Τα Sneak Aces γεννήθηκαν μεγάλο brand

Ένα καπέλο που φορούσε η Μαίρη Ρετσίνα πριν 3 χρόνια στο Art of Motion στην Σαντορίνη και έγραφε Sneak Aces. Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με το brand. Και η πρώτη σκέψη ήταν ότι πρέπει να είναι ένα ξένο brand, κάτι που είχε να κάνει με το parkour. Η ζήλεια έρεε άφθονη γιατί το καπέλο ήταν φανταστικό αλλά μου πήρε ομολογώ πολύ καιρό από τότε να αναζητήσω το brand και να μάθω περισσότερα για αυτό.

Τα Sneak Aces λοιπόν δεν είναι ένα ξένο brand. Είναι ένα ελληνικότατο δημιούργημα του Νίκου Παρασκευάκη, τον οποίο και συνάντησα στον φυσικό χώρο του brand στον Χολαργό (Ηρώων Πολυτεχνείου 10, δίπλα ακριβώς στο μετρό). Ο λόγος για τον οποίο το μπέρδεψα με κάποιο ξένο brand, είναι ότι ακριβώς κινείται και συμπεριφέρεται σαν τα μεγάλα brands του εξωτερικού. “Χαίρομαι που το είχες μπερδέψει. Ενώ είναι μια ελληνική εταιρεία, κινούμαστε με πρότυπα τις αμερικάνικες εταιρείες. Δεν θέλαμε να δείχνει ελληνικά στοιχεία. Στο κομμάτι του streetwear δεν μπορείς εύκολα να περάσεις ελληνικά στοιχεία. Δεν μπορώ ένα hoodie να το δείξω ελληνικό”.

Δες το παρακάτω backstage βίντεο από τη φωτογράφηση του lookbook FW15 και θα καταλάβεις τι εννοεί ο Νίκος. Παράλληλα θα καταλάβεις ότι οι άνθρωποι το έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα.

Εγώ βέβαια το brand το γνώρισα λίγο πιο extreme. Να εστιάζει σε ρουχισμό για extreme sports. Να φτιάχνει ρούχα – όχι αποκλειστικά – αλλά κυρίως για εκείνο το community που χειμώνα – καλοκαίρι τη βγάζει πάνω σε ένα σανίδι και αλλάζει απλά επιφάνεια στην οποία αυτό το σανίδι γλιστράει. Τα Sneak Aces ήταν πράγματι στην αρχή της φιλοσοφίας τους extreme. Αυτό όμως σιγά σιγά αλλάζει. “Αν μιλούσαμε 2 χρόνια πριν θα σου έλεγα μόνο για board sports. Το να το γυρίσουμε στο streetwear ήταν ο στόχος από την αρχή του brand. Απλά πίστευα ότι το 2009 θα μου ήταν πιο δύσκολο να πάω κατευθείαν σε αυτή την αγορά. Καταφέραμε να αγκαλιάσουμε πρώτα τον κόσμο από αυτά τα αθλήματα και σταδιακά να τους δείξουμε και το πιο σοβαρό και clean ύφος που θέλαμε να δώσουμε”.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Μεγαλώνοντας με ανθρώπους κολλημένους με συγκεκριμέα αμερικάνικα brands, brands που δεν έβγαζα από πάνω τους, τον ρώτησα το πιο φυσιολογικό. Πώς θα τους κάνει να απατήσουν τη μάρκα τους για τα δικά του ρούχα. Γιατί πίστεψέ με, δεν αλλάζεις εύκολα σε κάποιον αυτού του community την αγαπημένη του μάρκα. “Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάποιον να αγαπήσει το δικό σου brand. Ειδικά το συγκεκριμένο κοινό που έχει μεγαλώσει με όλα τα αμερικάνικα brands. Είναι πολύ δύσκολο να μπεις στη ντουλάπα τους. Αλλά όταν δείξαμε τη δουλειά μας, νομίζω τους κερδίσαμε”.

Ζήτησα να μάθω από πού ξεκίνησε όλα αυτό. Να δω τι τον έκανε να φτάσει σε τόσο μικρή ηλικία να έχει ένα κατάστημα ρούχων με το δικό του brand περήφανα σε όλα τα ράφια. Πολλοί ανοίγουν καταστήματα με τα brands άλλων. Λίγοι καταφέρνουν να το κάνουν για το δικό τους. “Από μικρός που έκανα snowboard είχα επαφή με όλο αυτό το community των extreme sports. Από την άλλη η οικογένειά μου είχε μια βιοτεχνία που έκανε μαγιό και φόρμες. Οπότε είχα τις κατάλληλες επιρροές για να ξεκινήσω κάτι δικό μου. Με επηρέασε πολύ το κομμάτι του snowboard. Όπως ακριβώς αγόραζα εγώ μάρκες του εξωτερικού για να φοράω, ήθελα να μπορεί ο κόσμος να ταυτιστεί με το δικό μου brand. Σκέψου ότι το όνομα είναι το όνομα του crew που είχαμε τότε”.

Ομολογώ ότι ακούστηκε σχεδόν ειδυλλιακή η ύπαρξη μιας τέτοιας βιοτεχνίας. Αλλά ταυτόχρονα σκεφτόμουν αντίστοιχες περιπτώσεις ανθρώπων και πόσο αρνητικοί μπορεί να σταθούν οι γονείς στις διεκδικήσεις ενός παιδιού. Δεν είχα πέσει και πολύ έξω. “Η οικογένεια με βοήθησε πολύ στο πρακτικό κομμάτι. Ψυχολογικά όμως καθόλου. Δεν ήθελαν να μπλέξω με το εμπόριο. Σκέψου ότι το Sneak Aces δημιουργήθηκε πάνω σε αυτή τη μεταβατική περίοδο που ξεκίνησαν οι μεγάλες εισαγωγές από την Κίνα, μια περίοδο που άνοιξε η αγορά και όλοι πήγαν τα εργοστάσιά του στο εξωτερικό. Η οικογένεια έλεγε να ασχοληθώ με αυτό που σπουδάζω. Ευτυχώς κατάφερα να τους πείσω να με βοηθήσουν γιατί είχαν όλη την τεχνογνωσία που χρειαζόμουν. Και τώρα, φυσικά, το βλέπουν πιο ζεστά. Το brand υπάρχει πολλά χρόνια πια και πάει καλά”.

Προσπάθησα να πάω τον Νίκο πίσω στην εποχή που ξεκινούσε. Στο πρώτο item που έφτιαχνε. “Το πρώτο item που είχε το όνομα του brand ήταν ένα Τ-shirt. Από αυτά τα 3Χ που φοράμε πάνω από τα φούτερ στο βουνό. Αμέσως μετά πήγα σε φόρμα και φούτερ. Αυτό στο οποίο μπήκαμε δυναμικά ήταν τα trucker hat. Δεν έπαιζαν τότε πολύ κι εμείς φτιάξαμε αρκετά με το λογότυπό μας πάνω. Αυτά δηλαδή τα βγάλαμε το 2009”. Τα καπέλα κοσμούν μεγάλο μέρος του μαγαζιού. Και σίγουρα είναι κάτι φοβερά αναγνωρίσιμο από το συγκεκριμένο brand. Χαζεύοντας τα προϊόντα αργότερα βρήκα τουλάχιστον 4 καπέλα που έλεγα ότι θα ήθελα να κάνω δικά μου. Παρέα με ένα παλτό, μια τσάντα, ένα φούτερ και η λίστα ήταν ατελείωτη.

Τα Sneak Aces βγάζουν κάτι το ανεπιτήδευτα απλό και χαλαρό, ενώ ταυτόχρονα σε κάνουν να αντιλαμβάνεσαι ότι είναι ένα ρούχο που έχει προσεχθεί απίστευτα σε σχέδιο και κατασκευή. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι απέναντί μου έχω έναν άνθρωπο που σε περίοδο κρίσης κατάφερε όχι μόνο να πατήσει στα πόδια του αλλά να χτίσει και ένα υπέροχο brand. “Δυσκολίες υπήρχαν και υπάρχουν παρά την ανάπτυξη που έχει η εταιρεία. Η δυσκολία έγκειται στο ότι αλλάζουν συνέχεια τα δεδομένα. Επηρεάζεται πολύ ο κόσμος. Την πρώτη διετία, 2009 με 2011, ενώ συνέβαιναν όσα συνέβαιναν στη χώρα, εμείς δεν είχαμε επηρεαστεί πολύ γιατί ακόμα ήταν μικρή η επιχείρηση. Πλέον μας επηρεάζουν πολύ περισσότερο όσα συμβαίνουν”.

Κοιτώντας το μαγαζί βλέπω αυστηρές γραμμές. Συγκεκριμένα χρώματα και μία αισθητική που ταιριάζει απόλυτα στο φετινό lookbook. “Θέλαμε να κάνουμε μια premium σειρά. Και αυτό συνοδεύτηκε με την αλλαγή εικόνας ακόμα και του μαγαζιού”. Το αν θα καταφέρει όπως κέρδισε τον κόσμο των extreme να κερδίσει και όσους αγαπούν το streetwear, θα φανεί νομίζω από τον χρόνο.

Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι ο Νίκος έχει όλα τα εφόδια όχι απλά να κερδίσει αυτόν τον κόσμο αλλά και να τον κάνει να μην ξεκολλάει τα Sneak Aces για λογαριασμό κάποιου άλλου brand από πάνω του.