REVIEWS

Τα ηλιόλουστα πρώτα 20 λεπτά του υποψήφιου για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Είμαι Ακόμη Εδώ είναι μία μεθοδική παγίδα.

Το The Brutalist του Brady Corbet μοιάζει σαν να υπήρχε στον κόσμο από πριν, ήσυχα θαμμένο κάπου, περιμένοντας να βρεθεί.

Το Flow μπορεί να είναι ένα ψηφιακό κατασκεύασμα, είναι όμως επίσης ανοιχτό, ζωντανό, φτιαγμένο από τα στοιχεία. Mία ανάσα φρέσκου αέρα.

Δεν είναι καθόλου περίεργο που ο αληθινός, πάντοτε ολισθηρός Bob Dylan εγκρίνει την ταινία, αφήνοντας να φανερωθούν όσα εκείνος θέλει.

Το Severance επεκτείνει και εμβαθύνει τις ιδέες που λατρέψαμε στην πρώτη σεζόν, με την ίδια αφηγηματική αυτοπεποίθηση.

Το A Real Pain μπορεί να σε κάνει να γελάσεις δυνατά, να κλάψεις επίσης δυνατά, χωρίς όμως ούτε ένα χειραγωγικό, αυτοϊκανοποιητικό λεπτό.

Ο Daniel Craig δίνει την ερμηνεία της ζωής του στο Queer, που θα τον οδηγήσει αναμφίβολα ως τα Όσκαρ.

Είδαμε ολόκληρη τη δεύτερη σεζόν του Squid Game και αυτά είναι τα spoiler-free συμπεράσματά μας για το μεγαλύτερο χιτ στην ιστορία του Netflix.

Το New Years του πολυβραβευμένου Rodrigo Sorogoyen που θα δεις αποκλειστικά στο Cinobo ξεκινάει από ένα ζευγάρι, αλλά αφορά τη ζωή.

Ο Al Pacino και ο Robert De Niro μπήκαν σε μία καφετέρια το 1995 και έκαναν την ταινία του Michael Mann ιερό event.

Ο οσκαρικός Steve McQueen κάνει το δικό του ντικενσιανό παραμύθι, όπου η επιβίωση με την ψυχή σου άθικτη είναι η καλύτερη δυνατή έκβαση.

Ο Coppola δεν έχει τη φαντασία που απαιτείται για να εφεύρει τον νέο κινηματογράφο που το Megalopolis θέλει απεγνωσμένα να δημιουργήσει.

Η προσκόλληση του Dune: Prophecy στο όραμα των ταινιών το κάνουν να μοιάζει με πράξη παραίτησης από τη δημιουργικότητα.

Στο Small Things Like These, ο Cillian Murphy ανακρίνει ένα σύστημα κακοποίησης, παρά τις προειδοποιήσεις όλων να κάνει τα στραβά μάτια.

Το Διπλανό Δωμάτιο εξελίσσεται σε έναν γλυκά ειλικρινή προβληματισμό για τον θάνατο, και το να βρίσκεις χαρά στις πιο απελπιστικές συνθήκες.