Το Καφέ της Χαράς σταμάτησε, η Μαριαλένα Ροζάκη συνεχίζει

Η ρομαντική δηλαδή γιατρός που κάνει το αγροτικό της στο ιστορικό Κολοκοτρωνίτσι και η οποία αναγκάζεται να μεταμορφωθεί και να παλέψει με λύσσα για να κρατήσει τον άντρα που αγαπάει. Κάτι που, έτσι για να είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, η ίδια η Μαριαλένα ποτέ δεν θα έκανε στην πραγματική ζωή.

“Η Αρετή είναι, στα προσωπικά της, πιο διεκδικητική από εμένα. Έχω ερωτευτεί πάρα πολύ στη ζωή μου, έχω κοντέψει να πεθάνω από έρωτα, αλλά όταν είδα κάτι αντίστοιχο με αυτό που συμβαίνει στη σειρά, ότι δηλαδή σταμάτησε να υπάρχει το ενδιαφέρον από την μεριά του όπως υπήρχε στην αρχή, μάζεψα τα κομμάτια μου και έφυγα. Γιατί η αξιοπρέπεια μπαίνει για εμένα πάνω από όλα. Δεν δέχομαι εκείνος να ενδιαφέρεται για κάποια άλλη και εγώ να συνεχίσω να τον διεκδικώ”.

Αν και το ότι στη σειρά υποδύεται μια γιατρό, όσο συνεχίζω να της μιλάω, μου κάνει απολύτως φυσιολογικό αφού η δεύτερης γενιάς ηθοποιός (σ.σ. μητέρα της είναι η Ιλιάς Λαμπρίδου) είναι ένα αυθεντικά καλό κορίτσι (εννοείται με μπαλέτο και πιάνο) και εσαεί αριστούχα φοιτήτρια (βλέπε δραματική σχολή Κάρολου Κουν, τμήμα Θεατρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών) που αυτή τη στιγμή αριστεύει και στο μεταπτυχιακό της στην Ειδική Αγωγή (σ.σ. τα τελευταία χρόνια εργάζεται και ως ειδική δασκάλα για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες).

“Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όνειρό μου ήταν η υποκριτική και το θέατρο, μιας και έχω κυριολεκτικά μεγαλώσει σε αυτό. Η μητέρα μου, όταν ήμουν μικρή, επειδή δεν υπήρχαν παππούδες-γιαγιάδες να με κρατήσουν, με έπαιρνε μαζί της στις παραστάσεις της”.

Πάμε πίσω στα δικά μας. Ναι, ένα μουσταρδί φόρεμα, που αναδεικνύει την petite φιγούρα μιας 32χρονης γυναίκας που μοιάζει φυσιογνωμικά με 18άρα. Εξού και, σε συνδυασμό με το ότι φέτος έκανε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο μετά από μια μακρά καριέρα στο θέατρο, δικαιολογεί το σύνηθες σφάλμα του να την θεωρούμε rookie.

Ντροπή (μας) αν σκεφτείς ότι η πρώτη φορά που η Μαριαλένα ανέβηκε στην σκηνή ήταν στα οχτώ της, στους Άθλιους του Βίκτωρα Ουγκώ, και -ένα χρόνο αργότερα- στο ‘Βίρα τις Άγκυρες’ των Ρέππα-Παπαθανάσιου στο Εθνικό Θέατρο.

Ένα μουσταρδί φόρεμα που είναι ο πλέον επιφανειακός τρόπος να σου συστήσω μια ταλαντούχα ηθοποιό η οποία έχει ήδη παίξει σε ένα σωρό εξαιρετικές παραστάσεις (όπως, μεταξύ άλλων, στο ‘Μικρή μας Πόλη’ στο ΚΘΒΕ, στη ‘Μητέρα του σκύλου’ και στο ‘Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού’ στο θέατρο Badminton).

“Το σημαντικό για μένα είναι κάθε δουλειά μου να έχει ειλικρίνεια, αλήθεια και να αφορά τον κόσμο”.

Χωρίς ωστόσο να χάσει εκείνη την λάμψη στα μάτια που είχε ως μικρό παιδί όταν, αφού τελείωνε η σκηνή της στο ‘Βίρα τις Άγκυρες’, ανέβαινε στην συγκεκριμένη γωνιακή άδεια καρέκλα στον δεύτερο εξώστη του κατάμεστου Rex για να παρακολουθήσει με λαχτάρα όλο το υπόλοιπο έργο.

 

“Μετά από αυτή την εμπειρία δεν θα μπορούσα να μην γίνω ηθοποιός. Αυτή η εμπειρία καθόρισε τη ζωή και τα όνειρά μου. Και ήταν πολύ συγκινητικό για μένα το ότι βρέθηκα φέτος, ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, να παίζω στην ίδια σκηνή του θεάτρου Rex σε έργο και πάλι των Ρέππα-Παπαθανασίου (σ.σ. Φεγγάρι από Χαρτί)”.

Δεν είναι τυχαίο ότι η μοναδική -εκτός υποκριτικής- δουλειά που έχει κάνει η Μαριαλένα στη ζωή της είναι, την εποχή που σπούδαζε στην δραματική σχολή, το να τραγουδάει σε ρεμπετάδικα σε Λαγονήσι και Καισιαριανή. Γιατί ναι, έχει και καλή φωνή (δες το παρακάτω βίντεο από το ντουέτο που έκανε με τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο ‘Το δικό μας σινεμά’).

Το ξέρω ότι την κάνω να ακούγεται too good to be true. Αλλά όλα τα στοιχεία αυτό μου δείχνουν. Ότι η Μαριαλένα ήταν και παραμένει αψεγάδιαστη / ατσαλάκωτη.

“Είμαι υπερβολικά αυστηρή με τον εαυτό μου. Δεν τον αφήνω να φθάνει στα άκρα. Μου αρέσουν π.χ. ανεξέλεγκτα τα γλυκά. Αλλά, όπως βλέπεις, δεν αφήνω τον εαυτό μου να ξεφύγει. Δεν με αφήνω να κάνω υπερβολές. Δεν με αφήνω να ξεσπάω. Τα κρατάω όλα μέσα μου”.

Κάτι που, για να το καταφέρει, απαιτεί εξαιρετική προσπάθεια εκ μέρους της, η οποία ενίοτε έχει και σοβαρές ψυχοσωματικές παρενέργειες.

“Στον έρωτα ψάχνω το απόλυτο. Το ξέρω ότι δεν υπάρχει, αλλά το ψάχνω. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα η πτώση, όταν έρθει, να είναι πιο απότομη. Έχει τύχει να βρεθώ, από την στεναχώρια, στο νοσοκομείο με εξανθήματα σε όλο μου το σώμα”.

Διευκρινίζω ότι η συνέντευξη έλαβε χώρα λίγες μέρες μετά την ματαίωση των γυρισμάτων του Καφέ της Χαράς λόγω κορονοϊού, αλλά δεν μου πήγαινε καρδιά να την ρωτήσω περί καραντίνας. Υποθέτω ότι για μια γυναίκα όπως εκείνη, που έχει πάθος με την δουλειά της και το περπάτημα, ο εγκλεισμός μόνο εύκολος δεν είναι. Όπως υποθέτω ότι, το αγαπημένο της ρεμπέτικο, εκείνο που ακούει κάθε φορά που έχει ‘νταλκά μεγάλο’, θα παίζει στο repeat, από ένα διαμέρισμα κάπου στο Παγκράτι.