Στην Πυλαία, μια παρέα φοιτητών κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος στο χάντμπολ
Ταξιδέψαμε στη βόρεια συνοικία της Θεσσαλονίκης για να συναντήσουμε από κοντά τον Θοδωρή Αντωνιάδη, έναν από τους πρωταγωνιστές του μεγαλύτερου ίσως θαύματος στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Οι δυσκολίες ενός παίκτη χάντμπολ στην Ελλάδα, τα ξενύχτια με διάβασμα για τη σχολή, οι ντόπιοι που στηρίζουν οικονομικά τον σύλλογο και η Πυλαία που έχει το χάντμπολ για «εθνικό σπορ».
- 20 ΜΑΙ 2022
Ταξιδέψαμε στη βόρεια συνοικία της Θεσσαλονίκης για να συναντήσουμε από κοντά τον Θοδωρή Αντωνιάδη, έναν από τους πρωταγωνιστές του μεγαλύτερου ίσως θαύματος στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Οι δυσκολίες ενός παίκτη χάντμπολ στην Ελλάδα, τα ξενύχτια με διάβασμα για τη σχολή, οι ντόπιοι που στηρίζουν οικονομικά τον σύλλογο και η Πυλαία που έχει το χάντμπολ για «εθνικό σπορ».
Το 14 φτάνει στον τερματικό σταθμό. Από το λεωφορείο κατεβαίνουμε οι τελευταίοι επιβάτες που έκαναν το μακρύ ταξίδι από το κέντρο της Θεσσαλονίκης μέχρι την Πυλαία, το οποίο διαρκεί περισσότερα από 30 λεπτά. Λίγα μέτρα μακριά από τη στάση των αστικών λεωφορείων που είναι περικυκλωμένη από πυκνά δέντρα, σ’ ένα ύψωμα, βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Γλυκερίας.
Το προηγούμενο βράδυ, όπως μας ενημερώνουν οι ντόπιοι, είχε γίνει πανηγύρι, γι’ αυτό και παντού στο προαύλιο του ναού υπάρχουν ακόμη αφημένες μερικές δεκάδες πλαστικές καρέκλες. Πίσω από αυτές, στα κάγκελα του σχολείου της περιοχής είναι καρφωμένο εδώ και μερικές μέρες ένα πανό που γράφει «ΑΕΣΧ Πυλαίας – Κυπελλούχος 2021/22».
Πρόκειται για ένα ακόμη δείγμα ευγνωμοσύνης των κατοίκων της περιοχής για τους αθλητές της ομάδας χάντμπολ της Πυλαίας που, πριν από μερικές εβδομάδες σημείωσαν ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία του ομαδικού αθλητισμού στην Ελλάδα και κατάφεραν, κερδίζοντας την πολύ πιο έμπειρη και πλούσια ΑΕΚ, να ανέβουν στην κορυφή του Ολύμπου.
Μεταφερόμαστε στις 29 Απριλίου του 2022. Στο κλειστό της Κοζάνης πραγματοποιείται το Final 4 του ελληνικού Χάντμπολ. Η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ και το μεγάλο αουτσάιντερ, η Πυλαία, είναι έτοιμοι να παλέψουν για το τρόπαιο. Το πρώτο σοκ έρχεται με τη μεγάλη νίκη στα ημιτελικά κόντρα στον ΠΑΟΚ. Ακόμη και τότε κανείς από την ομάδα της Πυλαίας δεν πίστευε αυτό που θα συνέβαινε μια μέρα αργότερα.
«Δεν περιμέναμε αυτό που έγινε. Πήγαμε να παίξουμε για την παρέα και την ομάδα. Πριν το ματς με την ΑΕΚ, είπαμε μεταξύ μας να μπούμε για να το ευχαριστηθούμε. Ήταν ένας τελικός άλλωστε. Όταν μπήκαμε στο γήπεδο που ήταν γεμάτο με κόσμο και είδα απέναντί μου τον Cristian Ugalde, ανατρίχιασα» σημειώνει ο Θοδωρής Αντωνιάδης, ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της μαγικής βραδιάς στην Κοζάνη.
Δεν αναφέρεται τυχαία στον συγκεκριμένο αθλητή της ΑΕΚ. Ο Cristian Ugalde αποτελεί έναν από τους καλύτερους αθλητές που έχει βγάλει ποτέ το ευρωπαϊκό χάντμπολ, με τον ίδιο να έχει κατακτήσει μέχρι και Champions League με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Η Ένωση κατάφερε να τον κάνει δικό της και να χτίσει ένα από τα πιο ανταγωνιστικά ρόστερ της Ευρώπης, κατακτώντας, μάλιστα, πέρυσι το EHF European Cup.
Ποιος θα πίστευε, όμως, πως μια ομάδα με ρόστερ που ξεπερνά το 1 εκ. ευρώ μπάτζετ θα έχανε μια ομάδα «γειτονιάς» που ο συνολικός της προϋπολογισμός δεν ξεπερνά τις 60 χιλιάδες ευρώ; Το ματς λήγει με την Πυλαία να κερδίζει με σκορ 21-20.
Τα πανηγύρια με το που ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα δεν περιγράφονται. «Ίσως μιλάμε για τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του ελληνικού χάντμπολ» φωνάζει ο speaker, με τις κάμερες να πέφτουν πάνω στους πρωταγωνιστές.
«Γιαγιά το πήραμε!» λέει στις τηλεοπτικές κάμερες μετά τη λήξη του ματς ο Θοδωρής Αντωνιάδης. Τα λόγια του γίνονται αμέσως viral. «Δε τα προετοίμασα αυτά που είπα. Έτσι μου βγήκαν αυθόρμητα. Και οι δύο γιαγιάδες μου έβλεπαν το ματς. Αργότερα με πήραν τηλέφωνο συγκινημένες για να μου πουν συγχαρητήρια» προσθέτει ο ίδιος.
Οι αθλητές της Πυλαίας που έγιναν τα καμάρια μιας γειτονιάς
Επιστρέφουμε στην Πυλαία. Η ώρα είναι περίπου 12 το μεσημέρι και ο κόσμος έχει βγει στο πάρκο της γειτονιάς για να κάνει την πρωινή σαββατιάτικη βόλτα του. Ο Θοδωρής κρατά στα χέρια του το μεγάλο και αστραφτερό τρόπαιο.
«Όπου κι αν πάω τις τελευταίες μέρες το έχω μαζί μου. Σε πάρτι, σε καφετέριες, σε εκδηλώσεις. Τώρα βρίσκεται στο σπίτι μου γιατί δεν έχει φτιαχτεί ακόμη η τροπαιοθήκη της ομάδας. Πιο πριν από μένα το είχε ένας άλλος παίκτης της ομάδας, ο οποίος κοιμήθηκε με αυτό».
Όλοι στη γειτονιά γνωρίζουν για το μεγάλο επίτευγμα και έρχονται να τον συγχαρούν κι από κοντά. Μαζί με αυτούς και μερικοί γονείς που του ζητούν να φωτογραφηθούν τα παιδιά τους με το κύπελλο. Εκείνος είναι πολύ ευγενικός και δεν τους χαλάει χατήρι. Άλλωστε, όπως εξηγεί, το «τρόπαιο ανήκει σε όλη την περιοχή και όχι μόνο σε εμάς».
Μαζί με εκείνον γυρνάμε όλα τα σημεία αναφοράς της Πυλαίας και συγκεκριμένα της γειτονιάς των Κωνσταντινουπολίτικων. Η περιοχή που βρίσκεται βόρεια της Θεσσαλονίκης, με θέα μέχρι το λιμάνι, χτίστηκε στις αρχές των 60s από πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν από την Κωνσταντινούπολη και αποφάσισαν να χτίσουν εκεί μια νέα πατρίδα. Η συνοικία είναι μικρή και όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους.
Φτάνουμε στο κλειστό γυμναστήριο του σχολείου της περιοχής, εκεί που έκαναν τα πρώτα τους βήματα οι σημερινοί Κυπελλούχοι Ελλάδος. Με του περνάμε την είσοδο, το μάτι μας πέφτει πάνω σε μερικές αφίσες που είναι κολλημένες στους τοίχους.
«Αυτή είναι η παρέα από την οποία ξεκίνησαν όλα. Όλοι μας ξεκινήσαμε να παίζουμε χάντμπολ από πολύ μικρή ηλικία. Εγώ άρχισα στα 8. Για μερικά χρόνια έπαιζα παράλληλα και ποδόσφαιρο αλλά στα 12 αποφάσισα να το παρατήσω και να ασχοληθώ αποκλειστικά με το χάντμπολ.
Εκείνη τη χρονιά παίξαμε στο πρώτο μας πανελλήνιο πρωτάθλημα στην Κατερίνη. Εκεί συναντήσαμε παιδιά από όλη την Ελλάδα: την Αθήνα, τη Δράμα, την Πελοπόννησο, τη Βέροια. Ήταν τόσο ζωντανή και τόσο όμορφη η διοργάνωση που πραγματικά μας κράτησε όλους στο άθλημα» εξηγεί ο ίδιος όσο αγναντεύει τις αφίσες.
Ένα από εκείνα τα παιδιά που κέρδισαν το πρώτο τρόπαιο για την Πυλαία στο παιδικά πρωτάθλημα ήταν και ο Βαγγέλης Παυλίδης, ο διεθνής Έλληνας ποδοσφαιριστής που σήμερα αγωνίζεται με τη φανέλα της ολλανδικής Άλκμααρ.
«Ο Βαγγέλης έχει μεγαλώσει στην περιοχή και για έναν χρόνο ασχολήθηκε με το χάντμπολ. Ήταν πολύ ταλαντούχος αθλητής από τότε και ξεχώριζε. Ο προπονητής, μάλιστα, του είχε πει πως αν έπαιζε αποκλειστικά χάντμπολ ίσως έφτανε να παίξει στην εθνική Ελλάδος. Εκείνος, όμως, επέλεξε το ποδόσφαιρο. Και να που τα κατάφερε και εκεί».
Οι μέρες μεταξύ πανεπιστημίου και γηπέδου
Η Πυλαία συνέχισε με το ίδιο ρόστερ μέχρι που ήρθε η ώρα των Πανελληνίων. Όπως σημειώνει ο ίδιος, πολλά από τα παιδιά εκείνης της φουρνιάς επέλεξαν να σταματήσουν το χάντμπολ σε επίπεδο πρωταθλητισμού, προκειμένου να αφοσιωθούν στις σπουδές τους. Συνέχιζαν να εξασκούν το άθλημα, ωστόσο, σε χαμηλότερες κατηγορίες.
Ο Θοδωρής Αντωνιάδης πέρασε στη σχολή Μηχανολόγων – Μηχανικών στο ΑΠΘ και σήμερα πατάει ανάμεσα σε δύο βάρκες: αυτή του φοιτητή και αυτή του αθλητή χάντμπολ. Το πρόγραμμα είναι ιδιαίτερα βαρύ: ξυπνά, πηγαίνει για μάθημα στο πολυτεχνείο, στη συνέχεια κάνει γυμναστική με βάρη μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, επιστρέφει στο σπίτι για μεσημεριανό και ξεκούραση, γυρνά στη σχολή για διάλεξη ή διάβασμα στη βιβλιοθήκη και το βράδυ ξανά προπόνηση στο γήπεδο.
Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο ζόρικα όταν έρχεται η ώρα της εξεταστικής. «Έχω κάνει πολλά ξενύχτια για να διαβάσω. Έχουν υπάρξει μέρες που έχω πάρει μαζί μου στο λεωφορείο της αποστολής το λάπτοπ για να τελειώσω μια εργασία» λέει γελώντας. Έχει συνηθίσει, όμως, αυτή την καθημερινότητα.
«Μου αρέσει η επιστήμη μου και θέλω να επενδύσω σε αυτή. Το ίδιο και οι συμπαίκτες μου που σπουδάζουν νομική, ιστορία, χρηματοοικονομικά, διατροφολογία. Νομίζω ο άνθρωπος είναι καλό να έχει πολλές διαστάσεις στη ζωή του. Εγώ προσωπικά πέρα από τον αθλητισμό έχω πολλές ανησυχίες, κοινωνικές, επιστημονικές.
Δεν πήρα το ρίσκο να την αφήσω για να ασχοληθώ αποκλειστικά με το χάντμπολ. Δεν είναι εύκολο να ζει κανείς αποκλειστικά από το άθλημα στην Ελλάδα. Είναι ένα στενό μονοπάτι που περιέχει τεράστιο ρίσκο. Κάποια παιδιά τα έχουν καταφέρει και σήμερα έχουν πολύ υψηλά συμβόλαια.
»Σχεδόν όλοι στην ομάδα είμαστε ημιεπαγγελματίες. Παίρνουμε κάποια χρήματα, δηλαδή, αλλά μόνο και μόνο για να καλύψουμε και τις βασικές μας ανάγκες. Δεν πληρωνόμαστε ως επαγγελματίες. Ένας συμπαίκτης μου το πρωί φτιάχνει καφέδες σε κυλικείο και ένας άλλος ασχολείται με κατασκευές και παρά τη σωματική του κούραση έρχεται κάθε μέρα για προπόνηση. Άλλωστε αυτή η ομάδα δεν έχει κάποιον μεγάλο χορηγό. Στηρίζεται από την τοπική κοινωνία και τον δήμο. Είναι μια ομάδα γειτονιάς» εξηγεί.
Χάντμπολ, το «εθνικό» σπορ της Πυλαίας
Μπορεί οι μισθοί να μην αγγίζουν ούτε καν εκείνους των μεγάλων ομάδων της Αθήνας, αλλά το επίπεδο της προπόνησης είναι πέρα για πέρα επαγγελματικό. Δεν είναι, όμως, μόνο η ανδρική ομάδα της Πυλαίας. Στη γειτονιά υπάρχουν δύο ακόμη γυναικείες ομάδες που αγωνίζονται στις μεγάλες κατηγορίες, με τη μία εξ αυτών, μάλιστα, να κατακτά πέρυσι την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα και να αγωνίζεται στην Ευρώπη. Όπως λέει γελώντας, στην Πυλαία το χάντμπολ είναι κάτι σαν «εθνικό σπορ».
Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλες οι ομάδες της περιοχής είναι πως, επειδή το γήπεδο της γειτονιάς είναι πολύ μικρό, μετακινούνται καθημερινά μέχρι την Καλαμαριά για να κάνουν προπονήσεις, διανύοντας μια απόσταση μεγαλύτερη από 10 χιλιόμετρα.
«Πολλοί γονείς θέλουν να φέρουν τα παιδιά τους στην ομάδα αλλά πρέπει να αλλάξουν τρία λεωφορεία για να φτάσουν ως εκεί. Υπάρχουν λίγα γήπεδα με προδιαγραφές χάντμπολ στην πόλη και εκεί στριμωχνόμαστε. Καμιά φορά προπονούμαστε ακόμη και μία ώρα για να προλάβουν όλες οι ομάδες. Την προθέρμανση, συχνά, την κάνουμε στις κερκίδες».
Ο ίδιος, όμως, είναι αισιόδοξος πως μετά από αυτή την επιτυχία, ο δρόμος για τη δημιουργία γηπέδου στην Πυλαία θα ανοίξει. Το τέλος της βόλτας μάς οδηγεί στον φούρνο της γειτονιάς που είναι σημείο συνάντησης των ντόπιων. Όλοι τρέχουν να πάρουν αγκαλιά το τρόπαιο. Σε ένα τραπέζι κάθονται τρεις γιαγιάδες που αρχίζουν να κάνουν ερωτήσεις. «Νικήσατε την κανονική ΑΕΚ, αυτή που ξέρουμε;» ρωτάει και παίρνει θετική απάντηση. «Α, τότε γίναμε διάσημοι σε όλη την Ελλάδα».
