήξερα ότι συνεχίζει να ανεβαίνει στη σκηνή με την ίδια όρεξη όπως τότε που ήταν 25. Αν προσπεράσεις τις ρυτίδες, δεν έχει αλλάξει τίποτα, παίζει πάντα σαν να είναι η τελευταία του φορά, σαν να εξαρτάται η ζωή του από αυτό. Κι όταν κατεβαίνει από τη σκηνή είναι ο πιο μειλίχιος άνθρωπος. Το διαπίστωσα δηλαδή εκείνο το βράδυ που τον πρωτοείδα στο Γουέμπλεϊ. Και δεν είναι ευγενικός μόνο με όσους γνωρίζει προσωπικά, με τους οικείους του. Είναι με τον οποιονδήποτε που αγαπάει τη μουσική του, άρα και τον ίδιο.

Ο Bruce έχει αφηγηθεί την ιστορία του με μεγάλη ειλικρίνεια. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να μιλήσω με ανθρώπους όπως η γυναίκα του, η Patti, ο Jon Landau (σ.σ. ο περιβόητος μάνατζερ του Springsteen, τον οποίο στην ταινία υποδύεται ο Jeremy Strong), για τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του. Νομίζω όμως ότι μεγάλο κομμάτι της δουλειάς μου είχε να κάνει με το να θέσω στον εαυτό μου μια πολύ δύσκολη ερώτηση: τι κοινό έχω με τον Bruce Springsteen; Όταν άρχισα να περνάω χρόνο μαζί του και μου μίλησε για το τι συνέβαινε στο μυαλό του τότε, σκέφτηκα: «Α, δεν μου είναι και τόσο άγνωστο. Ξέρω τι σημαίνει αυτή η αμφιβολία, αυτός ο φόβος, αυτή η βαθιά θλίψη». Και δεν είμαι ο μόνος που τα ξέρει αυτά.

Η ταινία πραγματεύεται μια περίοδο κατά την οποία ο Bruce είναι ένας «ροκ θεός» στη σκηνή για όσο διαρκεί κάθε συναυλία αλλά μετά αμφισβητεί ο ίδιος κάθε πτυχή της ύπαρξής του. Ακόμη όμως και την ύστατη στιγμή -γιατί έφτασε όντως λίγο πριν το τέλος- κατάφερε με τη βοήθεια των ειδικών να βρει τη δύναμη και να συνεχίσει τη μάχη. Αυτή τη διά πυρός και σιδήρου κερδισμένη αυτοπεποίθηση ήθελα να δείξω κι εγώ στην ταινία. Γιατί είναι κάτι με το οποίο μπορώ σε κάποιο βαθμό να ταυτιστώ.

Πόσο μπορούν να σε μπερδέψουν οι προσδοκίες και οι ιδέες των άλλων για σένα αν δεν έχεις μια ξεκάθαρη αίσθηση του εαυτού σου με τα καλά του και τα κακά του; Το σκεφτόμουν πολύ αυτό όσο γυρίζαμε την ταινία, τι σημαίνει αυτοπεποίθηση, τέτοια πράγματα. Η ελπίδα μου είναι ότι θα πάει πολύς κόσμος στο σινεμά να δει την ταινία. Και είμαι προετοιμασμένος ότι η ιδέα που μπορεί να έχει ήδη ο κόσμος για μένα, μετά από αυτή την ταινία θα αλλάξει, θα μετατραπεί σε κάτι άλλο. Ό,τι κι αν είναι αυτό.

Η ταινία Springsteen: Deliver Me From Nowhere προβάλλεται στους κινηματογράφους από τη Feelgood.

To αλμπουμ “Nebraska ’82: Expanded Edition”, που ενέπνευσε την κινηματογραφική μεταφορά του “Deliver Me From Nowhere”, κυκλοφορεί στις 24/10 από τη Sony Music.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.