H Ντορέττα Παπαδημητρίου μας γυμνάζει τον εγκέφαλο

Υπάρχουν γυναίκες γεννημένες για την καταστροφή. Και άλλες, πιο σπάνιες, που σε κάνουν να θέλεις να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου προκειμένου να νιώθεις αρκετή αυτοπεποίθηση για να σταθείς στο πλευρό τους.

Δεν χρειάζεται, υποθέτω, να διευκρινίσω σε ποια από τις δυο κατηγορίες ανήκει η πρώην πρωταθλήτρια  ρυθμικής γυμναστικής & στίβου που μπορεί να παράτησε τον πρωταθλητισμό για χάρη της υποκριτικής, αλλά παραμένει εσαεί πρωταθλήτρια των αντρικών φαντασιώσεων.

‘Από τα 5 μέχρι τα 20 έκανα πρωταθλητισμό. Πρώτα στη ρυθμική και μετά στο στίβο. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, από μικρή το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω ηθοποιός και όχι επαγγελματίας αθλήτρια‘.

Εννοείται πως η Ντορέττα, από τότε που πρωτοεμφανίστηκε, πίσω στο 2003 με το ‘Η Λίζα και όλοι οι άλλοι’ (με μετέπειτα στάσεις τα Σχεδόν Ποτέ, Βέρα στο Δεξί, Οι Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα, Σε είδα, Αληθινοί Έρωτες), χρίστηκε αυτόματα ‘Εκείνη με το πιο γυμνασμένο κορμί στην πιάτσα’.

Ένα κορμί που ψιλο-είδαμε στα πλαίσια των τηλεοπτικών της εμφανίσεων και είδαμε κανονικά, έστω φευγαλέα, στο Σακηρουβικό Alter Ego. Εκεί που εννοείται πως, αν ήμασταν εμείς στη θέση του, χαλαρά εκείνη θα διαλέγαμε.

Εκείνο που είναι εξωφρενικό με την πάρτη της, πέρα από ένα six pack κοιλιακών που με κάνει πραγματικά να ντρέπομαι για κάθε extra μπουκιά που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου, είναι ότι είναι πραγματικά καλή σε ότι και αν έχει δοκιμάσει (εκτός υποκριτικής).

Πρώτα μας γύμνασε τα μάτια στο Dancing with the Stars, ως νικήτρια του 3ου κύκλου (μεταξύ μας, ούτε καν ίδρωσε). Στη συνέχεια τα πήγε περίφημα πρώτα ως παρουσιάστρια του green room του ίδιου talent show και μετέπειτα ως κεντρική παρουσιάστρια των ‘Ελλάδα σ’ αγαπώ’ και Τhe Music School (λογικό το τελευταίο, είναι μάνα, και μάλιστα συνειδητοποιημένη και καλή, από μόλις τα 25 της).

‘Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν το ότι ήρθα πολύ κοντά με τον κόσμο. Δεν είχα ζήσει αυτή την εμπειρία ως τότε, γιατί είχα αρκετά on και off στη δουλειά, δεν είχα κάνει πολλές δουλειές στην τηλεόραση, ο κόσμος δεν με ήξερε. Μέσα από το “Dancing” μου δόθηκε η ευκαιρία να δείξω τον εαυτό μου, το χαρακτήρα μου, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα‘.

Και φέτος, με το ‘Καλημερούδια’, αποδεικνύει, ανεξαρτήτως θεαματικότητας, ότι πρόκειται για μια έξυπνη, χορτασμένη και άκρως επικοινωνιακή γυναίκα που είναι δεδομένο ότι θα ήθελες, με οποιαδήποτε ιδιότητα (μάνας, συντρόφου, φίλης), να έχεις στο πλευρό σου. Και, φυσικά, να βάζεις στο σπίτι σου.

Ή στο βιντεοκλίπ σου, όπως έκανε τα παλιά χρόνια ο Λάμπης Λιβιεράτος στο Μπαμ και Κάτω (δείτε την, ως μαθήτρια λυκείου ακόμη, περίπου στο 1,47).

‘Με τον Λάμπη γνωριζόμαστε είκοσι χρόνια. Είχα πάει με τους γονείς μου σε μια χοροεσπερίδα όπου τραγουδούσε. Όταν έπαιξα στο “Μπαμ και κάτω”, ήμασταν ήδη φίλοι. Eίναι ένα υπέροχο και ταλαντούχο παιδί‘.

Η σέξι, αν θες, χωρισμένη γειτόνισσα της διπλανής πόρτας την οποία λατρεύουν τα παιδιά της, με την οποία τα πάει περίφημα ο πρώην σύζυγός της και η οποία είναι κινούμενη φαντασίωση για κάθε έφηβο στην πολυκατοικία.

Αυτό που, κατά τη γνώμη μου, ανεβάζει την Παπαδημητρίου ένα επίπεδο, είναι ένα χαρακτηριστικό της που καταλαβαίνεις καλύτερα όταν την γνωρίσεις από κοντά. Ότι, για να το θέσω λαϊκά, είναι και φαίνεται ξηγημένη. Δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Αλλά, ταυτόχρονα, έχει την -σπάνια για όμορφη γυναίκα- ικανότητα του αυτοσαρκασμού. Επίσης, μιας και τα λέμε όλα, το μάτι της γυαλίζει.

‘Δεν πήρα την απόφαση να κάνω το πρωινό έχοντας στο μυαλό μου, “α ωραία κάνουμε αυτό τώρα φέτος, μετά θα κάνουμε κάτι άλλο”. Αυτή η καθημερινή επαφή με τον κόσμο θέλει χτίσιμο, θέλει χρόνο. Δεν είναι κάτι που αποφάσισα να το κάνω για μια χρονιά‘.

Όχι από τρέλα. Ούτε από φιλοδοξία. Μάλλον από λαχτάρα για ζωή και περιπέτεια. Γιατί η Ντορέττα ανέκαθεν φαίνεται να αντιμετώπιζε και να αντιμετωπίζει όλα όσα της συμβαίνουν με ‘Ντόρα η εξερευνήτρια’ διάθεση. Όλα μια εμπειρία είναι. Με εκείνη αρκετά γυμνασμένη, σωματικά και πνευματικά, για να αντεπεξέλθει.

‘‘Ο πρωταθλητισμός σε μαθαίνει να ανταγωνίζεσαι και να γίνεσαι “σκληρόπετσος”. Έγινα ανταγωνιστική, με την έννοια ότι πρέπει να φτάσω τον πρώτο, όχι όμως να τον τσακίσω για να πάρω τη θέση του!’‘.