H Kατερίνα Στανίση έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα ζωής

Μια μεγάλη φωνή, μια δύσκολη ζωή, μια γυναίκα που ερωτεύτηκε με πάθος, μια γυναίκα που έκανε λάθος, ένα πλάσμα που έφαγε κατραπακιές αλλά ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Έχουν περάσει 32 χρόνια από τότε που η νεαρή τραγουδίστρια τίναξε για πρώτη φορά την μπάνκα στον αέρα με το ‘Μυστικέ Μου Έρωτα’. Και η Κατερίνα συνεχίζει να αποδεικνύει κάθε μέρα ότι μεγαλύτερό της ταλέντο είναι αυτό της επιβίωσης.

Η ζωή της θα μπορούσε να είναι ταινία. Για την ακρίβεια δακρύβρεχτη μαυρόασπρη ελληνική ταινία από τα 60s, με την ίδια ως την φτωχή πλην τίμια πρωταγωνίστρια που αναγκάζεται, στα 9 της, να παρατήσει το σχολείο, να μεταναστεύσει μαζί με τους γονείς της στη Γερμανία και να αρχίσει να δουλεύει ως εργάτρια σε εργοστάσιο.

Η πρώτη σκηνή θα τελείωνε με την ίδια να γυρίζει το βράδυ στο σπίτι κατάκοπη, να βγάζει το μικρό μαγνητόφωνο που είχε κάτω από το μαξιλάρι της, όπου ηχογραφούσε τη φωνή της να σιγοτραγουδάει, για να την ακούει μετά και να κάνει την αυτοκριτική μου. Κατερίνα Στανίση

Ιδανικά με τον Βασίλη Καΐλα στο ρόλο του αδελφού της, να της λέει ότι ‘Δεν πειράζει αδελφούλα. Τραγούδα για να γιάνει η ψυχούλα μας’.

Και μετά, όπως συμβαίνει συνήθως στις ταινίες, κάποιος ατζέντης την ανακαλύπτει και την πείθει να επιστρέψει στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα να επιστρέψει και να αρχίσει να εργάζεται στο νυχτερινό κέντρο Mocambo στην Λάρισα.

Η πρωταγωνίστρια μας αρχίζει να ζει το όνειρό της, το οποίο αποδεικνύεται και λίγο εφιάλτης, αφού μέρος της ζωής της τραγουδίστριας είναι και η κονσομασιόν. Κάτι σαν τις σημερινές δημόσιες σχέσεις.

Και τώρα μπαίνουμε στο ζουμί της ταινίας. Η μετανάστρια μας αρχίζει να γίνεται φίρμα. Αποκτά πεθερά μια καταξιωμένη τραγουδίστρια (Ρίτα Σακελαρίου) με την οποία δεν τα πάει πολύ καλά, συνεργάζεται με πρώτα ονόματα (Γιώργος Νταλάρας) και θρύλους (Στέλιος Καζαντζίδης) που δηλώνουν για εκείνη ότι είναι η αυθεντικότερη λαϊκή τραγουδίστρια στην Ελλάδα (τάδε έφη Στέλιος και, αργότερα, Σταμάτης Κραουνάκης).

Μέχρι που κάνει και μια γυμνή φωτογράφηση-δώρο στους άντρες θαυμαστές της (βλέπε Playboy 1992) που της έχουν πετάξει τόνους γαρύφαλλα όλα αυτά τα χρόνια. Τόσα πολλά που έκαναν το χρώμα του φορέματος της να αλλάζει.

Παράλληλα όμως, αφού παίρνει διαζύγιο, ερωτεύεται σταθερά λάθος άντρες. Παντρεμένους, ανθρώπους που θέλουν απλά να κάνουν το κομμάτι τους έχοντας δίπλα μια γυναίκα-τρόπαιο όπως εκείνη ή ανασφαλή και ζηλιάρικα αγόρια με πολύ βαρύ χέρι.

Και μετά τα χρόνια περνούν, η ομορφιά της πρώτης νιότης στερεύει (το ίδιο και τα σουξέ) και η πρωταγωνίστρια μας μένει μόνη. Αγκαλιά με το ίδιο μαγνητοφωνάκι που είχε από παιδί. Στο οποίο αυτή τη φορά τραγουδά τα σουξέ από τους χρυσούς δίσκους που έχει στο σαλόνι της.

Κάπως έτσι φαντάζομαι την ταινία της ζωής της. Με τη μόνη διαφορά ότι, στην πραγματικότητα, η Στανίση ποτέ δεν βγήκε να κλαφτεί για όλα όσα πέρασε ή για τις λάθος επιλογές που έκανε.

Αντιθέτως επέλεξε να τα μοιραστεί, ειδικά τα τελευταία χρόνια, ντόμπρα μαζί μας. Μάλλον προς γνώση και συμμόρφωση των μοιραίων, όπως εκείνη, γυναικών που ακολουθούν στα βήματά της.

Γιατί αυτό, η αυθεντικότητα, είναι κάτι που κανείς, ούτε ο πιο θανάσιμος εχθρός της, δεν μπορεί να της αμφισβητήσει. Και η Στανίση είναι 100% αυθεντική.

Επίσης 110% γυναίκα. Αν και αυτό είναι κάτι που πρέπει να την έχεις δεις έστω και μια φορά πάνω στην πίστα, όταν ήταν στα ντουζένια της, για να το συνειδητοποιήσεις.