H Valeria Golino είναι η δικιά μας Σοφία Λόρεν

Την ερωτευτήκαμε ήδη από την φάση με την ελιά που πετάει από τον αφαλό στο στόμα της κατά τη διάρκεια της σκηνής σεξ με τον Charlie Sheen στο Hot Shots. Πίσω δηλαδή στο 1991. Όλα τα υπόλοιπα (Rain Man, The Indian Summer, Leaving Las Vegas, Frida και τα 52 βραβεία που έχει κερδίσει συνολικά στην καριέρα της) ήταν απλά τα ‘ξηροκάρπια’.

Εντάξει, είναι λίγο υπερβολικό το παραπάνω. Το Hot Shots όμως ήταν η πρώτη ταινία που έκανε το αντρικό κοινό να αρχίσει να παραμιλάει με το υπέροχο ‘η μεσόγειος η ίδια’ πρόσωπο, τα απίστευτα ‘χάνομαι μέσα τους’ μάτια, τη σέξι φωνή και το αψεγάδιαστο -φιδίσιο, μόνο αυτός ο χαρακτηρισμός της αρμόζει- κορμί της Ελληνοιταλίδας (Ιταλός πατέρας-καθηγητής πανεπιστημίου, ελληνίδα μητέρα-ζωγράφος) που πέρασε τα παιδικά της χρόνια ανάμεσα στην Αθήνα και την Ιταλία. Μέχρι που η φίλη της θείας της, σκηνοθέτης Lina Wertmuller, την έπεισε να γίνει ηθοποιός.

Μια ταινία (η δεύτερη Αμερικάνική της, μετά το τραγικό Big Top Pee-Wee) που έκανε 200 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις, είχε εξίσου επιτυχημένο σίκουελ και της άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του Αμερικάνικου ονείρου.

Μια δεκαετία περίπου πριν κάνει την αντίστοιχη κίνηση η Penelope Cruz, την οποία η Valeria έχει δηλώσει ότι θαυμάζει για την επιμονή της. Μια επιμονή που η ίδια δεν είχε.

Ίσως γιατί, πέρα από την αρχική λαχτάρα της να δουλέψει με σκηνοθέτες που θαύμαζε (σ.σ. κάτι που τελικά κατάφερε), δεν ψήθηκε ποτέ της με όλη την υποκρισία-γαρνιτούρα που έρχεται ως συνοδευτικό πιάτο.

‘ Όταν ήρθα στο Χόλιγουντ το λάτρεψα. Κυρίως για την ευκαιρία να δουλέψω με ανθρώπους όπως οι Sean Penn (Indian Summer) , Barry Levinson (Rain Man), Mike Figgis (Leaving Las Vegas), Quentin Tarantino (Four Rooms) και John Frankenheimer (Year of the Gun) που αλλιώς δεν θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω. Από εκεί και πέρα όμως πάντοτε ήμουν φαν του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Πάντοτε ήμουν με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί. Οπότε έκανα μεν 16-17 ταινίες, αλλά ποτέ δεν το πήρα απόφαση να μείνω’

Η αλήθεια είναι ότι η Valeria, που έχασε τον ρόλο στο Pretty Woman εξαιτίας της ιταλικής προφοράς της (και η οποία, εξαιτίας σκολίωσης, φορούσε επί πέντε χρόνια σιδερένιο σκελετό υποστήριξης-όταν τον έβγαλε έγινε μοντέλο) απλώς βαρέθηκε γρήγορα να παίζει την εξωτική καλλονή.

Επίσης βαρέθηκε να ταΐζει τσάμπα managers, business managers, publicists και όλο το υπόλοιπο entourage που όφειλε να έχει μια ηθοποιός του βεληνεκούς της.

‘Από κάποιο σημείο και μετά είπα αρκετά και τους απέλυσα όλους. Αισθανόμουν ότι δούλευα για αυτούς και όχι εκείνοι για μένα. Επίσης πούλησα το σπίτι μου στο Λος Άντζελες. Πλέον επιστρέφω δυο μήνες το χρόνο για να δω φίλους ή να παίξω ρόλους σε ταινίες που θέλω πολύ, όπως το Frida’

Επίσης, εντελώς απρόσμενα, η Golino επέλεξε να γίνει και σκηνοθέτης. Για την ακρίβεια βραβευμένη σκηνοθέτης αφού η ταινία της, το Miele, κέρδισε την εκτίμηση κάθε κριτικού που το παρακολούθησε.

Άλλωστε, παρότι όντως ποτέ της δεν ήθελε να γίνει σταρ, αυτό παραμένει. Τουλάχιστον στην Ιταλία. Επίσης στην Ελλάδα. Άντε και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Και μάλιστα για διαφορετικούς λόγους αφού κάποιοι εκτιμούν το κωμικό της ταλέντο, κάποιοι -πιο ψαγμένοι- θυμούνται πόσο καλή έχει υπάρξει σε δραματικούς ρόλους και, τέλος, οι άντρες, δεν ξεχνούν πόσο ‘γενναιόδωρη’ έχει υπάρξει μαζί τους όσον αφορά το επίπεδο γυμνού που έχει κάνει. Ειδικά στην αρχή της καριέρας της.

Μια γυναίκα που πραγματικά έχει μυαλό για τέχνη και κορμί για αμαρτίες. Μια ηθοποιός που ποτέ δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε. Μια παραλίγο σταρ που προτίμησε το δρόμο της αρετής από αυτόν της εύκολης μπάζας.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, την σκηνή με την ελιά που λέγαμε στην αρχή, την έφερε εις πέρας μέσα σε δυο λήψεις. Είπαμε, φιδίσιο κορμί.