Ο Μάριος Θεολόγης φτιάχνει τέχνη με γυμνά σώματα

Στους περισσότερους ανθρώπους δεν αρέσουν οι σύνθετες καταστάσεις, ούτε καν οι σύνθετες σκέψεις. Μας αρέσει να κατηγοριοποιoύμε τα πάντα σε μικρά κουτάκια, για να τα κατανοούμε και να τα αξιολογούμε ευκολότερα.

Σε μπέρδεψα, ακόμα δεν ξεκίνησα; Να, ας πάρουμε για παράδειγμα την φωτογραφία. Μπορεί να φωτογραφίζεις αυτοκίνητα και σαμπουάν για διαφημίσεις. Μπορεί πάλι, να φωτογραφίζεις βαρετούς ανθρώπους και ακόμη πιο βαρετές εταιρικές συναθροίσεις. Ίσως είσαι απ’ τους φωτογράφους που απαθανατίζουν καλλιτέχνες σε λίγο πιο ‘ψαγμένα’ πορτρέτα. Υπάρχει πάντα κι η περίπτωση βέβαια να είσαι απ’ εκείνους που χαρίζουν αθανασία σε γυμνά σώματα, επώνυμα ή μη.

Και γιατί να μην είσαι όλα αυτά μαζί δηλαδή; Τι εννοείς δεν υπάρχουν τέτοιοι φωτογράφοι; Όχι μόνο υπάρχουν, αλλά μιλήσαμε και με έναν “τέτοιο”. Όπου τέτοιος, βάλε δίπλα ζωγράφος, illustrator, φωτογράφος σε διαφημιστικές εταιρείες, αλλά και καλλιτέχνης-φωτογράφος πορτρέτων και γυμνών (γυναικείων) σωμάτων, αποκλειστικά για δική του (και δική μας) ευχαρίστηση.

(Η Μαίρη Συνατσάκη)

Ας μην σε κρατάω όμως άλλο σε αγωνία. Πρόκειται για τον Μάριο Θεολόγη και το “όταν η τέχνη συναντά τη φωτογραφία” με το οποίο σε υποδέχεται στην ηλεκτρονική σελίδα του Math Studio, δεν θα μπορούσε να είναι πιο αντιπροσωπευτικό.

Έχοντας επισκεφτεί πολλές φορές την ηλεκτρονική μορφή του στούντιο, για να θαυμάσω κάποιο απ’ τα διάσημα πορτρέτα του ή τα ασυνήθιστα γυμνά γυναικεία σώματα που ποζάρουν εκεί, είχε φτάσει η στιγμή να τον επισκεφτώ και στο αληθινό του στούντιο, εκεί όπου με περίμενε ανάμεσα σε καμβάδες και φακούς για μια συζήτηση σχετικά με την φωτογραφία, το γυμνό και τα μελλοντικά του σχέδια.

Όχι, εμένα δεν με φωτογράφισε. Μάλλον καλύτερα για την τέχνη της φωτογραφίας.

Από το φιλμ στο Instagram

Πριν φτάσουμε στο σήμερα και τα πρότζεκτ που τρέχει αυτή τη στιγμή ο Μάριος, τον κάλεσα να ανατρέξει στις πρώτες του επαφές με τη φωτογραφική μηχανή, σε μια εποχή που η φωτογραφία δεν ήταν τόσο εύκολη όσο είναι σήμερα, με τις ψηφιακές μηχανές και τα κινητά τηλέφωνα.

“Όταν ήμουν πιτσιρικάς, στη δεκαετία του ‘80, είχα πάντα μια κάμερα Ζόρκι μέσα στο σακίδιό μου, με φιλμ φυσικά τότε. Εκείνη την εποχή βέβαια φωτογράφιζα καταγραφικά, ήθελα να φωτογραφίζω στιγμές για να υπάρχουν, απαθανάτιζα παρέες, ένα τοπίο, ό,τι ήθελα να έχω καταγεγραμμένο. Ήθελα απλά να τις έχω, καμιά φορά όμως κάναμε συγκεντρώσεις με τους φίλους μου και βλέπαμε slides. Το αποτέλεσμα αυτών των χρόνων είναι να έχω τώρα γύρω στα 17.000 slides από τότε κι άλλες 25.000 φωτογραφίες”. Και το βήμα απ’ την απλή καταγραφή στο “η φωτογραφία είναι πια η δουλειά μου” πώς έγινε;

“Από τα τέλη της δεκαετίας του 80 και για αρκετά χρόνια, εργαζόμουν σε διαφημιστικές ως illustrator και art director, όμως πάντα φωτογράφιζα, απλά όχι σαν κύριο επάγγελμα. Επαγγελματικά τότε η φωτογραφία με βοηθούσε σαν βάση για να σχεδιάζω, φωτογράφιζα κάτι, το εμφάνιζα σε slide, το προέβαλλα πάνω σε μια επιφάνεια και μετά πέρναγα τις φόρμες και τις σκιάσεις, το ζωγράφιζα. Μετά, με τις ψηφιακές φωτογραφικές το επεξεργαζόμουν κατευθείαν στον υπολογιστή κι έτσι μεταπήδησα σιγά-σιγά και στην παροχή της φωτογραφίας”. Η νέα, ψηφιακή εποχή της φωτογραφίας, είναι και πιο εύκολη; Ή κάθε εποχή έχει και τις δυσκολίες της;

Είναι σίγουρα πιο εύκολα και είναι και πιο ωραία τα πράγματα για τη φωτογραφία, έχει μπει πολύ περισσότερος κόσμος από τότε που ήμασταν με το φιλμ. Αυξάνεται η αλληλεπίδραση μεταξύ των τάσεων, έχει περισσότερο κόσμο, περισσότερες καταθέσεις ψυχής και πνεύματος πάνω σε αυτό το κομμάτι της τέχνης.

Ναι, αλλά και περισσότεροι επίδοξοι ανταγωνιστές, όχι; “Καλός είναι αυτός ο ανταγωνισμός, μας τσιγκλίζει. Έτσι κι αλλιώς δεν θεωρώ τον εαυτό μου αποκλειστικά φωτογράφο, είμαι και φωτογράφος. Όλοι πλέον είμαστε εν δυνάμει ρεπόρτερ, έχουμε πάντα μαζί μας την κάμερα του κινητού, είδες τι έγινε στην Τουρκία πριν λίγο καιρό. Κάποτε κυκλοφορούσα με μια αναλογική μηχανή, ρώσικη κι ήξερα ότι μπορώ να βγάλω μόνο 12 φωτογραφίες την ημέρα για να έχω και λεφτά για να ζήσω. Τώρα πας για ένα καφέ και τραβάς δεκάδες φωτογραφίες, αλλάζουν οι εποχές”. Αλλάζουν κι εξελίσσονται. Τον αγχώνει αυτό;

“Πρέπει να ακολουθείς τις εξελίξεις, είναι απ’ τα επαγγέλματα που εξελίσσονται συνεχώς, αν δεν ακολουθήσεις θα μείνεις πίσω, ήδη όσοι χρησιμοποιούν μόνο φιλμ για παράδειγμα έχουν πρόβλημα, δεν μπορούν να δουλέψουν. Δεν χρειάζεται να ακολουθείς με τρέλα κι εμμονή αλλά πρέπει να γνωρίζεις τι πρέπει να μαθαίνεις. Αλίμονο σε όσους τελείωσαν μια σχολή και θεωρούν ότι σταμάτησαν να μαθαίνουν. Δεν είσαι αγρότης ή τσαγκάρης”. Το κινητό θα μπορούσε να αντικαταστήσει κάποια στιγμή εντελώς την φωτογραφική μηχανή;

“Δεν ξέρω αν μπορεί να την αντικαταστήσει. Για να σου πω την αλήθεια, εγώ δεν είμαι πολύ οικείος με την κάμερα του κινητού, θέλω κι έναν τηλεφακό πχ σε κάποια στιγμή. Έχω Ιnstagram αλλά δεν το κινώ πολύ, ανεβάζω κυρίως προσωπικές φωτογραφίες και στιγμές, αυστηρά τραβηγμένες από κινητό όπως ταιριάζει και με την εφαρμογή, καμία σχέση με το Facebook δηλαδή, όπου εκεί ανεβάζω κομμάτια της δουλειάς μου”.

Τέχνη εναντίον δουλειάς

Συνεργάτης διαφημιστικών εταιρειών για περισσότερες από δύο δεκαετίες πλέον, εξασκεί τη φωτογραφία και ως επάγγελμα αλλά και ως χόμπι, για προσωπικά του πρότζεκτ όπως τα πορτρέτα και τα γυμνά. Ποιο ευχαριστιέται περισσότερο;

“Σε όλα βάζω ενέργεια και κέφι. Απλά έχω αποσαφηνίσει μέσα μου ότι το ένα το κάνω για να ζήσω και το άλλο για να αναπνεύσω. Τα χρειάζομαι και τα δύο για να ισορροπήσω, δεν θα μπορούσα να αναφέρομαι μόνο στα καλλιτεχνήματα, θα ήταν βαρετό και θα είχα μεταλλαχθεί σαν άνθρωπος και καλλιτέχνης σε κάτι που δεν θα μου άρεσε πολύ. Έχω συναναστραφεί με ανθρώπους που επιδιώκουν να ζήσουν μέσα απ’ το καλλιτέχνημα. Πολλές φορές, έχουν αναγκαστεί να βάλουν τόσο νερό στο κρασί τους για να ζήσουν απ’ την τέχνη τους που το αποτέλεσμα είναι πολύ μακριά των πρώτων προσδοκιών . Προτιμώ αυτό το κομμάτι να το κάνω όπως θέλω, χωρίς πελάτες και deadline, με κινητήρια δύναμη την όρεξή μου, χωρίς να βάζω νερό στο κρασί μου, κάνοντας τους πειραματισμούς που θέλω. Την επόμενη μέρα μπορεί να είμαι κουρασμένος , αλλά έχω πάρα πολλή ενέργεια για να φωτογραφήσω για μια μπύρα ή για μια κινητή τηλεφωνία”. Το ενδεχόμενο να κάνει μόνο διαφήμιση το έχει σκεφτεί ποτέ;

Απαπά, με τίποτα. Έχω βρει μια πολύ ωραία ισορροπία, καμιά φορά το λέω και στους μαθητές μου, κάντε κάτι για να ζήσετε, προσγειωθείτε αλλά μετά κάντε και τα δικά σας, μπορείς να βρεις το χρόνο να κάνεις και τα δύο. Αν έκανα μόνο διαφήμιση, μπορεί να είχα αποσυρθεί τώρα ή να με είχαν αποσύρει.

Μιας και το έφερε η κουβέντα, τι άλλες συμβουλές δίνει στους μαθητές του; “Να κάνουν αυτό που γουστάρουν στη ζωή τους, έστω κάτι κοντά σε αυτό, και να το κάνουν χωρίς εκπτώσεις. Δεν σου ταιριάζει η γραφιστική και θέλεις να γίνεις εκπαιδευτής σκύλων; Γίνε εκπαιδευτής σκύλων, θα είσαι ένας χαρούμενος άνθρωπος. Η ζωή είναι μία, καλό είναι να κάνεις αυτό που γουστάρεις. Καλύτερα να έχεις μια ζωή γεμάτη αναμνήσεις, παρά γεμάτη όνειρα”. Ό,τι γουστάρεις ή σε ό,τι έχεις ταλέντο;

“Δεν πιστεύω στο ταλέντο, ούτε στη φωτογραφία, ούτε στη ζωγραφική. Πιστεύω στη δουλειά. Αν μπορώ κάπως να ερμηνεύσω το ταλέντο, θα έλεγα ότι είναι η ανάγκη που έχεις για να εργαστείς πάνω σε κάτι και να καταθέσεις μέσα από αυτό . Ένας άνθρωπος που θέλει να καλύψει έναν πόλεμο με τη φωτογραφική του μηχανή, ή παιδάκια που πεινάνε, έχει την ανάγκη να το κάνει αυτό. Όταν κάποιος καλύπτει με χαρά γάμους και βαφτίσια, έχει την ανάγκη να βγάλει προς τα έξω τις μοναδικές αυτές στιγμές των ανθρώπων”. Είναι μύθος δηλαδή οι φωτογράφοι με ταλέντο; “Δεν ξέρω, φοβάμαι κιόλας τους ανθρώπους που έχουν ταλέντο, καμιά φορά δεν τελειώνουν τίποτα, είναι λίγο νεράιδες”. Ο ίδιος θα κυνηγούσε ποτέ μια πιο μάχιμη σχέση με τη φωτογραφία, όπως ας πούμε την κάλυψη πολέμου που ο ίδιος ανέφερε;

“Όχι, αν με ενδιέφερε θα το έκανα ίσως . Με μία κάμερα, με το ίδιο όχημα καταγραφής , μπορείς να κάνεις street photography, fashion photography, καλύψεις πολέμων, γυμνά, γάμους, βαφτίσια. Δεν υπάρχει καλός ή κακός στη φωτογραφία ή τη ζωγραφική. Αν πετυχαίνεις την ψυχική σου ανάταση, τότε τον έχει πετύχει τον στόχο της και μετά θα βγει και στους άλλους”. Δεν έχει δοκιμάσει και λίγα πράγματα πάντως. “Τα τελευταία 10 χρόνια που εργάζομαι ως φωτογράφος σε διαφημιστικές, μπήκα σε όλες τις πτυχές του χώρου. Για μια διαφήμιση, μπορεί να χρειαστεί να φωτογραφίσεις ένα πορτρέτο, ένα παπούτσι, μια οικογένεια σε ένα αυτοκίνητο. Έχει τεράστια γκάμα, εφόσον κάνεις διαφήμιση, στην Ελλάδα τουλάχιστον, κάνεις τα πάντα. Τρομερή σχολή για να μάθεις τεχνικά τι χρειάζεται, τι εξοπλισμός απαιτείται. Αυτή τη στιγμή έχω ένα στούντιο πλήρως εξοπλισμένο για όλες τις περιπτώσεις. Κάποτε με είχαν πάρει απ’ το εξωτερικό για μια δουλειά και νόμιζαν ότι είμαι πρακτορείο απ όλες τις διαφορετικές δουλειές που είχαν δει”. Μελετάει τις δουλειές άλλων φωτογράφων, επηρεάζεται;

Δεν πολυμελετάω δουλειές άλλων φωτογράφων. Ακολουθώ σελίδες στο Facebook με φωτογραφίες απ’ τη δεκαετία του 20 και του 30. Είναι πολύ καλή επιρροή, γιατί η φωτογραφική της τέχνη στις αρχές της ήταν πιο κοντά στη ζωγραφική, ξαναγυρίζεις εκεί και μπορείς να βρεις κάτι διαφορετικό σ’ εκείνη την κουλτούρα, στις αρχές της τέχνης.

Τα γυμνά

Το πότε θα ερχόταν η συζήτηση στα γυμνά ήταν απλά θέμα χρόνου. Όταν απέναντι απ’ τον φακό του έχουν στηθεί τόσα γυμνά γυναικεία σώματα, δεν γίνεται να μην ασχοληθείς κι η πρώτη προφανής ερώτηση, ήταν ένα “πού σου ήρθε;”

“Ε μάτι ήθελα να κάνω και βρήκα τη δικαιολογία”, απαντάει γελώντας, όντας προφανές ότι έχει δώσει αυτή την απάντηση πολλές φορές. “Πολλές φορές με ρωτάνε γιατί το κάνω και γιατί δεν κάνω άντρες. Γιατί να κάνω άντρες; Εσύ γιατί δεν τρως παστουρμά; Δεν μου αρέσει”.

Πάντα τα έκανα αυτά, τα πρώτα τα έκανα με φιλμ να φανταστείς. Είχα μια πιο εικαστική άποψη για το σώμα, την οποία μέσα από φως-σκιά κι άξονες, είχα την ανάγκη να δημιουργήσω. Δεν είναι γυμνά που είναι της μόδας, είναι πιο πολύ σχήματα, κατάθεση με φως και σκιά πάνω σε σώματα. Δεν μπορώ τις κλασικές πόζες που έχουν συνηθίσει να παίρνουν τα μοντέλα, που καμπουριάζουν πετάνε σπάλα έξω μαζεύουν ποδαράκι,σπάνε χεράκι και τα δάχτυλα ανοιχτά πάνω στο πρόσωπο σαν να έχουν κάποιο δερματικό. Γι’ αυτό και προτιμώ να δουλεύω με χορεύτριες, δουλεμένα σώματα στο να καταθέτουν ψυχή μέσα από την ύλη . Οι αθλήτριες κάποιες φορές κάνουν πολύ δύσκολες και ιδιαίτερες πόζες γιατί θέλουν να δείξουν τις ικανότητες τους γύρω από αυτό που έχουν εκπαιδευτεί”. Πώς έρχεται σε επαφή με τις γυναίκες αυτές;

“Κυρίως είναι φίλες, φίλες φίλων, κοπέλες που με έχουν προσεγγίσει μέσω ίντερνετ. Με τιμάει πάρα πολύ αυτό, ειδικά αν είναι κάποια άγνωστη που θέλει να κάνει πρώτη φορά κάτι τέτοιο. Να βγάλει ο άλλος το σώμα του έξω γυμνό, χωρίς να είναι το επάγγελμά του, είναι μοναδική τιμή για μένα. Έχω προσεγγίσει κι εγώ γυναίκες που με ενδιαφέρουν, άλλες φορές έχουν δεχτεί κι άλλες όχι. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος το άγνωστο μοντέλο που θα έρθει να ποζάρει «τσόντα», γιατί αυτές είναι οι παραστάσεις που ίσως έχει . Αυτά που βλέπει στο ίντερνετ, τα εξώφυλλα κι απ’ τα βραδινά προγράμματα στα κανάλια είναι συντριπτικά περισσότερα από τις επιρροές που μπορεί να έχει από μια μοντέρνα χορογραφία η από την φωτογραφική τέχνη του Bresson”. Δεν υπάρχει αμηχανία όταν μια γυναίκα που δεν το έχει συνηθίσει καλείται να γδυθεί μπροστά σε έναν φακό;

Κι όμως, αισθάνονται άνετα πολύ γρήγορα τις περισσότερες φορές. Κάνω πάντα το μοντέλο μου κοινωνό της τέχνης μου. Δείχνω λίγο τι έχω τραβήξει στην αρχή για να χαλαρώσει,να εμπιστευτεί να έχω ένα ‘ΟΚ’ και κυρίως να μου δώσει μέσα από αυτό τον καλύτερο της εαυτό,να συμβάλει στο καλύτερο αποτέλεσμα, να το πάμε μαζί, να «ζωγραφίσουμε» παρέα. Αν το μοντέλο μου δώσει ‘5’ να βάλω κι εγώ άλλα ‘5’ να γίνουν «10» αλλιώς δεν θα έχω και πολλά να αρθροίσω. Για κάποιες γυναίκες είναι λίγο σαν ψυχοθεραπεία όλο αυτό, κι αυτό με τιμάει ιδιαίτερα

Το αποτέλεσμα τους αρέσει; “Συνήθως τους αρέσει. Σε άλλες τις στέλνω πιο επεξεργασμένες, σε άλλες πιο απλές. Άλλες θέλουν να ταγκαριστούν όταν τις ανεβάζω στο Facebook κι άλλες δεν θέλουν, δεν το λένε σε κανέναν, μόνο σε καμιά κολλητή ίσως”. Παρατηρώντας τα γυμνά που έχει απαθανατίσει, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσεις πως πρόκειται σχεδόν αποκλειστικά για κορίτσια με γυμνασμένα κορμιά. Αποτελεί επιλογή του Μάριου αυτό, ή θα ήθελε να φωτογραφίσει και πιο ατελή σώματα;

“Με χαρά θα ήθελα να φωτογραφίζω και πιο «εύσωμες» καθημερινές κοπέλες. Συνήθως οι ίδιες δεν θέλουν, επειδή δεν αισθάνονται άνετα με το σώμα τους, δεν λένε ‘πότε θα το δείξω’. Μια γυμνασμένη κοπέλα θέλει να επιδείξει το σώμα της πιο εύκολα. Μακάρι πάντως να μπορούσα να δουλεύω με περισσότερα σώματα.” Φαντάζομαι θυμάσαι το περιβόητο εξώφυλλο του Down Town με την Έλλη Στάη, το οποίο κι είχε προκαλέσει συζητήσεις, σχετικά με το ρετουσάρισμα του σώματος της δημοσιογράφου. Αυτό που μπορεί να μην θυμάσαι είναι πως ο φωτογράφος ήταν ο Μάριος Θεολόγης. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην του ζητήσω ένα σχόλιο.

Τότε με την Στάη, σε εκείνο το εξώφυλλο που έβγαιναν κι έλεγαν ότι άλλαξα το σώμα της, δεν το είχα αλλάξει, ήταν το μίνιμουμ ρετούς. Είναι γυμνασμένη, κάθε μέρα τρέχει 5 χιλιόμετρα, εγώ δεν έχω τρέξει στη ζωή μου συνολικά 5 χιλιόμετρα

, παραδέχεται γελώντας. Μετά από εκατοντάδες γυμνές φωτογραφίσεις, έχει αποκτήσει και μια ανοσία στο γυμνό; “Ανοσία; Ποτέ! Ποτέ με την έννοια της διάθεσης,της έμπνευσης. Από παιδί που έκανα ελεύθερο σχέδιο με γυμνό μοντέλο είδα πως δεν υπήρχε περίπτωση να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο πέρα από την κατάθεση σου στην απόδοση της εικόνας που βλέπεις. Αν αρχίσεις να βλέπεις ένα γυμνό σώμα μόνο ως αντικείμενο σεξουαλικής απόλαυσης πρέπει γρήγορα να ασχοληθείς με κάτι άλλο στη ζωή σου”.

Αυτό τον καιρό, ο Μάριος φωτογραφίζει γυμνά σώματα υπό το φως του φεγγαριού, με το αποτέλεσμα να είναι εκτός από πανέμορφο και τρομερά εντυπωσιακό. Πώς προέκυψε αυτό το πρότζεκτ και τι σχέδια εξέλιξης έχει γι΄αυτό;

“Θέλω να εξελίξω αυτά που κάνω με το φεγγάρι. Είναι ένα καινούριο μονοπάτι κι είμαι ο πρώτος που το διαβαίνει. Τα νέα μηχανήματα, με τους νέους αισθητήρες σε βάζουν σε καινούριες διαδικασίες αναζήτησης κάθε φορά. Θέλω να το εξελίξω με ομάδα χορευτών και τηλεσκόπιο. Να περιμένουν κάτω απ’ το φεγγάρι και να σηκωθούν όσο βγαίνει το φεγγάρι σαν να το σπρώχνουν και μετά να κρυφτούν ξανά στη γη σαν βράχοι. Το προσπάθησα, είχα βάλει και μια αγγελία στο Facebook αλλά δεν το κατάφερα καλά, βρήκα μεμονωμένα άτομα, για το πρότζεκτ αυτό χρειάζεται μια δεμένη ομάδα. Στο στούντιο είναι λίγα τα φωτιστικά στοιχήματα που θέλω να δοκιμάσω”.

Τα πορτρέτα

(Κι όμως, αυτή είναι η Δούκισσα Νομικού)

Εκτός από τα γυμνά, δεν γίνεται να αδιαφορήσει κανείς και με την εντυπωσιακή συλλογή πορτρέτων που έχει απαθανατίσει ο Μάριος. Από ηθοποιούς, αθλητές και πολιτικούς μέχρι σκυλιά, άνθρωποι (και σκυλιά, εντάξει) που τους έχουμε δει χιλιάδες φορές, χαρίζουν στο φακό του φωτογράφου φρέσκες εκφράσεις. Δεν είναι όμως όλα τόσο καλλιτεχνικά και παραδεισένια.

“Κάνω πορτρέτα και για καλλιτεχνικούς λόγους αλλά και business portrait photography για στελέχη εταιριών η μεμονωμένους επαγγελματίες“. Κι ο Θεοδωράκης έτσι προέκυψε;

Τον Θεοδωράκη τον έκανα πρώτα καλλιτεχνικά και σε άλλο χρόνο για την αφίσα του Ποταμιού . Ο Μπουλάς είχε έρθει για άλλο λόγο κι έκανε και το πορτρέτο, ο Σπυριδάκης ήρθε αποκλειστικά για το πορτρέτο,ο Βαγγέλης Γερμανός ήρθε για την αφίσα της συναυλίας του και η Δούκισσα ήρθε για διαφημιστικό και λίγο πριν φύγει της έκανα και ένα πορτραίτο ‘αλλιώτικο’.

Κρύβεται κάποιο συγκεκριμένο κόνσπεπτ πίσω απ΄τα πορτρέτα αυτά;“Με την εμπειρία που μου έχει δώσει το σχέδιο, προσπαθώ να σμιλεύσω με φως τους όγκους του προσώπου όπως θα ήθελε ο ίδιος να είναι ή όπως συνάδει με την θέση του. Άλλο φως θα χρησιμοποιήσω σ’ έναν αθλητή, άλλο σε μια μητέρα με δύο παιδιά και άλλο σε έναν Ceo μιας μεγάλης πολυεθνικής. Άλλες ανάγκες υπάρχουν και άλλα συναισθήματα πρέπει να βγουν προς τα έξω και το φως σε αυτά είναι ο σύμμαχος μας”.

Κεντρική Φωτογραφία: Δανάη Σίμου